บททั้งหมดของ โบตั๋นไร้กลิ่น: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11ไกรฤกษ์มองดูเอกสารต่างๆ ที่ต้องพิจารณา หลังจากนี้จะถูกส่งให้เลขาของโบตั๋นเพื่อเซ็นอนุมัติอีกครั้ง หลังจากเรียนจบเขาช่วยบริหารงานของบริษัทของพ่อเขา โรงงานผลิตผลไม้กระป๋องเล็กๆ แต่พอโบตั๋นเรียนจบเขาได้แต่งงานกับเธอทันทีแล้วเข้ามาบริหารบริษัทส่งออกและผลิตสินค้าการเกษตรของคุณยายมินตรา ส่วนบริษัทของที่บ้านเขาส่งต่อให้น้องชาย 3 ปีมานี้บริษัทก้าวหน้าจากเดิมแบบก้าวกระโดดล้วนเป็นผลงานของเขาทั้งสิ้น แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องผ่านมือคุณยายมินตรา เขาพอเข้าใจได้เพราะคุณยายคือเจ้าของมาตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้คุณยายเสียไปแล้ว บริษัทถูกส่งต่อให้หลานสาวคนเดียวซึ่งก็คือภรรยาของเขา แต่อำนาจทั้งหมดก็ยังไม่เป็นของเขาซักที่ ทั้งที่เขาทุกเทแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับบริษัทนี้ ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วโบตั๋นก็ยังไม่ยอมให้เขาบริหารเต็มตัว เธอจะไปรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับบริษัทในเมื่อไม่เคยเข้ามาดูแลเลย มีแต่เขาที่นั่งทำงานงกๆ ปกติเวลาเขาพูดอะไรเธอก็เชื่อฟังแล้วคล้อยตามทุกอย่าง เฮ้อ หรือมีใครไปเป่าหูอะไรเธอ“พี่ไกรค่ะ พี่ไกรค่ะ กาแฟค่ะ ” เมย์เดินเข้าห้องทำงานไกรฤกษ์มาได้ซักพักแล้ว แต่คนตัวโตกลับไม่ได้สนใจเธอเลย“ ขอโท

ตอนที่ 13ผู้บริหารหนุ่มหล่อ ที่มักจะไปไหนมาไหนกับผู้ช่วยเลขาสาวสวย กลายเป็นภาพชินตาของพนักงานในบริษัทไปแล้วใครจะนึกว่าคนที่ดูรักภรรยาขนาดไกรฤกษ์จะกลายเป็นสมภารกินไก่วัดไปได้“ควงกันออกไปกินข้าวเที่ยงข้างนอกอีกแล้ว แกว่ายัยเมย์จะตกจากหอคอยวันไหน” พนักงานสาวบู้ยปากไปยังทิศทางที่เจ้านายกับผู้ช่วยเลขา“เร็วๆ นี้และมั้ง คุณโบตั๋นทั้งสวยทั้งรวย นิสัยก็ดี ถ้าฉันเป็นคุณไกรฉันคงกินยัยเมย์แก้เบื่อเท่านั้นล่ะ ใครจะโง่เอาเพชรมาแลกกับก้อนกรวด” กันยาเลขาของคุณไกรฤกษ์ เห็นพฤติกรรมของเจ้านายกับผู้ช่วยของตัวเองมาตลอด จึงมักเอาเรื่องนี้นินทาหลับหลังกลับสาวๆ ในบริษัทเสมอ“เห็นนิ่มๆ นิ่งๆ ติ่มๆ มาทำงานได้แค่3-4 เดือน ปีนเตียงเจ้านายซะแล้ว” พนักงานอีกคนพูดไปเบ้ปากไป เอาเต้าไต่มันจะอยู่ได้ซักเท่าไรเชียว“ก็มันยังสาวยังสด ใครก็ต้องอยากชิมทั้งนั้นล่ะ”“แกว่าคุณโบตั๋นรู้เรื่องมั้ยว่ะ” ทุกคนพากันหันหน้ามาทางดวงใจเลขาของคุณโบตั๋นเจ้าของบริษัทคนใหม่“ฉันคิดว่าไม่รู้ เพราะตั้งแต่ฉันทำงานให้คุณโบตั๋น ไม่เคยเห็นเธอจะถามถึงคุณไกรเลยซักครั้ง” ดวงใจตอบตามความจริง เธอมีหน้าที่รวบรวมเอกสารไปให้โบตั๋นที่บ้านทุกบ่าย นอกจ

ตอนที่ 15ร่ายกวีสุยเตี๋ยวเกอโกวจันทร์สกาวเช่นนี้มียามไหนข้ายังคงยืนอยู่ใต้ต้นอู่ถงถ้าหากชาตินี้ได้กุมมือเจ้าแม้กาลเวลาผ่านไปไกลเพียงใดหวังเพียงว่าสายลมยังเหมือนเก่าได้อยู่เคียงข้างเจ้าเนิ่นนานเหลือเพียงไออุ่นที่ไม่กระจายไปสายลมพัดพาความเศร้าออกมาได้เพียงพร่ำถอนใจ ชีวิตล่องลอยดุจฝันกลับไร้คนคอยอยู่ข้างหลังเงยหน้ามองดอกสาลี่พลิ้วไหวใครหนอยังทุกข์ทนเดียวดายไยไร้ซึ้งทางที่หันมองไปทันใดเห็นหน้าเจ้าขมวดคิ้วยับย่นถอนใจอย่างไรทั้งๆ ที่รู้ว่าบนเขามีต้นไม้ ต้นไม้มีกิ่งก้านพอในใจเจ้ามีข้า ตัวข้ากลับไม่รู้แน่นอนว่าชาติที่ผ่านมาข้าทำผิดต่อเจ้ามากมายเหลือเกินถอนใจอย่างไรสารถฤดูยังมีจันทรา จันทรายังมีเวลาต่อกวีแต่สายเกินไปที่จะมีเวลาได้เคียงข้างเจ้าเหลือในห้วงฝัน ให้ได้รู้จักเจ้ากลางทิวทัศน์งดงามโบตั๋นนั่งมองไกรภพ หากชาติก่อนดายอมรับความรักของภพ และไม่ไปขอความรักบ้าๆ ของทศจากเจ้าแม่ เธอคงมีความสุขและสมหวังในรักแท้ไปแล้ว ไม่ว่าจะกี่ชาติ ภพก็ดีกับเธอเสมอ"โบตั๋นหย่ากับพี่ไกรเถอะ ยื้อคนที่ไม่ได้รักไว้ก็เท่านั้นไม่มีประโยชน์" ในเมื่อเขาไปพูดกับพี่ชายไม่สำเร็จ ลองมาคุยกับพี่สะใภ้

ตอนที่ 17โบตั๋น เดินทางมายังศาลเจ้าแม่ตรีมูรติ มือบางพนมยกมือไหว้ขึ้นเหนือหัว เธอหอบข้าวของมากมายมาเช่นไหว้ ทั้วพวงมาลัย ไข่ต้ม หัวหมู“หล่อนลงมือทำแค่นั้นมันพอหรอ ไม่แค้นหรือยังไง”“เจ้าแม่” ร่างบางสะดุ้งสุดตัวไม่คิดว่าเจ้าแม่จะปรากฏกายให้เห็นอีกครั้ง“ว่ายังไง ฉันให้โอกาสหล่อน แล้วทำไมหล่อนถึงไม่แก้แค้น”“ฉันทำในสิ่งที่พวกที่เขาสมควรได้รับ ไม่อยากให้กรรมเวรมันผูกพันไปจนถึงชาติหน้า แค่ข้องเกี่ยวกันมาถึงสองชาติมันก็มากพอแล้วค่ะ” เธอไม่เคยคิดร้ายกับใคร แค่ตอบแทนเล็กๆ น้อยในสิ่งที่สองคนนั้นควรจะได้รับก็เพียงพอแล้ว“เห้อ เพราะหล่อนเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงเวทนา” เพราะโบตั๋นเป็นคนดี ดีจนเกินไป นางจึงไม่อาจทนมองดูมนุษย์คนนี้ช้ำรักไปทุกชาติ เพียงเพราะคำขอของดา เด็กสาวที่ขอพรเพียงเพราะอยากสมหวังในรักแรก“เจ้าแม่คะแล้วฉันจะตายแบบเดิมไหมค่ะ” โบตั๋นรีบถามสิ่งเดียวที่ค้างคาอยู่ในใจตอนนี้“ข้าไม่มีหน้าที่มาตอบคำถามของหล่อน ไหว้เสร็จแล้วก็กลับไปสิย่ะ” พูดจบร่างเทพก็สลายไปกับอากาศ“เจ้าแม่ค่ะ” โบตั๋นตะโกนออกไปจนสุดเสียง สะดุ้งลืมตาขึ้นมา ก็พบตัวเองนั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้ารูปปั้นของเจ้าแม่ตรีมูรติ ลูกศิษย

ตอนที่ 19โบตั๋นเข้ามาบริหารงานเต็มตัวทันทีที่ไกรฤกษ์เขียนใบลาออก เธอไม่อยากเจอเขาที่ทำงาน จึงหลอกให้เขาลาออก ไม่อยากให้เขามีตำแหน่งใดๆ ในบริษัทที่คุณยายเธอสร้างมาด้วยสองมือแรกๆ พนักงานก็มองโบตั๋นด้วยสาวตาเห็นอกเห็นใจ บางคนก็มองอย่างสมเพช ก็แน่ล่ะ สามีเธอควงผู้ช่วยเลขาเย้ยภรรยาขนาดนั้น“ขอบคุณคุณดวงมากนะคะ ที่เมื่อวานเอาเอกสารไปให้คุณไกรแทนฉัน”“ดวงยินดีค่ะ คุณโบตั๋นจะจ้างนักสืบต่อมั้ยค่ะ” หลังจากคุณไกรฤกษ์ลาออก คุณโบตั๋นก็เข้าบริษัท และให้เธอช่วยดูแลจัดการหลายๆ อย่างช่วย“ไม่แล้วล่ะค่ะ คงไม่มีอะไรให้ต้องรู้ไปมากกว่านี้แล้ว วานคุณดวงจัดการเรื่องค่าจ้างให้ด้วยนะคะ”“ค่ะ” ดวงใจยิ้มรับแล้วปิดประตูห้องออกไป จากที่คิดว่าคุณโบตั๋นปิดหูปิดตาเรื่องสามี เธอเข้าใจผิดมาโดยตลอด เจ้านายเธอไม่ได้ยอมให้โดยกระทำฝ่ายเดียว“ยิ้มอะไรค่ะพี่ดวง” กัณยาเลขาหย้าห้องอีกคนของโบตั๋น กล่าวแซวรุ่นพี่“สะใจเรื่องคุณไกรฤกษ์นะสิ” ดวงใจหลุดขำออกมาทันที เธออ่านเอกสารของนักสืบที่ส่งมาก่อนจะสรุปให้คุณโบตั๋นฟัง“เรื่องอะไรอ่า” กัณหาหูผึ่งทันที “เออพี่ คุณไกรท่าจะประสาท โทรมาต่อว่าฉันที่ไม่ส่งรถไปรับที่สนามบิน”“คงคิดหลง