All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นแม่ค้าหลงยุค ยุค70: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 ร้านเครื่องสำอางผีเสื้อพระจันทร์วันนี้ร้านของซิ่วอิงมีคนมามุงตั้งแต่เช้า เมื่อเธอแหวกทางเข้าไปร้านก็พบกับสิ่งที่ผิดคาดคนที่มามุงดูไม่ใช่ลูกค้ามาซื้อของเหมือนปกติ แต่เพราะมีนายตำรวจสองคนอยู่ด้านในและกำลังทำท่าทางเหมือนสอบสวนพนักงานในร้านอยู่ นั่นจึงส่งผลให้มีคนมามุงดูอยู่ในตอนนี้“นี่…อิงอิงจะเป็นอะไรไหมลูก” เหม่ยฟางกระซิบถามลูกสาว ขณะที่เว่ยตงเดินนำเข้าไปหาตำรวจก่อนแล้ว“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ เราไม่ได้ทำผิดกฎหมายอะไร”“แน่ใจนะว่าร้านของคุณไม่ได้ทำผิดกฎอะไร” เสียงเข้มของตำรวจถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเว่ยตงซึ่งถูกเด็กในร้านเรียกว่าเถ้าแก่เดินเข้ามา“แน่ใจครับคุณตำรวจ พวกเราไม่จำเป็นต้องทำผิดอะไร สินค้าก็ได้รับมาอย่างถูกต้อง ร้านค้าก็ขึ้นทะเบียนเสียภาษีแล้วเรียบร้อย ไม่ได้แอบลักลอบขายของผิดกฎหมายเลย ถ้าไม่เชื่อคุณตำรวจสามารถเดินดูในร้านได้เลยครับ”“ในร้านนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าเราขายแค่ครีมทาผิวและเครื่องสำอางของหญิงสาว ไม่ทราบว่ามันจะมีอะไรที่ผิดกฎหมายในของพวกนั้นหรือเปล่าคะ?” ซิ่วอิงเอ่ยถามชักนำ ทำให้นายตำรวจทั้งสองมองหน้ากันแล้วจึงพูด“ส่วนผสมของครีมพวกคุณอาจมีอะไรผิดกฎหมายอยู่ในนั้น ให

บทที่ 34 ร่วมหุ้นธุรกิจร้านอาหาร“คุณจะเข้ามาในธุรกิจร้านอาหารเหรอครับ” เหมาจิ้งขยับตัวเล็กน้อย ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปทันที เพราะธุรกิจที่พักและอาหารเป็นธุรกิจหลักของเขา ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะกังวลหากมีคู่แข่งที่น่ากลัวอย่างหญิงสาว“ไม่ใช่หรอกค่ะ ถ้าฉันบอกว่าอยากร่วมหุ้นกับคุณ คุณจะว่ายังไง”“นั่นเยี่ยมเลย” เหมาจิ้งรู้สึกตื่นเต้น และเฝ้ารอข้อเสนอของหญิงสาวแต่แทนที่เธอจะพูดออกมาเลย กลับมองนาฬิกาแล้วเอ่ยปากชวนด้วยรอยยิ้ม“นี่ก็เที่ยงแล้ว เชิญคุณกินข้าวด้วยกันก่อนสิคะ”“เอ่อ ได้ครับ” อย่างไรการกินข้าวระหว่างเจรจาธุรกิจก็เป็นเรื่องปกติ เหมาจิ้งไม่ได้แปลกใจอะไรแต่เมื่อเดินเข้ามายังส่วนด้านหลังซึ่งมีพนักงานหลายคนนั่งอยู่ก็ต้องประหลาดใจกับอาหารที่พวกเขากำลังกิน มันดูน่าอร่อยมากจนไม่เหมือนอาหารทั่วไปนอกจากนี้เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารใหญ่กลางห้องสำหรับเจ้านายก็ได้รับรู้ว่าอะไรที่แตกต่างออกไป บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด และดูจากปฏิกิริยาของคนงานในร้าน บ่งบอกว่าอาหารพวกนี้ถูกจัดเตรียมเยอะแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว“เชิญนั่งก่อนค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของแม่ฉันเอง ลองชิมดูนะคะ”ในที่สุดเหมาจิ้งก็เข้าใ

บทที่ 36 ออกหน้าช่วยเหลือ“เพื่อมอบความเป็นธรรมให้คุณผู้หญิงคนนี้ ทางเราจะส่งคนไปตรวจสอบว่าหนังสือแยกบ้านที่ไม่เป็นธรรมต่อบิดามารดาถึงขนาดนี้ออกมาได้ยังไง และพิจารณาเพื่อปรับเปลี่ยนอีกครั้ง”“เห็นไหมล่ะ เห็นรึยังว่าเว่ยตงมันอกตัญญูจริง ๆ แล้วคุณยังไว้ใจทำกิจการกับมันอีกเหรอ ฉันมีลูกชายอีกคนเขามีความสามารถกว่าเว่ยตง ส่วนหลานสาวอีกคนของฉันก็น่ารัก เอาใจเก่ง และเรียนสูงกว่าเว่ยซิ่วอิง ตอนนี้ใกล้จบมัธยมปลายแล้วทั้งที่อายุเพิ่งสิบเจ็ดปี ถ้าคุณ…”ย่าเว่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า มองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้า ถึงขนาดเปิดร้านค้าได้แสดงว่าเป็นทหารอนาคตไกลไม่น้อย หากยังไม่มีภรรยาก็น่าลองคุยให้กับหลานสาวคนรองดู“คุณอาจจะเข้าใจผิด ผมกล่าวว่าตนเองได้ยินทุกอย่างตั้งแต่ต้นแล้ว รวมถึงเรื่องที่เว่ยตงร้องเรียนว่าคุณเลี้ยงดูเขาอย่างเอาเปรียบมาตลอดหลายสิบปีด้วย หากสืบสวนแล้วพบว่าเป็นเรื่องจริง เว่ยตงก็สามารถตัดขาดจากตระกูลเว่ยได้ โดยไม่ผิดต่อกฎหมายและธรรมเนียมปฏิบัติ”“นี่…นี่จะได้ยังไง! ยังไงเว่ยตงก็เกิดมาจากพ่อของเขา ฉันยังเลี้ยงดูเขามา…”“แล้วคุณเลี้ยงดูเขามาแบบไหนล่ะครับ ถ้าหากคุณผู้หญิงเลี้ยงดูเขามา

บทที่ 38 เจอกันบ่อยขึ้น“หุบปาก! หลังจากนี้ถ้าฉันได้ยินข่าวว่าเธอไปยุ่งกับบ้านของเว่ยตง ไม่ว่าจะเป็นเว่ยตง เหม่ยฟาง หรือเว่ยซิ่วอิงอีกละก็ หวังซื่อฉันจะหย่ากับเธอและส่งเธอกลับบ้านเดิมไปซะ”“คุณ…คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นเมียของคุณนะ ฉันทำเพื่อลูกและครอบครัวของเราแท้ ๆ”“แต่ไม่ใช่การที่เธอได้มันมาด้วยการเอาเปรียบใคร ฉันเบื่อเต็มทนแล้ว ถ้าเธอไม่เอาเปรียบลูกตั้งแต่แรก ถึงตอนนี้บ้านเราก็ยังอยู่ดี ซิ่วอิงเปิดร้านขึ้นมาได้ เงินทุกหยวนก็ยังเข้าบ้าน ถ้าหากว่าเธอเลี้ยงพวกเขามาอย่างยุติธรรมจริง ๆ ทุกอย่างมันจะเป็นแบบนี้งั้นเหรอ!”เว่ยถงทนไม่ไหวหันไปตะคอกภรรยาที่น่ารำคาญและไม่รู้อะไรเลย เอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น ทั้งที่ตัวเองทำอะไรไว้ไม่เคยจะจำ“นี่…”“เอาตามที่ฉันบอก ห้ามไปยุ่งกับบ้านเว่ยตงอีกเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเป็นลูกหลาน ลูกสะใภ้ หรือใครในบ้านหลัก ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดมันออกจากวงศ์ตระกูลให้หมด และถึงฉันตายเป็นผีไปแล้ว คนบ้านเว่ยตงก็ไม่ต้องมากตัญญูกับบ้านเว่ยหลักอีกต่อไป เพราะลำพังเงินแค่นี้ก็คงเพียงพอสำหรับการเลี้ยงดูทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ของเธอมากแล้ว แค่นี้ฉันก็ไม่มีหน้าไปเจอภรรยาคนแรกแล้ว

บทที่ 40 สารภาพรักฉบับเซียงฮั่นหัวใจของทั้งคู่เต้นแรงขึ้นเมื่อสบตากัน จนเซียงฮั่นรีบกลับไปนั่งที่อย่างรวดเร็วแล้วยังทำเป็นมองออกไปข้างนอกเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นขณะที่ซิ่วอิงหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อสังเกตเห็นลำคอแกร่งของชายหนุ่มที่เป็นสีแดงเถือกจนถึงใบหู แม้ว่าเขาจะมีผิวคล้ำแดดแต่ก็ยังดูออกว่าเขินอายมากเธอเองก็เขินแต่เพราะประสบการณ์ที่มากกว่าทำให้ควบคุมตัวเองได้อย่างรวดเร็ว ก็ใครใช้ให้คุณชายหลันมีใบหน้าหล่อเหลาขนาดนั้นกันล่ะ! ใครอยู่ด้วยก็ต้องใจเต้นเป็นธรรมดา“ฉันตกใจเพราะได้ยินใกล้ ๆ แล้วมันดังกว่าที่คิด ครั้งหน้าฉันคงไม่ตกใจอีกแล้ว” ซิ่วอิงหัวเราะออกมาขณะพูดเจื้อยแจ้ว“อีกอย่างคุณป้ายังบอกว่าพี่…” หญิงสาวเริ่มพูดเรื่องต่าง ๆ ราวกับคนสนิทกันนักหนาน่าแปลกที่เซียงฮั่นตอบรับทุกประโยค บางครั้งก็หันไปมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง หรือบางคราวก็เอ่ยถามย้อนกลับนี่ทำให้บรรยากาศระหว่างคนหนุ่มสาวดีขึ้นเรื่อย ๆ เวลาผันผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว ไม่นานรถไฟก็มาถึงสถานีปลายทางเซียงฮั่นมองซิ่วอิงที่ลงไปยืนอยู่บนชานชาลาแล้วโบกมือให้ตัวเอง เขาหันไปสั่งคนสนิทที่อยู่ด้านข้าง“ส่งคนสองสามคนติดตามปกป้องเ