บทที่ 14 ตัดสินใจแยกบ้าน

บทที่ 14 ตัดสินใจแยกบ้าน

“นั่นสิ พี่สาวเพิ่งหายป่วยแต่ทำไมกินน้อยจังเลย นี่ต้องเป็นเพราะพี่สาวไม่ยอมกิน คุณลุงกับป้าสะใภ้ก็เลยไม่ยอมกินไปด้วยเลย พี่สาวจะทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะ ยังไงพี่ก็โตแล้ว” เป็นเว่ยหนานที่ร้องรับ

เธอเกลียดใบหน้าสวย ๆ ของเว่ยซิ่วอิงกับแม่มัน เกลียดที่ต้องถูกเปรียบเทียบกับทั้งสองตั้งแต่ยังเด็ก แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อสุดท้ายทุกคนก็กลับมาเข้าข้างเธออยู่ดี 

ทั้งคุณย่า เพื่อน ๆ รุ่นพี่ที่โรงเรียน คนในครอบครัว ทุกคนอยู่ข้างอาหนานที่น่ารัก ใจดี อ่อนไหวง่ายกันทั้งนั้น ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ที่หยาบกระด้าง ไร้การศึกษาอย่างเว่ยซิ่วอิง

“ครอบครัวลุงใหญ่ทำแบบนี้ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา บ้านเราคงโดนครหาแย่” เว่ยจุนแค่เข้าข้างครอบครัวตัวเองเท่านั้น และต้องการชี้ให้เห็นถึงความชอบธรรม

แต่ความชอบธรรมนั้นเป็นจริงหรือ? ในเมื่อเขาก็ยังเข้าข้างครอบครัวตนเองอยู่เลย

“นั่นสิ พวกแกกินทิ้งกินขว้างแบบนั้น แล้วพอออกไปทำงานก็ทำได้น้อย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็มาโทษที่บ้านอีก หน็อย~ อย่านึกว่าฉันไม่รู้แผนร้ายของพวกแกนะ” หวังซื่อกัดฟันกรอดด้วยความโมโห

ยิ่งมีคนจากบ้านรองช่วยกันพูดยุยง ก็ยิ่งรู้สึกว่าคนบ้านใหญ่นิสัยไม่ดีมากขึ้น ยุคนี้ใคร ๆ ก็อดอยากแต่พวกเขากลับกินทิ้งกินขว้างแบบนี้ได้อย่างไร

“แม่…” เว่ยตงพยายามแย้ง แต่โดนลูกสาวดึงตัวเอาไว้

ซิ่วอิงเอาผัดผักที่เหมือนอาหารหมูมาจากมือแม่ จากนั้นก็วิ่งไปตรงหน้าเว่ยหยางโดยที่ทุกคนไม่ทันตั้งตัว จากนั้นก็ยื่นมือไปบีบกรามเขา เทอาหารหมูในจานลงปากชายหนุ่มตรง ๆ

“กรี๊ด” เสียงกรีดร้องโวยวายดังลั่น ทุกคนในบ้านรองช่วยกันดันเว่ยซิ่วอิงออกห่างจากเว่ยหยาง โดยเฉพาะเว่ยจงที่ถึงขนาดเตะซิ่วอิงออกห่างจากลูกชายของเขา

“เว่ยจง!” เว่ยตงผู้เป็นพ่อของซิ่วอิงคำราม แทบพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายหากไม่ได้ซิ่วอิงดึงเอาไว้ หล่อนยังนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง หอบหายใจเร็ว ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมา

“นี่หล่อนทำอะไร!” เสียงของย่าเว่ยคำรามราวกับฟ้าผ่า ร่างใหญ่ราวกับจะกลิ้งมาทับซิ่วอิงให้ตาย ๆ ไป แต่เมื่อมีเว่ยตงขวางอยู่ตรงกลาง นางจึงทำได้เพียงชี้นิ้วด่า

“ฉันเห็นเว่ยหยางบอกว่าเรากินเหลือเสียของ เลยคิดว่าเขาจะช่วยกินที่เหลือจะไม่ได้ไม่มีของเหลือไงคะ”

คำพูดของซิ่วอิงทำให้บรรยากาศหยุดนิ่ง

“กรี๊ด ซิ่วอิง เว่ยซิ่วอิง ทำร้ายพี่ใหญ่แบบนี้ได้ยังไง ยังกล้าพูดแบบนั้นออกมาอีก” เว่ยหนานกรีดร้องอย่างไม่พอใจ อยากเข้าไปข่วนหน้าสวย ๆ ของซิ่วอิง แต่ติดที่เว่ยตงปกป้องหล่อนไว้ด้านหลังนี่สิ

“แค่ก ๆ ๆ นังซิ่วอิง แกเอาขยะแบบนั้นให้ฉันกินได้ยังไง!” ตั้งแต่เกิดจนโต เว่ยหยางไม่เคยกินของสกปรกขนาดนี้มาก่อน เขาเคยกินแต่เนื้อและผักที่ชาวบ้านเพาะปลูก ไม่เคยได้แตะต้องผักป่าพวกนี้ด้วยซ้ำแม้จะขาดแคลนแค่ไหน

มาวันนี้ได้รู้แล้วว่านี่มันไม่ใช่อาหารมนุษย์ แต่เป็นอาหารหมู นังซิ่วอิงกล้าดีอย่างไรเอาอาหารหมูให้เขากิน

“แหม ก็เห็นเว่ยหยางเสียดาย เลยนึกว่าอยากกินให้หมดเพื่อจะได้ไม่ต้องเสียดาย”

“อิงอิง” เหม่ยฟางเข้าไปบังร่างลูกสาวไว้ด้านหลังด้วยคนเมื่อคำพูดนั้นชวนให้คนบ้านรองพุ่งมาตีหล่อนเหลือเกิน

เว่ยตงราวกับรู้ความคิดของลูกสาว เขารีบหันไปมองบิดาแล้วพูดออกมา

“ซิ่วอิงเข้าใจผิด คิดว่าหลานชายอยากช่วยกินอาหารเท่านั้น พ่อครับ ซิ่วอิงมีเจตนาดี”

“เจตนาดีกับผีน่ะสิ ไอ้อาหารหมูแบบนั้นใครจะไปอยากกิน!” เว่ยหยางโวยวายออกมาอย่างเหลืออด

บรรยากาศในบ้านเงียบลงครู่หนึ่งเมื่อเขาพูดจบ เขาเรียกอาหารที่กินเข้าไปว่าอาหารหมู ไม่ได้แปลว่าที่ผ่านมาบ้านใหญ่กินอาหารหมูมาตลอดหรือ

“พ่อครับ บ้านนี้มีความแตกต่างมากเกินไปจนเว่ยหยางคิดว่าอาหารธรรมดาที่ผมกับลูกเมียกินเป็นอาหารหมู เรื่องนี้จะโทษซิ่วอิงไม่ได้…” เว่ยตงพยายามอธิบายกับผู้เป็นพ่อ

อย่างไรเว่ยถงก็เป็นประมุขของบ้าน หากเขาพูดสักคำอย่างไรนางหวังซื่อก็ต้องหยุดและฟังบ้าง ไม่เช่นนั้นเขาก็มีสิทธิ์ไล่นางกลับบ้านเดิมได้ทุกเมื่อ

ถึงอย่างนั้นเว่ยถงก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น สำหรับเขาลูกสำคัญแต่ภรรยาสำคัญที่สุด นอกจากนี้ตาชั่งในใจของเขาเองก็เอนเอียงไปที่บ้านรองเช่นกัน

“เอาละ นี่ไม่ใช่ความผิดของซิ่วอิง พอเถอะ” เมื่อเว่ยถงเอ่ยปาก คนทั้งบ้านก็ต้องเงียบปากตามไปด้วย

นางหวังซื่อมีหรือจะยอม หลานชายคนสำคัญของตนถูกรังแกขนาดนี้ ต้องหาทางเอาคืนมันให้ได้

“หึ! ฉันนึกแล้วว่าพวกแกต้องสำออย ตอนนี้มีแรงถึงขนาดนั้นแล้วกลับไม่ยอมไปทำงาน เว่ยซิ่วอิงแกก็แค่นอนขี้เกียจอยู่บ้านรอกินข้าวจริง ๆ ใช่ไหม” 

เสียงแหวของนางหวังซื่อนั้นดังมากจนซิ่วอิงต้องใช้มือปิดหู นี่ย่าแกเป็นโทรโข่งเหรอ

“แม่ ซิ่วอิงเพิ่งฟื้นไข้ นี่ก็ยังไม่หายดีจริง ๆ เราจะโกหกไปทำไม” เว่ยตงกำหมัดแน่น เขารับรู้ว่าลูกสาวต้องไปไกลกว่านั้นแล้ว ถึงได้กลับมาจากน้ำพุเหลืองพร้อมของวิเศษ

เขาเกือบจะเสียลูกสาวไปเพราะครอบครัวนี้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก หากอยู่ต่อไปลูกสาวของเขาจะถูกกินจนไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก

คนพวกนี้ไม่มีวันปรานีหล่อน แม้จะแต่งงานออกไปไม่แน่ว่าอาจจะตามไปวุ่นวายจนอยู่ไม่เป็นสุข ทางที่ดีที่สุดเห็นจะเป็นทางเดียวแล้วจริง ๆ

“เฮอะ มีแรงต่อล้อต่อเถียงกับน้อง ๆ ขนาดนี้ จะบอกว่าไม่มีแรงไปทำงานงั้นเหรอ นี่มันไม่มีเหตุผลเลย ทุกคนในบ้านนี้ล้วนแต่ต้องทำงานตามหน้าที่ตัวเอง อาจุนก็เพิ่งจะสอบได้คะแนนดีทั้งที่เป็นเด็กคนหนึ่งด้วยซ้ำ แต่เว่ยซิ่วอิงจะไม่ทำอะไรเลยได้ยังไง”

“แต่แม่…” เว่ยตงพยายามเถียงและหยุดนางหวังซื่อ ถึงอย่างนั้นเขาจะหยุดได้อย่างไร แค่สู้เสียงสิบแปดหลอดของนางยังไม่ไหวเลย

“แล้วดูเว่ยซิ่วอิงสิ วัน ๆ ทำอะไรนอกจากนอน แต่งตัวสวยออกไปกินแรงที่ทุ่ง ไม่แน่ว่าอาจใช้เวลาทำงานนัดแนะกับชายหนุ่มเอาไว้แล้ว ถึงได้ไม่ยอมแต่งงานตามที่ผู้ใหญ่จัดการให้ นี่หรือลูกกตัญญูของพวกแกบ้านใหญ่ หลาน ๆ ของฉันยังดีกว่าเป็นล้านเท่า”

“แม่ครับ พอเถอะ” เว่ยตงกล่าวอย่างหมดแรง น่าแปลกที่หลังจากตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เขาไม่สามารถทนได้แม้สักน้อยนิดเมื่อมีคนมาด่าว่าครอบครัวตน

และตอนนี้คำพูดของนางหวังซื่อราวกับมีดทื่อที่ทุบลงไปในสายสัมพันธ์ของพวกเขาซ้ำ ๆ มันไม่ขาดแต่บอบช้ำจนไม่เหลือชิ้นดี

“พรุ่งนี้ เว่ยซิ่วอิงต้องไปทำงาน บ้านนี้ไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์ ไม่งั้นก็ไม่ต้องกินข้าว”

“แม่! ซิ่วอิงยังไม่หายดี ถ้ากลับไปทำงานอีกร่างกายของลูกต้องรับไม่ไหวแน่” เว่ยตงตะโกนออกมาอย่างเหลืออด มือกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ ในที่สุดความเจ็บปวดนี้ก็ทำให้เขาได้สติ

“แล้วมันยังไง” คำพูดเย็นชาของมารดา สายตาเหยียดหยามที่คนบ้านรองมองมาราวกับผู้เหนือกว่าที่ได้รับชัยชนะ โดยเฉพาะน้องชายอย่างเว่ยจงที่เขาเชื่อมาตลอดว่าอีกฝ่ายเป็นคนเดียวที่อ่อนโยนต่อตนเองในบ้านหลังนี้

เว่ยตงยอมแพ้แล้ว ที่ผ่านมาเขาหลอกตัวเองว่าตนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แต่สายตาของทุกคนในวันนี้บ่งบอกทุกอย่าง บ้านรองทุกคนมองเขาเป็นศัตรู มองลูกเมียเขาเป็นเพียงเบี้ยล่างเท่านั้น

“พ่อครับ ตอนนี้เว่ยหยางโตแล้ว ผมและภรรยาคงไม่สามารถมีลูกสืบสกุลได้ ผมอยากขอให้พ่อแยกบ้านให้เรา”

คำพูดของเว่ยตงทำให้ทุกคนตกตะลึง

เว่ยถงผ่อนลมหายใจออกมองหน้าทุกคน เขารับรู้ว่าภรรยาลำเอียง ตัวเขาเองยังแอบลำเอียงให้ลูกคนรองเพราะเรื่องทายาท ในเมื่อเว่ยตงกับครอบครัวอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์เหมือนที่ภรรยาบอก อย่างนั้นก็แยกบ้านกันดีกว่าจริง ๆ