19.วีรดา 2“ถ้าวันนั้น วีตายไปพร้อมแม่ดา พี่ภพคงไม่มองวีด้วยสายตารังเกียจแบบนี้ใช่มั้ยค่ะ” วีรดาเสียงสั่นเครือ ใช้ผนังลิฟต์ช่วงพยุงร่างตัวเองเอาไว้เธอไม่ปฏิเสธว่าที่เธอยังอยู่ที่บ้านชินณรงค์เพราะเธอรักเขาและรอเขากลับมาเสมอ แต่อีกหนึ่งเหตุผลคือการตายของแม่รดาตอนนั้นเธอยังเด็กมากแถมยังช๊อคกับภาพที่แม่เสียชีวิตต่อหน้าต่อตา แต่เธอจำได้เธอไม่เคยลืม วันนั้นเธอนั่งกินขนมอยู่ในห้องครัว ได้ยินเสียงคุณหญิงกับคุณแม่คุยกันเสียงดังแต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ได้ยินแต่แว่วๆ เท่านั้น เธอจึงเดินมาดูพอเดินออกมาจากครัวก็เห็นร่างของแม่รดากระทบลงพื้นตรงหน้าอย่างแรงเธอรีบวิ่งเข้าไปปลุกแม่รดา“แม่ แม่เป็นอะไรมั้ยค่ะ” เธอเข่าจนสุดแรง แม่รดาก็ไม่มีทีท่าจะลืมตา“อื้อ แม่ อื่อ แม่จ๋า อึก อื่อ แม่จ๊า แม่ลืมตาสิแม่” เธอพยามปลุกให้แม่เธอตื่น อยู่ๆ ก็มีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งวิ่งลงบันไดไปโทรเรียกรถพยาบาลคุณตรีดนัยที่อุ้มคุณหญิงที่ไม่ได้สติลงบันไดมาเสียงและภาพนั้นยังฝั่งอยู่ในหัวของเธอและรีรันทุกครั้งที่ก้าวลงบันไดบ้านชินณรงค์เธอพยามสืบเรื่องราวทั้งหมด แต่มันกลับหายไปแม้กระทั้งผลชันสูตรศพก็ไม่มี ทำให้เธอรู้สึกว่าอุบ
20.ระบายมันออกมามือหนาถือแก้วเหล้าไว้ในมือ ขยับหมุนวนเบาๆ จนน้ำสีอำพันกระทบแสงไฟเปล่งประกาย ส่วนนิ้วขี้และหัวแม่โป้งอีกมือนวดขมับเบาๆ ตั้งแต่กลับมาไม่มีตอนไหนที่สมองเขาได้พัก“เข้าบริษัทวันแรกก็เจองานหนักเหรอว่ะ” วายุเดินมาตบไหล่เพื่อนที่โทรให้เขาจองโต๊ะให้แต่หัววัน เพิ่งเลี้ยงฉลองชุดใหญ่ไปไม่กี่วัน วันนี้มันโพล่มาอีกแล้ว สงสัยผับเขาคงกลายเป็นที่ปักหลักย้อมใจของไอ้ตรีภพไปอีกคน เออ ดีมารวมกันให้หมดนี้ล่ะจะได้ไม่ต้องไปที่อื่น เงินเพื่อนก็เหมือนเงินเรา ใช่เหรอว่ะ ใช่หล่ะตรีภพไม่ได้โต้ตอบอะไรกับเพื่อนหนุ่มเจ้าของผับ ทิ้งไหล่หนาลงกับพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง เรื่องงานน่ะสบายมากเขาทำงานกับนักธรุต่างชาติมากมาย งานวันนี้แทบไม่มีผลอะไรกับจิตใจเขาเลย เรื่องคุณแม่กับวีรดาต่างหากที่ทำเขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกสายตาที่เธอมองเขา ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่เคยเปลี่ยนไป วีรดารักเขา แต่เขาอยากให้เธอเกลียดเขาเหมือนที่เขาเกลียดเธออยากให้เธอหายไป แม้เขาจะพูดจาไม่ดีด้วยเธอก็เคยโต้ตอบแต่คุณแม่กลับอยากให้เธอวนเวียนอยู่ข้างกายเขา ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีว่าเขาคงไม่มีทางจะดีกับเธอได้อย่างสนิทใจพาทิศทรุดกายลงนั่งข้างๆ ตรีภ
21.ระบายมันออกมา2“ตาภพยังไม่กลับอีกเหรอวี” คุณหญิงเอ่ยถามถึงลูกชายกับลูกสะใภ้วีรดากำลังขมักขแม่นเตรียมวางยาหลังอาหารและก่อนนอนให้ หันมาส่งยิ้มเล็กน้อย “ยังเลยค่ะ”“เฮ้อ วันก่อนก็เพิ่งจะไป วันนี้ก็ไปอีกแล้ว ทิ้งเมียที่เพิ่งแต่งงานนอนคนเดียวได้ยังไงลูกคนนี้”“คุณภพเพิ่งกลับมา คงอยากเที่ยวกับเพื่อนตามประสาล่ะค่ะ ไม่ได้เจอกันนาน”“ถ้าเป็นเมียคนอื่นคงอาละวาดบ้านแตกไปแล้วมั้งเนี่ย สามีเที่ยวกลางคืนวันเว้นวันแบบนี้ แม่คิดถูกจริงๆ ที่ให้ตาภพแต่งกับวี” คุณหญิงยื่นมือไปรับยา หยิบยาเข้าปาก “ คุณดนัยหนีเข้าห้องทำงานไปแล้ว ไหนๆ วันนี้ก็มีแค่เราสองคน เอาหนังสือมาอ่านให้แม่ฟังจนกว่าแม่จะหลับได้มั้ย”วีรดากดหน้าลงเล็กน้อย เดินไปหยิบหนังสือข้างหัวเตียง ทรุดตัวนั่งลงกับพรมข้างเตียงฝั่งที่คุณหญิงปานวาดนอน ระหวางที่อ่านหนังสือ วีรดารับรู้ถึงสายตาที่ส่งมาหาเธอ ความเอื้ออาทรแต่เจื้อไปด้วยความสำนึกผิดคุณหญิงปานวาดนั่งพิงหัวเตียง หูไม่ได้รับรู้หรือฟังเนื้อหาที่วีรดาอ่านเลยซักตัวอักษร เด็กคนนี้เธอเลี้ยงดูมากับมือใช้เวลาอยู่กับวีรดามากกว่าลูกชายแท้ๆ ของตัวเองซะอีก ปานวาดมองหน้าจิ้มลิ้ม ยิ่งโตวีรดายิ่งเหมือน
22. เกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ตรีภพเลี่ยงการเผชิญหน้ากับวีรดา เขาออกไปทำงานและมักจะไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนทุกวันกลับมาตี1-2 แต่คุณตรีดนัยก็ไม่ได้เอ่ยปากติติงอะไรลูกชาย เพราะยังรับผิดชอบหน้าที่การงานไม่ได้ขาดตกบกพร่องอะไร เป็นคุณหญิงปานวานเองที่ทนไม่ไหว จึงแอบมายืนดักรอลูกชาย“ภพ”ตรีภพรีบเดินเข้ามาพยุงคุณแม่ทันที “ดึกแล้วทำไมคุณแม่ยังไม่นอน วีไปไหนทำไมปล่อยให้คุณแม่มายืนดึกดื่นป่านนี้” เขาหัวเสียไม่น้อย ที่กลับมาแล้วเห็นคุณแม่ของเขายังไม่นอน ท่านไม่ค่อยแข็งแรง ควรเข้านอนตามเวลา แล้วนี้คนดูแลอย่างวีรดาหายหัวไปไหน ปล่อยคุณแม่เขามายืนตากน้ำค้างแบบนี้ ใช้ไม่ได้“วีนอนแล้ว แม่แอบลงมารอภพ ภพแต่งงานมีครอบครัวแล้วนะลูกจะออกไปเที่ยวทุกวันแบบนี้มันไม่เหมาะ ถึงวีจะไม่พูดอะไร แต่ภพควรจะเกรงใจวีบ้าง”“เมียที่ผมไม่อยากได้นะเหรอครับ” ตรภพทำเสียงฮึดฮัดขึ้นจมูก“ภพ ยังไงก็แต่งกันแล้วนะลูก ดีกับน้องหน่อย แม่ขอล่ะ”“ผมรู้ว่าแม่เลี้ยงวีมาเลยรักและเอ็นดู คุณแม่จิตใจดี ให้อภัยได้ง่ายๆ แต่ผมบอกตรงๆ ผมอยู่กับวีแล้วอึดอัดครับ แค่เห็นหน้าวีผมก็เห็นหน้าน้าดาตลอด”“ภพลืมเรื่องของ
23. เกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง2คุณหญิงปานวาดเห็นลูกชายและลูกสะใภ้เดินคู่กันเข้ามาในห้องอาหารก็ยิ้มจนแก้มปริ นึกแล้วไม่มีผิด ลูกชายเธอชอบน้องวีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแล้ว แถมน้องวีก็นิสัยน่ารักอ่อนหวาน ไม่เสียแรงที่ลงทุนไปยืนคอยกระตุ้นนิดกระตุ้นหน่อยเดี๋ยวก็ดีกันสิ้นเดือนนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบ 70 ปีของเจ้าสัวจินตนัย เธอจะพาลูกชายไปแนะนำคู่ค้าในแวดวงและจะเปิดตัวฐานะของวีรดาใหม่ ไม่ใช่ลูกสาวแต่งเป็นลูกสะใภ้ที่เธอแสนภาค ก็ปั้นมากับมือนี่เนอะ“วีชุดพี่เขาใกล้เสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จแล้วรีบเอามาลองนะ เดี๋ยวจะแก้ไม่ทัน”ตรีภพหันหน้ามองมองวีรดาเชิงถามชุดอะไรทำไมต้องลอง เขาไม่เห็นรู้เรื่อง“เรียบร้อยแล้วค่ะ ตามแบบที่คุณแม่สั่ง พรุ่งนี้ช่างจะเอามาให้ลอง ถ้าไม่พอดีจะได้รีบแก้ค่ะ”“งานวันเกิดเจ้าสัว แม่จะให้ภพออกงานคู่กับวี เลยสั่งตัดชุดคู่กันออกงานครั้งแรกลูกชายแม่จะต้องหล่อที่สุด”“อ่อ ครับ” ตรีภพอยากตะวาดคนนั่งข้างๆ ทำไมไม่บอกเขาว่าต้องออกงาน แต่ก็นึกได้ว่าช่วงที่ผ่านมาเขากลับมาเธอก็หลับแล้ว ตอนเช้าทานอาหารก็ไม่คุยกับเธอชักคำ“ลูกชายลูกคุณหญิงปานวาดหล่อเหมือนพ่อเขา ปานว่างั้นมั
24.นังจิ้งจอก1วีรดาให้ชาติลูกชายของลุงชมคนขับรถประจำตัวคุณหญิงขับมาส่งยังบริษัททันทีหลังจากแจ้งคุณหญิงปานวาดว่าลูกชายของท่านสั่งให้เธอมาหาที่บริษัทด่วน คุณหญิงยิ้มจนแก้มปริรีบสั่งป้าใจแพคอาหารกลางวันใส่กล่องให้สองสามีภรรยาได้รับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน ‘มีหัวคิดซักที่เจ้าลูกคนนี้’ยังไม่ทันจะนั่งลงดีๆ แฟ้มเอกสารก็ถูกปาลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า “เซ็นชื่อซะ”“นี่อะไรกันค่ะคุณภพ” วีรดาหยิบแฟ้มขึ้นมาไม่ต้องพิจารณามากมาย เพราะข้อความถูกไฮไลต์ชัดเจน และด้วยตัวเธอนั้นรู้อยู่แล้วว่าถูกเรียกมาด้วยเรื่องอะไร ระหว่างทที่รถมา เธอส่งข้อความสอบถามมุกมณีเรียบร้อยแล้ว เลขาคนสวยถูกสั่งให้เตรียมเอกสารโอนกรรมสิทธิ์หุ้นของวีรดาให้ตรีภพ“โอนหุ้นคืนมาให้ฉันซะ เธอเคยบอกว่าไม่เคยอยากได้อะไร ถ้าฉันไม่รอบครอบเช็คกรรมสิทธิ์ผู้ถือหุ้นวันนี้ คงไม่รู้ว่าคุณแม่โอนหุ้นให้เธอจนหมด หากเธอยืนยันว้าไม่เคยต้องการอะไรจากชินณรงค์ เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจก็โอนหุ้นนั้นคืนมาให้ฉันทั้งหมด”วีรดาไม่แปลกใจถ้าหากตรีภพรู้ว่าเธอถือหุ้นเครือชินณรงค์มากมายถึง 20% แล้วจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ และก็ไม่คิดว่าเขาจะรู้เร็วขนาดนี้ เธอยังถือหุ้นไ
25.นังจิ้งจอก2“มะ หมายความว่ายังไงค่ะ แม่ดากับคุณดนัย” วีรดาไม่ได้ฟังสิ่งที่ตรีภพพูดเลย จิตใจเธอจดจ่ออยู่กับประโยคแรกที่ตรีภพบอกกับเธอต่างหาก“แม่เธอเป็นชู้กับคุณพ่อฉัน” ตรีภพย้ำที่ละคำช้าๆ ชัดๆ มองคนที่นั่งสั่นเทาอยู่กับพื้นด้วยความสะใจ ในที่สุดเขาก็ไม่ทนต้องเสียใจและทนทุกข์ใจกับเรื่องนี้ฝ่ายเดียวจะเป็นไปได้ยังไง แม่ดาของเธอสอนเธอเสมอให้เจียมเนื้อเจียมตัว แม่ดารักและเคารพคุณหญิงออกจะขนาดนั้นแล้วท่านจะทำผิดต่อคุณหญิงได้ยังไง“ไม่จริง คุณโกหก คุณเกลียดแม่ของวี เลยใส่ร้ายแม่ของวี” ไม่ เธอไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด“เฮอะ แล้วเธอคิดว่าฉันเกลียดแม่เธอเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะความเลวที่แม่เธอทำกับคุณแม่ของฉัน” ตรีภพยิ้มเยาะ ใส่คนตรงหน้า ขนาดบอกความจริงแล้วยังจะปฏิเสธเสียงแข็ง นี่ไงล่ะเหตุผลที่เขาเกลียดเธอ บอกขนาดนี้ยังไม่ยอมรับ แม่เธอนะดีแต่สร้างภาพต่อหน้าเธอไงล่ะ ลับหลังทำเรื่องชั่วๆ กับผู้มีพระคุณได้ลงคอวีรดาเงยหน้าสบตาตรีภพ สบกับดวงตาแข็งกร้าวกว่าทุกครั้งยืนยันง่าเขาไม่ได้โกหก จนต้องรีบเบื่อนหน้าหนีทำได้เพียงก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นสองมือกุ้มบีบไว้จนแน่น อยากหนีออกจากตรงนี้ อยากหนีความจร
26.คนที่อยู่เคียงข้างหลังจากก้าวพ้นลิฟต์ วีรดาพยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด มองออกไปยังประตูทางเข้า เห็นรถของเธอมาจอดรออยู่แล้ว ร่างบางสาวเท้าแต่ใบหน้ายังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้งปกติเธอจะขึ้นข้างหลัง แต่วันนี้เธอแทบจะคุมสติตัวเอไม่ไหว จึงเปิดประตูข้างคนขับขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วคนขับรถปรายตามามองแวบหนึ่งก็รีบขับออกไปจากบริเวณนั้น ทันทีที่รถพุ่งทยานออกไป ร่างบางก็โผเข้ากอดแขนคนขับรถทันที“เดี๋ยวๆๆ วีใจเย็นๆ พี่ขับรถอยู่” ชาติรีบสอดสายตาหามุมที่สามารถจะจอดข้างทางได้ เมื่อรถจอดเรียบร้อย ชาติรีบกางแขนทั้งสองข้างออกทันที วีรดาซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง ร้องไห้ปานจะขาดใจ“วี เกิดอะไรขึ้น บอกพี่ได้มั้ยหึ” มือหนาลูบปลอบประโลมแผ่นหลังเล็กๆ ที่สั่นสะอื้นเบาๆเมื่อคนในอ้อมกอดไม่ตอบอะไร เขาจึงปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่แบบนั้น ทำได้เพียงอยู่เคียงข้างเธอ ปล่อยให้เธอร้องจนพอใจเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง วีรดาค่อยๆ เงยหย้าออกจากแผ่นอกกว้าง เสื้อของชาติชุ่มไปด้วยน้ำตาของเธอ“วี ทำเสื้อพี่ชาติเปียกหมดเลย ขอโทษนะคะ”“บอกพี่ได้มั้ย คราวนี้เกิดอะไรขึ้น” ชาติหยิบกระดาษทิชชูส่งให้วีรดาเช็ดคราบน้ำตา ปกติ
56.ไม่อาจหายใจร่วมกันได้ จบบริบูรณ์วีรดา ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าในรั้วคฤหาสน์ชินณรงค์ ความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ วันแรกที่เธอก้าวเข้าเมื่อ 20ปี ก่อนเธอจำได้ดี วันที่เสียเสาหลักของครอบครัว แม่ดาจูงมือน้อยๆ ของเธอเดินผ่านรั้วสีทองเข้ามาใน กว่าจะเดินมาถึงตัวตึกเล่นเอาเด็กอายุเพียง 5 ขวบอย่างวีรดาเหงื่อซึม แต่เธอไม่ร้องโยเย ไม่งอแง เพราะรู้ดีว่าแม่พามาหาที่พึ่งพิง หากไม่ได้เข้าทำงานที่นี่ เธอกับแม่อาจต้องอดตาย อดมื้อกินมื้อมาหลายวันแล้ว ไม่นึกเลยว่าที่พึ่งพิงสุดท้ายกลับกลายเป็นที่ตายของแม่เธอ“วี” คุณหญิงปานวาดวิ่งออกมารับวีรดา หลังจากที่ยามหน้าประตูบอกว่าวีรดากลับมาแล้ว“วี วีให้อภัยแม่นะ แม่ผิดไปแล้วลูก ให้แม่ทำอะไรก็ได้ ขอแค่วีกลับมา”“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ แดดร้อน” วีรดาพยักหยักหน้าเรียกให้คนที่มากับเธอตามเข้าตึกไปด้วยเธอไม่ได้มาเพียงลำพัง พี่ชาติและพี่มุกขอตามมาด้วยไม่งั้นจะไม่ให้มา เธอจึงยอมวีรดานั่งลงบนโซฟา แจ้งคุณหญิงปานวาดว่าต้องการคุยกับทุกคนของชินณรงค์ เธอนั่งรออย่างใจเย็น รอ รอจนทุกคนมาครบ“วี” ตรีภพวิ่งเข้ามาสวมกอดทันทีที่เห็นหน้าเธอ เขาแทบจะเหาะกลับบ้าน ที่เธอยอมกลับมา
55.สุดท้ายผ่านไปเกือบสามเดือนที่วีรดาหายตัวไป ตรีภพมาทำงานด้วยสภาพร่างกายไม่ต่างจากศพ เขาโหมงานหนัก ทั้งเลขาอย่างมุกมณีก็ลาออก เลขาคนใหม่ก็ทำงานยังไม่คล่อง ทำให้เหนื่อยอีกเท่าตัวตรีภพเปิดรูปภาพในโทรศัพท์ขึ้นดู เดือนแรกที่เธอหายไปเขาให้นักสืบหยุดตามหาเธอ เพราะละอายใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่แล้วในที่สุดเขาก็ทนความคิดถึงไม่ไหว จึงให้ตามหาเธออีกครั้ง เขาไม่ได้ไปหาไปหาเธอ เพียงเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ เท่านั้น แค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีมั้ย ไม่เคยคิดที่จะตามเธอกลับมา ผิดกับคุณแม่ ที่อยากให้เขาพาเธอกลับมา คุณแม่ยังเชื่อมั่นว่าวีรดารักเขา หากเขาออกปากคุยกับเธอให้อภัย โดยนิสัยของวีรดาต้องยอมอภัยให้เธอยิ่งถ้าเขาทำให้เธอท้องได้ หลานจะทำให้วีรดาไม่ทิ้งครอบครัวชินณรงค์ไปไหน เขาจึงทำได้เพียงแค่บอกว่ายังหาวีรดาไม่เจอข่าวลือว่าวีรดาย้ายออกจากคฤหาสน์ จนถึงขั้นว่าตรีภพกับวีรดาเลิกลากันแล้ว เหตุจากมือที่สามทำเอาพริมาเนื้อเต้น ในที่สุดเวลาของเธอก็มาถึง ตอนนี้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตหรูหราแบบเก่าได้อีกต่อไป คุณปู่ตัดเงินกงสีเธอจริงๆ เพราะตรีภพสั่งหยุดโครงปูเเลยมโนว่าเป็นเพราะเธอ เธอพยายามอธิบายแล้วว่าไม่เค
54.หมด 2สิ้นเสียงสุชาติ ก็เกิดความชุนละมุน คุณหญิงปานวาดหมดสติไป ตรีภพต้องปล่อยมือวีรดาเพื่ออุ้มคุณหญิงขึ้นรถ ขับบึ่งไปโรงพยาบาลทันทีโชคดีที่ท่านแต่เป็นลมหมดสติไป พอวางใจเรื่องคุณแม่แล้ว เขาจึงให้คุณพ่อเฝ้าดูอาการของคุณแม่รีบขับรถกลับบ้าน เพราะเขาโทรหาก็ปิดเครื่อง ข้อความไปก็ไม่อ่าน เมื่อถึงบ้านกลับไม่เจอคนที่ตามหา วีรดา สุชาติแม้แต่ลุงชม ก็หายไปโดยไม่ได้เอาอะไรไปด้วยเลย ข้าวของเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้นตรีภพตัดสินใจโทรพาพาทิศให้ถามจากพรนับพันให้ที่ ซึ่งก็ไม่ไเ้คำตอบ พรนับพันก็ติดวีรดาไมด้เหมือนกันเวลาผ่านไป จากวัน เป็นอาทิตย์ จนคุณหญิงออกจากโรงพยาบาล วีรดาก็ยังไม่ติดต่อกลับ จนตรีภพทนไม่ไหว ถามตรีดนัย“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับคุณพ่อ ที่ผมเงียบ เพราะผมรอได้ยินจากปากคุณพ่อเอง แต่จนแล้วรอเล่าจนจะบ้าตายอยู่แล้วคุณพ่อก็เงียบ เมียผมหายไปกับไอ้ชาติทั้งคน”ในเมื่อปิดไม่ได้อีกต่อไป ตรีดนัยจึงพาตรีภพออกมานั่งที่สวนเพื่อบอกความจริงทั้งหมดตรีภพนั่งฟังสิ่งที่คุณพ่อเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาค่อยๆ แดงก่ำ“ทำไม คุณพ่อกับคุณแม่ทำกับวีแบบนี้”“มันเป็นอุบัติเหตุ” ตรีดนัยพูดเพียงสั้นๆ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้
53.หมด 1สุชาติขับรถเข้ามาภายในคฤหาสน์ เข้าเดินมุ่งหน้าไปยังตัวตึกอย่างไม่ลังเล ตอนบอกเรื่องนี้กับวี เขาจำเป็นต้องยืนอยู่ข้างๆ เธอ“ชาติจะไปไหนเหรอ”“ผมมีธุระคุณกับน้องวีครับ” สุขาติหลบสายตาคุณตรีดนัย เขาเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้“ชาติ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว บ่อยให้มันถูกลืมไปกับกาลเวลาได้มั้ย ฉันของร้อง ฉันรู้ว่าที่ขอมันมากไป มันเป็นแค่อุบัติเหตุ อย่าไปเรื้อฟื้นมันอีกเลย” ลูกน้องโทรมาแจ้งว่า มือปืนที่จ้างวานทำงานไม่สำเร็จ มีคนไปช่วยจอมพลเอาไว้ในเมื่อวีรดาอยู่บ้าน แสดงว่าคนที่ช่วยคงเป็นสุชาติ และคงรู้เขทั้งหมดจากจอมพลแล้ว“น้องวีแค่ต้องการรู้ความจริง ให้น้องวีดูหลักฐานทั้งหมดแล้วตัดสินใจเองเถอะครับว่าเป็นอุบัติเหตุหรือเปล่า”“ทำไมที่ผ่านมา ฉันไม่แอะใจซักนิด ว่าวีกับชาติ สืบเรื่องดามาตลอด” ถ้าเขาแอะใจซักนิด เขาคงปิดปากจอมพลตั้งแต่ในคุกไปแล้ว“ทำไมครับ ถ้าคุณรู้คุณจะฆ่าปิดปากพยานบุคคลแบบที่ทำวันนี้เหรอครับ”“นายออกไปจากบ้านฉันซะ ก่อนที่ฉันจะให้คนมาลากนายกับพ่อออกไป” ตรีดนัยย่างสามขุมประชิดตัวสุชาติ แววตาแข็งกร้าว เขาพูดจริง หากยังไม่หยุดเขาคงไม่แต่ไล่ออกจากบ้านไป“วี วี ได้ยินพี่มั้ย วีออกมา
52.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 3จอมพล หนีหัวซุกหัวซุก จากเดิมตั้งใจไปเข้าหาคุณหญิงปานวาดเพื่อข่มขู่ของเงินเพิ่ม แต่กลับถูกคนของตรีดนัยตามล่า เขาคาดไม่ถึงว่าคนที่จิตใจดีแบบตรีดนัยแล้วคุณหญิงปานวาด จะกล้าลงมือเหี้ยมโหดได้ขนาดนี้ หากมือปืนไม่ยิงพลาด วันนี้เขาคงได้ไปเยี่ยมยมบาลแล้ว จอมพลยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า“ขอบคุณที่ช่วยลุงเอาไว้”“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รู้ว่าใครปองร้ายคุณลุง แต่ที่ผมช่วยในวันนี้ ผมหวังประโยชน์” นักสืบแจ้งว่าเจอจอมพลแล้ว เขาจึงรีบขับรถมาหา คาดไม่ถึงว่ารถของจอมพลกำลังถูกประกบไล่ยิง“ผมไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน ผมกำลังสืบเรื่องน้ารดา คนที่ประสบอุบัติเหตุตกบันไดในคฤหาสน์ชินณรงค์เมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมกับวีรดาลูกสาวของคนตาย วีจะให้เงินคุณลุง 1 ล้าน แลกกับคุณลุงต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งหมด”จอมพลกลืนน้ำลาย ดูจากที่ตรีดนัยส่งมือปืนมาคงไม่ต้องการเจรจาและถูกเขาขู่เอาเงินแน่นอน หากไม่หนีไปคงไม่มีชีวิตรอด “ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่า คุณจะไม่ฆ่าผม”“ถ้าคิดแบบนั้นคงไม่เสี่ยงเข้ามาช่วย”จอมพลพยักหน้า พอสุชาติโทรศัพท์มาอัดวีดีโอ จอมพลจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด “ผมเป็นรุ่นน้องที่เรียนมหาวิทยาลัย
51.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 2ข้อศึเท้าหัวเข่าทั้งสองข้าง มือหนากุมขมับ สุชาติหลังจากที่วีรดาให้หาข้อมูลพนักงานที่ชื่อจอมพล ด้วยอำนาจหน้าที่ของรองผู้จัดการแผนกบุคคลทำให้เขาเขาถึงข้อมูลพนักงานได้ไม่อยาก ในเมื่อรู้ชื่อขนาดนั้นแล้ว สุชาติคิดว่าเรื่องมันจะง่ายดาย เขาไม่พบพนักงานชื่อจอมพล ชื่อใกล้เคียง อายุราวๆ 50 ไม่มีเลย เขามั่นใจส่าวีรดาไม่มีทางจำผิด จึงสืบเรื่องการทุจริตเมื่อ สิบกว่าปีก่อน พบว่าพนักถูกพ้นสภาพและดำเนินคดีความ เขาจึงนั่งงมเข็มโดยการให้นักสืบหาผู้ต้องหาที่ชื่อจอมพล ที่ถูกตัดสินคดีในข้อหา ลักทรัพย์นายจ้าง ในระยะเวลา 10-15 ปีที่แล้วใช้เวลาอยู่หลายวันในที่สุดนักสืบก็ส่งข่าวกลับมา นายจอมพล อัสสะ ถูกตัดสินจำคุก 13 ปี 6 เดือน เพิ่งพ้นโทษเมื่อต้นปีที่แล้ว ข้อมูลนี้ไม่น่าหนักใจเท่าอีกเรื่อง นักสืบเข้าไปหามูลวีรดาได้มาอย่างง่ายดาย แต่ข้อมูลของน้ารดากลับได้มาอย่างยากลำบาก เพิ่งถึงมือเขาสดๆ ร้อนเมื่อกี้อีกนี้เอง หลังอ่านจบ สุชาติถึงกับต้องนั่งกุมขมับ เขาไม่คิดจะปิดบัง แต่ก็ยังไม่พร้อมจะบอกเธอตอนนี้เช่นเดียวกัน ขอเวลาเขาอีกหน่อย ขอหลักฐานเพิ่มเติมอีกซักนิด จริงๆ เขาพอจะเดาสาเหตุการตายของน้า
50.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 1ในที่สุดวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง คุณหมออนุญาตให้ออกจาก ICCU ได้แล้ว“น้องวีครับ ทานอะไรหน่อย หน้าซีดไปหมดแล้ว” ตรีภพรู้สึกว่า 2-3 วันมานี้วีรดาทานน้อยลงมาก เกือบเป็นลมก็หลายหน ทั้งคุณพ่อและวีรดาผลัดกันเฝ้าคุณแม่ไม่ห่างแทบจะกินนอนอยู่โรงพยาบาลกลายเป็นว่าเขาจ้างพยาบาลมาแค่สอบถามอาการคนป่วย ที่เหลือญาติคนป่วยหยิบจับเองหมด นอกยากคุณพ่อเขาดูแลหมด ป้อนข้าว เช็ดตัว ท่านก็ทเองหมด เขากลัวว่ากว่าที่คุณแม่จะออกจาก ICCU สองคนนี้จะพลอยล้มป่วยไปด้วย“วีไม่ค่อยหิวค่ะ” เธอไม่ค่อยหิวจริงๆ เห็นอะไรก็เบื่อ กินได้ไม่กี่คำก็กลืนไม่ลง เธอยอมรับว่าเครียด ในหัวตีกันยุ่งวุ่นวายไปหมด ทั้งห่วงคุณหญิง ทั้งรอข้อมูลจากสุชาติ เธอไม่ได้ติดต่อนักสืบโดยตรงแล้ว เพราะตรีภพแทบจะตัวติดเธอ“วีกินอีกนิสิลูก หนูผอมลงเยอะเลย หนูกลับไปนอนที่บ้านซักวันดีมั้ยลูก” ปานวานคะยั้นคะยอลูกสะใภ้ วีรดาผอมลงอย่างเห็นได้ชัดในเวลาเพียงไม่กี่วัน“ไม่เอาค่ะ วีสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับคุณแม่ ตราบใดที่คุณแม่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล วีก็จะนอนค้างที่นี่ค่ะ”“งั้นพี่ลงไปซื้อผลไม้มาให้นะคะ ไม่มานข้าวทานผลไม้ก็ยังดี”“ค่ะ”หลังจากแวบไ
49.ต่อลมหายใจหมอและพยาบาลต่างพากันวิ่งวุ่น เสียงโวกเวกโวยวาย ไม่สมารถทำลายสมาธิของวรีดาได้ ใจเธอยังจดจ่ออยู่กับผู้ชายมี่ชื่อจอมพล เธอเดินตามเขาเพื่อจะขอคอนแทคอแต่เธอก็เป็นห่วงคุณหญิงปานวาดคุณตรีดนัยลงไปซื้อกาแฟและเค้กด้านล่าง เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเตียงคนไข้เข็นผ่านหน้าไป เพราะคนบนเตียงคือผู้หญิงคนเดียวในดวงใจของเขาโดยมีวีรดาวิ่งตามหลัง กาแฟและเค้กหลุดจากมือทันที เมื่อตั้งสติได้เขาก็รับวิ่งตามไปอีกคน“วี วี เกิดอะไรขึ้น”“วีไม่ทราบค่ะ วีมาถึงหน้าห้องหมอก็วิ่งเข้าไปในห้องแล้ว ได้ยินแค่ว่าคุณแม่หัวใจหยุดเต้น”คุณหญิงปานวาดถูกย้ายมายังหอผู้ป่วยกึ่งวิกฤตโรคระบบหัวใจ ICCU หลังจากปั้มหัวใจ จนกลับมาเต้นอีกครั้ง ยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้“คุณหมอเกิดอะไรขึ้นครับ” ตรีดนัยสาวเท้าเข้าไปหาหมอไกรสรทันที่ที่หมอออกมา“คนไข้หัวใจหยุดเต้น พยาบาลที่มอนิเตอร์อยู่ แจ้งกับหมอว่าพบสัญญาณการเต้นของหัวใจที่เต้นผิดปกติอย่างรุนแรงจึงรีบเรียกหมอมาดู ตอนที่หมอมาถึงหัวใจคนไข้หยุดเต้นไปแล้ว หมอทำการปั้มขึ้นมาใหม่ สำเร็จตอนนี้คนไข้ยังไม่พื้น ต้องอยู่ใน ICCU ไปก่อนครับ”“ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตภรรยาผมเอาไว
48.อดีตหวนมาทำลายปัจจุบัน 2พรนับพันเมื่อได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทให้มารับไปค้างที่บ้าน เธอก็แทบวิ่งสี่คูณร้อยออกจากห้องน้ำ เธอกำลังถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำเพราะพาทิศเพิ่งมาส่งที่บ้าน วีรดาไม่เคยนอนค้างที่อื่น ไม่เคยมานอนค้างบ้านเธอทั้งๆ ที่อยู่ใกล้แค่ปากจมูก ต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับเพื่อนเธอแน่นอน“วี แกคิดอะไรกับพี่ชาติเปล่าว่ะ” พรนับพันตกใจตอนที่เขามาจอดเทียบ เห็นภาพวีรดากอดสุชาติ ตั้งแต่คบกันมาเฌอไม้เคยเห็นวีรดาเข้าใครผู้ชายคนไหน กับพี่ชาติก็รู้ว่าสนิทกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้“แกจะบ้าเหรอ” วีรดาค้อนให้แค่กอดมาคิดเป็นตุเป็นตะก็เกินไป“เอ้าจะไปรู้เหรอ หญิงชายกอดกัน มันไม่ใช่เพื่อนอยู่แล้วมั้ยว่ะ ตกลงยังไง”“เออ ไม่ได้คิดอะไรฉันรักพี่ชาติแบบพี่ชาย ที่สำคัญพี่ชาติเขามีแฟนอยู่แล้ว แค่เขาแอบกินกันเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้ แต่ฉันรู้ ฮ่าๆๆ” สุชาติคงคิดว่าปิดเธอเรื่องมุกมณีได้สินะ“แล้วไป โล่งอก เรื่องพิมมาเพิ่งจะเคลียร์มามีเรื่องพี่ชาติต่อ ปวดหัวตาย แล้วเกอดอะไรขึ้นแกถึงได้อัปเปหิตัวเองมาค้างกับฉันได้”วีรดายอมรับว่าคิดไม่ตกจริงๆ เรื่องคุณหญิง จึงตัดสินใจมานอนค้างกับพรนับ