All Chapters of ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม2: Chapter 31 - Chapter 40

แต่ใช่ว่าเขาจะมิเฝ้าติดตามสตรีตรงหน้าเสียเมื่อไหร่กัน เขาคอยแอบสอดส่องดูแลปกป้องนางอย่างลับ ๆ เสมอมา หากมีสิ่งใดล้ำค่า เขาจะฝากผู้เป็นบิดา นำไปมอบแก่นางมิเคยขาด“ท่านแม่ ลูกอกตัญญูนักที่ทำให้ท่านมีน้ำตาอีกครั้งในวันนี้”โม่คังเงยหน้าสบตามารดาอีกครั้ง ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปเช็ดหยดน้ำที่หลุดร่วงจากหน่วยตางามคู่นั้นมือบางของจ้าวเหลียนถึงกับสั่นระริกด้วยมิอาจความคุม ความตื่นเต้นดีใจผสมปนเปไปด้วยความสับสนอยู่ไม่น้อย นางได้เอี้ยวใบหน้าหันมองทุกคนอีกครั้ง ก่อนที่ครอบครัวของนางจะพยักหน้าเบา ๆ เป็นการยืนยัน ว่าชายหนุ่มตรงหน้าของนางในตอนนี้คือบุตรชายที่ตายไปแล้วหนหนึ่ง เมื่อในอดีตครั้งที่ชายหนุ่มยังวัยเยาว์ร่างระหงอ้าแขนออกกว้าง เพื่อรอรับร่างสูงที่นางเฝ้าคะนึงหามาแสนนาน โม่คังขยับเข้าใกล้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะสวมกอดตอบอ้อมแขนที่เขาคิดถึงจนสุดหัวใจทุกห้วงเวลาเลยก็ว่าได้โม่เหยียนเฉาใช้มือตบหหนัก ๆ ลงบนหลังของชายหนุ่ม เป็นการย้ำเตือนตนเองด้วยว่าบุตรชายเพียงเดียวของเขายังคงอยู่เคียงข้าง มิได้หายไปจากเขาอย่างที่ผู้คนทั่วแคว้นกล่าวถึง“เอาละ…น้องหญิง วันนี้ เด็ก ๆ เหนื่อยมามากแล้ว เจ้าก็อย่าได้ร้องห่

เมื่อฮองเฮาเป็นผู้เปิดโอกาสให้แก่นางด้วยตนเอง มีหรือที่นางจะไม่รีบคว้าเอาไว้ในมือ แน่นอนว่าสักวัน อำนาจที่ถูกวางมาไว้ในมือนางจะมีค่าเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมฮองเฮาจ้าวเหลียนยิ้มอ่อนโยน แววตาไร้จริตมารยาส่งให้แก่ผู้เป็นภรรยาอีกคนของพระสวามี คำเรียกขานที่เปลี่ยนจากห่างเหินเป็นสนิทสนมขึ้นนั้นย่อมมีที่มาที่ไปเสมอ แต่มิจำเป็นต้องเล่าให้ผู้ใดรับรู้“น้องกั๋วเชียง เห็นอี้กงกงบอกว่า เจ้านำสิ่งใดมาให้พี่รึ”เวลาล่วงเลยมาเกินความจำเป็นที่จะสนทนากับแขกต่อไปให้ยืดเยื้อ เจ้าของตำหนักจึงเอ่ยถึงเรื่องอื่นเสีย เพื่อที่จะได้ดึงเข้าสู่การจบบทสนทนาในวันนี้ลง“จริงสิเพคะ กั๋วเชียงได้นำรากบัวหิมะต้มน้ำแกงสามรส มาถวายฮองเฮาด้วยนะเพคะ กั๋วเชียงได้ยินมาว่า พระนางทรงมีสุขภาพมิค่อยแข็งแรง เลยให้อี้กงกงนำรากบัวหิมะจากแคว้นตงนำไปต้มถวายเป็นเครื่องบำรุงมาให้เสวยเพคะ”พระสนมคนใหม่ได้เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มสดใสดั่งพระอาทิตย์ยามเช้าให้แก่ภรรยาเอกของพระสวามี ก่อนจะเอี้ยวกายไปยังด้านของกงกงผู้ดูแล โดยขณะนี้ ในมือของอี้กงกงได้มีถ้วยหยกขาววางอยู่บนถาดสีทองรออยู่แล้ว“ขอบใจเจ้ามาก น้องกั๋วเชียง ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ ไหนจะเดินทางม

เรือนพักของบรรดาผู้ดูแลเซียนอี้ทุกคนมองอาหารบนโต๊ะที่เลิศหรูและน่ากินเป็นอย่างมาก วันนี้ พวกเขาได้รับอาหารเหล่านี้มาจากท่านหมิงจงเป่าทำให้ทุกคนมีรอยยิ้มกว้างที่จะได้ชิมฝีมือนายหญิงสักครั้ง ใช่ว่าอาหารพวกเขาไม่ดี เพียงแต่วันนี้ มันพิเศษอยู่ตรงที่นายหญิงแห่งเซียนอี้เป็นผู้ลงมือปรุงด้วยตนเองตามความเป็นจริงแล้ว ชีวิตของพวกเขานั้นเรียกได้ว่าสุขสบายมิน้อย เงินเดือนของพวกเขามากพอ ๆ กับขุนนางขั้นกลางเลยทีเดียว การกินอยู่จะหาบ่าวบ้านไหนได้ลิ้มรสอาหารชั้นเลิศในทุก ๆ มื้อแบบพวกเขากันคงจะมีก็แต่นายท่านบ้านนี้เท่านั้นที่เลี้ยงดูบ่าวไพร่ประหนึ่งครอบครัว“จำที่ท่านจงเป่าสั่งกันได้รึไม่ ห้ามเหลือทิ้งเป็นขาด”‘ห้ามให้เหลือ รู้ไหม คิดถึงชาวบ้านที่อดอยากเข้าไว้ พวกเจ้าต้องเห็นคุณค่าของอาหารให้มาก’คำสั่งแกมปลอบโยนของท่านอาจารย์ของนายหญิง ทว่า หลายคนอยากที่จะตั้งคำถามอยู่เช่นกัน ว่าไยท่านหมิงจงเป่าจึงได้สั่งการมาเช่นนั้น พวกเขาเห็นทุกอย่างมาโดยตลอด นายหญิงปรุงอาหารได้อย่างคล่องแคล่ว วัตถุดิบชั้นเลิศ ละเอียดลออในทุก ๆ ขั้นตอนขนาดนั้น มิน่าจะมีสิ่งใดผิดพลาดได้“พี่ใหญ่…ไยท่านจงเป่าจึงได้กังวลกับอาหารพวก

เมื่อออกมาอยู่กันตามลำพังในที่ลับตาผู้คนแล้ว โม่คังได้ถอดผ้าคลุมสีดำออก ก่อนนำไปวางทาบทับบนไหล่กลมกลึงของหรู่อี้ พร้อมกับดึงกระชับให้ผ้าคลุมผืนใหญ่ปิดบังเนินอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักออกมาให้มิด ใบหน้าของชายหนุ่มภายใต้แสงจันทร์นั้นดูจะบึ้งตึงจนหญิงสาวมิกล้าแม้แต่จะเอ่ยปากทัดทานสิ่งที่เขากำลังทำต่อนางได้“อย่าให้ข้าเห็นเจ้าทำเช่นนี้อีก ชุดสวะนี่ก็อย่าแม้แต่จะคิดจับต้องมัน เข้าใจหรือไม่”“…”สิบกว่าปีมานี้ เขาเฝ้ามองนางอยู่ห่าง ๆ มาตลอด คำสัญญาสำหรับเด็กคนอื่นอาจเป็นเพียงแค่ลมปาก ทว่าสำหรับเขานั้น มันคือเรื่องจริงเสมอมา แม้ว่าตอนนี้ เขาจะใช้ชีวิตเสมือนเป็นเพียงภูตผีตนหนึ่งเท่านั้น“องค์ชายทรงน่ารักจังเพคะ”“ฮา ๆ อี้เอ๋อร์ น่ารัก เขามิใช้กับผู้ชายรู้หรือไม่”องค์ชายโม่คังในวัยสิบขวบกำลังนั่งมองญาติผู้น้องท่านหญิงโม่วัยสามขวบ และปากก็คุยกับเพื่อนเล่นตัวน้อยของนางไปด้วย หรู่อี้ หลานสาวพระนมของพระบิดาและเสด็จอาของเขา นางได้ถูกส่งตัวมาติดตามท่านหญิงโม่คู่กับสาวใช้อีกนางวัยใกล้เคียงกันนามชิงชิง ด้วยความน่ารักของเด็กน้อยในตอนนั้น เขาคิดเช่นไรมิรู้ถึงได้เอ่ยคำนั้นออกไป“อี้เอ๋อร์ หากเจ้าโตขึ้นจะเป็นฮ

สำหรับโม่ฟางเล่อนั้น มิใช่ว่านางจะตัดสินใจวางแผนเพียงคำบอกเล่าของพี่ชายและคนสนิท แต่ทว่า ตัวนางเคยมาสำรวจกับผู้เป็นอาจารย์แล้วถึงสองครั้ง และยังทุกด้านของพรรคมารแห่งนี้อีกด้วยยุคที่นางจากมานั้นมีแหล่งให้ศึกษาหาความรู้อยู่มากมาย ทั้งยังไม่จำกัดเพศในการเรียนรู้ แม้ในมิตินี้จะมีอยู่บ้างที่ให้สตรีสามารถออกความคิดและเป็นผู้นำได้ไม่ต่างกับบุรุษ ทว่า การยอมรับนั้นถือว่ายังมีไม่มากเท่าที่ควร“ระวังตัวให้ดี จำไว้หากคิดว่าเราตกเป็นรองจนไม่อาจพลิกกลับสู่ชัยชนะได้ จงแยกย้ายกันหลบหนีในทันที เมื่อคำนวณแล้วเราไม่อาจล้มอีกฝ่ายลงได้ก็รู้จักที่จะถอยหลังสักหลายก้าวหน่อยเพื่อตั้งหลัก ข้าขอถามความสมัครใจของพวกท่านทั้งหลายอีกครั้ง ว่ามีผู้ใดคิดจะถอนตัวหรือไม่ ข้าจะไม่บังคับให้ผู้ใดให้ปีนขึ้นไปบนนั้นโดยมิเต็มใจ”ทุกถ้อยคำของหญิงสาวมิได้ลดทอนความฮึกเหิมของผู้ติดตามเลยแม้แต่น้อย ทว่ามันกลับตรงกันข้าม เพราะมันเป็นการสร้างกำลังใจให้กับคนในชุดดำทั้งหมด“นายหญิง ไม่มีวันใดที่พวกข้าคิดจะละทิ้งท่าน”“ขอบคุณพี่น้องของข้าทุก ๆ คน เช่นนั้น เราจะช้าอยู่ไย”เชือกเส้นใหญ่จำนวนมากได้ถูกนำมาผูกต่อเข้าด้วยกัน ทั้งยังมีตะขอ