บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นคู่อริของอ๋องตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 10

ราชวงศ์ฉิน (秦) มาจากชื่อแคว้นฉินของสกุลอิ๋ง (嬴) เดิมอยู่ในแถบเสฉวนทางตะวันตกของจีน แต่ได้ขยายอำนาจและย้ายศูนย์กลางการปกครองเข้ามายังภูมิภาคกวนจง (關中) หรือภาคกลางของจีนจนรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งสถาปนาจักรวรรดิแห่งแรกขึ้นได้สำเร็จ สงครามเพื่อรวมชาติของฉิน เป็นชุดสงครามที่เริ่มต้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาลโดย รัฐฉิน ต่อต้าน อีกหก มหาอำนาจที่เหลืออยู่ในจีน ได้แก่ ฮั่น จ้าว ห ยาน เว่ย ฉู่ และ ฉี ระหว่างปี 247 ถึง 221 ก่อนคริสตกาล ฉินได้พัฒนาจนกลายเป็นหนึ่งใน เจ็ดรัฐสงคราม ที่ทรงอำนาจที่สุดของจีนที่รวมตัวกันหลังจากการเสื่อมถอยของ ราชวงศ์โจว"ห้ามเข้า!" ทหารรักษาที่พักชั่วคราวของท่านอ๋องหลียกดาบขึ้นเพื่อกันไม่ให้ทหารนายหนึ่งเข้าไปด้านใน"อย่าขวางข้า ถ้ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องทูลให้อ๋องหลีได้รับทราบ" ทหารนายนั้นกล่าวขึ้นเสียงแข็ง ทำให้ทหารอีกสองคนที่ใช้ดาบขวางทางต้องเปิดดาบออกทันทีภายในกระโจมชั่วคราวสำหรับท่านอ๋อง ด้านในกว้างขวาง ท่านอ๋องหลีเป็นผู้บัญชาการทหารหนึ่งในใต้หล้า ออกรบมาเป็นร้อยเป็นพันสนาม เขาชนะทุกศึก ไม่ว่าจะศึกน้อยหรือศึกใหญ่ ศึกนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่กองทัพของดินแดนฮั่นไม่

อาเฟยยังคิดว่านี่คือกลุ่มของนักวิจัยที่จับเขามา แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือทำไมต้องแต่งคอสเพลย์เป็นคนโบราณกันด้วย คิดว่าเขาจะกลัวกับคนแบบนี้หรือไง "แต่งเหมือนซะด้วยนะ ดูซิเนี่ยขนาดผมก็ยังใส่วิกยาว"'พลึ่บ' อาเฟยเดินไปข้างหลังผู้ชายร่างสูงก่อนที่กะจะดึงวิกออกแต่ปรากฏว่าร่างทั้งร่างของชายคนนั้นถอยกลับหลังเพราะแรงดึงของเขา"บังอาจนัก! กล้าดีอย่างไรถึงได้มาดึงผมข้าแบบนี้ เจ้าไม่ห่วงชีวิตของตัวเองแล้วสินะ!!" อ๋องหลีโมโหอย่างรุนแรงที่มีคนบังอาจมาจับเส้นผมของเขา ทั่วทั้งปฐพีไม่มีใครแม้แต่จะใช้มือลูบผมของเขาด้วยซ้ำ นอกจากคนรับใช้ที่คอยดูแลเส้นผมของเขาเท่านั้น[อะไรเนี่ย! ผมจริงเหรอ ลงทุนเหมือนกันแฮะ]อาเฟยไม่ได้สนใจกับคำตวาดของชายตรงหน้าเขายังคงคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก การแสดงระดับออสก้าแน่ๆอ๋องหลีเองก็กำลังงงกับการกระทำของโจรตัวเล็ก นอกจากจะไม่ยำเกรงเขาแล้ว ดูเหมือนว่าคนคนนี้จะไม่ห่วงชีวิตเลยด้วยซ้ำ"เลิกเล่นละครได้ละ ฉันรำคาญแล้วเนี่ย สรุปว่านายเป็นคนของกลุ่มไหนจ้างมาให้แสดงละครแบบนี้ มันน่าตลกจริงๆเลยแต่งตัวบ้าบออะไรเนี่ย" อาเฟยเท้าสะเอวใส่ชายแปลกหน้า เขารู้สึกว่าการแสดงพวกนี้มันเริ่มน่าเบื่อแ

การคุยกับท่านหมอเกอไม่เป็นผล ท่านหมอจึงสั่งให้อาเฟยหลับพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยมาคิดกันว่าจะเอาอย่างไรต่อไป ซึ่งอาเฟยก็เห็นด้วยเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว เขาได้นอนอยู่ข้างๆเตียงนอนของท่านหมอเกอ มีผ้าห่มบางๆห่มร่าง แต่หน้าแปลกที่ไม่หนาวเลย ทั้งๆที่ภายนอกหิมะกำลังตกและมีอาการที่หนาวเย็นมาก แต่ภายในเต็นท์นอนขนาดใหญ่นี้กลับอบอุ่น วันรุ่งอรุณ อาเฟยตื่นเช้าขึ้นด้วยความเมื่อยล้า ถึงแม้ว่าอากาศจะไม่หนาวแต่พื้นแข็งมาก เล่นเอาเขาปวดหลังจนกระดูกลั่นก๊อบแก๊บไปหมด อาเฟยมองดูเตียงนอนของท่านหมอเกอ ปรากฏว่าท่านหมอเกอตื่นไปแล้ว เขาจึงทำการเก็บที่หลับที่นอนของตัวเอง แล้วเดินออกจากสิ่งที่เขาเรียกว่ากระโจม เป็นที่พักชั่วคราวที่เขาเคยเห็นผ่านๆตาประมาณในหนังจีนโบราณ ทันทีที่เขาเดินออกมาภายนอกทำให้อาเฟยถึงกับตาค้าง [อะไรกันเนี่ย] อาเฟยถึงกับอุทานในใจ ด้านนอกเขาเห็นคนใส่ชุดทหารนับร้อยนับพันคนวิ่งสวนกันไปมา ทุกคนถืออาวุธครบมือ ที่นี่เป็นกองทัพจริงๆด้วย ไม่ใช่ศูนย์วิจัยอย่างที่เขาเข้าใจ แล้วยุคนี้มันจะมีได้อย่างไรกองทัพแบบนี้ อาเฟยพยายามรวบรวมสติและสิ่งที่เขาเจอมาทั้งหมด สิ่งที่เขาคิดว่ามันเป็นการแกล้

อ๋องหลีมองดูคนตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามกับเขา ถึงแม้จะแต่งตัวแปลกประหลาดแต่กลับใช้ตะเกียบได้คล่องแคล่ว และดูเหมือนว่าจะยังไม่มีมารยาทในการกินสักเท่าไหร่ แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ถือกับเรื่องนี้"เจ้าจะบอกข้าได้หรือยังว่าเจ้ามาจากที่แห่งใด" คำถามของอ๋องหลีทำให้อาเฟยถึงกับชะงักตะเกียบที่กำลังคีบเต้าหู้เข้าปาก"ผมไม่รู้หรอกว่าผมมาที่นี่ได้ยังไง ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องหาวิธีกลับบ้านให้ได้ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ผมควรอยู่เลยจริงๆ" อาเฟยพูดพร้อมกับคีบของเข้าปากต่อไป เพราะตอนนี้ท้องของเขากำลังประท้วงว่าหิว ถ้าขืนยังคุยกับไอ้อ๋องคนนี้สงสัยต้องได้กินหัวเขาแทนข้าวแน่นอนอ๋องหลีวางตะเกียบไว้บนถ้วยข้าวของตัวเองก่อนที่จะนั่งมองเจ้าโจรแคระกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ถึงจะเป็นคนแปลกไปเสียหน่อย แต่ก็ดูไม่มีพิษสง ดูๆแล้วน่าจะไม่เป็นวิทยายุทธด้วย "เจ้ามาเป็นผู้ติดตามให้ข้าได้ไหม" "ผู้ติดตามที่คุณว่าหมายถึงอะไรล่ะ หมายถึงทหารน่ะเหรอ ผมทำไม่ได้หรอก ผมเป็นนักโบราณคดีไม่ได้เป็นทหาร" อาเฟยตอบปฏิเสธทันที จะให้เขาไปถือดาบวิ่งไล่ฟันใครก็คงไม่ได้เขาเป็นนักวิจัยเป็นนักโบราณคดีทำได้แค่ตรวจสอบวัตถุโบราณเท่านั้นแหละ"ไม่ต้อ

ในระหว่างที่ท่านอ๋องรับชมการประลองในคู่ต่อไป ทหารก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น"ท่านอ๋องขอรับ กองกำลังของดินแดนโจวเดินมาประชิดกองทัพของเราแล้วขอรับ ดูเหมือนว่าจะส่งทหารมาส่งสารให้กับท่านอ๋องขอรับ"อ๋องหลียกสัญญาณให้การประลองหยุดลงทันทีพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน ก่อนที่จะทำมืออนุญาตให้ทหารทางดินแดนโจวเข้าเฝ้า"เจ้ายกพลมาแค่ 2000 คนกะจะมาตีกองกำลังของข้าอย่างนั้นรึ" อ๋องหลีถามพลทหารที่เดินเข้ามาพร้อมกับทำความเคารพเขา"ได้หาเป็นเช่นนั้นไม่ท่านอ๋อง ดินแดนโจวของเรา ไม่ได้อยากเป็นปรปักษ์กับท่าน การมาครั้งนี้ ข้าน้อยเพียงแต่มาส่งสารจากท่านแม่ทัพของข้าน้อย ส่งตรงให้ท่านอ๋องเท่านั้นขอรับ"ทหารของท่านอ๋องหลีรับเอาสารจากพลทหารก่อนที่จะนำมาส่งให้ถึงมือของอ๋องหลี อ๋องหลีเปิดอ่านทันที ด้านในเป็นสัญญาสงบศึก แสดงว่าดินแดนโจวไม่ได้อยากทำศึกกับอาณาจักรฉินในระหว่างที่ท่านอ๋องนั่งอ่านสารที่มาจากดินแดนโจว อาเฟยเดินกลับมาด้วยเครื่องแต่งกายแบบจีน ถึงแม้ผมจะสั้น แต่กลับสร้างรัศมีแผ่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทำให้อ๋องหลีที่กำลังอ่านสารเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสนใจ แม้แต่พลทหารที่อยู่โดยรอบก็จ้องมองอาเฟยกันเป็นตาเดียวก