บททั้งหมดของ โบตั๋นไร้กลิ่น: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1วานิดา นั่งจ้องที่ตรวจครรภ์ไม่กระพริบตา ‘สองขีด สองขีด มาเถอะนะลูก’ หากเธอท้อง สามีของเธอก็จะกลับมาเหมือนเดิมดังที่หวังและตั้งใจ ที่ตรวจครรภ์ปรากฎขึ้นสีแดง สองขีด วานิดาน้ำตาเรื้อน หยิบที่ตรวจครรภ์ขึ้นมากอด ในที่สุดเธอก็ท้องซักที“ขอบคุณนะลูก ขอบคุณ” มือบางลูบหน้าท้องแบนราบคว้าโทรศัพท์รีบต่อสายหาสามีทันที“คุณไกรค่ะ วันนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านกับโบตั๋นได้ไหมค่ะ โบตั๋นมีเรื่องอยากคุยด้วยค่ะ”“อืม ได้สิ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณพอดี”“จริงเหรอค่ะ” วานิดาลุกขึ้นดีใจ สามีของเธอไม่กลับมาทานข้าวบ้าน 2 อาทิตย์แล้ว เธอหมั้นหมายกับไกรฤกษ์มาตั้งแต่จำความได้ แต่งงานกันมา 3 ปีแล้ว ช่วงปีแรกเธอมีความสุขมาก ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่รักและเขาก็รักเธอ แต่หลังจากคุณยายของเธอเสียชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ไกรฤกษ์มาสภาพกับเธอว่าที่ผ่านมาไม่เคยรักเธอเลย ทำเพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณยายเธอเท่านั้น เขาของหย่าขาดจากเธอ แต่โบตั๋นไม่อาจจะหย่าได้เพราะเธอรักเขา ชีวิตเธอมีเพียงเขามาโดยตลอด จากกลับบ้านสม่ำเสมอ สามีของเธอก็กลับบ้างไม่กลับบ้าง มันเลวร้ายจนถึงวันที่เขาพาผู้หญิงอีกคนมาเปิดตัวกับเพื่อนฝูง เธอก

ตอนที่ 3โบตั๋นนั่งทรุดร่ำไห้อยู่กับพื้น ทำไมคุณไกรถึงไม่สนใจเธอเลย ทั้งๆ ที่เธอก็กำลังท้องลูกของเขาอยู่“ป้าสายใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”ป้าสายใจแม่บ้านคนเก่าคนแก่ได้แต่สะท้อนใจ กอดปลอบประโลม “ คุณหนูของป้า ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวคุณหนูเล็กจะร้องตาม”“โบตั๋นทำอะไรผิดค่ะป้าสายใจ ทำไมคุณไกรถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ โบตั๋นกับคุณไกรรักกันมาตั้งหลายปีพอผู้หญิงคนนั้นเข้ามาคุณไกรก็เปลี่ยนไป” เธอก็ท้องเหมือนกันแต่ทำไมได้รับการปฎิบัติไม่เหมือนกัน ในท้องนี้ก็ลูกเขา“โบตั๋นยอม ยอมทุกอย่าง ขอแค่คุณไกรกลับมาเป็นคุณไกรคนเดิม คิดว่าไม่นานคุณไกรก็คงเบื่อผู้หญิงคนนั้น หากโบตั๋นมีลูกคุณไกรก็จะกลับมา” ร่างบางพร่ำพรรณาความในใจที่อัดอั้นทั้งหมดให้แม่บ้านคู่ผู้ใจฟัง ดวงหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา“คุณไกรบอกที่ผ่านมาไม่เคยรักโบตั๋นเลยค่ะป้า แล้วมาแต่งงานด้วยทำไม”“โถ่ คุณหนูของป้า” ป้าสายใจทำได้เพียงโอบไหล่บางเอาไว้เท่านั้น นางอยากจะวิ่งไปยว้างหน้ารถคุณไกรฤกษ์เหลือเกินง่าทำกับคุณหนูนางแบบนี้ทำไมคุณยายมินตราเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก โบตั๋นเสีย คุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ เธอใช้ชีวิตแบบเด็กวัยรุ่นเท่าๆ ไปจนคุณยายต้องการให้เ

ตอนที่ 5โบตั๋น รู้สึกถึงแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปวดรวดร้าวไปถึงกระดูก จนในที่สุดความทรมานนั้นมันก็จบลง ร่างบางนอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น สายตาเธอจับจ้องไปด้านบน ไกรฤกษ์ที่กำลังโอบกอดปลอบร่างของเมย์อยู่“โบตั๋น” ไกรภพวิ่งเข้ามาจับมือบางเอาไว้แน่ ไม่กล้าขยับร่างของโบตั๋นเพราะไม่รู้ว่ากระทบกระเทือนส่วนใดบ้าง มือหนารีบหยิบโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลด้วยความสั่นเทา เขาออกไปแปปเดียว ทำไมกลายเป็นแบบนี้“เมย์เป็นอะไรมั้ย” ไกรฤกษ์สอดส่องสายตาสำรวจร่างบางว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า“ไอ้เหี้ย! เมียมึงนอนจมกองเลือดอยู่มึงไม่คิดจะห่วงเลยหรือไง” ไอ้เหี้ยไกร มึงยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า อีนครนอนจนกองเลือด มึงไปห่วงคนที่ไม่เป็นอะไรเลยไกรฤกษ์ได้สติรีบหันมาดูอีกคนที่นอนอยู่บนพื้น“ไอ้ภพมันเรียกรถพยาบาลแล้ว โบตั๋นต้องไม่เป็นไรน่ะ” เมื่อมองร่างของโบตั๋นชัดๆ เขาก็ถึงกับอึ้ง ตามร่างกายมีแต่แผล แขนขวาผิดรูป เมื่อเบนสายตาลงต่ำ เลือดไหลออกเปื้อนเต็มกางเกงจนเป็นสีแดงสด“ภพ ลูก” โบตั๋นทำได้เพียงนอนหายใจรวยริน เธอขนขยับร่างกายไม่ได้เลย ปวดไปทั้งร่างยิ่งตรงช่วงหน้าท้อง เธอรู้สึกได้ว่ามีเลือดไหลเต็มหว่างขาไปหมด เธอเจอขน

ตอนที่ 7“บางคนเลือกคนที่รักตัวเอง มากกว่าคนที่ตัวเองรักบางคนก็เลือกที่จะรักคนที่ตังเอวรัก มากกว่าคนที่รักตัวเอง แต่หากเลือกรักคนที่ไม่รักเรามันก็ยะมีแต่ความเจ็บปวด ความรักไม่มีใครผิดใครถูกไม่ว่าจะเลือกทางใด”“หล่อนมาบนบานศาลกล่าวกับฉัน ฉันให้หล่อนได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะมีความสุข พรที่ฉันให้หล่อนไปไม่อาจเรียกคืนได้ แต่หล่อนมีโอกาสจะกลับไปแก้ไข ฉันให้โอกาสหล่อนได้แค่ครั้งนี้เพียงครั้งเดียว แลกกับหัวใจของหล่อน” เจ้าแม่ตรีมูรติ กล่าวทิ้งท้ายพลันร่างก็หายไปตามกลุ่มควันโบตั๋นยกมือไหว้กลุ่มควันที่ค่อนๆ จางหายไป หากได้กลับแก้ไขความผิดพลาดนั้น แลกแค่นี้เธอยอม จฟู่ๆ ความเจ็บปวดรวดร้าวตอนที่ตกบันไดก็กลับมาอีกครั้ง ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้น “เจ้าแม่ค่ะ แล้วโบตั๋นจะกลับไปได้ยังไงค่ะ” แสงสว่างนำทางที่เคยสว่างไสวก็ค่อยๆ มืด ทางข้างหน้าที่เคยสว่างจนแสบตาตอนนี้แสงสว่างค่อยๆ ริบหรี่ลงเรื่อยๆ โบตั๋นอยากจะลุกแล้ววิ่งไปตามทางนั้น แต่ร่างของเธอปวดจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ จนในที่สุดทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ กายก็มืดสนิท “เจ้าแม่ค่ะ ช่วยลูกด้วย”“โบตั้น เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม”‘เสียงคุณไกรฤกษ์’ โบ

ตอนที่ 9ไกรฤกษ์ยืนมองโบตั๋นอยู่ห่างๆ ครอบครัวเขาขอร้องให้เขาหมั้นกับเธอตั้งแต่เขาเพิ่งเรียนจบ ทุกคนก็ต่างสนับสนุนเนื่องด้วย คุณยายบริจาคไตหนึ่งข้างให้คุณปู่เขา ทำให้คุณยายมินตราสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าที่ควรเขาเคยคิดว่าคงรักเธอได้ไม่ยากเธอน่ารัก อ่อนโยน แต่มันเป็นแค่เพียงความผูกพันเท่านั้น คิดแต่ว่าแต่งกันไปเดี๋ยวก็คงรักกันเองอย่างที่พ่อกับแม่เขาพูดกรอกหูทุกวัน หลังจากโบตั๋นเรียนจบคุณยายมินตราก็มาขอให้เขารีบจัดงานแต่งเพราะสภาพไตของคุณยายและร่างกายเริ่มไม่สู้ดี คุณยายมินตราฝากฝั่งให้เขาช่วยดูแลเธอเรื่องนี้เขารู้กันแต่สองคนกับคุณยายเท่านั้น เขาคือครอบครัวคนเดียวของเธอที่เหลืออยู่ตอนนี้“คุณไกรภพกับคุณวานิดาดูสนิทกันมากเลยนะคะ” เสียงหวานของผู้ช่วยคนสวยเอ่ยขึ้น“ครับ เขาสองคนเป็นเพื่อนรักกัน รู้จักกันตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ก็ตั้งแต่ผมหมั้นกับโบตั๋นนั้นล่ะ” ไกรฤกษ์มองน้องชายกับภรรยาของเขา ทั้งคู่สนิทกันมากๆ มีอะไรก็เล่าสู้กันฟัง บางที่เจ้าภพอาจจะไม่มีความลับกับโบตั๋นด้วยซ้ำ ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเขากับภพพลัดไปรับส่งโบตั๋นมาตลอด คนรุ่นเดียวกันก็ต้องสนิทกันง่ายเป็นธรรมดา เขาห่างกับภพและโบตั๋น เ