56.ไม่อาจหายใจร่วมกันได้ จบบริบูรณ์วีรดา ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าในรั้วคฤหาสน์ชินณรงค์ ความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ วันแรกที่เธอก้าวเข้าเมื่อ 20ปี ก่อนเธอจำได้ดี วันที่เสียเสาหลักของครอบครัว แม่ดาจูงมือน้อยๆ ของเธอเดินผ่านรั้วสีทองเข้ามาใน กว่าจะเดินมาถึงตัวตึกเล่นเอาเด็กอายุเพียง 5 ขวบอย่างวีรดาเหงื่อซึม แต่เธอไม่ร้องโยเย ไม่งอแง เพราะรู้ดีว่าแม่พามาหาที่พึ่งพิง หากไม่ได้เข้าทำงานที่นี่ เธอกับแม่อาจต้องอดตาย อดมื้อกินมื้อมาหลายวันแล้ว ไม่นึกเลยว่าที่พึ่งพิงสุดท้ายกลับกลายเป็นที่ตายของแม่เธอ“วี” คุณหญิงปานวาดวิ่งออกมารับวีรดา หลังจากที่ยามหน้าประตูบอกว่าวีรดากลับมาแล้ว“วี วีให้อภัยแม่นะ แม่ผิดไปแล้วลูก ให้แม่ทำอะไรก็ได้ ขอแค่วีกลับมา”“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ แดดร้อน” วีรดาพยักหยักหน้าเรียกให้คนที่มากับเธอตามเข้าตึกไปด้วยเธอไม่ได้มาเพียงลำพัง พี่ชาติและพี่มุกขอตามมาด้วยไม่งั้นจะไม่ให้มา เธอจึงยอมวีรดานั่งลงบนโซฟา แจ้งคุณหญิงปานวาดว่าต้องการคุยกับทุกคนของชินณรงค์ เธอนั่งรออย่างใจเย็น รอ รอจนทุกคนมาครบ“วี” ตรีภพวิ่งเข้ามาสวมกอดทันทีที่เห็นหน้าเธอ เขาแทบจะเหาะกลับบ้าน ที่เธอยอมกลับมา
บทนำตรีภพ ชินณรงค์ อายุ 30 ลูกชายคนเดียวของ คุณหญิงปาดวาดและคุณตรีดนัย ดีกรีนักเรียกนอก จบ ตรี โท เอกบริหาร ว่าที่ประธานบริษัทคนใหม่ของชินณรงค์กรุ๊ป บริษัทผลิตสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มเจ้าใหญ่ที่สุดของประเทศ วีรดา ชินณรงค์ อายุ 25 ลูกสาวบุตรธรรมของคุณหญิงปานวาด เรียนจบบริหารงานคหกรรมศาสตร์ หลังจากเรียนจบมาเธอก็ทำหน้าที่เลขาและดูแลคุณหญิงปาดวาดที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง คุณหญิงคือผู้มีพระคุณ ชุบเลี้ยงเธอที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไร้ญาติขาดมิตร เชื่อว่าทุกคนต้องเคยคิด ถ้าหากว่าวันนั้นไม่ทำแบบนั้นทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าหากว่าไม่พูดแบบนั้น ทุกอย่างคงดีกว่านี้ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าหากว่าวันนั้นไม่ยื่นมือออกไปจับจูงผ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นคู่นั้น เขาคนนั้นก็คงไม่ได้เข้ามาอยู่ในหัวใจและทำร้ายกันซ้ำๆ แบบนี้1. ห้องหอเคล้าน้ำตาหลังจากญาติผู้ใหญ่ออกจากห้องหอไปหมดแล้ว บ่าวสาวในชุดไทย ยังนั่งพับเพียบอยู่บนเตียงที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ“ไงล่ะ ดีใจไหมในที่สุดก็ได้จับฉันได้สมใจ” ตรีภพ กระชากพวงมาลัยคล้อยคอ แล้วปาใส่หน้าเจ้าสาวแสนสวยที่นั่งก้นหน้าก้มตาอยู่บนเตียง“คิดจะเป็นเมียฉันทั้งทีเชิดหน้าแล้วยิ้มไ
2.ตรีภพลืมตาในความมืดม่านกรองแสงอยู่วี ทำให้ห้องมืดสนิททั้งๆที่ภายนอกนั้นสว่างแล้ว เช้าแล้วเขาเพิ่งได้นอนไปนิดเดียวเท่านั้น หลังจากเมื่อคืนเข้าหอกับเจ้าสาวที่คุณแม่จับคลุมถุงชน เหนื่อยมาทั้งวันไหนจะงานแต่งพิธีการแสนมากมายไหนจะเข้าหอกับเจ้าสาว เสร็จกิจทั้งหมดแล้วแทนที่จะได้หลับสบาย ต้องมานอนฟังคนนอนร่วมเตียงร้องไห้สะอึกสะอื้น กว่าจะได้นอนฟ้าก็สว่างคาตา ตกเป็นของของเขามันน่าเสียใจขนาดนั้นเลยหรอ“รู้เอาไว้ด้วย ถ้าคุณแม่ไม่ต้องการหลาน ชาตินี้อย่าฝันว่าคนอย่างฉันจะแตะต้องเธอ ดูจากที่เมื่อคืนฉันเป็นคนแรกของเธอ แสดงว่าคุณแม่คงเลี้ยงเธอเอาไว้เพื่อเป็นนางบำเรอฉันโดยเฉพาะสิน่ะ”“วีทราบค่ะ ว่าคุณภพไม่อยากแต่งกับวี แต่ขอให้คุณภพเข้าใจวีด้วยว่า วีไม่ขัดคำขอร้องของคุณหญิงไม่ได้จริงๆ”“ดี อยู่ในโอวาทแบบนี้ ว่าง่ายๆ ทำงานเหนื่อยกลับมามีคนบำเรอ มันก็สะดวกสบายดี”ตรีภพลุกพรวดพราวจากเตียง เขาก็ยังไม่เข้าใจคุณแม่ ทำไมถึงบังคับให้เขาแต่งงานกับเด็กนี้ แถมต้องการหลานจากวีรดาอีกด้วย แต่เอาเถอะทำมาขนาดนี้แล้วเพื่อความสบายใจของคุณแม่เขาจะทำให้ ไม่ต้องไปหากินให้เสียเงินเสียทอง สำหรับเขาผู้หญิงทุกคนมันก็คือนางจ
3ลูกสาวแม่บ้าน“ขอโทษที่วีลงมาสายค่ะ” วีรดารีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษทันทีที่เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เห็นทุกคนในตระกูลชินณรงค์นั่งอยู่พร้อมหน้า ร่วมถึงคนที่เธอคิดว่าน่าจะออกไปข้างนอกแล้ว“มาๆ แม่สั่งให้คนทำอาหารบำรุงเต็มโต๊ะเลย” คุณหญิงปาดวาดรีบลุกไปจูงมือลูกสาวที่ควบตำแหน่งลูกสะใภ้หมาดๆ“คุณหญิงลุกไวๆ แบบนี้ไม่ดีนะคะ วีตกใจหมดเลย”วีรดารีบก้าวไปประคองร่างของสตรีสูงวัยให้กลับไปนั่งประจำที่“คุณหญิงอะไร เรียกแม่ซักทีเถอะวี ตั้งแต่เล็กจนโต วีไม่ยอมเรียกแม่ว่าแม่เลย ตอนนี้วีเป็นทั้งลูกสาวแล้วก็ลูกสะใภ้ของแม่แล้วนะ”“โถ่ คุณหญิงค่ะ วีแค่ลูกแม่บ้าน มีทุกวันนี้เพราะคุณหญิงเมตตา”“รู้ตัวก็ดีแล้ว” ตรีภพพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา“ตาภพ ไม่รู้ล่ะถ้ายังเรียกคุณหญิงให้ได้ยินอีก แม่คงต้องโกรธวีจริงจังแล้ว อย่าขัดใจแม่เลย แม่อยู่ได้อีกไม่นานหรอก” เอากับท่านสิ อะไรไม่ถูกใจก็เอาชีวิตขึ้นมาอ้าง “คุณแม่ครับ อย่าพูดแบบนี้อีก”“ค่ะ คุณแม่” วีรดารีบรับคำเมื่อเห็นนายหญิงของบ้านสีหน้าเริ่มไม่สู้ดี อะไรที่ทำให้ท่านสบายใจเธอจะทำ เรื่องแค่นี้ไม่เหนือบากกว่าแรงเลย ขนาดแต่งานกับคนที่เกลียดเธอนอนร่วมเตียงเธอยังทำไ
4.อดีต 1“พี่ภพขา สอนการบ้านเลขน้องวีได้มั้ยค่ะ น้องวีทำไม่ได้เลยค่ะ” เด็กหญิงวีรดาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในตัวตึกหลังใหญ่พร้อมสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์“หนูวี ลู๊ก คุณภพเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ให้คุณภพทานของว่างเสร็จก่อน น้าขอโทษด้วยนะคะคุณภพ เก็นรถเข้ามาจอดในบ้านก็คงจะวิ่งโร่มาเลย” รดา บ่นลูกสาวไม่จริงจังนัก“ไม่เป็นไรครับน้าดา” ตรีภพยื่นกระเป๋าให้ รดา ซึ่งทำงานแม่บ้านและพยาบาลส่วนตัวของแม่เขา ตรีภพย่อตัวลงไปอุ้มเด็กหญิงมัดผมแกละไว้แนบอก กดจมูกลงบนแก้มนุ่มที่หอมกรุ่นไปด้วยแป้งเด็ก“ตามใจกันจริงๆ” รดาได้แต่ส่ายหน้ามองตามแผ่นหลังคุณหนู คุณหญิงท่านเอ็นดู ลูกสาวของเธอมาก แม้แต่คุณภพก็ไม่เคยรังเกียจลูกสาวของเธอ ตัวแทบจะติดกันตลอดเวลา หากคุณภพอยู่บ้านต้องมีลูกเป็ดน้องสีเดินตามก้นต้อยๆ ไม่ห่าง ปีหน้าคุณภพต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอก ไม่รู้ลูกสาวตัวแสบของเธอจะทนคิดถึงพี่ชายที่แสนดีคนนี้ได้ไหม คงจะร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเดือนๆ แน่นอน“อ้าวดา ตาภพล่ะ เห็นรถเข้ามาจอดแล้วนิไปไหนซะแล้ว”“อุ้มน้องวีไปศาลข้างสระน้ำแล้วค่ะ”คุณหญิงปานวาดเดินส่ายหัวเข้ามาหาแม่บ้านคนสนิท เธอกับรดาอายุห่างกันเกือบ 5 ปี เธอรั
5.อดีต 2“ยากจังเลยค่ะพี่ภพ” บ่นไปพรางเคี้ยวขนมไปพรางจนแก้ตุ้ย“แค่นี้บ่นยาก แล้วจะสอบติดหมอหรอ”“น้องวีจะพยายามค่ะ น้องวีจะต้องเป็นหมอ และมารักษาคุณหญิงให้หายให้ได้เลย” วีรดาเงยหน้าขึ้นมาสบตาตรีภพด้วยสีหน้าจริงจัง เธอเรียกคุณแม่ของตรีภพว่าคุณหญิงเสมอ แม้คุณแม่ของเขาจะให้เรียกคุณป้าเธอก็ไม่ยอม บอกแม่ของเธอสั่งมาให้เรียกคุณหญิงเท่านั้น คุณหญิงมีบุญคุณมากมาย ต้องรักและเคารพท่าน ต่อให้ท่านจะเอ็นดูและเมตตามากแค่ไหน ก็ห้ามหลงระเริงเด็ดขาด ต้องเจียมตัวตรีภพมองเด็กน้อยของเขาด้วยแววตาอ่อนโยนระคนเอ็นดู มือหนายื่นไปหยีกลางกระหม่อมจนผมแกละยุ่งเหยิงเป็นรังนกไปแล้ว“พี่ภพอ่ะ ผมน้องวียุ่งหมดเลย” วีรดายู่หน้าใส่ลูกชายเจ้าของบ้าน แล้วก็ก้มลงแก้โจทย์ข้อต่อไปวีรดาอาจเห็นเขาเป็นแค่พี่ชาย แต่เขาจะอายุ 15 แล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเด็กน้อยตรงหน้านี้คือความรักไม่เคยคิดว่าเธอคือน้องสาวเลยซักครั้งอยากให้เธอเติบโตเคียงบ่าเคียงไหล่เขาตลอดไป เขายังจำวันแรกที่พบเธอได้เด็กน้อยจ้ำม่ำตัวขาวแก้มแดงถือไม้กวาดที่ขนาดพอๆ ตัวเอง พยามกวาดใบ้ไม้แห้งไปร่วมเป็นกองเดียวกัน สีหน้าและแววตามุ่งมั่น ถึงแม้ใบไม้มันจ
6.ไม่อาจหวนคืน“ภพ คุณพ่อภพมีผู้หญิงคนอื่น”“ฮื่อ ภพ แม่ใจจะขาดแล้ว ทำไมคุณพ่อของภพทำกับแม่แบบนี้ เป็นคนอื่นไม่ได้เหรอ ทำไมต้องเป็นรดา”“รดาแอบเป็นชู้กับคุณพ่อของภพ ภพแม่จะทำยังไงดี”“แม่ผิดอะไร ภพแม่ผิดอะไร ทำไมคุณตรีถึงทำกับแม่ได้ลงคอ”“แม่เห็นมันออกมาจากห้องนอนใหญ่ มันกล้าถึงขั้นมานอนทับที่ของแม่ ภพแม่เกลียดมัน”“แม่ไม่น่ารับมันสองแม่ลูกเข้ามาอยู่ในบ้านเลย”ตลอดปีแรกที่ตรีภพไปเรียนอเมริกา คุณหญิงปาดวานมักจะโทรไประบายเรื่องพ่อของเขากับรดาที่แอบเล่นชู้กันในบ้านเสมอ เสียงสะอื้นไห้ของคุณแม่ยังก้องอยู่ในหูมาจนถึงวันนี้ เขาเคยโทรเลียบๆ เคียงคุณพ่อให้หยุดพฤติกรรมนี้ซะแต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จนกระทั้ง ข่าวการตายของรดา ประสบอุบัติเหตุตกบันไดลงมาจากชั้น 2 ของบ้านคอหักเสียชีวิตคาที่ หลังจากนั้นคุณแม่ก็หยุดโทรมาร้องไห้เรื่องของคุณพ่อกับรดา แต่รับเด็กหญิงวีรดาเป็นลูกบุญธรรมแทนถึงคุณแม่จะให้ลืมเรื่องนี้และให้รักวีรดาเหมือนน้องสาว แต่เขาไม่เคยลืม ไม่เคยลืมความเจ็บซ้ำที่ผู้หญิงคนนั้นทำไว้กับแม่ของเขา และเขาไม่เคยลืมว่าเธอคือลูกสาวของผู้หญิงคนนั้น“ไง วันนี้ประจบได้อะไรติดไม้ติดมือมาอีกล่ะ”หลัง
7.ตัวตายตัวแทน‘เลือดโสโครก เหอะ แต่เกิดมาต้อยต่ำ ถึงกับถูกตราหน้าขนาดนี้เลยหรอยัยวี’ น่าสมเพชตัวเองจริงๆ เธอรักผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไง ไม่ใช่สิ คนที่เธอรักคือพี่ภพต่างหาก พี่ภพในวัยเด็กไม่แบ่งแยกชั้นวรรณะ ไม่แบ่งฐานะสูงต่ำ พอโตขึ้นออกไปสู่โลกกว้างเข้าสังคมมากขึ้นเขาถึงได้ไม่อยากมาเกลือกกลั้วกับคนแบบเธอ ถามว่าเธอผิดหวังไหมที่เขาเปลี่ยนไป ตอบตามตรงก็ผิดหวังและเสียใจ แต่โลกมันเป็นแบบนี้สังคมมันบ่มเพาะมาแบบนี้แม่รดาถึงได้สอนเธอเสมอให้เจียมตัว ไม่งั้นคนจะหาว่าเธออยากได้อยากมีจนตัวสั่น ไม่ใช่แค่คุณภพที่เปลี่ยน มีอยู่ช่วงหนึ่งคุณหญิงก็เปลี่ยน ทันทีที่คุณภพไปเรียนอเมริกา จากที่ท่านเคยเอ็นดู กลับมองด้วยแววตารังเกียจ เรียกใช้งานเธอสารพัด มีอยู่ครั้งวีรดายกชามาเสริฟ คุณหญิงยกขึ้นจิบแล้วชาร้อนเกินไปลวกลิ้นท่าน ท่านก็ลงโทษด้วยการหยิกที่เอวจนเนื้อเขียว และสั่งไม่ให้บอกแม่ ท่านบอกว่าเพราะเธอทำพลาดจึงต้องถูกสั่งลงโทษ และก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมา ไม่ว่าเธอจะทำผิดอะไร เล็กน้อยแค่ๆ ไหนก็ตาม ท่านจะไม่ดุด่าว่ากล่าว แต่มักจะหยิกเธอในร่มผ้าจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยเล็บ หลังจากแม่เสีย คุณหญิงก็กลับมาเอ็นดูเธอเหมื
56.ไม่อาจหายใจร่วมกันได้ จบบริบูรณ์วีรดา ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าในรั้วคฤหาสน์ชินณรงค์ ความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ วันแรกที่เธอก้าวเข้าเมื่อ 20ปี ก่อนเธอจำได้ดี วันที่เสียเสาหลักของครอบครัว แม่ดาจูงมือน้อยๆ ของเธอเดินผ่านรั้วสีทองเข้ามาใน กว่าจะเดินมาถึงตัวตึกเล่นเอาเด็กอายุเพียง 5 ขวบอย่างวีรดาเหงื่อซึม แต่เธอไม่ร้องโยเย ไม่งอแง เพราะรู้ดีว่าแม่พามาหาที่พึ่งพิง หากไม่ได้เข้าทำงานที่นี่ เธอกับแม่อาจต้องอดตาย อดมื้อกินมื้อมาหลายวันแล้ว ไม่นึกเลยว่าที่พึ่งพิงสุดท้ายกลับกลายเป็นที่ตายของแม่เธอ“วี” คุณหญิงปานวาดวิ่งออกมารับวีรดา หลังจากที่ยามหน้าประตูบอกว่าวีรดากลับมาแล้ว“วี วีให้อภัยแม่นะ แม่ผิดไปแล้วลูก ให้แม่ทำอะไรก็ได้ ขอแค่วีกลับมา”“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ แดดร้อน” วีรดาพยักหยักหน้าเรียกให้คนที่มากับเธอตามเข้าตึกไปด้วยเธอไม่ได้มาเพียงลำพัง พี่ชาติและพี่มุกขอตามมาด้วยไม่งั้นจะไม่ให้มา เธอจึงยอมวีรดานั่งลงบนโซฟา แจ้งคุณหญิงปานวาดว่าต้องการคุยกับทุกคนของชินณรงค์ เธอนั่งรออย่างใจเย็น รอ รอจนทุกคนมาครบ“วี” ตรีภพวิ่งเข้ามาสวมกอดทันทีที่เห็นหน้าเธอ เขาแทบจะเหาะกลับบ้าน ที่เธอยอมกลับมา
55.สุดท้ายผ่านไปเกือบสามเดือนที่วีรดาหายตัวไป ตรีภพมาทำงานด้วยสภาพร่างกายไม่ต่างจากศพ เขาโหมงานหนัก ทั้งเลขาอย่างมุกมณีก็ลาออก เลขาคนใหม่ก็ทำงานยังไม่คล่อง ทำให้เหนื่อยอีกเท่าตัวตรีภพเปิดรูปภาพในโทรศัพท์ขึ้นดู เดือนแรกที่เธอหายไปเขาให้นักสืบหยุดตามหาเธอ เพราะละอายใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่แล้วในที่สุดเขาก็ทนความคิดถึงไม่ไหว จึงให้ตามหาเธออีกครั้ง เขาไม่ได้ไปหาไปหาเธอ เพียงเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ เท่านั้น แค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีมั้ย ไม่เคยคิดที่จะตามเธอกลับมา ผิดกับคุณแม่ ที่อยากให้เขาพาเธอกลับมา คุณแม่ยังเชื่อมั่นว่าวีรดารักเขา หากเขาออกปากคุยกับเธอให้อภัย โดยนิสัยของวีรดาต้องยอมอภัยให้เธอยิ่งถ้าเขาทำให้เธอท้องได้ หลานจะทำให้วีรดาไม่ทิ้งครอบครัวชินณรงค์ไปไหน เขาจึงทำได้เพียงแค่บอกว่ายังหาวีรดาไม่เจอข่าวลือว่าวีรดาย้ายออกจากคฤหาสน์ จนถึงขั้นว่าตรีภพกับวีรดาเลิกลากันแล้ว เหตุจากมือที่สามทำเอาพริมาเนื้อเต้น ในที่สุดเวลาของเธอก็มาถึง ตอนนี้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตหรูหราแบบเก่าได้อีกต่อไป คุณปู่ตัดเงินกงสีเธอจริงๆ เพราะตรีภพสั่งหยุดโครงปูเเลยมโนว่าเป็นเพราะเธอ เธอพยายามอธิบายแล้วว่าไม่เค
54.หมด 2สิ้นเสียงสุชาติ ก็เกิดความชุนละมุน คุณหญิงปานวาดหมดสติไป ตรีภพต้องปล่อยมือวีรดาเพื่ออุ้มคุณหญิงขึ้นรถ ขับบึ่งไปโรงพยาบาลทันทีโชคดีที่ท่านแต่เป็นลมหมดสติไป พอวางใจเรื่องคุณแม่แล้ว เขาจึงให้คุณพ่อเฝ้าดูอาการของคุณแม่รีบขับรถกลับบ้าน เพราะเขาโทรหาก็ปิดเครื่อง ข้อความไปก็ไม่อ่าน เมื่อถึงบ้านกลับไม่เจอคนที่ตามหา วีรดา สุชาติแม้แต่ลุงชม ก็หายไปโดยไม่ได้เอาอะไรไปด้วยเลย ข้าวของเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้นตรีภพตัดสินใจโทรพาพาทิศให้ถามจากพรนับพันให้ที่ ซึ่งก็ไม่ไเ้คำตอบ พรนับพันก็ติดวีรดาไมด้เหมือนกันเวลาผ่านไป จากวัน เป็นอาทิตย์ จนคุณหญิงออกจากโรงพยาบาล วีรดาก็ยังไม่ติดต่อกลับ จนตรีภพทนไม่ไหว ถามตรีดนัย“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับคุณพ่อ ที่ผมเงียบ เพราะผมรอได้ยินจากปากคุณพ่อเอง แต่จนแล้วรอเล่าจนจะบ้าตายอยู่แล้วคุณพ่อก็เงียบ เมียผมหายไปกับไอ้ชาติทั้งคน”ในเมื่อปิดไม่ได้อีกต่อไป ตรีดนัยจึงพาตรีภพออกมานั่งที่สวนเพื่อบอกความจริงทั้งหมดตรีภพนั่งฟังสิ่งที่คุณพ่อเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาค่อยๆ แดงก่ำ“ทำไม คุณพ่อกับคุณแม่ทำกับวีแบบนี้”“มันเป็นอุบัติเหตุ” ตรีดนัยพูดเพียงสั้นๆ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้
53.หมด 1สุชาติขับรถเข้ามาภายในคฤหาสน์ เข้าเดินมุ่งหน้าไปยังตัวตึกอย่างไม่ลังเล ตอนบอกเรื่องนี้กับวี เขาจำเป็นต้องยืนอยู่ข้างๆ เธอ“ชาติจะไปไหนเหรอ”“ผมมีธุระคุณกับน้องวีครับ” สุขาติหลบสายตาคุณตรีดนัย เขาเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้“ชาติ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว บ่อยให้มันถูกลืมไปกับกาลเวลาได้มั้ย ฉันของร้อง ฉันรู้ว่าที่ขอมันมากไป มันเป็นแค่อุบัติเหตุ อย่าไปเรื้อฟื้นมันอีกเลย” ลูกน้องโทรมาแจ้งว่า มือปืนที่จ้างวานทำงานไม่สำเร็จ มีคนไปช่วยจอมพลเอาไว้ในเมื่อวีรดาอยู่บ้าน แสดงว่าคนที่ช่วยคงเป็นสุชาติ และคงรู้เขทั้งหมดจากจอมพลแล้ว“น้องวีแค่ต้องการรู้ความจริง ให้น้องวีดูหลักฐานทั้งหมดแล้วตัดสินใจเองเถอะครับว่าเป็นอุบัติเหตุหรือเปล่า”“ทำไมที่ผ่านมา ฉันไม่แอะใจซักนิด ว่าวีกับชาติ สืบเรื่องดามาตลอด” ถ้าเขาแอะใจซักนิด เขาคงปิดปากจอมพลตั้งแต่ในคุกไปแล้ว“ทำไมครับ ถ้าคุณรู้คุณจะฆ่าปิดปากพยานบุคคลแบบที่ทำวันนี้เหรอครับ”“นายออกไปจากบ้านฉันซะ ก่อนที่ฉันจะให้คนมาลากนายกับพ่อออกไป” ตรีดนัยย่างสามขุมประชิดตัวสุชาติ แววตาแข็งกร้าว เขาพูดจริง หากยังไม่หยุดเขาคงไม่แต่ไล่ออกจากบ้านไป“วี วี ได้ยินพี่มั้ย วีออกมา
52.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 3จอมพล หนีหัวซุกหัวซุก จากเดิมตั้งใจไปเข้าหาคุณหญิงปานวาดเพื่อข่มขู่ของเงินเพิ่ม แต่กลับถูกคนของตรีดนัยตามล่า เขาคาดไม่ถึงว่าคนที่จิตใจดีแบบตรีดนัยแล้วคุณหญิงปานวาด จะกล้าลงมือเหี้ยมโหดได้ขนาดนี้ หากมือปืนไม่ยิงพลาด วันนี้เขาคงได้ไปเยี่ยมยมบาลแล้ว จอมพลยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า“ขอบคุณที่ช่วยลุงเอาไว้”“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รู้ว่าใครปองร้ายคุณลุง แต่ที่ผมช่วยในวันนี้ ผมหวังประโยชน์” นักสืบแจ้งว่าเจอจอมพลแล้ว เขาจึงรีบขับรถมาหา คาดไม่ถึงว่ารถของจอมพลกำลังถูกประกบไล่ยิง“ผมไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน ผมกำลังสืบเรื่องน้ารดา คนที่ประสบอุบัติเหตุตกบันไดในคฤหาสน์ชินณรงค์เมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมกับวีรดาลูกสาวของคนตาย วีจะให้เงินคุณลุง 1 ล้าน แลกกับคุณลุงต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งหมด”จอมพลกลืนน้ำลาย ดูจากที่ตรีดนัยส่งมือปืนมาคงไม่ต้องการเจรจาและถูกเขาขู่เอาเงินแน่นอน หากไม่หนีไปคงไม่มีชีวิตรอด “ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่า คุณจะไม่ฆ่าผม”“ถ้าคิดแบบนั้นคงไม่เสี่ยงเข้ามาช่วย”จอมพลพยักหน้า พอสุชาติโทรศัพท์มาอัดวีดีโอ จอมพลจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด “ผมเป็นรุ่นน้องที่เรียนมหาวิทยาลัย
51.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 2ข้อศึเท้าหัวเข่าทั้งสองข้าง มือหนากุมขมับ สุชาติหลังจากที่วีรดาให้หาข้อมูลพนักงานที่ชื่อจอมพล ด้วยอำนาจหน้าที่ของรองผู้จัดการแผนกบุคคลทำให้เขาเขาถึงข้อมูลพนักงานได้ไม่อยาก ในเมื่อรู้ชื่อขนาดนั้นแล้ว สุชาติคิดว่าเรื่องมันจะง่ายดาย เขาไม่พบพนักงานชื่อจอมพล ชื่อใกล้เคียง อายุราวๆ 50 ไม่มีเลย เขามั่นใจส่าวีรดาไม่มีทางจำผิด จึงสืบเรื่องการทุจริตเมื่อ สิบกว่าปีก่อน พบว่าพนักถูกพ้นสภาพและดำเนินคดีความ เขาจึงนั่งงมเข็มโดยการให้นักสืบหาผู้ต้องหาที่ชื่อจอมพล ที่ถูกตัดสินคดีในข้อหา ลักทรัพย์นายจ้าง ในระยะเวลา 10-15 ปีที่แล้วใช้เวลาอยู่หลายวันในที่สุดนักสืบก็ส่งข่าวกลับมา นายจอมพล อัสสะ ถูกตัดสินจำคุก 13 ปี 6 เดือน เพิ่งพ้นโทษเมื่อต้นปีที่แล้ว ข้อมูลนี้ไม่น่าหนักใจเท่าอีกเรื่อง นักสืบเข้าไปหามูลวีรดาได้มาอย่างง่ายดาย แต่ข้อมูลของน้ารดากลับได้มาอย่างยากลำบาก เพิ่งถึงมือเขาสดๆ ร้อนเมื่อกี้อีกนี้เอง หลังอ่านจบ สุชาติถึงกับต้องนั่งกุมขมับ เขาไม่คิดจะปิดบัง แต่ก็ยังไม่พร้อมจะบอกเธอตอนนี้เช่นเดียวกัน ขอเวลาเขาอีกหน่อย ขอหลักฐานเพิ่มเติมอีกซักนิด จริงๆ เขาพอจะเดาสาเหตุการตายของน้า
50.ปิดไม่ได้อีกต่อไป 1ในที่สุดวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง คุณหมออนุญาตให้ออกจาก ICCU ได้แล้ว“น้องวีครับ ทานอะไรหน่อย หน้าซีดไปหมดแล้ว” ตรีภพรู้สึกว่า 2-3 วันมานี้วีรดาทานน้อยลงมาก เกือบเป็นลมก็หลายหน ทั้งคุณพ่อและวีรดาผลัดกันเฝ้าคุณแม่ไม่ห่างแทบจะกินนอนอยู่โรงพยาบาลกลายเป็นว่าเขาจ้างพยาบาลมาแค่สอบถามอาการคนป่วย ที่เหลือญาติคนป่วยหยิบจับเองหมด นอกยากคุณพ่อเขาดูแลหมด ป้อนข้าว เช็ดตัว ท่านก็ทเองหมด เขากลัวว่ากว่าที่คุณแม่จะออกจาก ICCU สองคนนี้จะพลอยล้มป่วยไปด้วย“วีไม่ค่อยหิวค่ะ” เธอไม่ค่อยหิวจริงๆ เห็นอะไรก็เบื่อ กินได้ไม่กี่คำก็กลืนไม่ลง เธอยอมรับว่าเครียด ในหัวตีกันยุ่งวุ่นวายไปหมด ทั้งห่วงคุณหญิง ทั้งรอข้อมูลจากสุชาติ เธอไม่ได้ติดต่อนักสืบโดยตรงแล้ว เพราะตรีภพแทบจะตัวติดเธอ“วีกินอีกนิสิลูก หนูผอมลงเยอะเลย หนูกลับไปนอนที่บ้านซักวันดีมั้ยลูก” ปานวานคะยั้นคะยอลูกสะใภ้ วีรดาผอมลงอย่างเห็นได้ชัดในเวลาเพียงไม่กี่วัน“ไม่เอาค่ะ วีสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับคุณแม่ ตราบใดที่คุณแม่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล วีก็จะนอนค้างที่นี่ค่ะ”“งั้นพี่ลงไปซื้อผลไม้มาให้นะคะ ไม่มานข้าวทานผลไม้ก็ยังดี”“ค่ะ”หลังจากแวบไ
49.ต่อลมหายใจหมอและพยาบาลต่างพากันวิ่งวุ่น เสียงโวกเวกโวยวาย ไม่สมารถทำลายสมาธิของวรีดาได้ ใจเธอยังจดจ่ออยู่กับผู้ชายมี่ชื่อจอมพล เธอเดินตามเขาเพื่อจะขอคอนแทคอแต่เธอก็เป็นห่วงคุณหญิงปานวาดคุณตรีดนัยลงไปซื้อกาแฟและเค้กด้านล่าง เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเตียงคนไข้เข็นผ่านหน้าไป เพราะคนบนเตียงคือผู้หญิงคนเดียวในดวงใจของเขาโดยมีวีรดาวิ่งตามหลัง กาแฟและเค้กหลุดจากมือทันที เมื่อตั้งสติได้เขาก็รับวิ่งตามไปอีกคน“วี วี เกิดอะไรขึ้น”“วีไม่ทราบค่ะ วีมาถึงหน้าห้องหมอก็วิ่งเข้าไปในห้องแล้ว ได้ยินแค่ว่าคุณแม่หัวใจหยุดเต้น”คุณหญิงปานวาดถูกย้ายมายังหอผู้ป่วยกึ่งวิกฤตโรคระบบหัวใจ ICCU หลังจากปั้มหัวใจ จนกลับมาเต้นอีกครั้ง ยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้“คุณหมอเกิดอะไรขึ้นครับ” ตรีดนัยสาวเท้าเข้าไปหาหมอไกรสรทันที่ที่หมอออกมา“คนไข้หัวใจหยุดเต้น พยาบาลที่มอนิเตอร์อยู่ แจ้งกับหมอว่าพบสัญญาณการเต้นของหัวใจที่เต้นผิดปกติอย่างรุนแรงจึงรีบเรียกหมอมาดู ตอนที่หมอมาถึงหัวใจคนไข้หยุดเต้นไปแล้ว หมอทำการปั้มขึ้นมาใหม่ สำเร็จตอนนี้คนไข้ยังไม่พื้น ต้องอยู่ใน ICCU ไปก่อนครับ”“ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตภรรยาผมเอาไว
48.อดีตหวนมาทำลายปัจจุบัน 2พรนับพันเมื่อได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทให้มารับไปค้างที่บ้าน เธอก็แทบวิ่งสี่คูณร้อยออกจากห้องน้ำ เธอกำลังถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำเพราะพาทิศเพิ่งมาส่งที่บ้าน วีรดาไม่เคยนอนค้างที่อื่น ไม่เคยมานอนค้างบ้านเธอทั้งๆ ที่อยู่ใกล้แค่ปากจมูก ต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับเพื่อนเธอแน่นอน“วี แกคิดอะไรกับพี่ชาติเปล่าว่ะ” พรนับพันตกใจตอนที่เขามาจอดเทียบ เห็นภาพวีรดากอดสุชาติ ตั้งแต่คบกันมาเฌอไม้เคยเห็นวีรดาเข้าใครผู้ชายคนไหน กับพี่ชาติก็รู้ว่าสนิทกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้“แกจะบ้าเหรอ” วีรดาค้อนให้แค่กอดมาคิดเป็นตุเป็นตะก็เกินไป“เอ้าจะไปรู้เหรอ หญิงชายกอดกัน มันไม่ใช่เพื่อนอยู่แล้วมั้ยว่ะ ตกลงยังไง”“เออ ไม่ได้คิดอะไรฉันรักพี่ชาติแบบพี่ชาย ที่สำคัญพี่ชาติเขามีแฟนอยู่แล้ว แค่เขาแอบกินกันเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้ แต่ฉันรู้ ฮ่าๆๆ” สุชาติคงคิดว่าปิดเธอเรื่องมุกมณีได้สินะ“แล้วไป โล่งอก เรื่องพิมมาเพิ่งจะเคลียร์มามีเรื่องพี่ชาติต่อ ปวดหัวตาย แล้วเกอดอะไรขึ้นแกถึงได้อัปเปหิตัวเองมาค้างกับฉันได้”วีรดายอมรับว่าคิดไม่ตกจริงๆ เรื่องคุณหญิง จึงตัดสินใจมานอนค้างกับพรนับ