All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นแม่ค้าหลงยุค ยุค70: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 เริ่มหาเงินเข้ากระเป๋าเว่ยซิ่วอิงหยิบผ้าคลุมผืนใหญ่ที่พ่อแม่ซ่อนไว้ให้เธอใช้ในยามฤดูหนาวเพื่อนำมาห่มคลุมกายไม่ให้ใครเห็น เธอเดินเนียน ๆ ไม่ได้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แม้จะสวมผ้าคลุมกันแดดไว้ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าใครที่เดินผ่านไปจนกระทั่งมาถึงจุดขึ้นรถหรือเกวียน มีรถเข้าเมืองแค่วันละสองเที่ยวไปและกลับซึ่งไม่ทันแล้ว แต่เกวียนจากหมู่บ้านใกล้ ๆ ขับอยู่ทั้งวันรอไม่นานก็มาถึง“ไปเมืองค่ะลุง”“สามเฟิน” คนขับเกวียนเหลือบมองแล้วบอกราคาเมื่อเห็นว่าเป็นเพียงเด็กสาวตัวน้อยเม่ยซิ่วอิงคนเดิมไม่กล้าแอบเก็บเงินมีหรือจะมีเงินจ่าย โชคยังดีที่พ่อมอบเงินให้เป็นของขวัญอยู่ไม่กี่เฟินในช่วงหลายปี และเว่ยซิ่วอิงก็ยืมมาใช้ทั้งหมดแม้จะมีคุณค่าทางจิตใจจนอยากเก็บเอาไว้ แต่ความเป็นอยู่ของบ้านขึ้นอยู่กับการเดินทางครั้งนี้ ถึงอย่างไรก็ต้องจ่ายไปก่อนซิ่วอิงขอโทษผีเจ้าของร่างเดิมอยู่ในใจนั่งเกวียนไม่นานก็มาถึงเมือง แต่กระโดดลงจากเกวียนก็เซแทบล้ม ก้นก็เหน็บกิน อีกทั้งยังวิงเวียนกลิ่นข้าวของผสมกลิ่นเหงื่อชาวบ้านบนเกวียนอีกด้วย“ไหวไหมเนี่ยนังอิงอิง” ป้าที่นั่งข้าง ๆ มาตลอดเอ่ยถาม“ไหวค่ะ ขอบคุณป้า”“ไหวก็ดีแล้

บทที่ 13 บอกความจริงพ่อแม่“พ่อคะ แม่คะ” ซิ่วอิงลุกขึ้นนั่งดี ๆ มองพวกท่านด้วยความเห็นใจ น่าสงสารทั้งคู่ที่ต้องเสียลูกสาวไป แต่หลังจากนี้เธอจะเป็นลูกสาวและกตัญญูต่อพวกเขาแทนเจ้าของร่างเดิมเอง “จริง ๆ แล้วอิงอิงรู้สึกเหมือนฝันเลยที่ได้ตื่นขึ้นมาพบหน้าพ่อกับแม่อีกครั้ง”“โถ อิงอิงลูกแม่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ลูกต้องตื่นขึ้นมาเห็นพ่อกับแม่อยู่แล้ว ทำไมจะไม่เห็นล่ะ” เหม่ยฟางลูบหัวลูกสาวด้วยความอ่อนโยน“ใช่ อย่าคิดมากเลย ยังไงลูกก็ผ่านเรื่องแย่ ๆ มาได้แล้ว ต่อไปคงจะมีแต่เรื่องดี ๆ” เว่ยตงปลอบลูกสาว เขาไม่ได้เหมือนผู้ชายจากครอบครัวอื่นที่ทำตัวขึงขังและทำเหมือนผู้ชายอยู่เหนือผู้หญิง แต่เขาใช้คำพูดปลอบโยนภรรยาและบุตรสาวมานานจนเคยชินไปแล้ว“จริง ๆ นะคะ อิงอิงเกือบจะไม่ได้ฟื้นขึ้นมาเห็นพ่อกับแม่อีกครั้งแล้ว”“นี่…ลูกพูดจริงเหรออิงอิง” เหม่ยฟางตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองลูกสาว เว่ยตงเองก็มีอาการไม่ได้ต่างกันนัก“ลูกหมายความว่ายังไง ซิ่วอิง…ลูกเล่าเรื่องที่ฝันให้พ่อแม่ฟังได้ไหม” เว่ยตงถามลูกสาว พยายามทำใจเย็นทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหนึบ นี่เขาเกือบจะสูญเสียลูกสาวไปจริง ๆ เหรอหากลูกสาวตายจากไปจริง ๆ เหม่

บทที่ 15 ความจริงที่แสนเจ็บปวดเว่ยถงเองก็เบื่อจะฟังเสียงบ่นน่ารำคาญของภรรยา บ้านนี้ร้อนมาตลอดตั้งแต่ซิ่วอิงไม่ยอมแต่งงาน เว่ยหยางเองก็เติบโตพอแล้ว และกำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่ปี ให้เว่ยตงออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัวก็จะดีกว่า“เอาเป็นว่า…” ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปาก ย่าเว่ยก็เอ่ยแทรกขึ้นมา“ได้ยังไง จะแยกบ้านได้ยังไง ฉันกับพ่อแกยังไม่ตายเลย นี่แกแช่งให้พวกเราตายหรือยังไง!”“แม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แต่แม่บอกเองว่าบ้านเราไม่มีประโยชน์อยู่ไปก็ผลาญข้าวผลาญน้ำของบ้านเปล่า ๆ ไม่ใช่เหรอ”“พี่จะแยกบ้านทำไม ซิ่วอิงแต่งงานออกไปแล้วพวกพี่จะอยู่กันยังไงไม่มีเด็ก ๆ ดูแล อาหยางอาจุนก็จะได้ช่วยกตัญญูสืบธูปของพวกพี่” เว่ยจงกล่าว เขาเป็นน้องชายที่เว่ยตงเคยเชื่อ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าน้องชายคนนี้เจ้าเล่ห์คำพูดนี้ถูกใช้เพื่อล่อลวงให้บ้านใหญ่เว่ยเป็นทาสของคนในบ้านหลังนี้เท่านั้น เว่ยหยาง เว่ยจุนไม่เคยเคารพและเห็นเว่ยตงอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แม้จะเรียกว่าลุงแต่ก็ไม่เคยให้ความเคารพราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนรับใช้เมื่อตาเปิดกว้างแล้วเว่ยตงก็พบความจริงหลายข้อที่ตนไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนตลอดหลายสิบปี“ไม่ว่ายังไงผม

บทที่ 17 หายใจสะดวกขึ้น“เว่ยจงหาเงินได้เฉลี่ยเดือนละสามสิบหยวน แบ่งหนึ่งในสามเพื่อกตัญญูจะอยู่ที่สิบหยวน แบ่งให้พ่อและแม่คนละห้าหยวน แสดงว่าเว่ยตงต้องจ่ายค่ากตัญญูต่อบิดามารดาทุกเดือน หกหยวนเจ็ดเหมา มีใครต้องการคัดค้านหรือไม่”“นี่มันน้อยเกินไป ฉันเลี้ยงเว่ยตงมาเหมือนกันแต่ได้เงินแค่นี้เนี่ยนะ อีกอย่างเว่ยตงทำงานเดือนหนึ่งก็ได้มากกว่าสามสิบหยวน บางเดือนได้ห้าสิบหยวน ยังมีสองคนนั่นอีก ได้เดือนหนึ่งรวมกันก็ห้าสิบหกสิบหยวน แต่ฉันได้เงินแค่หกหยวนเนี่ยนะ”“นี่…” เว่ยถงหันมองภรรยาอย่างไม่อยากเชื่อ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยนับกระเป๋าเงินเข้าออกของบ้าน และเข้าใจมาตลอดว่าหลานสาวป่วยจนต้องใช้เงินบ่อย ๆ ทำให้ภรรยาตนไม่ชอบหลานสาวคนโตเท่าไรแต่ไม่คิดเลยว่าทั้งหมดจะเป็นคำพูดโกหก ที่จริงแล้วคนที่กินเงินต่างข้าวก็คือภรรยาของเขานี่เองแต่เมื่อเหลือบมองคนนอกทั้งสองที่มีหน้ามีตาในสังคมก็รู้สึกอายเกินกว่าจะพูดออกมาในตอนนี้ จึงเลือกที่จะเงียบเอาไว้เท่านั้น“ในเมื่อเว่ยจงเป็นคนเลี้ยงดูพ่อแม่ต่อก็ต้องคำนึงจากรายรับและเงินกตัญญูของเขาเป็นหลัก เราจะทำแบบนั้นไม่ได้ อย่างมากก็เพิ่มได้ไม่กี่หยวน เว่ยตงเธอมีความคิดเห็น

บทที่ 19 พบขาทองคำเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เข้ามาไม่กี่ครั้งก็เดินทั่วแล้ว หลังจากนำของมาขายหลายรอบ ซื้อวัตถุดิบทำอาหารและของหลาย ๆ อย่างเพื่อนำกลับไปเติมเต็มบ้านที่ว่างเปล่าหลายครั้ง แน่นอนว่าต้องมีการทำความรู้จักและเส้นสายเล็ก ๆ น้อย ๆ “พี่ชาย วันนี้ก็ทำงานหนักอีกแล้วนะ” มือเล็กยื่นถุงกระดาษสองถุงให้กับชายผู้เฝ้าประตูเอาไว้คนละถุงตอนแรก ๆ หลายพวกพยายามตามหาแต่สุดท้ายก็คลาดกันกับสาวน้อยคนนี้ตลอด แถมเธอยังสวมผ้าคลุมไว้ยากจะดูว่าหน้าตาจริง ๆ เป็นอย่างไร บางคนถึงกับบอกว่าเธอเป็นจอมยุทธ์แบบคนโบราณแต่การกระทำที่พยายามเป็นมิตรกับคนเฝ้าประตูตลาดมืดของเว่ยซิ่วอิงก็ไม่ได้สูญเปล่า ขณะที่เธอหนีการตามล่าของคนกลุ่มไหนก็ไม่รู้ ลุงคนลาดตระเวนที่เคยเป็นคนเฝ้าประตูและได้รับของติดสินบนจากเธอก็ช่วยบอกทางหนีให้ ทำให้ซิ่วอิงได้รู้ทิศทางหนีในตลาดมืดมากขึ้นหลังจากโดนตามล่าหลายครั้งเข้า ไม่นานทุกคนก็เลิกราไปเองและคาดเดาว่าพลังอำนาจเบื้องหลังสาวน้อยขายครีมอาจเป็นเจ้าของตลาดมืดแห่งนี้แต่มันเป็นแบบนั้นเสียที่ไหนกันล่ะ เพราะเจ้าของตลาดมืดคือกลุ่มแรกที่ตามล่าเธอต่างหาก หลังพวกเขาพบว่าไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลยตั