บททั้งหมดของ Twisted Love คลั่งรักร้ายอันตราย: บทที่ 21 - บทที่ 30

สายตาของลูคัสเข้มขึ้นจนโรสที่ยืนอยู่ห่างๆเริ่มสัมผัสถึงแรงกดดัน เธอรีบขยับเข้าไปหาพวกเขา พลางพูดขึ้นอย่างตั้งใจไม่ให้ใครรู้ว่าเธอสังเกตความตึงเครียดนั้น “คุณลูคัส ฉันต้องปรับเนกไทให้หน่อยค่ะ ดูเหมือนจะหลวมไป”เธอพาเขาออกมาจากตรงนั้นอย่างเนียนๆ พลางส่งสายตาดุเบาๆ “เธอทำอะไรอยู่? มันดูไม่ปกติเลย”ลูคัสหันมามองเธอ ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้ม “ผมแค่คุยกันนิดหน่อยเองครับ”“เธอควรรู้ว่าอะไรเหมาะสมและอะไรไม่เหมาะ” โรสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด” ลูคัสตอบ พลางขยับเข้าใกล้เธอจนเธอต้องถอยหลังเล็กน้อย “ผมแค่...ไม่อยากให้ใครคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ในสิ่งที่ไม่ใช่ของเขา”คำพูดนั้นทำให้โรสชะงัก เธอหันกลับไปที่กระเป๋าอุปกรณ์ของตัวเองทันที พยายามไม่ใส่ใจความรู้สึกที่คุกรุ่นอยู่ภายใน ก่อนจะพูดออกมา “อย่าลืมที่เราตกลงกัน...”“ครับ...” ลูคัสยิ้มให้เธอแต่ดวงตาของเขากลับไม่ได้ยิ้มด้วยโรสรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวในคำพูดนั้นแม้มันจะดูไม่มีอะไร เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด แล้วเดินกลับไปยังนอกพื้นที่ถ่ายทำ โดยรู้สึกเหมือนมีดวงตาของลูคัสจ้องมองตามทุกย่างก้าวแม้จะไม่ได้พูดต

ลูคัสเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยผสมความขี้เล่น “คุณห่วงผมเหรอ?”“ฉันไม่อยากให้เธอเสียงานเพราะต้องมานั่งรักษาผิว” โรสตอบกลับทันทีโดยไม่ได้สบตาเขารอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของลูคัส เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาเธอช้าๆราวกับนักล่าที่เพลิดเพลินกับเหยื่อ“หรือคุณแค่ไม่อยากให้คนอื่นมองผม?” เขาถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปใกล้จนโรสรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาโรสชะงัก เธอรู้ว่าเขากำลังแหย่เธอ แต่ก็อดรู้สึกเขินไม่ได้ เธอกลอกตาแล้วใช้มือดันหน้าอกเขาเให้ถอยห่างออกไป“อย่าเพ้อเจ้อ”ลูคัสหัวเราะในลำคอ เบี่ยงตัวไปหยิบเสื้อเชิ้ตลายดอกสีฟ้าขาวที่แขวนอยู่ เขาค่อยๆ สวมมันด้วยท่าทีอ้อยอิ่งเหมือนตั้งใจให้เธอมอง แต่ยังไม่ได้ติดกระดุม ปล่อยชายเสื้อให้ลอยพลิ้วตามแรงลมจาเครื่องปรับอากาศ“พอใจไหมครับคุณโรส?” เขาถามพร้อมกางแขนออกเล็กน้อย หมุนตัวให้เธอมองเต็มตาโรสส่ายหน้าแต่ริมฝีปากกลับยกยิ้ม เธอไม่ตอบแต่หันไปจัดกระเป๋าเตรียมเสื่อกับพวกโลชั่นต่อ “ดี ทีนี้ก็รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวคนจะเต็มหาดซะก่อน”ลูคัสเดินตามเธอด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน สายตาของเขายังจับจ้องเธอไม่วางตา ราว

ลูคัสแสยะยิ้มพอใจออกมาเมื่อถูกท้าทาย เสียงครางต่ำเล็ดลอดออกมาจากลำคอ ดวงตาของเขาเป็นประกายกร้าว “คุณกำลังเล่นกับสิ่งที่อันตรายมากนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงพร่าต่ำ เต็มไปด้วยแรงปรารถนา“งั้นโชว์ให้ฉันเห็นสิว่า...มันอันตรายยังไง” โรสกระซิบเสียงหวานอย่างยั่วเย้า นิ้วเรียวของเธอเคลื่อนไหวอย่างจงใจยั่วเย้าจนลูคัสต้องจับสะโพกเธอแน่นขึ้นลูคัสโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ ดวงตาลุกโชนราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกอย่าง “คุณกำลังขอสิ่งที่คุณอาจจะรับมือไม่ไหวนะครับ โรส...”“ก็ลองดูสิ” เธอตอบกลับอย่างมั่นใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงแต้มอยู่บนริมฝีปาก ขณะที่หัวใจของเธอเต้นรัวเสียงลมหายใจของเขาเริ่มหนักขึ้น ลูคัสมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้โรสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกกลืนกิน แต่เธอก็ไม่ถอยหนีแม้แต่น้อย “อย่างร้องให้ผมหยุดก็แล้วกัน...”ลูคัสยกขาข้างหนึ่งของโรสขึ้นเกี่ยวเอวเขาไว้อย่างง่ายดาย ลูคัสจับสะโพกของโรสไว้แน่น แรงบีบของเขาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ขัดขืน ท่อนลำแข็งชื้นของเขาถูกลากขึ้นลงไปตามร่องชุ่มฉ่ำของเธออย่างจงใจ หัวบานลื่นไถลไปตามกลีบอ่อนนุ่ม เสียงเปียกแฉะดังชัดเจนในความเงียบ ยิ่งเขากดแรงเท่าไ

"ก็แค่คุณเท่านั้นที่ผมอ้อน" ลูคัสตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะเอียงหน้ามาใกล้จนจมูกของทั้งสองเกือบชนกัน "คุณจะไม่ให้รางวัลผมหน่อยเหรอครับ? ผมช่วยคุณขนาดนี้เลยนะ""รางวัลอะไรของเธอ?" โรสแสร้งทำหน้าสงสัย แต่ดวงตาของเธอก็ฉายแววขบขัน"นี่ไงครับ" ลูคัสยิ้มก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ ตอนแรกโรสตั้งใจจะผละออก แต่ความอบอุ่นจากจูบที่แสนอ่อนโยนทำให้เธอเผลอจูบตอบเขาไปทั้งอย่างนั้นลูคัสค่อยๆถอนจูบออกมา ดวงตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความอ่อนหวาน “ไปกันเถอะครับ... ผมหิวมากแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหิวอาหารหรือหิวมองคุณมากกว่ากัน”“ถ้ายังจะกินฉันอีก ฉันคงได้ตายก่อน” โรสตอบอย่างติดตลก แต่ก็ยอมให้เขาจูงมือออกจากห้องไปลูคัสหัวเราะเสียงใส “ผมหยอกเล่นน่ะครับ”บทสนทนาสิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงหัวเราะของทั้งคู่ที่ประสานกันก่อนจะเดินออกไปพร้อมกันในยามเย็นที่บรรยากาศริมทะเลเต็มไปด้วยลมพัดโชยอ่อนๆและแสงแดดสุดท้ายของวันเมื่อทั้งสองเดินมาถึงร้านอาหารริมทะเลที่ลูคัสพูดถึง โรสถึงกับหยุดยืนมองด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ตัวร้านเป็นกระท่อมไม้สไตล์ทรอปิคอลที่มีหลังคามุงจาก แสงไฟสีเหลืองนวลที่ประดับตามชายคาสะท้อนกับผิวน้ำทะเลที่

“โรส…” เสียงของเธอแผ่วเบา แต่มันกลับทำให้เขายิ่งรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงลึกของความสิ้นหวัง เขาเคยเป็นคนเข้มแข็ง เป็นคนที่สามารถรับมือกับทุกอย่างได้ แต่ในตอนนี้เขากลับดูเปราะบางจนแทบแตกสลายได้เดี๋ยวนั้นเลยเขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างไม่พยายามจะซ่อนมันอีกต่อไป สายตาของเขาเปลี่ยนไปจากที่เคยสดใสร่าเริง กลายเป็นความหม่นหมองและเจ็บปวดที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนเขาเอ่ยเสียงเบา ราวกับกำลังพูดกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับเธอ “ผมไม่เคยคิดเลยว่า...ผมจะทำให้คุณเจ็บปวดได้ขนาดนี้...”ลูคัสค่อยๆถอยหลังออกไปทีละก้าว ร่างกายของเขาดูเหมือนจะหนักอึ้งราวกับพลังทั้งหมดในตัวเขาถูกดูดกลืนไปจนหมด เขาหันหลังให้เธออย่างช้าๆ ขณะที่คำพูดสุดท้ายของเขาแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจที่ปวดร้าว“ถ้ามันไม่มีประโยชน์แล้ว... ผมจะไปเอง... ขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้คุณผิดหวัง...ลาก่อนครับ...”น้ำเสียงของเขาแตกพร่า แต่ยังคงอบอุ่นในแบบที่เธอคุ้นเคยเสมอ ทว่าความอบอุ่นนั้นกลับทิ้งร่องรอยของความเศร้าที่หนักหน่วงอย่างไม่มีที่สิ้นสุดโรสมองตามแผ่นหลังของเขา รู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองถูกบีบจนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ลูค