ตอนที่11

ตอนที่ 11

ไกรฤกษ์มองดูเอกสารต่างๆ ที่ต้องพิจารณา หลังจากนี้จะถูกส่งให้เลขาของโบตั๋นเพื่อเซ็นอนุมัติอีกครั้ง หลังจากเรียนจบเขาช่วยบริหารงานของบริษัทของพ่อเขา โรงงานผลิตผลไม้กระป๋องเล็กๆ แต่พอโบตั๋นเรียนจบเขาได้แต่งงานกับเธอทันทีแล้วเข้ามาบริหารบริษัทส่งออกและผลิตสินค้าการเกษตรของคุณยายมินตรา ส่วนบริษัทของที่บ้านเขาส่งต่อให้น้องชาย 3 ปีมานี้บริษัทก้าวหน้าจากเดิมแบบก้าวกระโดดล้วนเป็นผลงานของเขาทั้งสิ้น แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องผ่านมือคุณยายมินตรา เขาพอเข้าใจได้เพราะคุณยายคือเจ้าของมาตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้คุณยายเสียไปแล้ว บริษัทถูกส่งต่อให้หลานสาวคนเดียวซึ่งก็คือภรรยาของเขา แต่อำนาจทั้งหมดก็ยังไม่เป็นของเขาซักที่ ทั้งที่เขาทุกเทแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับบริษัทนี้ ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วโบตั๋นก็ยังไม่ยอมให้เขาบริหารเต็มตัว เธอจะไปรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับบริษัทในเมื่อไม่เคยเข้ามาดูแลเลย มีแต่เขาที่นั่งทำงานงกๆ ปกติเวลาเขาพูดอะไรเธอก็เชื่อฟังแล้วคล้อยตามทุกอย่าง เฮ้อ หรือมีใครไปเป่าหูอะไรเธอ

“พี่ไกรค่ะ พี่ไกรค่ะ กาแฟค่ะ ” เมย์เดินเข้าห้องทำงานไกรฤกษ์มาได้ซักพักแล้ว แต่คนตัวโตกลับไม่ได้สนใจเธอเลย

“ ขอโทษที่ครับเมย์ พอดีพี่คิดเรื่องงานอยู่” เขาเพิ่งตกลงคบกับเมย์ โดยเขาจะรีบเคลียร์ตัวเองกับโบตั๋นให้เร็วที่สุดแต่ตอนนี้มันติดตรงเรื่องบริษัท เขาลงแรงไปตั้งมาก บริษัทต้องเป็นของเขาก่อนที่ถึงจะจบเรื่องกับโบตั๋นได้

“งานอะไรค่ะ หน้าเครียดเชียว” เมย์รีบเดินมานั่งตัก มือบางโอบคอเจ้านายพ่วงตำแหน่งแฟนหนุ่ม ในที่สุดเธอก็ได้มานั่งตรงนี้ซักที เธอยอมคบหาเขาเพราะเขารับปากว่าจะรีบหย่ากับภรรยา ขอเวลาให้จัดการเรื่องเลื่อนตำแหน่งเป็นประธานและเจ้าของบริษัททั้งหมดก่อน แน่ล่ะเธอยอมรอ เรื่องอะไรจะให้คุณไกรหย่าแบบไม่ได้อะไรเลย

“พี่กำลังพยายามกล่อมโบตั๋นอยู่” ไกรฤกษ์ถอนหายใจพรืดใหญ่ ช่วงนี้เขาแทบจะหาโอกาสคุยกับภรรยาไม่ได้เลยกลับบ้านไปเธอก็เข้านอนแล้ว แถมหนีไปนอนห้องคุณยายของเธอ เมื่อไรเธอจะหายจากการเสียใจเสียที ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการเลย

“อย่าบอกนะว่าวันนี้พี่ไกรจะรีบกลับบ้านเร็ว”

“ครับวันนี้พี่คงต้องรีบไปส่งเมย์ที่บ้าน กลับดึกโบตั๋นก็นอนแล้วไม่ได้คุยกันเรื่องบริษัทซักที เอกสารก็ผ่านคุณดวงเลขาของโบตั๋นหมด”

“บางที่เมย์ก็แอบคิดไม่ได้ว่าพี่ไกรยังรักคุณโบตั๋นอยู่”

“โถ่เมย์ มันจำเป็นจริงๆ พี่ทำเพื่ออนาคตของเรานะคะ เข้าใจพี่เถอะน่ะ”

โบตั๋นมองเอกสารที่เลขาเอามาให้เธอเซ็น งานทุกอย่างที่ไกรฤกษ์ทำละเอียดและดีมากๆ ผลกำไรแต่ละปีเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดด สมแล้วที่คุณยายไว้ใจและเชื่อใจให้มาทำงานด้วย หากเขาดูแลแบบนี้ไปเรื่อยๆ เธอเชื่อว่าบริษัทต้องเติบโตขึ้นอีกมากว่าที่เป็นอยู่ แต่เสียดาย เสียดายคนฝีมือดี เธอเก็บเขาไว้แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ ‘ขอยืมมือคุณหน่อยนะคะคุณไกร ช่วยทำกำไรให้ฉันอีกซักหน่อยเถอะค่ะ ให้คุ้มกับเงินเดือนที่ฉันจ่าย แต่หากจะหวังได้บริษัทเหมือนคราวก่อนคงจะไม่ได้’ เมื่อไรที่เขาเปิดตัวเมย์ เมื่อนั้นเธอเลื่อยขาเก้าอี้ของเขาด้วยมือของเธอเอง

ร่างบางหันไปยิ้มกับเอกสารจากนักสืบไปให้สืบเรื่องของเมธาวี ไม่เสียดายเงินเลยซักบาท คุ้มทุกบาททุกสตางค์เลยล่ะ ‘เมย์ฉันร้ายกว่าที่ฉันคิด’

“โบตั๋น ทานข้าวหรือยังครับ” ไกรฤกษ์กลับบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด เขารีบไปส่งเมย์ที่บ้านทันทีที่เลิกงาน

“ทำไมวันนี้กลับไวค่ะ งานไม่เยอะหรอค่ะ” โบตั๋นรีบเอาเอกสารเข้าตู้เชฟ ใส่รหัสที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้

“ผมรีบกลับมาทานข้าวกับคุณ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว ตอนเช้าผมตื่นมาไม่เคยเจอคุณเลย กลับมาคุณก็เข้านอนแล้ว”

“ฉันต้องเคลียร์ทรัพย์สินของคุณยายนะคะ แล้วฉันเห็นคุณงานยุ่งนะ ปกติคุณก็กลับดึกอยู่แล้วนิค่ะ”

โบตั๋นพยามเลี่ยงการอยู่สองต่อสองกับไกรฤกษ์ เธอใช้ข้ออ้างจากการตายของคุณยายในการนอนแยกห้อง เธอขยะแขยงร่างกายเขา และเธอไม่อยากให้ลูกของเธอต้องมาตายตั้งแต่ในท้องอีกหน ครั้งเดียวเกินพอ ได้แต่หวังให้เขาได้ไปเกิดกับครอบครัวที่อบอุ่น

“เรื่องตำแหน่งประธานกับโอนบริษัทที่เคยคุยกันไว้ คุณจะเซ็นและโอนให้ผมได้เมื่อไร ตอนนี้ทำอะไรก็ช้าไปหมด ต้องรอคุณอนุมัติ”

“รออีกหน่อยแล้วกันค่ะ ทางทนายยังต้องดำเนินการอีกหลายๆ เรื่อง คุณก็รู้ว่าทรัพย์สินของคุณยายมันเยอะมาก จะรีบๆ เร่งๆ มันจะตกหล่นเอาได้ คุณรออีกหน่อยก็แล้วกันนะคะ” โบตั๋นยิ้มหวานให้สามี รอไปก่อนน้า รอไปเรื่อยๆ

เมื่อได้ยินภรรยาพูดแบบนี้ไกรฤกษ์ถึงกับยิ้มออก แสดงว่าโบตั๋นจะยกบริษัทให้เขาจริงๆ ใช่ไหม ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงซักที

“เออ โบตั้นอย่างที่คุณเห็น ผมกลับดึกทุกวันเลย ถ้ามันดึกมากๆ จะไปค้างที่คอนโด ผมเห็นคุณนอนห้องคุณยายผมไม่อยากกวนใจคุณ”

“ได้สิค่ะ คอนโดไหนค่ะ” โบตั๋นยิ้มรับ เชิญตามสบายเลยค่ะ

“คอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาของคุณยายคุณ ผมว่าจะไปค้างที่นั้น ใกล้ที่บริษัทด้วย” เขาอยากพาเมย์มาอยู่ด้วย ไปส่งเธอที่บ้านทุกวันจนพ่อแม่เธอมองด้วยสายตาแปลกๆ ก็แน่ล่ะเขามีภรรยาแล้ว มาส่งลูกสาวพวกเขาทุกวันก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดา

“อ้อ ถ้าห้องนั้นคงไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ฉันเซ็นยกกรรมสิทธิ์ให้ป้าสายใจแล้ว”

“คุณจะบ้าเหรอ ห้องนั้นราคาตั้ง 25 ล้าน คุณยกให้คนใช้ได้ยังไง” ไกรฤกษ์เสียงดังใส่

“ป้าสายใจเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก แค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำค่ะ ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยกให้ป้าสายใจ” โบตั๋นตะคอกกลับไป

“ผมรู้ว่าคุณใจดีมีเมตตากับคนในบ้าน เอาเถอะ สมบัติคุณ คุณจะยกให้แล้วแต่คุณ แต่จะไปค้างที่ไหนล่ะ” ไกรฤกษ์เสียงอ่อนลงทันที ภรรยาไม่เคยเสียงเังใส่เขาเลยซักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมา

“โถ่ คุณไกรค่ะ เงินเดือนผู้บริหารตั้งหลายแสน คุณไปค้างแค่ชั่วคราวทำไมไม่เช่าแบบรายเดือนอยู่ล่ะ หรือคุณจะย้ายออกไปถาวร ถึงอยู่คอนโดอื่นไม่ได้” เหอะ จะเอาคอนโดราคาของคุณยายเธอไปเป็นรังรักของพวกคุณแบบคราวก่อนนะหรอ ไม่มีทาง อยากอยู่ด้วยกันก็ไปหาอยู่เองสิ เงินมีหัดใช้ซะบ้าง รถทั้งหมดด้วย เดี๋ยวเธอจะยกให้แม่บ้านและคนในบ้านคนล่ะคัน อะไรที่มันเคยได้ไปง่ายๆ มันไม่มีอีกแล้วค่ะคุณไกร

“เอาเถอะๆ เดี๋ยวผมไปหาใกล้ๆ บริษัทเอา” ไกรฤกษ์รีบตัดบทกลัวภรรยาจะชักไซร์เขาลงรายละเอียดลึกกว่านี้ถึงเหตุผลที่จำเป็นต้องไปนอนที่อื่น