All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นแม่ค้าหลงยุค ยุค70: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 หลันเซียงฮั่น“กลับแล้วเหรอคะคุณ” แม่นมหลันที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องโถงเอ่ยถามซิ่วอิงไม่รู้หรอกว่าเด็กสาวบ้านนอกคนนี้ทำอะไรถึงไปถูกตาต้องใจคุณนายหลันเข้า แต่เมื่อเป็นแบบนี้อนาคตของเด็กผู้หญิงคนนี้จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง“กลับแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับน้ำหวาน น้ำชา และขนมพวกนั้น มันอร่อยมาก ๆ เลยค่ะ” ซิ่วอิงสังเกตว่า ในบรรดาคนรับใช้ มีแม่นมคนสนิทของนายหญิงหลันคนเดียวที่ให้ความสำคัญกับตัวเองนี่เป็นเรื่องปกติ ในตระกูลใหญ่แบบนี้ คนรับใช้มีหน้ามีตามากกว่าชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง บางคนจึงเย่อหยิ่งเสียยิ่งกว่าเจ้านายของพวกเขาเสียอีกคนรับใช้สกุลหลันบางคนก็เป็นแบบนั้นแต่แม่นมแตกต่าง ฉลาดกว่าทุกคน และคาดเดาได้ว่าการที่ซิ่วอิงกล้ามาขายของถึงบ้านแบบนี้ก็ต้องมีเบื้องหลังคอยช่วยเหลือไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่ต่างจากแมงเม่าบินเข้ากองไฟด้วยตัวเองและแม่นมคิดผิด ซิ่วอิงเป็นแมงเม่าที่ถูกล่อโดยกองไฟจริง ๆ เพียงแต่เธอเป็นแมงเม่าทองคำ มีมิติวิเศษรับรองความปลอดภัย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ตกลงมาอย่างง่ายดายแปลว่าการคาดเดาของแม่นมหลันนั้นถูกอยู่ครึ่งหนึ่ง“คุณอิงอิงคงต้องมาอีกหลายครั้ง ดูเหมือนนายหญิงจะชอบคุ

บทที่ 23 ซื้อตึกเมื่อพูดแล้วก็ลงมือทำเลย หลังส่งพ่อแม่ไปทำงานแล้วซิ่วอิงเพียงจัดเตรียมของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ เอาไว้หลายกองใส่ในถุงผ้าแต่ละถุงยังเป็นของขวัญพบหน้าสำหรับคนหลายเพศหลายวัย เช่น ถ้าเป็นชายหนุ่มที่น่าจะยังไม่แต่งงานก็จะได้รับสบู่ ยาสีฟัน ของที่เหมาะสำหรับชายหนุ่มตัวคนเดียว คนที่ดูเหมือนแต่งงานแล้วก็จะได้รับครีมทาหน้าขาวสำหรับภรรยาของพวกเขา หรือชายวัยกลางคนก็จะได้รับครีมลดรอยด้านจากการทำงานหนักสำหรับลูกสาวและภรรยาส่วนหญิงสาวแต่ละคนที่บังเอิญได้ของขวัญพบหน้า ก็มีแตกต่างกันออกไปตามสภาพผิวและความต้องการเร่งด่วน ที่ซิ่วอิงใช้เทคนิคการประเมินบุคคลแบบต่อหน้า ที่ติดนิสัยมาตั้งแต่ตอนยังเป็นเว่ยจิงจิงหญิงสาวเดินมาดักรอนั่งรถเกวียนแต่เช้า และวันนี้ค่อนข้างโชคร้าย ดูเหมือนรถเกวียนที่ออกมาจะเป็นของลุงโจวซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านสกุลเว่ยนี่เองในโชคร้ายยังมีโชคดี คือเว่ยซิ่วอิงไม่เป็นที่รู้จักของคนเพราะแต่เดิมมักก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเผชิญหน้ากับคน คราวนี้เมื่อมีหญิงสาวท่าทางลึกลับแต่มั่นใจในตัวเองปรากฏตัวขึ้นคนเลยยากจะจดจำได้นอกจากนี้ยังไม่โชคร้ายถึงขนาดเจอคนจากบ้านเว่ย หรือคนคุ้นเคยแต่จำน

บทที่ 25 ซื้อบ้านและตึกแถวดูเหมือนคุณนายหลันพอดูออกแล้วว่าสินค้าที่เธอมีออกมาค่อนข้างมากเกินกว่าจะเป็นการแอบผลิตในครัวเรือน อีกฝ่ายคงเดาว่าเธอมีโรงงานลับ ๆ หรือโรงงานประจำที่แอบรับผลิตให้อย่างผิดกฎหมายในตอนนี้นั่นแปลว่าเธอไม่ต้องพยายามหาทางปกปิดแหล่งที่มา ดังนั้นซิ่วอิงจึงเอ่ยปากตามตรง“ฉันสามารถนำออกมาได้ไม่จำกัดค่ะ”“แค่นั้นก็พอแล้ว เอาละ เดี๋ยวรอก่อนนะจ๊ะ ฉันจะให้ลูกชายมาจัดการให้” คุณนายหลันหันไปทางข้ารับใช้ชายที่ยืนอยู่นานแล้ว ดูเหมือนเขาจะเป็นทหาร“โทร.เรียกเซียงฮั่นเข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันรู้ว่าเขาเลิกงานแล้ว”“ครับ นายหญิง”ขณะที่รอคนอยู่นั้นหลันถังยังพูดคุยหัวเราะกับซิ่วอิงอย่างสนุกสนาน ราวกับคนที่เจรจาส่วนแบ่งเมื่อครู่ไม่ใช่เจ้าหล่อนในที่สุดหลันเซียงฮั่นที่ถูกตามตัวก็มาถึงด้วยความรีบร้อนเพราะคิดว่าแม่มีอะไรหรือเปล่า แต่เมื่อก้าวเข้ามาในสวนและพบว่ามีหญิงสาวอีกคนกำลังนั่งหัวเราะกับแม่อย่างมีความสุข เขาก็ชะงักไปหลายอึดใจ“อ้าว เซียงฮั่น มาแล้วทำไมไม่เข้ามาล่ะ มานี่แม่จะแนะนำให้รู้จักกับซิ่วอิง”“...” เซียงฮั่นได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น คิดว่าซิ่วอิงเป็นหนึ่งในผู้หญิงที

บทที่ 27 ขายของล็อตใหญ่เขาตั้งใจเขียนในเงื่อนไขสัญญาว่าจะซื้อในราคาเดิม นั่นเพราะมีข่าววงในถึงการเปลี่ยนแปลงของทางการที่เริ่มระส่ำระสายมากขึ้นเรื่อย ๆ คาดว่าอีกไม่นานประเทศคงเปิดการค้าเสรีอีกครั้งและเมื่อถึงตอนนั้นเงินหยวนจะกลับมาสะพัด ในอีกห้าหรือสิบปีค่าเงินก็จะอ่อนลง สัญญาการค้าคงอยู่ห้าหรือสิบปีขึ้นอยู่กับความฉลาดของแม่ค้าตรงหน้า ระหว่างนั้นเขาก็จะได้รับกำไรจากส่วนต่างมากมาย“ดูเหมือนคุณจะไม่มีความจริงใจในการค้าครั้งนี้และทำฉันผิดหวังเอามาก ๆ เลยนะคะ” ซิ่วอิงกล่าวอย่างเด็ดขาด ก่อนจะยื่นสัญญากลับคืนไป ทำท่าลุกขึ้นเตรียมจากไป“ช้าก่อน แม่ค้า!”หญิงสาวลอบมองใบหน้าของชายหนุ่มที่สงบและเริ่มมีรอยยิ้มที่แท้จริงขึ้นมาการเป็นพนักงานขายที่อยู่จุดสูงสุดทำให้เธอเรียนรู้อย่างหนึ่ง สิ่งที่ผู้ประกอบการผู้มีอำนาจมีเหมือน ๆ กัน นั่นคือพวกเขายื่นเงื่อนไขให้กับทุกคนตามความเหมาะสมหากซิ่วอิงยอมรับเงื่อนไขกับดักที่โดนเอาเปรียบนั้นตั้งแต่แรกเธอก็จะไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ค้าของบริษัทที่ดีกว่านั้นได้ กล่าวคือสัญญาฉบับแรกนี้เป็นแค่บททดสอบแน่นอนว่าการทดสอบยังไม่จบลงแค่นี้ แต่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น“สง

บทที่ 29 ที่ดินที่ไม่มีใครต้องการชาวบ้านเริ่มฮือฮา“เว่ยตงไม่เอาที่ดินทำกินงั้นเหรอ พวกเขาโง่หรือเปล่า”“แต่ถึงเอาที่ดินทำกินไป บ้านก็มีผู้ชายคนเดียวอยู่ดี”“พวกเขาจะรอดไหมเนี่ย ที่ภูเขาจะทำอะไรได้ แค่พื้นที่เยอะแล้วยังไง?”ปู่และย่าเว่ยที่กำลังจะเดินออกจากบ้านได้ยินที่ชาวบ้านพูดก็หันไปสนใจ ย่าเว่ยถึงขนาดจ้องมองเว่ยตงอย่างชั่วร้าย“เว่ยตง อย่าบอกนะว่าแกคิดจะมาเกาะพ่อกินจริง ๆ หน้าไม่อาย!” “พี่ใหญ่ ถึงพี่จะมีแค่ภรรยาและลูกสาวที่กำลังจะแต่งงานออกไปแล้ว แต่จะขี้เกียจทำมาหากินไม่ได้นะ” เว่ยจงผู้ที่อ้างตัวว่าเป็นน้องชายแสนดีมาตลอด กลับช่วยแม่พูดอย่างไม่ไว้หน้า“จะพูดแบบนั้นได้ยังไง เว่ยตงก็ลูกฉันคนหนึ่งเหมือนกัน” เว่ยถงกล่าวออกมาด้วยท่าทางพูดไม่ออก หน้ามือก็เลือดหลังมือก็เนื้อ เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรเข้าข้างใครเหมือนกัน“ยังไงบ้านเราก็ตัดขาดกันเด็ดขาด เป็นตายไม่ขอข้องเกี่ยวแกพูดไว้เองตอนจะออกจากบ้านอย่างโอ่อ่านี่ ฮึ หรือมันจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วมาขอให้พ่อช่วย อย่าหวัง!”นางหวังซื่อเห็นว่าชาวบ้านหันมาสนใจตัวเองมากขึ้นทุกทีก็เดินหน้าขึ้นมาประกาศเอาไว้ ขีดเส้นระหว่างบ้านตนเองและบ้านยาจกเว่ยตงใ