Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 361 - Bab 370

“ลากออกไปเถอะ โบยให้ตายที่นี่เลย ให้คนทั้งวังเห็นเป็นเยี่ยงอย่างว่า การแอบลักลอบขายของในวังโดยพลการมีผลลัพธ์เช่นไร”ฮองเฮาหันไปกล่าวกับฮ่องเต้ต่อว่า “ไม่รู้ว่าหม่อมฉันลงโทษเช่นนี้ถูกต้องตามกฎระเบียบหรือไม่เพคะ หม่อมฉันคิดว่าเสียนเฟยควบคุมคนใต้บังคับบัญชาไม่ดี โทษตายเว้นได้ โทษเป็นไม่อาจเว้น…”สาวใช้ของนางยังนับว่าภักดี ยอมออกมาแบกรับความผิดแทน แต่เจียงเฟิ่งหัวคิดว่านางจะรอดตัวไปได้ง่ายดายเช่นนี้หรือ? นางจะให้คนแซ่เจียงหนีไม่พ้นสักคน“ล้วนเป็นการกระทำของบ่าว บ่าวขอตายเพื่อชดใช้ความผิดเพคะ ตอนนี้ฮองเฮาทรงพอพระทัยแล้วใช่ไหมเพคะ! วินาทีถัดมา ก็เห็นเหลียนเย่หยิบปิ่นเงินด้ามหนึ่งขึ้นมาจากพื้นแล้วแทงเข้าไปในลำคอของตนอย่างไม่ลังเล เลือดไหลทะลักออกมาในเสี้ยววินาที เมื่อนางตายแล้ว ฮองเฮาก็คงไม่มีเหตุผลมาสร้างความลำบากให้คุณหนูแล้วกระมังเจียงเฟิ่งหัวไม่ทันระวังว่านางจะฆ่าตัวตาย จึงตกใจจนใบหน้าซีดขาว นางกอดเหลียนเย่ไว้ กดแผลของนาง น้ำเสียงสั่นสะท้าน “เหลียน…เหลียนเย่ ไม่เอานะ หมอหลวง รีบเรียกหมอหลวงเร็วเข้า”“คุณหนู ท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ พวกเราเคยเชิญหมอหลวงมาตรวจรักษาได้ที่ไหนกัน แทนที่จะ

ในเวลานั้นเอง ฝูลู่ก็นำโคมดอกบัวเข้ามาอีกสองดวง “ฝ่าบาท โปรดทรงทอดพระเนตรพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นสิ่งที่บ่าวให้คนเก็บขึ้นมาจากทะเลสาบพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้มองโคมดอกบัว จากนั้นก็เพ่งไปที่อักษรบนนั้น ล้วนเป็นคำอวยพร แม้จะมิได้ระบุชื่อ แต่เขาจำได้ว่าเป็นลายมือของเสียนเฟย “โคมไฟสองดวงนี้เสียนเฟยเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ?”ฝูลู่กล่าวว่า “น่าจะใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงรู้สึกหรือไม่ว่าพวกมันช่างดูคุ้นเคย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้พยายามย้อนนึก “ข้าเคยเห็นจากที่ใดมาก่อนนะ ออกจะคุ้นเคยอยู่บ้างจริงๆ โคมสองดวงนี้ทำอย่างประณีตถึงเพียงนี้ คิดไม่ถึงว่าเสียนเฟยจะมีฝีมือที่ดีเช่นนี้”“ยามนั้นฝ่าบาทยังทรงเป็นองค์รัชทายาท ทรงเคยเก็บโคมดอกบัวที่ข้างทะเลสาบได้ดวงหนึ่ง ตอนนั้นก็เพิ่งผ่านวันเกิดของฝ่าบาทมาเช่นกัน เป็นช่วงเวลานี้ของปีที่แล้วนั่นเอง ทรงจำได้หรือยังพ่ะย่ะค่ะ?” ฝูลู่กล่าวต่อ “เวลานั้นบ่าวเพิ่งมารับใช้ข้างกายฝ่าบาท ฝ่าบาททรงมีราชกิจยุ่ง ต้องทรงลืมไปแล้วแน่”“เจ้าพูดถึงโคมที่เหมือนลูกท้อดวงนั้นหรือ” เขาเหมือนจะมีความทรงจำนี้อยู่ฝูลู่กล่าวว่า “เป็นดวงนั้นเองพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงลองทอดพระเนตรดู

หิมะตกแล้ว หิมะที่ตกหนักและปลิวไสวดุจขนห่าน ทำให้เมืองหลวงอันเรืองรองประดุจปกคลุมไปด้วยอาภรณ์สีเงิน ทัศนียภาพที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะนี้ก็ดูงดงามมีเอกลักษณ์ไปอีกแบบไม่ว่าสงครามที่ชายแดนจะรบกันหนักหน่วงเพียงใด ล้วนไม่อาจส่งผลกระทบต่อเมืองหลวง ที่ยังคงคึกคักและรุ่งเรืองเช่นเดิมเจียงเฟิ่งหัวสวมเสื้อคลุมอันหรูหราที่มีหมวกคลุมศีรษะยืนอยู่ข้างหน้าต่างพลางทอดสายตาออกไปไกล ความคิดของนางล่องลอยออกไปไกลแสนไกล แววตาที่ลึกล้ำดุจบึงน้ำอันหนาวเหน็บสาดประกายเย็นเยียบออกมาคิดไม่ถึงว่าจะจัดการกับจีเฉินได้รวดเร็วเช่นนี้ ในชาติก่อน จีเฉินเป็นแรงหนุนคนสำคัญของซูถิงหว่าน พวกเขาคนหนึ่งอยู่ในวังคนหนึ่งอยู่นอกวัง ในนอกเสริมประสาน การกำจัดเขาทิ้งในเวลานี้จึงถือเป็นการกำจัดศัตรูคู่แค้นที่สำคัญไปได้คนหนึ่ง“เจ้าต้องกลับวังอีกแล้วสินะ! ข้าจะไม่ได้เห็นเจ้าอีกหลายเดือนอีกแล้วใช่หรือไม่ หวังจริงว่า ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตอนเจ้าคลอดลูกได้ คนอื่นล้วนบอกว่า การคลอดลูกเป็นด่านความเป็นตายของผู้หญิงที่เท้าข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในตำหนักมัจจุราช” หลินอวี่ยืนอยู่ข้างนาย มองตามสายตาของนางไปยังควันที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ไกลออกไป

“แม่นางหลิน เจ้าดื่มช้าๆ หน่อย” กัวเซี่ยวไม่เหลือท่าทางเสเพลไร้ความสำรวมในอดีตอีก เขาเอ่ยห้ามปรามว่า “แม่นางหลิน เจ้าอารมณ์ไม่ดีหรือ!”“ผู้ใดบอกว่าข้าอารมณ์ไม่ดีกัน” หลินอวี่กล่าวต่อว่า “สุรานี้เจ้าเป็นคนออกเงินซื้อ ท่านจะดื่มไม่ดื่ม?” กัวเซี่ยวรีบเทเหล้าออกมาอีกจอกแล้วดื่มลงไปจนหมดในอึกเดียว “ข้าดื่ม” ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะได้ดื่มสุรากับนาง แน่นอนว่าต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้มั่นสุราผ่านไปสามรอบ กัวเซี่ยวก็ดื่มจนหน้าแดงก่ำแล้ว แม้แต่นั่งก็นั่งไม่มั่น “ดื่มอีก ข้ายังดื่มได้…ดื่ม…แม่นาง…แม่นางหลิน เจ้าช่างงามนัก”สีหน้าของหลินอวี่ยิ่งเปล่งปลั่งแดงระเรื่อ จู่ๆ นิ้วเรียวงามทั้งสิบของนางก็สัมผัสลงบนแก้มของเขา คนที่อยู่เบื้องหน้าราวกับได้กลายเป็นผู้ที่อยู่ในใจนางไปแล้ว นางพึมพำว่า “คุณชายน้อย ดื่มสุราสิ”กัวเซี่ยวถูกอารมณ์รักทำให้เลอะเลือนไปแล้ว เขาคว้ามือนางไว้แล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด “แม่นางหลิน ข้าชอบเจ้า”หลินอวี่หัวเราะอย่างหยาดเยิ้ม ตั้งแต่เด็กนางก็เรียนรู้ทักษะการล่อลวงบุรุษพวกนั้นกับเจียงเฟิ่งหัว ยามนี้นำมาใช้กับกัวเซี่ยวก็เกินจะพอ อาศัยเพียงยิ้มเดียวของนางก็ทำให้กัวเซี่ยวมัวเมาลุ่มห

เมื่อเจียงเฟิ่งหัวกลับวังก็ถูกฮ่องเต้เรียนตัวไปที่ห้องทรงอักษร หลังนางรายงานเรื่องภารกิจที่ฮ่องเต้มอบหมายให้นาง ก็วางแผนจะกลับตำหนักคุนหนิงไปคารวะฮองเฮาแต่จู่ๆ ฮ่องเต้ก็ตรัสขึ้นมาว่า “ได้ยินว่าพระชายาของเหิงอ๋องชำนาญการวางหมาก เราอยากหาคนมาเล่นด้วยสักตาพอดี ว่าอย่างไร จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเราสักตาหรือไม่”เจียงเฟิ่งหัวคารวะลงรอบหนึ่งด้วยมารยาที่พอเหมาะ ไม่ถ่อมตัวไม่เย่อหยิ่ง แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “เคารพมิสู้เชื่อฟัง สะใภ้ย่อมทำตามพระบัญชาของเสด็จพ่อเพคะ แต่หากเสด็จพ่อทรงเป็นฝ่ายปราชัย ลูกจะขอรางวัลจากเสด็จพ่อสักอย่างได้ไหมเพคะ”ฮ่องเต้ตรัสว่า “อยากได้อะไรก็พูดมาได้เลย หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ก็ถือเป็นรางวัลที่เจ้ามีผลงานใดการทำคดี แต่หากพ่ายแพ้ รางวัลก็จะไม่มีแล้วนะ”เจียงเฟิ่งหัวแอบคิดว่า “ฮ่องเต้ยังคงเป็นพวกที่ไม่ยอมเสียเปรียบ ถึงกับเอารางวัลของนางมาใช้เดิมพันหมาก หากนางชนะหมากควรนับเป็นรางวัลพิเศษไม่ใช่หรือ!”“เพคะ” นางตอบอย่างว่าง่ายเพราะในท้องของเจียงเฟิ่งหัวมีเด็กอยู่ เพื่อดูแลเด็กในท้องของนาง จึงให้หัวหน้าขันทีเฉายกโต๊ะที่สูงขึ้นเล็กน้อยเข้ามาตัวหนึ่งมาใช้แก้ขัด และยังเตรียม