All Chapters of เล่ห์รักพรางสิเน่หา: Chapter 31 - Chapter 40

เสื้อม่อฮ่อมสีน้ำเงินขนาดพอดีตัว พร้อมกับหมวกไม้ไผ่สานมาให้เธอ เหมันต์ออกจากบ้านไปที่แปลงนาแต่เช้ามืด หญิงสาวรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้น เมื่อหื่นตัวพ่อไม่อยู่บ้าน“คนเยอะจังเลย” เพียงขวัญรำพึงขึ้นมา หลังจากนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ที่มีเด็กสาวแก้วใจเป็นคนขับมาถึงแปลงนา เธอไม่คิดว่าจะมีการเตรียมงานใหญ่โตขนาดนี้ ชาวบ้านมารวมตัวกันเป็นร้อย มีเวทีหมอลำขนาดเล็กตั้งอยู่ใกล้ๆแปลงนาด้วย“อย่างนี้ทุกปีแหละค่ะ งานลงแขกเกี่ยวข้าวนาพี่เหมใครๆก็อยากมา อาหารฟรี ดนตรีหมอลำเพราะ เจ้าของนาก็ล้อหล่อ” แก้วใจพูดจบก็ทำหน้าเพ้อฝัน เพียงขวัญหัวเราะกับท่าทางของเด็กสาว“หล่อเท่าคนนั้นมั้ย” หญิงสาวพยักพเยิดไปทางบดินทร์ที่กำลังเดินเข้ามาหา ใบหน้าแก้วใจขึ้นสีแดงแปร๊ดเมื่อถูกล้อ“พี่ขวัญอ่ะ” เด็กสาวกำมือบิดไปมาก้มหน้าอาย“นายกอบต.กำลังจะกล่าวเปิดงานแล้ว เร็วเถอะสาวๆ” บดินทร์ยิ้มให้สองสาวต่างวัยทั้งสอง แต่ยิ้มอย่างมีความหมายให้เด็กสาวที่ยืนหน้าแดงเพราะถูกแซว เพียงขวัญรู้สึกตัวเหมือนเป็นคนนอก หญิงสาวพอดูออกว่าบดินทร์กับแก้วใจน่าจะเป็นมากกว่าคนรู้จัก จึงขอตัวเดินเลี่ยงไปทางแปลงนา

คนถูกนวดปล่อยกายปล่อยใจไปกับสัมผัสหนักเบา เคลิบเคลิ้มจนใกล้จะเข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที จึงไม่ได้นำพากับความร้อนผ่าวของมือใหญ่ที่สอดหายผ่านชายเสื้อยืดของตน กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำเมื่อความร้อนนั้นแนบอยู่กับผิวเนื้อ เพราะมันมาพร้อมกับสัมผัสหนักเบาชวนผ่อนคลาย เสื้อยืดตัวสวยจึงถูกเลิกขึ้นสูงจนเปิดเปลือยแผ่นหลังเนียนขาว เหมันต์ใช้นิ้วคลึงช่วงเอวคอดและเลื่อนสูงขึ้นไปตามแผ่นหลัง จนกระทั่งถึงตะขอเสื้อชั้นในสีหวาน นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ก็บีบเบาๆ ปลดปล่อยความอวบหยุ่นที่เขารู้ดีว่าเต็มไม้เต็มมือแค่ไหน แต่ช่างน่าสงสารนักที่มันถูกทาบทับไว้ อยากจะพลิกกายนุ่มให้นอนหงายแล้วบีบคลึงปลอบประโลมเหลือเกิน“อืม...” ปากเล็กสีเรื่อพึมพำ พร้อมกับร่างสาวที่ขยับเล็กน้อย ลมหายใจถูกระบายออกมาเบาๆอย่างมีความสุข เหมันต์ยิ้มให้กับอาการของหญิงสาว“เดี๋ยวจะนวดให้ทั่วตัวเลย อยู่นิ่งๆนะ” ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าเล่ห์ก้มลงกระซิบบอกเบาๆ ซึ่งหากหญิงสาวได้เห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้ เพียงขวัญจะไม่มีวันพยักหน้ารับอย่างนี้แน่นอนกางเกงผ้ายืดขาสั้นถูกถอดร่นออกอย่างเบามือ โดยที่เจ้าของให้ความร่วมมือยกขยับสะโพกเปิดทางให้โ

“ไปกันเถอะ” ร่างสูงใหญ่จูงมือเล็กเดินเร็วตรงไปยังรถ เพียงขวัญก้าวเดินเร็วจนเกือบจะเป็นวิ่ง อารมณ์ตื่นเต้นดีใจที่เขาจะพาไปพบมารดาของเขาหายไปเกือบครึ่ง เขาแกล้งหรือไม่รู้จริงๆว่าเธอขาสั้นกว่าเขามาก หญิงสาวยู่ปากใส่คนที่เธอกำลังวิ่งตามจนแทบหัวคะมำ แต่เขาก็ยังไม่สนใจที่จะผ่อนปรนความเร็ว รอยยิ้มขำเวลาชำเลืองมาเห็นเธอกระหืดกระหอบวิ่งตามนั้นน่าหมั่นไส้ที่สุด อยากจะตะกรุยหน้าหล่อๆที่แก้วใจบอกว่าผู้หญิงค่อนครึ่งเมืองหลงใหลอยากได้เป็นสามีนัก ผู้หญิงครึ่งค่อนเมืองนี้มาหลงใหลคนพรรค์นี้ได้อย่างไรนะ พวกนั้นไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายขี้แกล้ง และขี้เอา...แต่ใจ “แม่ดีใจนะที่ได้หนูขวัญมาเป็นเอ่อ...มาเป็นลูกสะใภ้” คุณสายฝนพอทราบเรื่องราวที่มาที่ไปของเพียงขวัญมาบ้างจากคนสนิทของลูกชาย ผู้สูงวัยรู้ว่าหญิงสาวมาอยู่กับลูกชายเพื่อแลกเปลี่ยนกับหนี้ก้อนโต หนี้ที่บิดาของเพียงขวัญหยิบยืมไปจากสามีผู้วายชนม์ไปแล้วของท่าน“ค่ะ” เพียงขวัญยิ้มจืดเจื่อน ลูกสะใภ้งั้นเหรอ เธอก็แค่ผู้หญิงที่ทดแทนบุญคุณของพ่อแม่บุญธรรม โดยการเอาอนาคตทั้งหมดมาทิ้งไว้ที่นี่ หากเหมันต์รู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่

“เรื่องอะไรจะเปิดให้ นอนคนเดียวไปเถอะ” ร่างเล็กเอนกายลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตลอดตั้งแต่ปลายเท้าถึงศีรษะ แล้วอุดหูทั้งสองข้างไว้ เพราะไม่อยากได้ยินเสียงของคนขี้เอา...แต่ใจ“ก็ได้...อยากจะลองดีกับผมใช่มั้ย” เหมันต์โมโหที่คนอยู่ในห้องไม่ยอมเปิดประตูให้ ชายหนุ่มมองบานประตูอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางห้องของตนเสียงคาดโทษหายไปเพียงครู่เดียว ก็มีเสียงกุกกักดังอยู่ที่ประตู เพียงขวัญรีบลุกขึ้นนั่ง ตามองไปที่ประตูอย่างระแวดระวัง แล้วก็ต้องตกใจตาเบิกกว้าง เมื่อประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก โดยมีร่างใหญ่ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น หญิงสาวลนลานลงจากเตียง รีบวิ่งไปยังประตูห้องน้ำ รู้แหละว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาอยู่ในโหมดโมโหจัด ซึ่งสถานการณ์ตอนนี้เธอต้องพาตัวเองให้อยู่ห่างเขามากที่สุด“จะไปไหน” เสียงถามคำรามชิดใบหูเล็ก ร่างบางถูกรวบเอวคอดไว้แน่น ก่อนที่จะถูกยกลอยหวือขึ้นพาดบ่าแกร่ง โดยไม่ทันได้ก้าวไปไหนด้วยซ้ำ“ว้าย! คุณเหมปล่อยขวัญนะ” คนถูกอุ้มพาดบ่าศีรษะห้องต่องแต่งระดมทุบแผ่นหลังกว้างไม่ยั้ง ปากก็ร้องโวยวายให้เขาปล่อยเธอลง หัวใจสาววูบไหว หวาดกลัวว่าเขาจะทำอ

“คุณเหม...” เพียงขวัญรีบโอบกอดเอาลำคอหนาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีไป สบสายตาชายหนุ่มด้วยแววตาเว้าวอนอ่อนหวาน ริมฝีปากสั่นระริกจนต้องขบกัดกลีบปากบ่างไว้เพื่อข่มอารมณ์บางอย่าง เหมันต์หอบหายใจฟืดฟาดกับภาพใบหน้าเย้ายวนโดยไม่ตั้งใจของหญิงสาว แม่มดชัดๆ เพียงขวัญเป็นแม่มดตัวเล็กที่สะกดเขาไว้ด้วยท่าทางไร้เดียงสาโดยไม่ได้ตั้งใจ ความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของรุนแรงจนเขาอยากจะตีตราป่าวประกาศให้ทุกคนในจักรวาลนี้ได้รู้ว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว“คุณเป็นของผม อยู่กับผมตลอดไปนะขวัญ” หญิงสาวไม่ตอบรับ หากแต่ดึงรั้งใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ ริมฝีปากอิ่มเผยอรอท่า เมื่อเหมันต์กดจูบลงมาอย่างเร่าร้อนเธอก็ตอบสนองอย่างเท่าเทียมผิวเนื้อที่เสียดสีสัมผัสกันจุดประกายความรู้สึกที่รุนแรง ต่างฝ่ายต่างผวาเข้าหากอดรัดกันแนบแน่น ลูบไล้แตะต้องกันและกันอย่างโหยหา ยิ่งแนบชิดยิ่งสัมผัสก็ยิ่งจมดิ่งสู่ห่วงเสน่หา ความรู้สึกต่อกันมากมายทบทวีจนน่าตกใจ“คุณเป็นของผม เป็นของผมคนเดียว” เหมันต์ย้ำเสียงห้าวกระซิบแนบใบหูเล็ก แล้วค่อยเลื่อนใบหน้าลงต่ำ เพื่อดื่มด่ำกับทรวงอกคู่งาม ร่างเล็กแ