บททั้งหมดของ หลินชิงชิงนางร้ายพลิกชะตา(รัก)ยุค70: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลังจากเขาขายเนื้อหมูเสร็จ หลินเจิ้งเทียนแบกเนื้อหมูส่วนที่เหลือไว้บนบ่ามุ่งหน้าไปยังบ้านของหมอหลี่ หมอเดินเท้าประจำหมู่บ้าน ผู้เปรียบเสมือนที่พึ่งพิงยามเจ็บไข้ได้ป่วยของชาวบ้านทุกคน"หมอหลี่ครับ หมอหลี่" หลินเจิ้งเทียนตะโกนเรียกเสียงดังเมื่อมาถึงหน้าบ้านไม่นานนัก ประตูบ้านก็เปิดออก เขาเห็นหลี่เหว่ยถูกหมอหลี่รักษาบาดแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว"อ้าว เจิ้งเทียน มาได้จังหวะพอดีเลย ลุงรักษาพ่อหนุ่มยุวชนปัญญาเสร็จพอดี เด็กคนนี้ถูกลูกสาวของเจ้ารักษามาก่อนหน้านี้แล้วตอนนี้แผลไม่เป็นอะไรมาก เลือดของเขาหยุดไหลไปแล้ว" หมอหลี่กล่าวพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้หลินเจิ้งเทียน เข้าไปในบ้านหลินเจิ้งเทียน เขาขมวดคิ้วสงสัย "ชิงชิงไปรักษาให้เด็กคนนี้ได้อย่างไร?" ลูกสาวของเขา เป็นเพียงเด็กสาววัย 16 ปี เธอไม่เคยเรียนรู้การแพทย์แผนโบราณมาก่อนเขาเดินตามหมอหลี่เข้าไปในบ้าน พบเด็กหนุ่มนอนอยู่บนเตียงไม้ไผ่ ใบหน้าซีดเซียว แต่ดวงตาของเขาแสดงถึงความเฉลียวฉลาด เด็กหนุ่มคนนี้เป็นยุวชนปัญญาที่จากเมืองหลวง เขาถูกส่งมาทำงานในชนบท แต่เนื่องจากความฉลาดของเขาทำให้สามารถสอบเข้ามาเป็นคุณครูที่โรงเรียนประถมในหมู่บ้านหลงเหมินได้

หวังอ้ายหลิน กำลังเดินตามหลัง หลี่เหว่ย และ หลินชิงชิง ไปยังตลาดมืด แม้จะเป็นเพียงตรอกเล็กๆ แต่กลับคึกคักไปด้วยผู้คนและสินค้ามากมายหวังอ้ายหลินรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ไม่ใช่เพราะอากาศ แต่เป็นเพราะความโกรธที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในใจ เธอเห็นหลี่เหว่ย ดูแลหลินชิงชิงเป็นอย่างดี คอยประคองเธอหลบหลีกผู้คน พูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม ภาพเหล่านั้นทิ่มแทงหัวใจของหวังอ้ายหลินราวกับเข็มนับพันเล่มร่างบางกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ความร้อนในอกแผดเผาจนแทบจะเป็นไฟ ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวด้วยแรงริษยา สายตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองหลี่เหว่ยและหลินชิงชิงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ"นังชิงชิง! แค่เด็กสาวบ้านนอกหน้าตาจืดชืด มีดีแค่ความใสซื่อ กล้าดียังไงมาแย่งคุณชายหลี่ไปจากฉัน" หวังอ้ายหลินกัดฟันกรอดหลี่เหว่ย... ชายหนุ่มรูปงามผู้เพียบพร้อม บุตรชายคนเดียวของนายทหารใหญ่แห่งเมืองหลวง พ่อของเขาเป็นมือขวาทำงานให้ท่านผู้นำสูงสุดในฝ่ายรัฐบาล เขาคือเป้าหมายสูงสุดที่หวังอ้ายหลินหมายมั่นปั้นมือ ตั้งแต่แรกพบที่งานเลี้ยงตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง หวังอ้ายหลินก็ตกหลุมรักหลี่เหว่ยทันที ทั้งรูปลักษณ์ ชาติตระกูล และกิ

เมื่อออกมาจากสถานีตำรวจ หลินชิงชิงตัดสินใจไปยังตลาดมืดเพื่อรับตลับไม้หอมที่สั่งทำไว้ แม้จะรู้ดีถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้น เธอซื้อผ้าคลุมหน้าเพื่อปกปิดตัวตนก่อนจะก้าวเข้าสู่โลกแห่งเงามืดนั้นตลาดมืดแห่งนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งพ่อค้าแม่ค้าและลูกค้าต่างก็มาชุมนุมกันที่นี่เพื่อซื้อขายสินค้าที่ผิดกฎหมาย หลินชิงชิงพยายามไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เธอเดินตรงไปยังร้านขายกล่องไม้ที่อยู่ด้านในสุดของตลาด"เถ้าแก่ กล่องไม้แกะสลักที่ฉันสั่งเมื่อเช้าเสร็จหรือยังคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงสุภาพเถ้าแก่หลี่เงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งออกมาจากใต้โต๊ะ"ได้แล้ว ได้แล้ว" เขาตอบพลางยื่นกล่องไม้แกะสลักคำว่า "ฮวาเหม่ยเหริน" ให้เธอหลินชิงชิงรับกล่องไม้มาถือไว้ในมือ เธอลูบไล้ลวดลายที่แกะสลักดอกไม้อย่างประณีตบรรจง รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอภายใต้ผ้าคลุม"สวยงามมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะเถ้าแก่" เธอเอ่ยชม"ถ้าฉันต้องการกล่องแกะสลักแบบนี้เพิ่ม ต้องไปสั่งที่ไหนคะ?" หลินชิงชิงเอ่ยถามต่อเถ้าแก่ร้านยิ้มกว้าง "ถ้าอยากได้งานดี ๆ แบบนี้ แม่หนูต้องไปที่ "ไปที่ร้านรับ

เมื่อแสงอาทิตย์สีส้มแดงเริ่มลับขอบฟ้า หลินชิงชิงเดินก้าวเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าอิดโรย "ชิงชิง หนูกลับมาแล้ว" เสียงของหวังจื้อเหยาดังขึ้นอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาลูกสาว "ทำไมถึงกลับช้าเช่นนี้? พวกเราเป็นห่วงหนูแทบแย่!"หลินชิงชิงถอนหายใจยาว ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้กับสมาชิกครอบครัว "หนูขอโทษค่ะที่ทำให้เป็นห่วง พอดีหนูไปเจอเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยที่ตลาดมืดนะคะ""วุ่นวายยังไงหรือลูก?" หวังจื้อเหยาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน "มีใครมาทำอะไรหนูหรือเปล่า? บอกแม่มาเถิด"หลินชิงชิงมองไปที่ใบหน้าของทุกคน รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนริมฝีปาก หญิงสาวพยายามสยบความกังวลในใจของทุกคน"ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ" เธอพูดเสียงนุ่ม "หนูไม่ได้เป็นอะไร พอดีสหายหลี่โดนพวกอันธพาลรุมทำร้ายที่ในเมืองค่ะ"ทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่ลูกสาวกล่าว สีหน้าของทุกคนก็ยิ่งซีดเผือดลงไปอีก"เจ้าหนุ่มหลี่บาดเจ็บมากหรือไม่?" หวังจื้อเหยาเอ่ยถามอย่างร้อนรน ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว"โชคดีที่มีพลเมืองดีเข้าไปช่วยเหลือเขาไว้ทันค่ะ หนูเลยให้พวกชาวบ้านพยุงสหายหลี่ไปโรงพยาบาล แล้วไปแ

ไม่นานนักพวกชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านก็มารวมตัวกันที่ลานหมู่บ้าน ไม่นานนักหวังเจี้ยนกั๋ว ก็เอ่ยประกาศ"มีใครสนใจจะมาช่วยสร้างบ้านหลินเจิ้งเทียนบ้าง? มีข้าวให้กินหนึ่งมื้อ และค่าแรง... วันละ 3 เหมา"พวกชาวบ้านต่างหันมามองหน้ากันด้วยความสนใจ 3 เหมา ถือเป็นค่าแรงที่ยุติธรรมพวกเขาเริ่มซุบซิบกันถึงแผนการสร้างบ้านของหลินเจิ้งเทียน"หลินเจิ้งเทียนจะทำบ้านดินหรือบ้านไม้กันนะ?""ผมจะทำบ้านอิฐครับ เวลาล้อมรั้วจะได้แข็งแรง"ทุกคนต่างฮือฮา บ้านอิฐมีราคาแพงและถือเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง ทันใดนั้น หลี่อ้ายเจีย แม่ของหลินเจิ้งเทียน เดินเข้ามากับพี่สะใภ้ใหญ่"เหอะ พวกแกมีเงินกันมากหรือไงถึงได้สร้างบ้านอิฐกัน" หลี่อ้ายเจียพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกหลินเจิ้งเทียน เมื่อเห็นแม่และพี่สะใภ้เดินเข้ามาเขาถึงกับเงียบปาก แต่ไม่ใช่กับหลินชิงชิง ลูกสาวของเขา"ฉันจะมีเงินหรือไม่มีเงินมันเกี่ยวกับบ้านใหญ่เหรอคะ สู้เอาเวลาไปห่วงใยลูกสาวสุดที่รักของป้าใหญ่เถอะค่ะ ได้ข่าวว่าถูกถอนหมั้นเพราะชื่อเสียงฉาวโฉ่นี้นา" หลินชิงชิง ตอบโต้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เฉียบคมราวกับใบม