All Chapters of Twisted Love คลั่งรักร้ายอันตราย: Chapter 41 - Chapter 50

แต่ลูคัสไม่หยุด การกระทำของเขาก้าวร้าวและดุดันขึ้นทุกขณะ เสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายของเธอถูกกระชากออกทีละชิ้น ขณะที่เธอยังคงดิ้นรนด้วยเรี่ยวแรงที่ลดน้อยลงเรื่อยๆ หัวใจของเธอเต้นระส่ำด้วยความตื่นตระหนกและอับอายเมื่อเสื้อผ้าถูกดึงออกไปจนหมด โรสหยุดดิ้นรนและทิ้งร่างกายลงราวกับหมดสิ้นแรงต่อสู้ และสิ้นหวังจนไม่อาจคิดหาหนทางหนีจากสถานการณ์ตรงหน้า ดวงตาของเธอว่างเปล่า ไม่มีแววโกรธเกรี้ยวหรือความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่เธอหลับตาลง น้ำตาที่เคยหลั่งไหลเหือดหายไปพร้อมกับความหวังสุดท้ายที่ถูกกลืนกิน ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจตรึงเธอให้จมอยู่ในความเฉยชา ลูคัสที่ตอนพยายามจะทำให้ตัวเองแข็งตัวเพื่อที่จะได้เข้าไปในร่างกายของเธอ แต่มันไม่เป็นอย่างใจคิด ร่างกายของเขาไม่ยอมทำตามคำสั่งจ เขาขมวดคิ้ว ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ร่างกายของเขาไม่ตอบสนองตามที่เขาต้องการ อารมณ์ที่พลุ่งพล่านกลับถูกหยุดไว้ด้วยภาพของโรสที่นิ่งเงียบและว่างเปล่าราวกับไม่มีวิญญาณอยู่ในนั้น"ทำไม..." ลูคัสพูดกับตัวเองและพยายามอีกครั้งแต่ความล้มเหลวเดิมยังคงเกิดขึ้น สายตาของเขากวาดมองไปยังโรส ร่างกายที่เคยเปล่งประกายชีวิตชีวาบัดนี้กลับ

เอเดนเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม “ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ บอกผมได้เลยนะครับ”โรสมองหน้าเขา สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและระแวง เธอพยักหน้าอย่างเชื่องช้าแต่ยังไม่เอ่ยคำใดเพิ่มเติม ความเงียบกลับมาอีกครั้งในห้อง มีเพียงเสียงลมหายใจที่หนักอึ้งจากทั้งสองฝ่ายเธอไม่รู้ว่าควรเชื่อใจเขาได้แค่ไหน แต่ในตอนนี้ การมีใครสักคนอยู่ข้างๆ แม้เพียงชั่วคราว ก็ยังดีกว่าการต้องอยู่คนเดียวในความเปล่าเปลี่ยวที่เธอไม่พร้อมจะเผชิญ...โรสนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ขณะที่เอเดนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงความจริงใจ "ถ้าคุณไม่ว่าอะไร คุณพักอยู่ที่นี่ก่อนดีไหมครับ ผมไม่อยากให้คุณอยู่คนเดียวในสภาพแบบนี้"เธอหันมามองเขา ความลังเลปรากฏชัดบนใบหน้า เธอไม่รู้จักเขาดีพอ แต่ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจทำให้เธอไม่อยากออกไปเผชิญโลกภายนอกอีก เอเดนไม่ได้เร่งเร้าอะไร เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน“ก็ได้ค่ะ...รบกวนหน่อยนะคะ” โรสตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเธอหลบสายตาเอเดน รู้สึกแปลกที่ต้องยอมพึ่งพาคนที่เธอไม่สนิทด้วยนักเอเดนยิ้มให้เธอแล้วลุกขึ้น "งั้นเดี๋ยวผมจะจัดห้องให้คุณพักผ่อนนะครับ คุณคงเหนื่อยม

"ลูคัส ฟังฉันนะ..." เสียงของเธอสั่นไหว แต่แฝงด้วยความหนักแน่น “ทุกอย่างมันจบแล้ว ฉัน... ฉันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอกับฉัน มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ปล่อยฉันไปเถอะ”น้ำตาของลูคัสไหลลงมาอีกเป็นสายเขาส่ายหัวไปมาอย่างแรง “ไม่! คุณยังรักผมอยู่ ผมรู้!” เขาพุ่งเข้าไปกอดขาของเธอแน่นจนโรสต้องเซถอยหลังเล็กน้อย“ปล่อยฉัน ลูคัส!” โรสร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันเหนื่อยเกินไปแล้ว เธอ... เธอทำลายทุกอย่างในชีวิตฉัน เธอไม่เข้าใจเหรอ?”ลูคัสกลับยิ่งกอดขาเธอแน่น เขาสะอื้นเหมือนเด็กที่กำลังหวาดกลัวการถูกทอดทิ้ง “ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมทำไปเพราะผมรักคุณ... โรส ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม...ขอร้อง...”โรสมองลงไปที่เขา ภาพของลูคัส นายแบบชื่อดังที่ครั้งหนึ่งเคยมีแต่ความมั่นใจในตัวเอง ดูดีและสมบูรณ์แบบในสายตาของทุกคน บัดนี้เขากลับกลายเป็นเพียงชายที่ดูไม่ได้ แตกสลายและหมดสภาพ เธอรู้สึกสมเพชอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ใช่แค่กับเขา... แต่กับตัวเธอเองที่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในวังวนนี้นานเกินไปโรสพยายามรวบรวมสติที่เหลืออยู่ก่อนจะพูด "ฉันไม่เหลืออะไรให้เธอแล้วลูคัส ไม่แม้แต่ความเกลียดชัง ฉันแค่...

เมื่อโรสย้ายเข้าไปอยู่กับเอมี่ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องของลูคัสจนถึงเอเดน เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเล่าถึงช่วงเวลาที่เธอถูกหักหลัง ความรู้สึกอับอายและเจ็บปวดผสมปนเปจนแทบพูดไม่ออก แต่เอมี่ฟังอย่างเงียบๆโดยไม่ขัดอะไร จนกระทั่งทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกไปจนหมด"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่แรก?!" เอมี่พูดขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและผิดหวัง "ถ้าเธอเล่าให้ฉันฟัง บางทีเรื่องมันอาจจะไม่บานปลายแบบนี้ก็ได้"โรสก้มหน้าลง น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอพึมพำด้วยความรู้สึกผิด "ฉันไม่กล้าเล่า... ฉันอาย"เอมี่ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ "อายเรื่องอะไร? เรื่องแบบนี้เธอต้องบอกฉันสิ ฉันคือเพื่อนของเธอนะ""ฉันรู้สึกอายที่จะบอกว่าฉันคบกับคนที่อายุน้อยกว่าตัวเองมากขนาดนั้น ตอนแรกมันเหมือนแค่เรื่องสนุก ฉันไม่คิดว่ามันจะลากยาวมาจนถึงจุดนี้... ฉันไม่คิดว่ามันจะซับซ้อนและเลวร้ายแบบนี้เลย"เอมี่ถอนหายใจออกมายาว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลง "ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง เธอไม่ควรเก็บไว้คนเดียวแบบนี้อีก เข้าใจไหม? ต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องบอกฉันทันที เราจะหาทางแก้ไปด้วยกัน"โรสพยักห

บ้านหลังเล็กในเขตชานเมืองยามค่ำคืน เงาของแสงไฟจากหลอดไฟเก่าๆกระพริบอยู่เหมือนมันกำลังจะดับ ลูคัสในวัยเด็กนั่งตัวสั่นอยู่ในมุมมืดของห้องเก็บของเล็กๆ ซึ่งเป็นที่เดียวที่เขารู้สึกปลอดภัย ตุ๊กตาเก่าๆที่มีรอยเย็บซ่อมเต็มตัวอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆของเขาราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่ปกป้องเขาได้ เสียงทะเลาะวิวาทดังระงมมาจากห้องนั่งเล่น เป็นเสียงของผู้ชายตะคอกด่าทอผสมกับเสียงผู้หญิงที่พยายามห้ามปรามแล้วเสียงขวดแก้วก็แตกกระจายดังสนั่น เศษแก้วปลิวกระจายไปทั่วพื้น ทำให้ลูคัสสะดุ้งเฮือก น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลรินออกมา เขากดหน้าซุกกับตุ๊กตาและเอามือน้อยๆปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ เพื่อปิดกั้นเสียงเอาไว้ แต่เสียงที่น่าสะพรึงนั้นยังดังอยู่ เสียงแห่งความเจ็บปวด เสียงแห่งความโกรธที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด"ลูคัส!" เสียงกระซิบดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่พี่สาวของเขาจะปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู เธอพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะกอดเขาไว้แน่น ร่างกายของเธอสั่นระริกไม่ต่างจากเขา "ไม่ต้องกลัว พี่จะปกป้องเธอเอง"ลูคัสเงยหน้าขึ้นมองพี่สาว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความความอ่อนโยน เธอพยายามจะปลอบเขาทั้ง