All Chapters of ถ้าหากว่า if: Chapter 11 - Chapter 20

11.ถ้าหาก 1ตรีดนัย เขาว่าจะพาภรรยาไปนั่งดูกล้วยไม้ที่เรือนเพาะชำหลังทานอาหารเสร็จ รอนานแล้วลูกชายไม่ตามไปซักทีจึงหยิบเอกสารออกมาให้เอง เห็นลูกชายและภรรยากอดกันกอดอยู่ที่จึงเดินเข้าไปสวมกอดข้อนหลังภรรยา“แอบกอดกันแบบนี้พ่อน้อยใจน่ะ โตจนแต่งงานมีเมียแล้ว ยังอ้อนแม่แบบนี้อยู่หรอไอ้ลูกชาย” ช่วงที่ตรีภพไปเรียนเมืองนอก เขาไม่เคยไปเยี่ยมเลยเพราะทำงานทุกวัน ส่วนภรรยาก็ร่างกายอ่อนแอเขาไม่กล้าให้เดินทางคนเดียว ถึงตรีภพจะกลับมาเยี่ยมบ้านทุกปี แต่ก็คงไม่เหมือนอยู่บ้าน คงคิดถึงอ้อมกอดของครอบครัวไม่น้อย เขารู้สึกผิดที่ผลักดันลูกชายให้ไปใช้ชีวิตคนเดียวแต่เขาไม่มีทางเลือกอนาคตชีวิตพนักงานหลายพันคนจะตกอยู่ในกำมือของตรีภพเขาจำเป็นให้ตรีภพเติบโตและเรียนรู้ด้วยตนเอง “โถ่ คุณค่ะอย่าแซวลูกแบบนั้น สำหรับวาดไม่ว่าจะอายุเท่าไรก็ยังเป็นเด็กเสมอและค่ะ”“ต่อให้ผมจะมีเมียอีก 3 ลูกอีก 5 ผมก็จะยังกอดคุณแม่แบบนี้ครับ” ตรีภพแนบหน้าชุกลงไปบนหน้าท้องแบนราบ ยิ่งกอดแบบนี้เขายิ่งรู้สึกว่าคุณแม่ของเขาผอมแห้งเหลือเกิน ท่านเหมือนแก้วที่สามารถแตกหักได้ทุกเมื่อ“เอาลูกหนึ่งให้ได้ก่อน แม่อยากอุ้มหลานไวๆ แม่สั่งป้าใจทำของบำรุง

14.ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ 1หลังจากรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย วีรดาก็ขมักเขม้นจัดยาหลังอาหารและก่อนนอนให้คุณหญิง แม้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ แต่การจัดยาให้ท่านทุกวันเธอก็ทำไม่เคยขาด ไม่ลืมหยิบกระปุกยาช่วยย่อยโยนเข้าปากตัวเอง ไม่กินยาช่วยคืนนี้คงนอนปวดท้องทั้งคืนแต่นอน คนตัวเล็กะอนหัวใจหนักๆ สูดลมหายใจเข้าเป็นปอด ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มยกมือเคาะประตู“ยาก่อนนอนค่ะคุณแม่”“ขอบใจนะลูก วางไว้แล้วไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ออกไปตะลอนๆ มาทั้งวันคงเหนื่อย” คุณหญิงหันเงยหน้าจากหนังสือ ยิ้มบางๆ อย่างเอ็นดู“ค่ะ คุณแม่ก็พักผ่อนไวๆ นะคะ” วีรดาวาวถาดยาข้างห้องเตียงนอนแล้วหมุนตัวออกจากหัองไป“คุณแน่ใจหรอว่าทำแบบนี้เด็กๆ จะมีความสุข” ตรีดนัยเดินเข้ามาในห้องนอนหลังจากวีรดาเดินออกไป เขาเห็นพฤติกรรมทั้งหมดของวีรดาตั้งแต่วีรดามายืนหน้าห้องนอนของเขากับภรรยาแล้ว“แน่ใจสิค่ะ”“แต่บรรยากาศของสองคนนั้นมันดูอึดอัด ผมบอกไม่ถูก”“คนไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน มันก็ต้องปรับจูนกันเป็นเรื่องปกติ ที่แน่ๆ ทั้งสองคนรักกัน ภพคือลูกของปาน ส่วนวีปานก็ชุบเลี้ยงของปานมากับมือน้องวีเป็นเด็กดี คุณไม่รู้หรอกว่าปานรอเวลานี้มานานขนาดไหน

16.ภาพจำผังใจปานวาดปรี่เข้าไปตบหน้ารดา ทันทีที่เห็นเห็นสภาพของรดา กุมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางกระดุมเสื้อหลุดลุ่ย เธอหมดสิ้นความอดทน แอบทำกันลับหลังเธอพอตะทนได้ นี้ถึงขึ้นออกมาจากห้องในสภาพนี้ หากคนรับใช้ในบ้านคนอื่นมาเห็นแล้วเอาไปพูดกัน เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน“อีนังชั่ว กินบนเรือนขี้บนหลังคา ทำได้ยังไง ทำได้ยังไง” สองมือกระวัดกระเหวี่ยง ตบตีวรา ทั้งกระชากเสื้อ กระชากแขนวรดาทำได้เพียงบัดป้องไม่ได้โต้ตอบใดๆ จนเสียหลักล้มลงไปนอนกองกับพื้น สมองยังมึนงง คุณหญิงเป็นอะไรทำไมอยู่ๆ ถึงเข้ามาทำร้ายร่างกายกันขนาดนี้ “คุณหญิงค่ะ ใจเย็นๆ” รดาพยามบอกให้ปานวาดใจเย็น หากโมโหมากๆ กลัวกระทบกระเทือนถึงหัวใจของท่าน“ใจเย็นหรอ ใจเย็นหรอ ฉันอุตส่าห์รับแกเข้ามาในบ้าน แล้วดูสิ่งที่แกทำกับฉัน” ปานวาดยืนหอบจนคัวโยน หัวใจแทบจะระเบิดออกมาจากอก“ดาทำอะไรค่ะ คุณหญิงใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” รดาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เธอไม่รู้ว่าคุณหญิงโกรธอะไร แต่ตอนนี้ต้องทำให้ท่านเย็นลงก่อน ท่าทางคุณหญิงดูไม่ค่อยดี หน้าของท่านเริ่มซีดไร้สีเลือด ทรงตัวแทบจะไม่อยู่“ทำอะไรรู้แก่ใจ แกมันร่าน จะไปเอากับใครฉันไม่ว่าเลย ทำไม ทำไมต้องเป็นผัวฉัน”“คุณห

18.วีรดา 1ร่างระหงเดินก้าวย่างอย่างมั่นใจเข้าตึกสำนักงานใหญ่ของเครือชินณรงค์ พนักงานต้อนรับรีบวิ่งกุรีกุจอเข้าต้อนรับ ทุกคนต่างทราบดีว่าเธอคือไร วีรดายิ้มหวานค้อมศีรษะให้พนักงานทุกคนที่เธอเดินผ่าน เธอมาที่นี่กับคุณหญิงทุกครั้งไม่แปลกที่ทุกคนจะรู้จักเธอเป็นอย่างดี เธอสวมชุดสีครีมเรียบง่ายแต่หรูหราเพราะทุกชิ้นล้วนเป็นของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า แน่นอนว่าเธอไม่เคยซื้อของพวกนี้เอง เป็นสไตล์การแต่งตัวที่คุณหญิงชอบและเลือกซื้อให้ ทุกสายตาที่มองมาไม่มีสายตาใดที่ดูแคลนว่าเธอเป็นเพียงบุตรธรรมของคุณหญิง ถึงจะคิดดูก็ไม่กล้าแสดงออก เพราะทุกคนทราบดีว่าท่านเอ็นดูเธอมากแค่ไหน เคยมีคนนินทาเธอจนไปถึงหูท่านเข้า คนนั้นถูกไล่ออกและขึ้นแบล๊คลิสทันที“สวัสดีค่ะคุณวี มาหาท่านประธานใช่มั้ยค่ะ เดี๋ยวป่านกดลิฟต์ให้ค่ะ” พนักต้อนรับรีบเดินนำไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นผู้บริหารให้อย่างคล่องแคล่ว ส่วนอีกคนก็กดเบอร์ภายในแจ้งเลขาหน้าห้องด้านบน“วี มาพบท่านรองค่ะ พอดีเอาอาหารกลางวันมาให้” วีรดาหันไปแจ้งพนักงานจะได้ต่อสายไปถูกห้อง คนที่กำลังยกหูรีบค้อมศีรษะและกดต่อสายใหม่ลิฟต์เปิดออกยังขั้นสูงสุดของตึก วางกล่องบรรจุอาห

20.ระบายมันออกมามือหนาถือแก้วเหล้าไว้ในมือ ขยับหมุนวนเบาๆ จนน้ำสีอำพันกระทบแสงไฟเปล่งประกาย ส่วนนิ้วขี้และหัวแม่โป้งอีกมือนวดขมับเบาๆ ตั้งแต่กลับมาไม่มีตอนไหนที่สมองเขาได้พัก“เข้าบริษัทวันแรกก็เจองานหนักเหรอว่ะ” วายุเดินมาตบไหล่เพื่อนที่โทรให้เขาจองโต๊ะให้แต่หัววัน เพิ่งเลี้ยงฉลองชุดใหญ่ไปไม่กี่วัน วันนี้มันโพล่มาอีกแล้ว สงสัยผับเขาคงกลายเป็นที่ปักหลักย้อมใจของไอ้ตรีภพไปอีกคน เออ ดีมารวมกันให้หมดนี้ล่ะจะได้ไม่ต้องไปที่อื่น เงินเพื่อนก็เหมือนเงินเรา ใช่เหรอว่ะ ใช่หล่ะตรีภพไม่ได้โต้ตอบอะไรกับเพื่อนหนุ่มเจ้าของผับ ทิ้งไหล่หนาลงกับพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง เรื่องงานน่ะสบายมากเขาทำงานกับนักธรุต่างชาติมากมาย งานวันนี้แทบไม่มีผลอะไรกับจิตใจเขาเลย เรื่องคุณแม่กับวีรดาต่างหากที่ทำเขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกสายตาที่เธอมองเขา ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่เคยเปลี่ยนไป วีรดารักเขา แต่เขาอยากให้เธอเกลียดเขาเหมือนที่เขาเกลียดเธออยากให้เธอหายไป แม้เขาจะพูดจาไม่ดีด้วยเธอก็เคยโต้ตอบแต่คุณแม่กลับอยากให้เธอวนเวียนอยู่ข้างกายเขา ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีว่าเขาคงไม่มีทางจะดีกับเธอได้อย่างสนิทใจพาทิศทรุดกายลงนั่งข้างๆ ตรีภ