ตอนที่6

ตอนที่ 6

ร่างบางเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมายปลายทาง มองเห็นเพียงแสงสว่างนำทาง เธอตายแล้ว หมดสิ้นลมหายใจพร้อมลูกน้อยที่ไม่มีแม้โอกาสที่จะได้ลืมตาดูโลก

“ทำไมกัน ทำไมต้องรักคนแบบนั้น” โบตั๋นได้แต่พร่ำเพ้อไปตลอดทาง แสงสว่างทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา

“หล่อนจะเอายังไงกันแน่” เสียงปริศนาดังขึ้น

โบตั้นหันซ้าย หันขวา มีเพียงหมอกควันจางๆ รอบๆ ตัวเธอเท่านั้น

“ใครค่ะ” ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย

“ชาติต่อไปหล่อนก็ยังต้องรักผู้ชายคนนั้นอีก” เสียงปริศนาดังขึ้นอีกคร่า

“ใครออกมาน่ะ” โบตั๋นตาไหวระริก ถึงเธอจะตายแล้วแต่เธอก็กลัว

กลุ่มควันค่อยๆ รวมตัวกันเบื้องหน้าเธอ หญิงสาวสวย เอวบางอรช้อน ใบหน้านั้นงามจับใจปานนางฟ้านางสวรรค์ไม่ปาน

“คุณเป็นนางฟ้าหรอค่ะ มาพาฉันไปสวรรค์ใช่ไหม” โบตั๋นคิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ คนตรงหน้าเธอไม่น่าจะใช่มนุษย์

“ฉันเบื่อหล่อนจริงๆ หล่อนจะเอายังไง ยามรักก็มาอ้อนขอให้ได้รักทุกชาติไป พอไม่สมดังใจก็มาขอให้ไม่รัก” เจ้าแม่ตรีมูรตี ส่ายหน้าให้วิญญาณสาวน้อยตรงหน้า

“คุณเป็นใคร หมายความว่ายังไง”

เจ้าแม่ตรีมูรตี โบกมือเบาๆ แสงสีขาววิ่งเข้าสู่ร่างไร้เลือดเนื้อของโบตั๋น ความทรงจำของขาติที่แล้วของเธอไหลเวียนกลับมา

“พี่ทศค่ะ ดาชอบพี่นะคะ” ดาสาวน้อยหน้าใส เดินไปสภาพรักกับพี่ชายข้างบ้าน ตอนนี้เธอเรียนจบแล้วไม่ใช่เด็กน้อยที่วิ่งไล่ตามเขาแบบแต่ก่อนแล้วตอนเด็กเธอตกน้ำ พี่ทศลงไปช่วยเธอขึ้นมา ตั้งแต่นั้นเธอก็ตามติดทศมาตลอด

“พี่มีแฟนแล้ว พี่รักดาแบบน้องสาว” ทศรักดาด้วยใจบริสุทธิ์ ไม่เคยคิดกับคนตรงหน้าเป็นอื่นนอกจากน้องสาว เขาก็มีคนที่รักอยู่แล้ว ถึงจะไม่มีเขาก็คิดกับดาแค่น้องจริงๆ

“ดารู้ค่ะ แค่อยากสภาพรักกับพี่ทศซักครั้ง” สาวน้อยยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตรงหน้า เธอรู้ดีว่าในสายตาของเขาเธอเป็นเพียงน้องสาว แต่เธอแค่อยากสภาพความในใจออกไปเท่านั้น

ดานั่งพับเพียบอยู่หน้ารูปปั้นเจ้าแม่ตรีมูรตี มีคนบอกว่าหากขอความรักจากเจ้าแม่จะสมหวัง ชาตินี้พี่ทศไม่รักเธอ แต่หากชาติหน้ามีจริง เธอขอให้ได้รักกับพี่ทศ

“เจ้าแม่ขา หากชาติหน้ามีจริง ลูกช้างขอให้ได้ครองรักกับพี่ทศ”

“หล่อนมาขอฉันเอง แล้วหล่อนมากลับคำ ตกลงหล่อนจะเอายังไง” เจ้าแม่ตรีมูรตีเดินมายืนข้างๆ โบตั๋นที่มองสาวน้อยดาอธิฐานขอพรให้สมหัวงในความรักในชาติหน้า ดาคือเธอ ส่วนพี่ทศคือคุณไกรฤกษ์

“คุณไกรเขาไม่ได้รักฉัน”

“นายทศเขามีคู่ของเขาอยู่แล้ว หล่อนมาขอให้ได้รัก หล่อนก็ได้รัก ทั้งชาตินี้และชาติหน้า ฉันก็ทำให้หล่อนสมหวัง” เจ้าแม่ตรีมูรตีถอนหายใจ มนุษย์นี้เรื่องเยอะ หากโบตั๋นไม่เป็นคนดี อย่าหวังว่านางจะปรากฏกายมาหาแบบนี้

“หมายความว่า ชาติต่อๆ ไปฉันก็ต้องรักคุณไกรแบบนี้อีกหรอค่ะ”

เจ้าแม่ตรีมูรตีพยักหน้า ใช่ ทุกๆ ชาติ “ก่อนหล่อนสิ้นใจ หล่อนกลับคำพูดนิฉันได้ยิน”

โบตั๋นพยักหน้ารัวๆ “ค่ะ ใช่ค่ะ เจ้าแม่เอาพรนั้นคืนไปหรือเปล่าค่ะ ฉันไม่อยากรักผู้ชายคนนั้นแล้ว ชาติเดียวเกินพอแล้ว”

เจ้าแม่ตรีมูรส่ายหัวพร ที่ให้ไปแล้วจะเอาคืนได้อย่างไร แต่ไม่ใช่ไม่มีทางแก้ นางสงสารคนตรงหน้าหัวใจที่รักคนที่ไม่สมควรมันเจ็บปวดอีกทั้งยังถูกหนีบย้ำ

“ฉันเอาพรคืนไม่ได้หรอกน่ะ”

เมื่อเห็นวิญญาณตรงหน้าหน้าเจื่อนเจ้าแม่จึงรีบพูดต่อ

“แต่ฉันจะให้หล่อนกลับไปแก้ไข”

“จริงหรือค่ะ”

“แต่มีสิ่งแลกเปลี่ยน” เจ้าแม่เอียงคอมองวิญญาณตรงหน้า

“ฉันยอม ยอมแลกทุกอย่างขอแค่ชาติหน้าไม่ต้องรักผู้ชายคนนั้นอีก” ใช่เธอยอมแลกทุกอย่างหากต้องรักผู้ชานคนนั้นทุกชาติเธอยอมแลกทุกอย่างที่เจ้าแม่ร้องขอ

เจ้าแม่ชี้นิ้วมาที่อกข้างซ้ายของวิญญาณโบตั๋น

“ฉันจะให้หล่อนกลับไปอีกครั้ง แลกด้วยหัวใจของเธอ เธอจะไม่สามารถรักใครได้อีก”