All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม2: Chapter 61 - Chapter 70

ตอนที่62.“เหมือนเจ้าจะมิจดจำเอาเสียเลย คุณชายน้อย ผู้ไม่รู้ว่าตนเองคือใคร หึ ๆ กลับไปซะ อย่าให้ข้าต้องลงมืออีก อ้อ…ข้ารออยู่ที่จวนเจ้าเมือง รีบมาล่ะ! อย่าช้า”ผู้มาเยือนเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะย่อกายลงนั่งยอง ๆ ส่งยิ้มให้แก่คนที่เขาช่วยเอาไว้ แล้วจับเข้าที่ต้นแขนของเด็กชายเพื่อพยุงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นจิ่วอิงขืนตัวเองไว้ เมื่อถูกดึงให้เดินตามผู้มีพระคุณของเขา เด็กชายมองไปยังของที่ตกอยู่มิไกล ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกยื้อแย่งมาจากเขาโดยฝีมือของญาติผู้พี่ที่ตอนนี้ได้พากันวิ่งหนีจากไปไกลแล้วเด็กชายพยักหน้าให้จิ่วอิงไปเก็บสิ่งนั้นมาได้ ก่อนที่เด็กชายผู้นั้นจะเดินไปหาเด็กน้อยอีกคนซึ่งยืนรออยู่ห่างออกไป จิ่วอิงรีบวิ่งไปเก็บของรักขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งตามผู้มีพระคุณไปสิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้คือ ผู้มาเยือนจากต่างเมืองกำลังย่อกายให้เด็กชายอีกคนขึ้นขี่หลัง จิ่วอิงเดินตามทั้งสองคนนั้นไปติด ๆ แม้จะมิรู้เลยว่าสองคนพี่น้องคือใคร มาจากเมืองใด แต่เด็กชายผู้นั้นคือคนที่เขาต้องตอบแทนจวนเจ้าเมืองเห่อหนาน“ข้าน้อยจิ่วอิง ต้องขอบคุณนายน้อยมากขอรับที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”หลังจากเงียบกันมาตลอดทางกลับสู่จวนเจ้าเมือง ก็ถึงเว

ค่ายทหารเจียงไห่ กระโจมบัญชาการราชครูหลิวนั่งในตำแหน่งผู้นำ โดยมีหลิวกุ้ยเฟยนั่งเด่นเป็นสง่า แววตาสงบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ใดฉายผ่านดวงตาคู่งาม เพียงชั่วครั้งที่นางจะเหลือบมองไปยังแม่ทัพหนุ่ม สำหรับนางแล้วหน้าตาที่เหมือนกัน ใช่ว่าจะใช่คน ๆ เดิมที่เคยรู้จัก‘ไม่มีผู้ใดแทนที่ท่านได้’หยางซานซินแสร้งยกน้ำชาขึ้นจิบ ทว่า สายตาคมกลับกวาดมองทุกคนที่นั่งอยู่ภายในกระโจมแห่งนี้ มิเว้นแม้แต่ทหารชั้นผู้น้อยที่คอยยืนรับใช้ใกล้ชิดผู้มียศสูงกว่า“เอาละ มากันครบแล้วใช่หรือไม่ ข้าได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทให้นำเสด็จพระนางหลิวกุ้ยเฟยกลับสู่เมืองหลวง โดยมีท่านแม่ทัพทั้งสองติดตามคุ้มกัน เพื่อส่งเสด็จให้แก่พระนาง ส่วนทางนี้ ท่านแม่ทัพหลิวไห่จะเป็นผู้เข้ามาดูแลแทนจนกว่าแม่ทัพหยางซานหลางจะเดินทางกลับมา ท่านเสนาบดีซูถง เห็นทีท่านก็ต้องกลับไปพร้อมกัน”“ข้ามิอาจขัดพระบัญชาได้”“ท่านแม่ทัพใหญ่ อย่างไรวันนี้ รบกวนท่านจัดเตรียมคณะเดินทางให้พร้อม อย่าให้มีสิ่งใดผิดพลาดได้”“ขอรับท่านราชครู”แม้เวลานี้ เสนาบดีชูถงและรองแม่ทัพซ้ายเป่าซุนจะร่วมสวามิภักดิ์แล้วก็ตาม แต่ยังคงมีขุนนางอื่นที่นั่งร่วมรับฟังอยู่ด้วย ทุกถ้อยคำจำต้องแ

วังหลวงบุรุษในชุดมังกรเดินวนไปมาเสมือนพยัคฆ์ติดบ่วง โดยมีร่างงามของสตรีในชุดสีแดงเพลิงปักลวดลายหงส์นั่งมองคนที่เดินไปมาด้วยความนึกขัน“จะทรงเดินอีกนานรึไม่เพคะ ฝ่าบาท”“จะให้ข้านิ่งนอนใจได้อย่างไรกันฮองเฮา ผู้อาวุโสมิรู้พากันสนุกสนานอยู่ที่ใดกัน ตอนนี้ กองทัพเคลื่อนพลสู่เมืองหลวงด้วยวิธีที่แยบยลนัก หึ ๆ เป็นข้าเอง ผิดที่ข้าฮองเฮา ข้าชักนำศึกเข้าเมืองเร็วเกินไป”ร่างสูงก้าวไปนั่งยังเก้าอี้ข้างฮองเฮา โดยที่พระนางยังคงสนใจในตำราหลังจากอีกฝ่ายนั่งลง“หากเป็นท่านผู้อาวุโสก็จะทำเช่นพระองค์เพคะ อย่าทรงโทษพระองค์เองไปเลยเพคะ ไม่ว่าอย่างไร คนพวกนั้นก็ต้องเคลื่อนไหวอยู่ดี การเดินเกมในบางครั้ง การปล่อยให้ศัตรูล่วงล้ำเข้ามาบ้างก็อาจเป็นผลดี”“ข้าไม่ถัดการวางแผนเช่นเจ้านี่ ภรรยาข้า หึ ๆ”“แต่ทรงเป็นนักรักที่เก่งกาจใช่ไหมเพคะ”“ฮา ๆ วางใจเถอะฮองเฮา จะไม่มีสตรีใดมาแทนที่เจ้าได้”เมื่อรู้ว่ามีผู้มาเยือนได้ก้าวเข้าสู่ห้องชั้นนอก สองสามีภรรยาจึงได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นหยอกล้อกันแทนห้องโถงรับรอง ตำหนักเหลียน“ลู่กงกง ท่านมาตามหาฝ่าบาทหรือเจ้าคะ”“เชียงเชียง เจ้าช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก ฝ่าบาททรงมาแอบอยู่

ส่วนด้านนอกรถม้า สองแม่ทัพสกุลหยางแทบไร้การพูดคุยกันเช่นในอดีต หยางซานซินยังคงทำตัวเป็นปกติ ทว่า สิ่งที่แตกต่างก็ฉายชัดออกมาอยู่นั่นเอง เมื่อเขาดูจะไม่ใยดีบุตรชายซึ่งอยู่บนหลังอาชาเคียงข้างเขาอยู่ในขณะนี้ฝั่งหยางซานหลางก็ไม่แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย จากคนที่นิ่งขรึมมาตลอด บัดนี้เรียกได้ว่าตลอดทั้งร่างของชายหนุ่มนั้นปลดปล่อยแต่เพียงรังสีแห่งการฆ่าฟัน ซึ่งแตกต่างจากเมื่อครั้งก่อนหน้าที่ชายหนุ่มจะเก็บงำทุกอย่างเอาไว้ มิแสดงตัวตนของเขาออกมาให้ผู้อื่นได้รับรู้มากถึงเพียงนี้แม้ว่าความเปลี่ยนแปลงของแม่ทัพทั้งสองจะสร้างความแปลกใจให้แก่ผู้ติดตามทั้งหมด ทว่าก็ไร้ซึ่งคำถามจากทุกคน เพราะถึงอย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของผู้นำ“ซานหลาง เจ้าจงเว้นระยะห่างกับพระนางกุ้ยเฟยให้มากขึ้นอีกสักหน่อยก็ดีนะ”แม้จะเป็นคำพูดที่ดูเรียบง่าย แต่กลับแฝงความนัยที่ทำให้ผู้ฟังขุ่นเคืองใจอยู่มากทีเดียว หยางซานหลางชำเลืองมองผู้ที่บัดนี้เขาต้องเรียกว่าบิดาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองตรง ๆ ตามเส้นทางอันยาวเหยียดพร้อมรอยยิ้มยังมุมปาก“ขอรับท่านพ่อ แต่ถ้าจะให้ดี ท่านพ่อเองก็ควรระวังใจของตนเองเอาไว้ให้มากเช่นกัน

คนชุดดำไถลตัวลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว พร้อมกระบี่ยาวชี้ตรงสู่กลางศีรษะของเมี่ยวจ้าน แม้จะสวมหมวกเอาไว้ แต่ทว่า ประสาทสัมผัสของนางนั้นเป็นเลิศมิแพ้ฝีมือเลยแม้แต่น้อย แส้ทองถูกสะบัดฟาด ไปด้านบนศีรษะด้วยกำลังภายในอันมหาศาลร่างของชายชุดดำที่กำลังคิดจะปลิดชีวิตของหญิงสาว มิอาจหลบได้ทัน ด้วยความเร็วที่ไม่ทันได้คาดคิดว่าจะถูกตอบโต้อย่างกะทันหันเช่นนี้ สำหรับเมี่ยวจ้านแล้ว นางไม่จำเป็นต้องมองขึ้นไปเลยด้วยซ้ำตุบ! ร่างของคนร้ายตกกระแทกพื้น โดยที่ศีรษะตกกลิ้งหลุน ๆ ไปอีกทาง ตอนนี้ธนูถูกวางลง อาวุธประจำกายถูกนำออกมาใช้แทน ทุกอย่างต้องทำให้เร็ว ด้วยจำนวนคนของฝ่ายนางมีน้อยกว่า ดังนั้นจำต้องจบทุกอย่างให้เร็ว หากยืดเยื้อมากไปกว่านี้รังแต่จะเสียเปรียบมากกว่าจะคว้าชัยมาอย่างปลอดภัย“ท่านเมี่ยวจ้าน”“อย่าแตกตื่นไป ท่านพี่ม่อตู เมี่ยวจ้านมิใช่เด็กน้อยแล้วนะ”ฟึบ!ม่อตูสะบัดผ้าคลุมกันอาวุธลับเพื่อมิให้ต้องกายผู้เป็นนาย ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของนายสาวของตนเอง สำหรับเขาแล้ว องค์หญิงเมี่ยวจ้านคือน้องสาวตัวน้อยที่เขาเฝ้าปกป้องมานับตั้งแต่พบเจอกัน เมื่อนางยังเป็นเพียงทารกจนเติบโตขึ้นมาเป็นผู้