All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม2: Chapter 51 - Chapter 60

ถงเหยียนเจี๋ยส่งดาบคืนแก่ภรรยาซึ่งหญิงสาวเองเหลืออาวุธในมือเพียงชิ้นเดียว เมื่อได้ยินเสียงเรียกของสามี หญิงสาวที่กำลังรับมือศัตรูอยู่หมุนกายเข้ารับดาบอีกด้ามของนางในทันที ความดุดันกลับมามากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อดาบคู่กลับมาอยู่ในมือโม่ฟางเล่ออีกครั้งฟ้ากำลังสาง เสียงร้องโหยหวน เสียงอาวุธกระทบกันยังคงดังก้องอยู่ยังไม่มีท่าทีจะยุติลงเลยแต่น้อย คนของราชวงศ์ที่มีจำนวนน้อยกว่า เริ่มรู้สึกบางอย่างภายในใจกันขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะดูเหมือนคนของพรรคมารจะโผล่ออกมาเป็นระลอกเสมือนเกลียวคลื่นก็มิปาน เหมือนกับว่าคนพวกนี้มีตัวตายตัวแทนอย่างไรอย่างนั้นโม่ฟางเล่อเคลื่อนกายถอยเข้าหาสามีเพื่อระวังหลังให้กับชายหนุ่ม ถงเหยียนเจี๋ยพลิกกายเข้าหาหญิงสาว ก่อนที่มือหนาข้าที่มิได้จับอาวุธจะเกี่ยวเอวคอดเอาไว้ เป็นการหยอกเย้าพร้อมขยิบตาให้หญิงสาว โม่ฟางเล่อใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายเมื่อถูกสามีเกี้ยวพากลางดงศัตรูถงเหยียนเจี๋ยเลื่อนมือหนาจากเอวคอดของภรรยามาจับที่ข้อมือกลมกลึงแทน ก่อนจะช่วยเป็นที่ยึดให้แก่โม่ฟางเล่อ เมื่อหญิงสาวจำต้องเหวี่ยงตัวขึ้นต้านรับศัตรู ทั้งสองยังคงเกี่ยวพันกันมิห่างกาย เสมือนทั้งคู่หลอ

เงาร่างสีดำเคลื่อนกายเพียงวูบวาบตามยอดไม้ก่อนจะหายไปยังมุมชั้นผาหินที่เป็นต้นกำเนิดของห่าธนูเพลิง ปะปนไปด้วยลูกศรที่มิได้ติดไฟซึ่งนับว่าอันตรายกว่าหลายเท่า เพราะเป็นการยากที่จะมองเห็นและหลบหลีก‘ฝีมือไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ที่ยิงได้ไกลถึงเพียงนั้น’ เหมือนพวกมันรู้ว่า ถึงอย่างไร พวกนางก็มิอาจที่จะหลีกเลี่ยงหรือล่าถอยออกจากที่นี่ไปได้ เพราะคนของพวกนางที่อยู่ด้านใน คือเหตุผลหลักทั้งหมดที่ทำให้พวกนางยอมเสี่ยงอยู่ในขณะนี้มู่ตานดึงกระบี่มีดสั้นเนื้อบางเฉียบออกมาอย่างเบามือ ทุกคนทำตามผู้นำในทันที มีดสั้นเนื้อสีนิลถูกทำขึ้นมาจากเหล็กชนิดพิเศษ และจะมีเพียงแห่งเดียวเท่านั้นที่ตีมันขึ้นมา...สกุลมู่ทุกสายตาจ้องมองไปยังกลุ่มคนซึ่งกำลังเร่งปล่อยลูกศรออกไปยังป่าด่านล่าง โดยสลับกันขึ้นศรเพื่อมิให้ว่างเว้นการยิง‘มีหนอนสินะ’ การตั้งรับอย่างเต็มกำลังเช่นนี้ นั่นหมายความว่าต้องมีผู้ส่งข่าว บอกแก่พรรคมารล่วงหน้าก่อนแล้ว เพราะพวกนางเป็นกำลังเสริมสุดท้ายที่เฝ้ารอเก็บกวาดมิให้ผู้ใดเล็ดรอดออกไปได้เท่านั้น ทว่ากลับมีการวางกำลังโจมตีพวกนาง เสมือนรู้จุดที่ซ่อนตัวเป็นอย่างดีและแม่นยำนัก“เฮ้ย…ระ…อัก”มือบางรวบจับ

“ท่านอ๋องเพคะ”เป็นหลิวเจินเจินที่เอ่ยออกมาหลังจากเดินผ่านพ้นภูเขาจำลองออกมา โดยมีร่างในชุดสีดำติดตามมาอีกหลายคน สามพี่น้องสกุลโม่ต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นหรู่อี้และเมี่ยวจ้านเดินตามหลังของหลิวเจินเจินออกมา แม้ทั้งสองจะยังปิดบังใบหน้าเช่นเดียวกับโม่ฟางเล่อ ทว่า พวกเขาจำสายตาของพวกนางได้เป็นอย่างดี“ท่านน้าเจินเจิน ลำบากท่านน้าแล้ว”“มิได้เพคะ หม่อมฉันเป็นประชาชนชาวชีเป่ย เพื่อบ้านเมือง ไม่มีคำว่าลำบากเพคะ”“ขอบคุณท่านน้า เช่นนั้น พวกเรากลับกันเถอะนะ คนของเราบาดเจ็บมากอยู่พอสมควร พวกเขาจำต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน”“เพคะ”เป็นท่านอ๋องน้อยและหลิวเจินเจินที่ต้องเดินนำทุกคนออกไป ด้วยในที่นี่มิมีผู้ใดยศสูงไปกว่าทั้งสองคนแล้ว ซึ่งต่อให้มีก็ไม่อาจเปิดเผยตัวได้ เมื่อทุกคนมากันครบแล้ว โม่หยวนฟางจึงให้คนที่มิได้บาดเจ็บรวมทั้งทหารจากหุบเขาเหมยแดงของแม่ทัพหลิวไห่ ช่วยกันจัดการกับศพของสาวกพรรคมารด้วยความให้เกียรติ“จงจำไว้ ต่อให้เขาคือศัตรู ทว่า พวกเขาก็ทำตามหน้าที่เช่นกันกับพวกเรา แม้ว่าพวกเขาจะถูกมองว่าเป็นเพียงมดปลวกในสายตาของผู้นำ แต่เขาก็คือทหารผู้เสียสละเพื่อพรรคของเขา เราจงอย่า

สิบวันถัดมา ณ ตำหนักหลวงพรึบ ๆ นกอินทรีสีขาวปลอดถูกปล่อยออกจากตำหนักหลวงนับสิบตัว ร่างสูงในชุดมังกรยืนมองด้วยความพึงพอใจก่อนจะก้าว“ที่เหลือ ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว”“ทราบแล้ว”หญิงสาวในชุดนางกำนัลชั้นสูงย่อกายอย่างงดงาม ก่อนจะพากันก้าวออกจากตำหนักหลวงตรงไปยังรถม้าที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้รอท่า ขันทีผู้มีหน้าที่ทำความสะอาดลอบมองตามร่างระหง หนึ่งสูง หนึ่งเตี้ย ก้าวเท้าเนิบช้างดงาม ยิ่งขับเน้นให้ทั้งคู่เป็นที่ชวนมองเมื่อชายผ้าขยับพลิ้วไหวตามการเคลื่อนกายของหญิงสาวทั้งสอง ใบหน้าถูกปกปิดด้วยผ้าสีขาวผืนบางหลายคราที่ทั้งสองเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์ แล้วจากไปโดยไร้ผู้พบเห็นอีก จนกว่าจะมีพระบัญชาจากองค์ฮ่องเต้ ทั้งคู่ก็จะปรากฏกายขึ้นพร้อมกัน ไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางกำนัลชั้นสูงในฮ่องเต้ แม้แต่คนสนิทเช่นลู่กงกงเองรถม้าเคลื่อนออกจากหน้าพระตำหนัก คนที่เฝ้าสังเกตการณ์ก็ได้กระทำบางอย่างเช่นกัน‘รนหาที่ตายกันเสียจริง สองคนนั่นยิ่งชอบเล่นสนุกอยู่’บุรุษในชุดสีทองผละออกจากริมหน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงการมาของกลุ่มคนจากด้านนอก‘อีกนานแค่ไหนที่ข้าต้องทน หากนานกว่านี้ ความบริสุทธิ์ของข้

รถม้าของกลุ่มพ่อค้าทางด้านหลังดูแล้วไม่มีสิ่งใดหน้าสงสัย การถืออาวุธก็เป็นเรื่องปกติของสำนักคุ้มภัยทั่ว ๆ ไป ทว่าสำหรับจิ่วอิงและคณะนั้น มิได้คิดอย่างคนทั่วไป“เจ้าว่าเราจะไปถึงที่นั่นทันเวลารึไม่”“ทันรึไม่นั้น มันขึ้นอยู่ความอดทนของคุณหนู ว่าจะไหวไหมมากกว่า”“จิ่วอิง ข้าคือลูกหลานสกุลจ้าว อย่าได้ดูถูกข้าเช่นนี้อีก อย่างไรข้าคือนายของเจ้าคนหนึ่ง”“ข้ารู้ตัวดี”จิ่วอิงต้องการให้หญิงสาวข้างกายกลับสู่บ้านเกิดของนางมากกว่าที่จะเสี่ยงร่วมภารกิจกับเขาในครั้งนี้ การเบนความสนใจของศัตรูนั้นไม่ง่ายเลย เส้นทางที่เขาจะไปนั้นต้องผ่านบ้านเกิดของเขา ซึ่งมิใช่ความปรารถนาเลยสักนิดเดียว‘ข้าจะไปหาท่าน…ท่านย่า’แท้จริงแล้วในอดีตนั้น เขามิใช่ว่าถูกบังคับให้เป็นขันที แต่เหตุการณ์บางอย่างทำให้เขาจำต้องมาอยู่ในวังหลวงในฐานะขันทีข้างกายองค์รัชทายาท เขายังจำสีหน้ารังเกียจจากครอบครัวที่มองเขาเสมือนตัวประหลาด เกิดมาเป็นบุตรชาย แต่ทว่าไร้วาสนามีทายาท หนำซ้ำยังถูกเย้ยหยันตำแหน่งขันทีต่ำต้อยของเขาอีกด้วยแต่ทั้งหมดทั้งมวล เป็นเขาเองที่กุเรื่องตำแหน่งนั้นขึ้นมาเอง หากคนเหล่านั้นรู้ว่าแท้จริงแล้วเขามิใช่แค่ขันทีธรร