ตอนที่3

ตอนที่ 3

โบตั๋นนั่งทรุดร่ำไห้อยู่กับพื้น ทำไมคุณไกรถึงไม่สนใจเธอเลย ทั้งๆ ที่เธอก็กำลังท้องลูกของเขาอยู่

“ป้าสายใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

ป้าสายใจแม่บ้านคนเก่าคนแก่ได้แต่สะท้อนใจ กอดปลอบประโลม “ คุณหนูของป้า ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวคุณหนูเล็กจะร้องตาม”

“โบตั๋นทำอะไรผิดค่ะป้าสายใจ ทำไมคุณไกรถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ โบตั๋นกับคุณไกรรักกันมาตั้งหลายปีพอผู้หญิงคนนั้นเข้ามาคุณไกรก็เปลี่ยนไป” เธอก็ท้องเหมือนกันแต่ทำไมได้รับการปฎิบัติไม่เหมือนกัน ในท้องนี้ก็ลูกเขา

“โบตั๋นยอม ยอมทุกอย่าง ขอแค่คุณไกรกลับมาเป็นคุณไกรคนเดิม คิดว่าไม่นานคุณไกรก็คงเบื่อผู้หญิงคนนั้น หากโบตั๋นมีลูกคุณไกรก็จะกลับมา” ร่างบางพร่ำพรรณาความในใจที่อัดอั้นทั้งหมดให้แม่บ้านคู่ผู้ใจฟัง ดวงหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“คุณไกรบอกที่ผ่านมาไม่เคยรักโบตั๋นเลยค่ะป้า แล้วมาแต่งงานด้วยทำไม”

“โถ่ คุณหนูของป้า” ป้าสายใจทำได้เพียงโอบไหล่บางเอาไว้เท่านั้น นางอยากจะวิ่งไปยว้างหน้ารถคุณไกรฤกษ์เหลือเกินง่าทำกับคุณหนูนางแบบนี้ทำไม

คุณยายมินตราเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก โบตั๋นเสีย คุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ เธอใช้ชีวิตแบบเด็กวัยรุ่นเท่าๆ ไปจนคุณยายต้องการให้เธอหมั้นกับหลานของเพื่อน เขาชื่อไกรฤกษ์ ตอนนั้นเธอเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมปลาย ส่วนเขาเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ด้วยความที่รักเธอรักคุณยายมาก จึงยอมทำตามที่ท่านต้องการ คุณไกรเป็นคนดี เขาค่อยมารับมาส่งเธอทุกวัน โบตั๋นมีแค่คุณไกรวนเวียนอยู่ในชีวิตตั้งแต่นั้นมาจากแค่คนรู้จักกลายเป็นความรัก จนก่อนที่จะแต่งงานกัน เธอถามเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอยากแต่งกับเธอจริงๆ หรือเปล่า ด้วยรู้ว่าเรื่องหมั้นหมายเป็นความต้องงการของผู้ใหญ่ ถึงเธอจะรักเขาแต่ก็ไม่อยากให้เขาฝิ่นใจ แต่เขาก็บอกว่าที่แต่งเพราะรักเธอ วันแต่งงานเป็นงันที่เธอเต็มตื่นที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ได้แน่งงานกับผู้ชายที่รักและเขาก็รักเธอ แล้วทำไมตอนนี้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ ทำไมเขาถึงได้เหยียบขยี้หัวใจเธอไม่มีชิ้นดี ‘ไม่เคยรัก’ เป็นไปได้ยังไง

ไกรฤกษ์รีบขับรถกลับคอนโดรังรักของเขากับเมธาวี

โบตั๋นท้องแล้วเขาจะทำยังไงดี ถ้าเมย์รู้จะต้องเสียใจมากแน่ๆ เขารับปากเมย์เอาไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับภรรยาอีก แต่น้ำมันอยู่ใกล้ไฟ ชายหญิงนอนร่วมเตียง มันจึงลงเอยแบบนี้

เมธาวีหลังจากโทรไปตามไกรฤกษ์กลับบ้านก็เดินวนเวียนอยู่ในห้อง เธอไม่ได้แพ้ท้องหนักอย่างที่บอกไกรฤกษ์ เธอเพียงไม่ต้องการให้เขาอยู่กับภรรยานานเดินความจำเป็น เสียงไขประตูห้องดังขึ้น ร่างบางรีบวิ่งไปต้อนรับคนที่รอทันที

“พี่ไกรกลับมาแล้วหรอค่ะ เป็นยังไงบ้างค่ะ คุณโบตั๋นยอมเซ็นหรือเปล่าค่ะ” ร่างบางโถมตัวเขากอดร่างหนาเต็มรัก

ไกรฤกษ์รีบอ้างแขนรับร่างน้อย กอดไว้อย่างห่วงใย

“โบตั๋นของขึ้นก่อนน่ะ เลยไม่ได้เซ็น พอเมย์โทรไป พี่เป็นห่วงเลยรีบกลับ”

เมธาวีเบ้ปาก อีกแล้ว ทำไมแค่เซุชื่อมันยากเย็นอะไรหนักหนา กี่ครั้งแล้วที่ยัยภรรยาหลวงนั้นไม่ยอมเซ็นใบหย่า กลิ่นนี้ เมธาวีพละออกจากร่างหนา ยกมือปิดปากปิดจมูก “เหม็นน้ำหอม กลิ่นนี้ คุณไกรกอดกับคุณโบตั๋นมาหรอค่ะ” เมธาวี น้ำตาเรื้อน ไปแค่ทานข้าวทำไมมีกลิ่นติดมากขนาดนี้ ถ้าเธอไม่โทนไปตาม มันจะเดินเลยขนาดไหน

“เมย์ใจเย็นๆ นะคะ โบตั๋นเข้ามากอดพี่ตอนกำลังจะกลับมาหาเมย์ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ พี่ไปอาบน้ำก่อนน่ะ เมย์จะได้ไม่ได้กลิ่น” ไกรฤกษ์รีบถอดเสื้อโยนทิ้งตะกร้า เข้าห้องน้ำไป เขาไม่อยากให้เมย์ร้องไห้เลย เมย์อ่อนแอและบอบบางมากสำหรับเขา เมย์ตัวคนเดียว มีแค่เขา ส่วนโบตั๋นภรรยาของเขานั้นห้อมล้อมไปด้วยคนข้างกายมากมาย เขาจึงไม่อาจทิ้งเมย์ได้ สายน้ำเบ็นไหลผ่านร่าง ‘เรื่องมันยากขึ้นทุกวันเขาจะทำยังไงดี’

เมย์กำมือแน่นปลาบเล็บจิกเข้าฝ่ามือจนเป็นรอยบุ๋ม เธอเกลียดน้ำหอมกลิ่นนี้มากทุกสุด น้ำหอมที่ภรรยาหลวงชอบใช้ยัยคุณหนูไร้รสนิยม ให้น้ำหอมกลิ่นดอกไม้กลิ่นเดียวกับชื่อนั้น กลิ่นดอกโบตั๋น