อาเฟยยอมรับว่าความรู้สึกแปลกใหม่มันเกิดขึ้นภายในใจเขา เขายอมเปิดปากให้อ๋องหลีเข้ามารุกล้ำภายในโพรงปากของเขาเอง"อืมมม"เสียงครางที่ดังภายในลำคอ ทำให้อ๋องหลีพอใจ นี่เป็นการมอบจุมพิตครั้งแรกที่เขามอบให้กับบุรุษเพศ แต่แปลกใจคือมันหวานถูกใจเขามาก เขาไม่รู้สึกรังเกียจถึงแม้ว่าร่างกายนี้จะเป็นชาย ทั้งที่ปกติแล้วเขาจะมีความสัมพันธ์แค่เพียงสตรีเท่านั้น อ๋องหลีรู้สึกขัดใจกับเสื้อผ้าของอาเฟย เป็นเสื้อผ้าที่ขนาดพอดีตัวทำให้เขาไม่สามารถใช้มือล้วงเข้าสู่ด้านในได้ เขาพยายามจะแกะสิ่งที่พันอยู่รอบเอวให้หลุดออก แต่ดูเหมือนว่ามันจะชั่งยากเย็นเหลือเกิน"ทำอะไร" อาเฟยถามด้วยน้ำเสียงกระเส่าอย่างสงสัยเมื่อผละริมฝีปากออกจากกัน "ทำไมเจ้าต้องใส่ที่คาดเอวนี้ด้วย มันแน่นเสียจนข้าดึงไม่ออก""เขาถอดแบบนี้ต่างหากล่ะ"อาเฟยพูดพร้อมกับถอดเข็มขัดของตัวเองออก ซึ่งอ๋องหลีมองตามด้วยความสนใจ มันคือสิ่งแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยเห็น เขาไม่เคยรู้เลยว่าเครื่องแต่งกายแบบนี้มันสามารถอยู่บนตัวของคนได้ด้วยอาเฟยที่อยู่ในสภาพที่นั่งกึ่งนอน แผ่นหลังของเขาอยู่ในอ้อมแขนของอ๋องหลี ดูเหมือนว่าอารมณ์ของอาเฟยจะพุ่งสูง จนหน้าขาวแดงไปหมด เขาก
ยิ่งเวลาผ่านไปเสาค้ำสวรรค์ของเขายิ่งขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกที่อึดอัดทำให้อ๋องหลีแทบทนไม่ไหว เขาก็ยังคงเก็บอาการตามสัญชาตญาณของทหาร "ชิมได้ไหม" อยู่ๆอาเฟยก็ถามขึ้น"อะไรนะ!..ไม่ได้สิ เสาค้ำสวรรค์ของข้าไม่ได้มีไว้กิน เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เดี๋ยว..สิ!"อ๋องหลีถึงกับตาเหลือกที่อยู่ๆ อาเฟยก็ใช้ปากของตัวเองครอบไปบนเสาค้ำสวรรค์ของเขา เขานึกว่าอาเฟยต้องการกินเสาค้ำสวรรค์ของเขาจริงๆ แต่ปรากฏว่าอาเฟยเพียงแต่ใช้ริมฝีปากบางๆพร้อมกับปลายลิ้นร้อนข้างใน มันสร้างอารมณ์ให้เขามากขึ้นเป็นทวีคูณ เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีการกระทำแบบนี้ในขณะที่มีสัมพันธ์กันได้ด้วย อาเฟยทำอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนริมฝีปากออกจากเสาค้ำสวรรค์ของเขาทำให้เขานึกเสียดายกับริมฝีปากร้อนๆนั่น"ใครเขาจะกินจริงๆกันล่ะ" อาเฟยถอนริมฝีปากออกมาก่อนที่จะหัวเราะในลำคอกับท่าทีที่กลัวเขาจะกินเสาค้ำสวรรค์ที่ภูมิใจนักหนาเนี่ย"ใครจะไปรู้ล่ะ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะกินเสาค้ำสวรรค์ของข้า ถ้ากินเข้าไปแล้วข้าจะเอาที่ไหนใช้ล่ะ"อ๋องหลีพูดในขณะที่จ้องมองว่าเมื่อไหร่อาเฟยจะใช้ปากครอบไปบนเสาค้ำสวรรค์ของเขาอีกรอบ สายตาที่คอยลุ้นทำให้อาเฟยมองด้วยความไม่เข้าใจ"
เช้าวันรุ่งขึ้น อาเฟยตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของอ๋องหลี เขาค่อยๆขยับตัวขึ้นอย่างช้าๆ ความเจ็บด้านล่างยังคงอยู่ ยอมรับเลยว่าอาวุธประจำกายของอ๋องหลีใหญ่เกินไปจริงๆ ทำให้เขาเจ็บจนแทบจะเดินไม่ไหว แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องรีบลุกเพราะเดี๋ยวจะมีการรื้อที่พักชั่วคราว เพื่อเดินทางต่อ"อย่าเพิ่งลุกเลย นอนอีกสักพักนึงก็ได้""ได้ยังไงกันล่ะ คนข้างนอกเขาเตรียมตัวกันหมดแล้วมั้ง ตื่นได้แล้ว""เราเป็นนาย เราตื่นตอนไหนเขาก็ไปกันตอนนั้นแหละเจ้าจะคิดมากไปทำไม""แล้วจะทำให้คนอื่นเขารอทำไมล่ะ นายไม่ลุกก็หนีไปฉันจะลุกเอง"อ๋องหลีขมวดคิ้วทันทีที่สรรพนามถูกเปลี่ยน ทำไมอยู่ๆถึงใช้คำแปลกๆว่านายและฉันที่เขาไม่รู้จัก"อะไรคือนาย อะไรคือฉัน ข้าเคยได้ยินแต่เจ้าเรียกตัวเองว่าผม และเรียกข้าว่าคุณ" "จะเรียกยังไงก็หมายถึงคุณนั่นแหละ จะลุกหรือไม่ลุก ถ้าไม่ลุกก็ปล่อยผมจะลุกแล้ว"อ๋องหลียอมปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอด เมื่อคืนเขายอมรับว่าเขามีความสุขมากถึงแม้ว่าจะเป็นการมีอะไรกับบุรุษด้วยกัน ตลอดชีวิตของเขารู้จักแต่สตรี เพิ่งรู้ว่าชายด้วยกันก็สามารถสร้างความสุขให้กันได้อาเฟยลุกขึ้นแต่งตัว เขารู้สึกเจ็บขัดไปหมด แต่ก็ต้องอดทน ก่อนจะป
อาเฟยขยับตื่นขึ้นในตอนเช้า เขารู้สึกว่าความร้อนในตัวของเขาลดลง คงน่าจะเพราะเมื่อคืนนี้อ๋องหลีเฝ้าไข้เขาทั้งคืน ทั้งเช็ดตัวทั้งให้กินยา มีปากมีเสียงก็เล็กน้อยตอนที่กินยาเพราะเขาเป็นคนที่กินยายากมาก ยากมากถึงมากที่สุด เมื่อคืนนี้แทบจะตีกันตายเพราะการกรอกยาใส่ปากเขา ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังเวียนหัวนะเขาจะลุกขึ้นรำมวยไทยแล้วใช้ท่าหักงวงไอยราใส่อ๋องเจ้าอำนาจคนนี้แล้ว ดีที่เขาร่างกายอ่อนแอจนลุกไม่ไหว "เจ้าตื่นแล้วหรือ" เสียงอ๋องหลีพูดขึ้นทำให้อาเฟยรู้สึกตัว เมื่อสักครู่เขากำลังคิดไปไกล"ทำไมไม่ไปนอนที่ดีๆ มานอนแบบนี้ไม่ปวดหลังหรือไง" อาเฟยถามทันทีเมื่อเห็นว่าอ๋องหลีพิงศีรษะอยู่บนแขนของเขา แต่ตัวเองนั้นนั่งอยู่ข้างล่างใช้เพียงศีรษะเท่านั้นที่พิงอยู่บนที่นอน"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวจะเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าตาสักหน่อยนะ ข้าจะเอายามาให้กินมันจะได้กระทุ้งเอาความร้อนในร่างกายของเจ้าออกมาให้หมด""ก็บอกว่าไม่กินไม่กินไง อยากกินก็กินไปคนเดียวสิยาน่ะ ถ้าบังคับอีกทีนี้จะสับบักกอกให้แล้วนะ""สับบักกอก!?" อ๋องหลีทวนคำพูดของอาเฟยเพราะความไม่เข้าใจ"ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ แต่ถ้าไม่อยากโดนสับบักกอกก็อยู่เฉยๆ
การเดินทางจบลง รถม้าของอาเฟยหยุดลงที่จวนของอ๋องหลี อาเฟยมองป้ายที่อยู่หน้าประตู ป้ายบ่งบอกสถานะของอ๋องหลีชัดเจน"เดี๋ยวท่านไปพักที่เรือนหลังโน้นก่อนนะขอรับ ยังไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋องหลีให้ท่านเข้าพบ" ทันทีที่อาเฟยลงจากรถม้า คนดูแลจวนก็วิ่งเข้ามารายงาน แต่อาเฟยไม่ได้สนใจเดินตามคนดูแลจวนเข้าไปยังเรือนรับรองที่ถูกจัดไว้ให้อ๋องหลีรู้สึกขัดใจกับคำพูดของอาเฟย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมบุรุษถึงจะรักชอบกับบุรุษไม่ได้ ในเมื่อบุรุษก็มีหัวใจเช่นเดียวกับอิสตรี ไม่มีอะไรแตกต่างกันสักนิด "กลับมาแล้วเหรออ๋องหลี บาดเจ็บบ้างไหมลูก" ทันทีที่อ๋องหลีเดินเข้ามาภายในจวนรับรอง ทุกคนอยู่รอรับกันที่นั่น ท่านย่าของเขา หลีม่านฉิง เดินเข้ามาหาหลานชายด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง"ทำไมไม่พักอยู่ที่จวนล่ะท่านย่า เดี๋ยวข้าก็ไปเยี่ยมท่านย่าเอง จะลำบากมารอพบข้าทำไม เดี๋ยวไม่สบายไปจะเป็นเรื่องนะขอรับ""ไม่ได้หรอก ย่าต้องมาดูหลานด้วยตัวเอง ว่าหลานบาดเจ็บมาหรือเปล่า ชิงชิง ริมน้ำชาให้พี่เจ้าสิ"ชิงชิง เป็นสตรีที่ตระกูลหลีรับมาดูแล ชิงชิงถูกดูแลโดยท่านย่าของอ๋องหลี ถูกหมายมั่นปั้นมือว่าจะได้เป็นชายาของอ๋องหลี ซึ่งตอนนี้นางรอแค่พระ
อ๋องหลีอยู่ดูแลอาเฟยที่เรือนรับรองจนไม่เข้าไปในจวนพักของตัวเอง เป็นที่ผิดสังเกตให้ท่านย่ากับชิงชิงเริ่มสงสัยกับการกระทำ เขาจึงส่งสาวใช้ไปแอบดูที่เรือนรับรอง ทันทีที่รู้ข่าวว่ามีบุรุษอยู่ในเรือนรับรองและดูเหมือนว่าจะกำลังป่วยทำให้ท่านย่าและชิงชิงๆเดินทางไปที่เรือนรับรองทันที"ไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋องไม่สามารถเข้าไปด้านในได้เลยขอรับหลีฮูหยิน" ทหารเฝ้ายามไม่ยินยอมให้ท่านย่าและชิงชิงเข้าไปในเรือนรับรองสร้างความไม่พอใจให้ทั้งสองเป็นอย่างมาก"ทำไมข้าจะเข้าไปข้างในไม่ได้ ที่นี่เป็นจวนของอ๋องหลี ข้าที่เป็นย่าของอ๋องหลีไม่สามารถเข้าไปได้อย่างนั้นหรือจะบังอาจเกินไปแล้วนะ!"พลทหารไม่สามารถเปิดดาบให้ทั้งสองคนเข้าไปภายในได้ เพราะท่านอ๋องหลีสั่งไว้โดยเด็ดขาด ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ห้ามใครเข้าไปวุ่นวายกับคนดูแลของท่านเด็ดขาด"ขออภัยหลีฮูหยิน ข้าน้อยไม่อาจเปิดทางได้ขอรับ"ชิงชิงพยายามมองเข้าไปในจวนเพื่อหาคนที่สามารถดึงให้อ๋องหลีมาอยู่ที่นี่ได้ตั้งแต่กลับมา แต่ก็ไม่สามารถมองเข้าไปได้ เพราะถูกทหารบังไว้ทั้งหมด ท่านและชิงชิงไม่สามารถทำอะไรได้ ทำให้ยืนโมโหอยู่หน้าประตูเสียงที่เอะอะโวยวายทำให้อาเฟยสงสัยเขาลุ
อ๋องหลีมองทุกคนที่อยู่ในห้อง ก่อนจะมองเลยไปยังเจ้าโจรแคระของเขาที่อยู่กลางวงล้อมทหาร"พวกเจ้ากล้าดียังไงถึงกล้ามาบุกเรือนรับรองของข้าแบบนี้ ไม่กลัวหัวหลุดจากบ่างั้นรึ!!"คำตวาดของอ๋องหลี ทำให้ทหารทุกคนถึงกับลนลานด้วยความกลัว ทุกคนต่างรู้กันดีว่าอ๋องหลีเด็ดขาดมากแค่ไหน"นี่เป็นคำสั่งของย่าเอง ทำไม! หลานจะลงโทษย่าอย่างนั้นหรืออ๋องหลี!" หลีฮูหยินออกตัวปกป้องทุกคน ชิงชิงทำได้แค่ก้มหน้าไม่กล้าสบตากับอ๋องหลี"ท่านย่าน่าจะรู้ว่าข้าไม่ชอบให้ใครเข้ามาล้ำเส้นแบบนี้ เดี๋ยวข้าจะให้คนส่งท่านย่ากลับจวน""นี่เจ้าคิดจะทำแบบนี้กับข้าจริงๆเหรออ๋องหลี กบฏแล้ว ลูกหลานตระกูลหลีกบฏกันหมดแล้ว"หลีฮูหยินตีโพยตีพายพร้อมกับกระทืบเท้าไปที่พื้นเมื่อเห็นว่าหลานชายคนเดียวของนางสั่งไม่ให้นางเข้ามาในจวนอ๋องอีก"ท่านพี่เทียนหยู ทำไมต้องขัดใจท่านย่าเพราะบุรุษคนนี้ด้วย เขามีความสำคัญอันใดหรือเจ้าคะ" ชิงชิงถามขึ้นทันที ดูเหมือนว่าบุรุษคนนี้จะมีความสำคัญต่อท่านพี่เทียนหยูมาก"ชิงชิง เจ้าควรเรียกข้าว่าอ๋องหลี" อ๋องหลีกล่าวขึ้นทันที"ทำไมชิงชิงต้องเรียกเจ้าว่าอ๋องหลีด้วย เดี๋ยวอีกหน่อยชิงชิงก็จะแต่งเข้ามาเป็นพระชายาของเจ้า
อ๋องหลีกลับมาที่เรือนของอาเฟย เขาเห็นแววตาที่โกรธเคืองเขาก็รู้แล้วว่าเจ้าโจรแคระของเขาไม่พอใจ"อย่าโกรธเลยนะอาเฟย ข้าขออภัยแทนท่านย่าของข้าด้วย""ผมต้องการไปจากที่นี่"น้ำเสียงที่เย็นชาของทำให้อ๋องหลีชะงักทันที ทะเลาะกันตั้งแต่ที่ริมแม่น้ำยังไม่ทันได้เจรจาให้เข้าใจกันเลย มาโดนเรื่องของท่านย่าอีก แบบนี้ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนเริ่มจะถอยหลังลงเรื่อยๆ อ๋องหลีขยับเข้าไปใกล้เพื่อต้องการจะอธิบาย"ข้ากับชิงชิง ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเกินเลย ข้า....""พอ...ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากฟัง ผมอยากออกไปจากที่นี่ ผมรู้ว่าผมทำหยกของคุณหาย คุณจะลงโทษผมแบบไหนก็ได้ แต่ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว คุณมีว่าที่พระชายาของคุณแล้ว ก็ไม่สมควรมายุ่งกับผมอีก!!"อาเฟยปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองเพราะไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรจากอ๋องหลีอีก เขาจะมีความสัมพันธ์กับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่กับคนที่มีเจ้าของแล้ว เขาเคยโดนนอกใจมาแล้ว เขารู้ว่ามันเจ็บปวดมาก เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำเด็ดขาด"ได้โปรด ฟังพี่อธิบายบ้างได้ไหม เจ้าจะเชื่อทุกคนโดยไม่เชื่อพี่บ้างเลยหรือไง ตั้งแต่ที่ริมน้ำแล้ว เจ้าผลักไสไล่ส่งพี่อยู่ตลอดเวลา เจ้าคิดว่
บรรยากาศในจวนอ๋องหลีเงียบสงบ เมื่อเจ้าของจวนอยู่ในอาการโศกเศร้า นั่งอยู่ในห้องด้วยท่าทีนิ่งเงียบ บนเตียงนอนยังคงเป็นว่าที่พระชายาของอ๋องหลี รอคอยการแก้พิษ "อ๋องหลีขอรับ ทหารที่ไปนำยามาถึงแล้วขอรับ"ทันทีที่ได้ยินเสียงทหารของตนรายงานว่าทหารที่ไปนำยามาถึงจวนเรียบร้อยแล้ว อ๋องหลีถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความดีใจ"ไปตามท่านหมอเกอมา!" อ๋องหลีออกคำสั่งทันที ท่านหมอเกออยู่ดูแลอาเฟยตลอด 2 วันที่ผ่านมา เพิ่งจะกลับไปพักที่ห้องรับรองที่เขาจัดให้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ทันทีที่ท่านหมอเกอมาถึง จัดการผสมยาแล้วจับกรอกเข้าไปในปากของอาเฟยทันที"เป็นยังไงบ้างท่านหมอเกอ คนรักของข้าจะหายหรือไม่""ตอนนี้แล้วแต่บุญแต่กรรมแล้วท่านอ๋อง เราทำทุกอย่างเต็มความสามารถแล้ว มันก็อยู่ที่ว่าร่างกายของว่าที่พระชายาจะสามารถซึมซับเอาตัวยาเข้าไปรักษาพิษได้มากน้อยแค่ไหน"คำพูดของท่านหมอเกอทำให้อ๋องหลีถึงกับเซ ไม่มีคำยืนยันจากท่านหมอเกอว่าอาเฟยจะฟื้น อ๋องหลีรีบถลาไปที่เตียงนอนพร้อมกับจับมือคนรักขึ้นแนบแก้มทันที"กลับมานะอาเฟย กลับมาหาพี่ พี่รู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนในโลกของพี่ พี่รู้ว่าเจ้าสามารถกลับไปได้ทุกเมื่อ แต่ได้โปรดเถ
"อาเฟยลูก"เสียงนี้อีกแล้ว เสียงที่เหมือนแม่เรียกคำพูดเดิมที่เคยได้ยิน แต่เขาไม่รู้เลยว่าเสียงนี้มันคือเสียงใครกันแน่ คราวที่แล้วเสียงนี้เรียกเขาให้เดินตามไปจนในที่สุดเขาก็หลงเข้าไปในยุคโบราณ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เกือบปีแล้ว เขายังคงได้ยินเสียงนี้อยู่อีก"อาเฟยลูก"อาเฟยลืมตาขึ้น ก่อนที่จะมองไปรอบๆ "อาเฟย" เสียงเรียกย้ำทำให้อาเฟยหันกลับไปมอง"แม่!" สิ่งที่เขาเห็นนั่นคือแม่ของเขาที่เสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก แม่คนเดิมที่ใจดีของเขา"คนดีของแม่ เหนื่อยไหมลูก""ไม่เหนื่อยเลยครับแม่ ผมมีความสุขมากๆเลยที่ได้อยู่กับท่านพี่ แต่ทำไมตอนนี้บรรยากาศมันดูแปลกๆนะครับ มันเกิดอะไรขึ้น""มันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอก แม่แค่อยากถามลูก ว่าระหว่างชีวิตในยุคปัจจุบันของลูกกับชีวิตที่กำลังเป็นพระชายาของอ๋องหลี ลูกชอบชีวิตแบบไหน"อาเฟยคิ้วขมวดทันที นั่นสินะ เขาใช้ชีวิตกับอ๋องหลีมาเกือบ 1 ปี จนลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นคนในยุคปัจจุบันไม่ใช่ยุคอดีต ลืมตัวตนการเป็นอาเฟย ศักดินามนตรี ไปซะสนิทเลย "ทำไมแม่ถามผมแบบนี้ล่ะครับ หรือว่าถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับยุคปัจจุบันแล้วเหรอ" น้ำเสียงที่เศร้าใจของลูกชายทำให้ผู้
ข่าวการแต่งตั้งพระชายาเป็นบุรุษเพศแพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรฉิน ข่าวนี้ทำให้ชิงชิงไม่พอใจ นางคิดว่าท่านลุงของนางที่เป็นเสนาบดีจะสามารถช่วยบังคับให้ฮ่องเต้แต่งตั้งนางเป็นพระชายาของอ๋องหลีได้ แต่ปรากฏว่าเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่นางต้องการ กลับกลายเป็นตอนนี้มีพระราชโองการแต่งตั้งอาเฟยเป็นพระชายาอย่างถูกกฎหมาย ไม่มีใครสามารถคัดค้านได้"พอเถอะนะชิงชิง ลุงพยายามแล้ว แต่ไม่สามารถขัดพระราชโองการของฝ่าบาทได้ ถ้าเรายังคัดค้านอยู่แบบนี้ตระกูลของเราคงไม่พ้นถูกประหารตามพระราชอาญาแน่นอน""แต่ท่านลุงเจ้าคะ ชิงชิงเสียศักดิ์ศรีในจวนอ๋องไปตั้งหลายปี ไม่มีใครอยากร่วมหอลงๆกับชิงชิง ใครจะรับผิดชอบเรื่องนี้ล่ะเจ้าคะ"ชิงชิงร้องไห้ด้วยความเสียใจ ใครๆก็รู้ว่าเขาเป็นคู่หมั้นของอ๋องหลี ใช้ชีวิตอยู่ในจวนอ๋องหลีมานานหลายปี คอยปรนนิบัติพัดวีหลีฮูหยินไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่นี่คือสิ่งที่นางได้รับ ความอยุติธรรมที่อ๋องหลีไม่เคยสนใจใยดีกับความดีของนาง"แล้วเจ้าจะให้ลุงทำอย่างไร พระราชโองการแต่งตั้งอาเฟยก็ออกมาแล้ว ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเราทำก็เท่ากับขัดพระราชโองการเชียวนะ""ก็แล้วถ้าอาเฟยไม่ได้อยู่รับราชองค์การล
อ๋องหลีและอาเฟยยังคงใช้ชีวิตเยี่ยงคนรักในจวนอ๋อง ถึงแม้ข่าวนี้จะกระจายแพร่ไปทั่วแต่มันก็ไม่ได้มีผลเสียอะไร การรักกับบุรุษเพศด้วยกันมันไม่ได้ถือเป็นการผิดธรรมเนียมประเพณี เพียงแต่มันจะมีกลุ่มคนบางส่วนที่ต่อต้าน ซึ่งเอาเรื่องนี้ขึ้นทูลต่อฮ่องเต้ เพื่อให้ปลดตำแหน่งอ๋องหลีออกจากการเป็นอ๋อง "แล้วท่านพี่จะทำอย่างไรต่อไป" อาเฟยเอ่ยถามคนรัก เขาคิดว่าเรื่องนี้มันน่าจะหลุดไปกับชิงชิงแน่ๆ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะกลัว แถมตอนนี้ใบหน้าของอ๋องหลีก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจต่อราชโองการที่มาถึง"เจ้าไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องแค่นี้พี่จัดการได้ ตำแหน่งอ๋องหลีของพี่ไม่ได้มาเพราะฝีปาก พี่ได้มาเพราะความสามารถ เพราะการนำทัพที่ตรากตรำสู้เพื่อราชวงศ์ฉินมาหลายปี พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าพี่ถูกปลดออกจากการเป็นแม่ทัพและตำแหน่งอ๋องหลี ใครจะเป็นคนนำทัพถ้ามีศึกสงครามเข้ามา""ผมมีแผนแล้วครับ ใช้แผนของผมรับรองว่าไม่มีใครกล้าปลดท่านพี่แน่นอน"อ๋องหลีมองหน้าคนรักก่อนจะยิ้มออกมา เจ้าแสนซนของเขาคงจะคิดเรื่องดีๆออกอีกแล้ว ตั้งแต่ที่อาเฟยมาอยู่กับเขา เขารู้สึกว่ามีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้นในชีวิต เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวต่ออุปส
ถึงแม้โทษของหลีฮูหยินจะมีแค่การนั่งบำเพ็ญเพียรอยู่ในห้องพระเท่านั้น แต่โทษนั้นมันไม่ได้ครอบคลุมไปสำหรับชิงชิง เมื่อสาวใช้มารายงานว่าท่านอ๋องยกการลงโทษนี้ให้กับอาเฟยทำให้ชิงชิงรู้สึกกลัว"ข้าจะทำเช่นไรดี ถ้าปล่อยให้มันเป็นผู้ลงโทษมันต้องลงโทษข้าจนตายหรือไม่ก็เสียโฉมแน่ๆ ข้าไม่อยากเจอสภาพแบบนั้น""เราต้องหนีเจ้าค่ะคุณหนู ไม่สามารถอยู่จวนอ๋องได้อีกแล้ว ถ้าคุณหนูยังอยู่ที่นี่จะต้องถูกลงโทษจนตายแน่ๆเลยเจ้าค่ะ"สาวใช้เสนอวิธีรอดแก่ชิงชิง"จะให้ข้าหนีไปที่ไหนเล่า บ้านข้าแตกสาแหลกขาดมาหลายสิบปีแล้ว ข้าถูกท่านย่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย มีความหวังที่จะขึ้นเป็นพระชายาของอ๋องหลี ถ้าข้าออกจากจวนข้าก็ไม่มีที่ไปเลย"ชิงชิงคิดหนักทันที การออกจากจวนอ๋องหลีก็เหมือนการให้นางไปตายอยู่ดี สตรีที่ไม่มีวิทยายุทธ ไม่มีผู้ชายคุ้มกะลาหัวจะอยู่ด้านนอกได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้เลยเช้าวันรุ่งขึ้น อาเฟยมาที่จวนหลังซึ่งเป็นที่พักของหลีฮูหยินและชิงชิง "ข้าแปลกใจนะเนี่ย ข้านึกว่าเจ้าจะหนี แต่ไม่ยักหนีแฮะ แสดงว่ารู้ตัวใช่ไหมว่าวันนี้ข้ามาที่นี่ด้วยเหตุอะไร เจ้ายอมรับโทษของเจ้าแล้วหรือยัง"อาเฟยดัดแปลงประโยคให้ชิ
ทันทีที่ทหารทั้งสองคนตายด้วยความผิดที่ลักพาตัวคนรักของอ๋องหลี ทำให้อาเฟยถึงกับตกใจ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนเข้มแข็ง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาสยดสยองขนาดนี้ ทำให้อ๋องหลีต้องหมุนเอาตัวอาเฟยเข้ามาซบอกเพื่อไม่ให้เห็นภาพตรงหน้า"กลัวก็ไม่ต้องดู พี่ขอโทษนะที่มาช้าจนเกินไป เกือบทำให้เจ้าเป็นอันตราย" "ไม่เป็นไรเลย ผมไม่ได้เป็นอันตรายอะไร แต่ผมไม่เข้าใจเลยทำไมพวกเขาจึงต้องจงเกลียดจงชังผมนัก ผมไม่เคยไปทำอะไรให้พวกเขาเลย" "ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว พี่อธิบายทุกอย่างให้กับท่านย่าฟังหมดแล้ว หลังจากกลับไปพี่จะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นพระชายา มันจะได้สิ้นเรื่องสิ่งราวไปเสียที""ได้ยังไงล่ะ พระชายาแต่งตั้งผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ผมเป็นผู้ชายจะเป็นพระชายาได้อย่างไร ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีการตัดชายเสื้อ แต่ผมก็คิดว่ามันไม่สมควร""ตัดชายเสื้อหรือ?"อ๋องหลีงงกับคำพูดของอาเฟยจึงเอ่ยถามขึ้น"ที่บ้านผม ถ้ามีบุรุษกับบุรุษรักกัน ชาวจีนจะเรียกกันว่าตัดชายเสื้อ"ถึงแม้จะไม่เข้าใจกับคำพูดของอาเฟยได้สักเท่าไหร่ แต่อ๋องหลีก็เลือกที่จะดึงเอาโจรแคระของเขาเข้าสู่อกกว้างเพื่อปลอบขวัญ"ถึงแม้เจ้าจะได้เป็นพระชายาหรือไม่ก็ตาม แต่เจ
อาเฟยลืมตาขึ้น เขารู้สึกมึนหัวไปหมด ความจำสุดท้ายคือเขากำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนภายในจวนของอ๋องหลี ก่อนจะหมดสติไปโดยไม่รู้สาเหตุ ตื่นขึ้นมาอีกทีปรากฏว่าตัวเองอยู่ในถุงกระสอบ เหมือนกำลังจะถูกใครสักคนแบกอยู่ "ข้าว่าไกลพอแล้วแหละ จัดการฆ่ามันเสียแล้วหมกป่าไป ถ้าเราหายนานกว่านี้ข้ากลัวว่าท่านอ๋องจะจับพิรุธได้!"อาเฟยได้ยินการสนทนา แต่เขาเลือกที่จะไม่ดิ้นรนและปล่อยให้ถูกแบกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาถูกวางลงแล้วถูกแก้มัดออกจากถุงกระสอบ ทันทีที่ทหารดึงถุงกระสอบออกจากตัวของอาเฟย ก็เห็นว่าคนที่ถูกจับมานั้นลืมตาพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก"กำลังคันไม้คันมืออยากกระทืบคนอยู่พอดี ขอบใจนะที่มาเล่นด้วย" อาเฟยพูดขึ้นพร้อมกับตวัดขาเตะพลทหารทั้งสองคนคงล้มกลิ้งลง พร้อมกับลุกขึ้นยืนตั้งหลักทันที"เข้ามาสิ!" อาเฟยท้าทายทหารทั้งสอง เขาจำได้ว่าคนทั้งสองคนเป็นทหารของอ๋องหลี น่าจะได้รับสินบนจากใครสักคนหนึ่งเพื่อมากำจัดเขาแน่นอน เขาจะไม่ยอมเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่หรอก ทหารทั้งสองคนกระโจรเข้าหาอาเฟย เพราะถ้าปล่อยอาเฟยกลับไปที่จวนของท่านอ๋องได้ นั่นหมายความว่าชีวิตของเขาก็คงจะหาไม่ การต่อสู้ 2 ต่อ 1 จึงเกิดขึ้นทันที ทหารทั้งส
อ๋องหลีมาที่จวนของหลีฮูหยิน เขาเดินเข้าไปด้วยสีหน้าบึ้งตึงแสดงอาการไม่พอใจอย่างเด่นชัด ทำให้หลีฮูหยินที่นั่งอยู่ รู้ทันทีว่าหลานชายมาด้วยเหตุอันใด"เอาคนของหลานคืนมา ถ้าไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าหลานไม่เตือนนะขอรับท่านย่า""นี่เจ้ากำลังขู่ข้ารึเทียนหยู!""หลานไม่อยากใช้อำนาจที่หลานมี บีบบังคับท่านย่าหรอกนะขอรับ แต่ท่านย่าก็คงจะรู้ดีว่าหลานมีตำแหน่งเป็นอ๋องหลีของอาณาจักรฉิน ศักดินาคงหลานสูงกว่าท่านย่ามาก หลานมีอำนาจจะสั่งเฆี่ยนหรือสั่งประหารท่านย่าด้วยซ้ำ อย่าบังคับหลานเลยนะขอรับ ส่งตัวคนของหลานคืนมา หลานจะถือว่าเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน"คำขู่ของหลานชายทำให้หลีฮูหยินไม่พอใจ สิ่งที่นางทำก็เพื่อหลานชายของนางทั้งนั้น นางต้องการแยกบุรุษผิดเพศคนนั้นออกจากหลานชายของนาง เพื่อให้หลานชายของนางยังดำรงอยู่ในฐานะอ๋องหลีต่อไป"เจ้ารู้หรือไม่เทียนหยู ว่าการที่เจ้ารักชอบกับบุรุษเพศมันมีผลตามมาเป็นเช่นใดบ้าง หากฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องนี้ เจ้าจะต้องถูกลงโทษ ย่าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้านะ""ถ้าหลานสนใจเรื่องนี้ หลานคงไม่เลือกอาเฟยตั้งแต่แรก หลานบอกแล้วไงขอรับ ว่าหลานจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ท่านย่าไม่จำเป
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นอ๋องหลีและอาเฟยก็มีความสัมพันธ์ที่ดีเกิดขึ้น อาเฟยยอมอยู่ในจวนอ๋องหลีด้วยความเต็มใจ แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องไม่มีใครมาทำให้ลำบากใจอีก ไม่อย่างนั้นจะไม่ยอมอยู่ ซึ่งอ๋องหลีสั่งให้ทหารคุมบริเวณรอบจวนอย่างเข้มงวดไม่ให้ผู้ใดก้าวล้ำเข้ามาในบริเวณจวนได้โดยเด็ดขาด"ท่านพี่ พวกบ่าวไพร่คุยกันว่าข้างนอกมีงานเหรอครับ พาผมไปดูหน่อยได้ไหม ผมอยากเห็นงานที่ว่านั่น อยากรู้ว่ามันเหมือนกับงานวิจัยของผมหรือเปล่า ผมอยากเห็นด้วยตาตัวเอง ได้ไหม"อาเฟยพูดขึ้นหลังทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว เมื่อเช้านี้เขาได้ยินพวกบ่าวไพร่พูดกันว่าคืนนี้จะมีงานที่ตลาด เขาอยากเห็นว่างานที่ว่านั่นเป็นงานอะไรแล้วจัดแบบไหน เหมือนกับที่เขาเล่าเรียนมาหรือเปล่า"เจ้าหมายถึงเทศกาลง่วนเซียวน่ะเหรอ"วันขึ้น 15 ค่ำเดือนอ้ายตามปฏิทินจันทรคติของจีนเป็นเทศกาลง่วนเซียว เป็นเทศกาลสำคัญหลังจากวันตรุษจีน ซึ่งมีเอกลักษณ์เด่นที่สุดคือ ชมโคมไฟโบราณ ชาวบ้านจะทำโคมไฟแบบโบราณชนิดต่างๆ เมื่ออาทิตย์ตกดิน เด็กๆ ในหมู่บ้านพากันจุดเทียนในโคมไฟ แล้วออกจากบ้านไปชุมนุมกันเป็นขบวน สร้างบรรยากาศคึกคักและอบอุ่น"เทศกาลง่วนเซียว....ที่มีโคมแ