บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นคู่อริของอ๋องตัวร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

ขบวนกองทัพของท่านอ๋องหลีเดินทางมาหลายชั่วยามจึงได้หยุดพักอยู่ริมแม่น้ำเพื่อตั้งค่ายพักแบบชั่วคราว"ห่าวววว..ง่วงชะมัดเลย เพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ยว่าการนั่งรถม้านานๆมันเมื่อยขนาดนี้" อาเฟยบิดขี้เกียจทันทีที่ได้ลงจากรถมา เป็นการนั่งรถที่ทรมานแสนทรมาน หลับไปไม่รู้กี่รอบ ทำไมยุคนี้สมัยนี้ถึงไม่มีรถไฟแรงสูงหรือไม่ก็เครื่องบินนะ จะได้ไม่ต้องนั่งนานขนาดนี้"ไปล้างหน้าล้างตาที่ลำธารสักหน่อยเถอะ เจ้านอนน้ำลายไหลยืดมาตลอดทาง สกปรกชุดข้าหมดแล้วเห็นไหมเนี่ย" อ๋องหลีพูดขึ้นทำให้อาเฟยหันกลับไปมองตาขวาง"ใครนอนน้ำลายไหลยืดกัน อย่ามาว่ากันมั่วๆนะ เป็นอ๋องก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ติดตามจะตบไม่ได้นะ"อ๋องหลีหัวเราะให้กับโจรแคระที่ชอบต่อต้านเขา แต่เขาไม่เคยโกรธเลยแม้แต่ครั้งเดียว กลับมองว่ามันน่าขบขัน"นอกจากเจ้าจะนอนน้ำลายไหลยืดแล้วเจ้ายังนอนกรนเสียงดังลั่นรถม้า จะถามทหารม้าที่ควบคุมม้าหรือไม่ ข้าจะได้เรียกมาให้เจ้าสอบถาม"คำตอบของอ๋องหลีทำให้อาเฟยพูดไม่ออก เพราะเขาไม่รู้ตัวว่าตอนหลับเขาได้กรนจริงๆหรือเปล่า"ไม่ต้อง ผมไม่ได้อยากรู้สักหน่อย แล้วเมื่อไหร่จะถึง จะต้องนั่งรถมาอีกกี่วันกว่าจะถึงวังหลวง" "พรุ

ยิ่งเวลาผ่านไปเสาค้ำสวรรค์ของเขายิ่งขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกที่อึดอัดทำให้อ๋องหลีแทบทนไม่ไหว เขาก็ยังคงเก็บอาการตามสัญชาตญาณของทหาร "ชิมได้ไหม" อยู่ๆอาเฟยก็ถามขึ้น"อะไรนะ!..ไม่ได้สิ เสาค้ำสวรรค์ของข้าไม่ได้มีไว้กิน เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เดี๋ยว..สิ!"อ๋องหลีถึงกับตาเหลือกที่อยู่ๆ อาเฟยก็ใช้ปากของตัวเองครอบไปบนเสาค้ำสวรรค์ของเขา เขานึกว่าอาเฟยต้องการกินเสาค้ำสวรรค์ของเขาจริงๆ แต่ปรากฏว่าอาเฟยเพียงแต่ใช้ริมฝีปากบางๆพร้อมกับปลายลิ้นร้อนข้างใน มันสร้างอารมณ์ให้เขามากขึ้นเป็นทวีคูณ เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีการกระทำแบบนี้ในขณะที่มีสัมพันธ์กันได้ด้วย อาเฟยทำอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนริมฝีปากออกจากเสาค้ำสวรรค์ของเขาทำให้เขานึกเสียดายกับริมฝีปากร้อนๆนั่น"ใครเขาจะกินจริงๆกันล่ะ" อาเฟยถอนริมฝีปากออกมาก่อนที่จะหัวเราะในลำคอกับท่าทีที่กลัวเขาจะกินเสาค้ำสวรรค์ที่ภูมิใจนักหนาเนี่ย"ใครจะไปรู้ล่ะ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะกินเสาค้ำสวรรค์ของข้า ถ้ากินเข้าไปแล้วข้าจะเอาที่ไหนใช้ล่ะ"อ๋องหลีพูดในขณะที่จ้องมองว่าเมื่อไหร่อาเฟยจะใช้ปากครอบไปบนเสาค้ำสวรรค์ของเขาอีกรอบ สายตาที่คอยลุ้นทำให้อาเฟยมองด้วยความไม่เข้าใจ"

อาเฟยขยับตื่นขึ้นในตอนเช้า เขารู้สึกว่าความร้อนในตัวของเขาลดลง คงน่าจะเพราะเมื่อคืนนี้อ๋องหลีเฝ้าไข้เขาทั้งคืน ทั้งเช็ดตัวทั้งให้กินยา มีปากมีเสียงก็เล็กน้อยตอนที่กินยาเพราะเขาเป็นคนที่กินยายากมาก ยากมากถึงมากที่สุด เมื่อคืนนี้แทบจะตีกันตายเพราะการกรอกยาใส่ปากเขา ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังเวียนหัวนะเขาจะลุกขึ้นรำมวยไทยแล้วใช้ท่าหักงวงไอยราใส่อ๋องเจ้าอำนาจคนนี้แล้ว ดีที่เขาร่างกายอ่อนแอจนลุกไม่ไหว "เจ้าตื่นแล้วหรือ" เสียงอ๋องหลีพูดขึ้นทำให้อาเฟยรู้สึกตัว เมื่อสักครู่เขากำลังคิดไปไกล"ทำไมไม่ไปนอนที่ดีๆ มานอนแบบนี้ไม่ปวดหลังหรือไง" อาเฟยถามทันทีเมื่อเห็นว่าอ๋องหลีพิงศีรษะอยู่บนแขนของเขา แต่ตัวเองนั้นนั่งอยู่ข้างล่างใช้เพียงศีรษะเท่านั้นที่พิงอยู่บนที่นอน"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวจะเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าตาสักหน่อยนะ ข้าจะเอายามาให้กินมันจะได้กระทุ้งเอาความร้อนในร่างกายของเจ้าออกมาให้หมด""ก็บอกว่าไม่กินไม่กินไง อยากกินก็กินไปคนเดียวสิยาน่ะ ถ้าบังคับอีกทีนี้จะสับบักกอกให้แล้วนะ""สับบักกอก!?" อ๋องหลีทวนคำพูดของอาเฟยเพราะความไม่เข้าใจ"ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ แต่ถ้าไม่อยากโดนสับบักกอกก็อยู่เฉยๆ

อ๋องหลีอยู่ดูแลอาเฟยที่เรือนรับรองจนไม่เข้าไปในจวนพักของตัวเอง เป็นที่ผิดสังเกตให้ท่านย่ากับชิงชิงเริ่มสงสัยกับการกระทำ เขาจึงส่งสาวใช้ไปแอบดูที่เรือนรับรอง ทันทีที่รู้ข่าวว่ามีบุรุษอยู่ในเรือนรับรองและดูเหมือนว่าจะกำลังป่วยทำให้ท่านย่าและชิงชิงๆเดินทางไปที่เรือนรับรองทันที"ไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋องไม่สามารถเข้าไปด้านในได้เลยขอรับหลีฮูหยิน" ทหารเฝ้ายามไม่ยินยอมให้ท่านย่าและชิงชิงเข้าไปในเรือนรับรองสร้างความไม่พอใจให้ทั้งสองเป็นอย่างมาก"ทำไมข้าจะเข้าไปข้างในไม่ได้ ที่นี่เป็นจวนของอ๋องหลี ข้าที่เป็นย่าของอ๋องหลีไม่สามารถเข้าไปได้อย่างนั้นหรือจะบังอาจเกินไปแล้วนะ!"พลทหารไม่สามารถเปิดดาบให้ทั้งสองคนเข้าไปภายในได้ เพราะท่านอ๋องหลีสั่งไว้โดยเด็ดขาด ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ห้ามใครเข้าไปวุ่นวายกับคนดูแลของท่านเด็ดขาด"ขออภัยหลีฮูหยิน ข้าน้อยไม่อาจเปิดทางได้ขอรับ"ชิงชิงพยายามมองเข้าไปในจวนเพื่อหาคนที่สามารถดึงให้อ๋องหลีมาอยู่ที่นี่ได้ตั้งแต่กลับมา แต่ก็ไม่สามารถมองเข้าไปได้ เพราะถูกทหารบังไว้ทั้งหมด ท่านและชิงชิงไม่สามารถทำอะไรได้ ทำให้ยืนโมโหอยู่หน้าประตูเสียงที่เอะอะโวยวายทำให้อาเฟยสงสัยเขาลุ

อ๋องหลีกลับมาที่เรือนของอาเฟย เขาเห็นแววตาที่โกรธเคืองเขาก็รู้แล้วว่าเจ้าโจรแคระของเขาไม่พอใจ"อย่าโกรธเลยนะอาเฟย ข้าขออภัยแทนท่านย่าของข้าด้วย""ผมต้องการไปจากที่นี่"น้ำเสียงที่เย็นชาของทำให้อ๋องหลีชะงักทันที ทะเลาะกันตั้งแต่ที่ริมแม่น้ำยังไม่ทันได้เจรจาให้เข้าใจกันเลย มาโดนเรื่องของท่านย่าอีก แบบนี้ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนเริ่มจะถอยหลังลงเรื่อยๆ อ๋องหลีขยับเข้าไปใกล้เพื่อต้องการจะอธิบาย"ข้ากับชิงชิง ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเกินเลย ข้า....""พอ...ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากฟัง ผมอยากออกไปจากที่นี่ ผมรู้ว่าผมทำหยกของคุณหาย คุณจะลงโทษผมแบบไหนก็ได้ แต่ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว คุณมีว่าที่พระชายาของคุณแล้ว ก็ไม่สมควรมายุ่งกับผมอีก!!"อาเฟยปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองเพราะไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรจากอ๋องหลีอีก เขาจะมีความสัมพันธ์กับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่กับคนที่มีเจ้าของแล้ว เขาเคยโดนนอกใจมาแล้ว เขารู้ว่ามันเจ็บปวดมาก เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำเด็ดขาด"ได้โปรด ฟังพี่อธิบายบ้างได้ไหม เจ้าจะเชื่อทุกคนโดยไม่เชื่อพี่บ้างเลยหรือไง ตั้งแต่ที่ริมน้ำแล้ว เจ้าผลักไสไล่ส่งพี่อยู่ตลอดเวลา เจ้าคิดว่