บททั้งหมดของ ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม2: บทที่ 41 - บทที่ 50

โม่ฟางเล่อได้ล้วงเอาแท่งไฟอันใหม่ออกมาเป่า ก่อนจะคาบเอาไว้เช่นเดิม ซึ่งครั้งนี้ นางตามหลังผู้เป็นพี่ชายไปติด ๆ มิได้นำหน้าเหมือนในคราแรก สองพี่น้องจำต้องระวังให้มากขึ้น เพราะพวกเขาเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้นทุกขณะถงเหยียนเจี๋ยถลาเข้าหาหน้าผาเมื่อเห็นแสงเล็ก ๆ ร่วงลงมายังด้านล่าง เขามิรู้ว่ามันเป็นของผู้ใด แต่ก็อยากให้มั่นใจว่ามิใช่ของภรรยา ชายหนุ่มตรวจสอบอาวุธและอุปกรณ์ทั้งหมดเพื่อเตรียมพร้อมที่จะปีนขึ้นไปด้านบน“เจี๋ย…อย่าคิดมากไป น้องเขยข้า พี่ใหญ่ของเราอยู่กับนาง”“ข้ารู้ หยวนฟาง แต่นางยังอ่อนประสบการณ์อยู่มาก ข้า…”“ข้าเข้าใจเจ้า สหาย”โม่หยวนฟางลอบมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนเยี่ยงบุรุษอยู่ตีนผาห่างออกไปไม่มาก ทุกท่วงท่าของนางช่างแตกต่างจากน้องสาวของเขายิ่งนัก ขนาดองครักษ์ข้างกายของน้องสาวอย่างหรู่อี้ก็ดูบอบบางกว่าเมี่ยวจ้านมากนัก หากเป็นนางอยู่บนนั้น และเขายังยืนอยู่ตรงนี้เหมือนกับถงเหยียนเจี๋ย สภาพจิตใจเขาก็คงมีอาการมิต่างกันเท่าใดนักบนผาสูงเมื่อใกล้ถึงที่หมาย แท่งไฟถูกดับในทันที โดยมีโม่คังเป็นผู้นำขึ้นไปด้านบนก่อน ชายหนุ่มดึงผ้าปิดพันใบหน้าเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ โผล่ศีรษะพ้นขอบ

มือหยาบกร้านของเมี่ยวจ้านจับที่ข้อมือบางของคนพูด ก่อนจะจับจูงกันเดินออกจากความมืดเพียงก้าวพ้นที่กำบังกาย เมี่ยวจ้านจึงได้ปล่อยมือจากหรู่อี้ ภายใต้แสงสลัวนั้น เมี่ยวจ้านมิต่างจากบุรุษผู้องอาจเลยก็ว่าได้ หากมิถอดผ้าคลุมออก ยากที่ใครจะคิดว่านางคือสตรี“เชิญคุณชายและคุณหนูมาร่วมดื่มชากับข้าสักถ้วย”ผู้ติดตามที่ยังคงหลบซ่อนอยู่ในเงามืดต่างพากันขำขันอยู่ภายในใจ พวกเขาเดาไว้ไม่ผิดเลยว่าสตรีด้านในจะมองว่าคุณหนูเมี่ยวจ้านคือบุรุษ ยิ่งใบหน้าถูกปิดบังไปกว่าครึ่ง ยากที่ใครจะมองออกว่านางคือสตรี“อะ…แฮ่ม ขอบคุณแม่นาง”เมี่ยวจ้านปรับเสียงให้เข้มขึ้น ก่อนจะก้าวเข้าไปในกับดักที่เจ้าบ้านวางเอาไว้ พร้อมเชื้อเชิญพวกนางก้าวไปสู่ความตาย“ไยถึงได้มาเยือนเรือนข้ายามดึกดื่นเช่นนี้ จุดประสงค์ของคุณชายคงมิใช่…”หญิงสาวเจ้าของบ้านช่างงดงามเย้ายวนกว่าที่คาดเอาไว้มากที่เดียว นางหยุดคำพูดเอาไว้ให้เป็นปริศนาพร้อมส่งสายตาเชิญชวนให้แก่บุรุษชุดดำที่เปิดเผยให้เห็นเพียงดวงตาอันดุดัน ริมฝีปากบางเผยอขึ้นอย่างยั่วเย้า พร้อมชำเลืองมองไปยังหญิงสาวอีกคนในห้อง‘หรือว่านางมิใช่คนรักของชายผู้นี้’หรู่อี้ในชุดสีดำขับเน้นทรวดทรง ม

‘เจ้าจะต้องสิ้นใจด้วยความทรมานมากกว่าข้าหลายพันเท่า โม่ไป๋หลาน เป็นเจ้าที่ต้องเจ็บปวด’ “อึก!” เลือดสด ๆ พุ่งออกมาอย่างมิอาจห้ามได้ เลือดจากบาดแผลเริ่มไหลช้าลง เพราะผู้เป็นอาได้โรยผงห้ามเลือดให้นางก่อนหน้าที่เขาจะกลายเป็นจอมมารอย่างเต็มตัวบนหลังคามีใครบางคนหมอบอยู่อย่างเงียบเชียบ คอยเฝ้ามองดูการต่อสู้ของคนด้านล่างด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย เขาสมควรหรือไม่ที่จะยื่นมือเข้าแทรกการต่อสู้นี้ หรือเฝ้ามองการจากไปของคนที่เขารัก เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ร่างในชุดผ้าคลุมสีดำก็ได้หายไปเหลือไว้เพียงความว่างเปล่าสาวกพรรคมารล้อมโม่ฟางเล่อและผู้ติดตามเอาไว้อย่างแน่นหนา เป้าหมายคือหญิงสาวตรงกลาง หากบั่นคอของนางมาได้ พวกเขาจะได้รางวัลอันคุ้มค่าอย่างแน่นอน“อ๊ากกก!” หนึ่งในผู้ติดตามถูกอาวุธที่มองไม่เห็นพุ่งเข้าใส่ก่อนจะล้มลง โม่ฟางเล่อคว้าตัวคนของนางที่พยายามเอาตัวมากันนางไว้ให้พ้นจากอันตราย“ปกป้องตัวเอง อย่าสละลมหายใจเพื่อข้า นี่คือคำสั่ง”ดาบคู่ถูกใช้ดื่มเลือดจากศัตรูอย่างรวดเร็ว ความว่องไวของหญิงสาวทำให้คนที่แอบซ่อนอยู่ถึงกับตกตะลึง หากเขาจะเข้าให้ถึงตัวของจีกวานฮวาได้ก็ต้องกำจัดหญิงสาวผู้นั้นให้ได้เส

เมื่อคิดได้เพียงเท่านั้น ฟางเล่อที่มีรูปร่างสูงโปร่งกว่าสตรีทั่วไปได้พยุงให้อาจารย์ลุกขึ้น หมิงจงเป่าไร้แรงทัดทานจึงยอมทำตามฟางเล่อ ก่อนที่นางจะขยับตัวหันหลังให้หมิงจงเป่า ดึงเอาแขนพาดบ่าตนทั้งสองข้าง“เล่อเล่อ เจ้าจะทำอันใด ไหล่เจ้าบาดเจ็บ เลือดข้ามีพิษ มะ…”“ช่างพิษนั่นปะไร หากจะตาย มิว่าจะมีหมอเทวดาอยู่ยืนตรงหน้าเพื่อช่วยเหลือ ข้าก็ต้องจบชีวิตลงอยู่ดี แต่เวลานี้ ข้าและท่านยังหายใจ ท่านอย่าได้คิดถึงเรื่องอันตรายเกี่ยวกับตัวข้าอีกเลย เวลานี้ หน้าที่ของท่านคือห้ามขี้เกียจหายใจ เข้าใจหรือไม่ ตาเฒ่า ฮึก…”หมิงจงเป่าพยายามขัดขืน โม่ฟางเล่อจึงใช้เท้าเหวี่ยงไปยังข้อพับของผู้เป็นอาจารย์ทำให้หมิงจงเป่าหมดแรงต้านทานในทันที ในที่สุด ร่างสูงก็ถูกแบกไว้บนหลังบอบบาง น้ำหนักที่มากกว่าของหมิงจงเป่า มิใช่ปัญหาสำหรับความมุ่งมั่นของหญิงสาว หมิงจงเป่ามิใช่คนอ้วน แต่รูปร่างแน่นหนั่นไร้ไขมัน สูงกว่านางก็มิได้มากมาย“ลูกแบกพ่อย่อมสมควรทำเสมอ ศิษย์ดูแลอาจารย์มิมีคำว่าไม่เหมาะสม เล่อเล่อจะต้องพาท่านไปส่งเข้าห้องหอให้จงได้ ไว้ใจข้าและมิต้องกังวลว่าคนผู้นั้นจะรอดไปได้ เชื่อใจข้าหรือไม่ ท่านอาจารย์”สองขาเรียว

สำหรับโม่ฟางเล่อ การที่ต้องต่อสู้เพื่อรักษาชีวิตตนเองว่ายากแล้ว ทว่าการทำเพื่อผู้อื่นยากยิ่งกว่า ในความรู้สึกของหญิงสาวเวลานี้ การต่อสู้เป็นไปอย่างเอาเป็นเอาตายเลยก็ว่าได้ ฟางเล่อเล่อคำรามก้อง นางรู้ว่าตอนนี้ ตนกำลังวิตกกังวลเหลือเกิน ทางออกที่ดีคือการระบายสิ่งที่อยู่ภายในออกมาให้หมดสิ้น มิเช่นนั้นจะเป็นนางเองที่เจ็บสาหัสเอาได้ หากธาตุไฟแตกซ่านจากความกดดันอันมหาศาลภายในใจโม่ฟางเล่อเหลือบมองพี่ชายทางหางตา นางเห็นเขากำลังนั่งซ้อนหลังอาจารย์ของนางคล้ายการเดินพลังหรืออะไรสักอย่าง เพราะมิได้มองให้ชัดเจน จิตใจที่พะวงบวกความกรุ่นโกรธทำให้ตอนนี้ร่างกายของคนมากมาย มิว่าจะเป็นแขนขาหรือแม้แต่ศีรษะ ขาดกระเด็นกระจายอยู่บนพื้นจนคนของพรรคมารบางคนคิดที่จะหนี แต่ก็มิอาจรอดพ้นมือหญิงสาวไปได้“หากข้าปล่อยพวกเจ้าไปก็เท่ากับข้าเป็นคนวางยาฆ่าตัวข้าเองและครอบครัว เพราะสักวัน พวกเจ้าก็กลับมาแก้แค้นข้าอยู่ดี หากเป็นข้าสลับที่ยืนกับพวกเจ้าจะกล้าปล่อยข้าไปหรือไม่เล่า”คำพูดของโม่ฟางเล่อเสมือนนางกำลังนั่งอยู่ในใจของศัตรูก็มิปาน ใช่แล้ว หากสลับตำแหน่งกันในเวลานี้ พวกเขาไม่มีวันปล่อยนางไปเช่นกัน ฉะนั้น สิ่งที่พวก