All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 341 - Chapter 350

เจียงเฟิ่งหัวเดินเข้าไปประคองอวิ๋นฟางขึ้นมา และเอ่ยด้วยเสียงเบาว่า “อย่าคุกเข่าเลย ถึงอย่างไรตอนแรกที่เจ้าอาศัยที่จวนอ๋อง เราเจ้าต่างเคยเป็นนายบ่าวกันหนึ่งครา เจ้ากับจีเฉินเป็นสามีภรรยากันแล้ว น่าเสียดายดวงหน้าอันงดงามเพียงนี้ของกูกูเหลือเกิน เดิมทีข้าคิดว่าจีเฉินจะดูแลทะนุถนอมเจ้าอย่างดี บัดนี้แม้แต่มือยังปล่อยให้ความหนาวกัดกินจนเป็นแผล อากาศหนาวเย็นเพียงนี้กลับปล่อยให้สวมเสื้อผ้าอาภรณ์บางเพียงนี้ เฮ้อ!” คำพูดของนางกระแทกเข้ากลางใจของอวิ๋นฟางอย่างจัง อวิ๋นฟางได้แต่นึกน้อยเนื้อต่ำใจ พอคิดได้ว่าตนเองแต่งแก่สวะไร้ค่าอย่างจีเฉินขึ้นมา อวิ๋นฟางก็โกรธกรุ่นแทบจะคลั่งตายให้ได้ คนที่นางอยากจะแต่งงานด้วยคือเหิงอ๋องต่างหาก แต่ในยามนี้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกแล้ว นางจำใจต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเพื่อให้ทุกสิ่งผ่านพ้นไป ชีวิตของนางในเรือนสกุลซูเลวร้ายยิ่งนัก ทั้งที่ตอนแรกที่อาศัยในจวนเหิงอ๋องนางมีชีวิตที่มั่งคั่งสุขสบาย คิดถึงเมื่อตอนที่ใช้ชีวิตในจวนเหิงอ๋องแม้แต่เสื้อผ้าอาภรณ์นางยังไม่จำเป็นต้องซักล้างทำความสะอาดด้วยตนเองเลยด้วยซ้ำ บัดนี้ชีวิตของนางไม่ต่างจากสาวใช้ธรรมดาคนหนึ่งเลย นางนึกย้อนก

จางอันอวี้พาจั่วซือไปแจ้งข่าวการตัดสินใจนี้แก่จีเฉินด้วยตนเอง เจียงเฟิ่งหัวพลันเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหันว่า “ใต้เท้าจาง ใต้เท้าจั่วช้าก่อน เรื่องที่จีเฉินวางยาอวิ๋นฟาง จากนั้นยังใช้กำลังทารุณนาง…เรื่องนี้ควรจัดการอย่างไรดี กฎหมายแห่งต้าโจวน่าจะมีบทบัญญัติไว้!” จางอันอวี้เหลือบสายตามองไปทางจั่วซือ “เจ้าหน้าที่จากกรมพิธีการน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดียิ่งกว่า” จั่วซือเอ่ย “จีเฉินเป็นบัณฑิตที่จะต้องเข้าสอบในปีหน้า เขาประพฤติตนผิดศีลธรรม ว่าตามกฎหมายกรมพิธีการก็สมควรเพิกถอนสิทธิ์การสอบของเขา และอาจถึงขั้นออกบทลงโทษที่สาสมด้วยพ่ะย่ะค่ะ ส่วนที่ว่าเขาจะได้รับโทษสถานใดหรือจะต้องถูกตัดสินประหารชีวิต ในบทกฎหมายมีระบุไว้พ่ะย่ะค่ะ หากความผิดร้ายแรงก็จะต้องถูกตัดสินประหารชีวิตในทันที ทั้งนี้การตัดสินก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์โดยรวม หากว่าเขามีส่วนร่วมในการสังหารคน และมีหลักฐานการทำความผิดชัดเจน ก็ควรให้กรมอาญาและศาลาว่าการเขตเมืองหลวงล้วนดำเนินการจัดการได้เลยทันที” ความหมายก็คือหากต้องการจะลงโทษจีเฉิน ก็ต้องเชิญให้กรมอาญามาด้วยกัน แค่ลงโทษบัณฑิตตัวเล็ก ๆ หนึ่งคนไม่มีความจำเป็นจะต้องลำบากมากเกินไป เจียง

ภายในศาลาว่าการ อวิ๋นฟางพลันเรียกนางไว้ “พระชายา ท่านช่วยบ่าวได้จริงหรือเพคะ เรื่องก่อนหน้านี้ท่านจะไม่จดจำความแค้นบ่าวจริงหรือเพคะ บ่าวรู้ว่าท่านกับพระชายารองซูมีความขัดแย้งกันมาตลอด และอีกอย่างบ่าวก็เป็นสาวใช้ของพระชายารองซูด้วย” เจียงเฟิ่งหัวยิ้มน้อย ๆ “ข้าจะต้องแค้นใจอะไรเจ้าหรือ พูดอย่างเคร่งครัดแล้วข้ากับเจ้ามิได้มีความแค้นใดต่อกันเลย กลับกันข้ายังรู้สึกสงสารเจ้ามากกว่า ทั้ง ๆ ที่เจ้าเป็นสาวใช้ของสกุลซู แต่พวกเขายังทำกับเจ้าเช่นนี้ แม้ว่าเจ้าจะเข้าไปอยู่ในสกุลซูแล้ว และพวกเขาก็รู้ดีว่าจีเฉินข่มเหงรังแกเจ้าเช่นนี้ แต่กระนั้นพวกเขาก็ไม่มีใครสักคนลุกขึ้นมายืนข้างเจ้าทวงความยุติธรรมให้เจ้า มิหนำซ้ำยังหวังใช้ประโยชน์จากเจ้าอีก เจ้าลองคิดดูสิว่าเจ้าได้อะไรมาบ้าง ชื่อเสียง อำนาจ ฐานะ ตำแหน่ง หรือว่าพวกเขาสามารถให้เงินทองกับเจ้าได้” อวิ๋นฟางพลันกลายเป็นใบ้ไปทันใด สิ่งที่นางมุ่งมาดปรารถนาแน่นอนว่าคือชีวิตที่มั่งคั่งหรูหราฟุ้งเฟ้อด้วยเกียรติยศ ในเมื่อเป็นคนเหมือนกัน แต่บางคนเกิดมาก็ได้เป็นองค์หญิง แต่เหตุไฉนนางกลับเป็นได้แค่สาวใช้ นางเข้าไปอาศัยอยู่ในจวนสกุลซูพร้อมกับจีเฉิน แต่นางก็ย

เจียงเฟิ่งหัวและพวกเหลียนเย่ซ่อนตัวอยู่อีกฟากหนึ่ง ได้ยินเสียงร้องของจีเฉินต่างก็รู้สึกถึงความเจ็บปวด เหลียนเย่ถึงกับหลับตา และเอามืออุดหูไว้ แม้แต่แม่นางน้อยที่ยามปกติจะร่าเริงซุกซนยามนี้ยังรู้สึกหวาดหวั่นครั่นคร้าม อ้าวเสวี่ยเองก็รู้สึกหัวใจสั่นไหว สตรีอย่างอวิ๋นฟางโหดร้ายเกินไปแล้ว นางเหลือบสายตามองไปทางเจียงเฟิ่งหัวอย่างเงียบเชียบ เห็นนางเพียงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ พระชายาอุบายนี้เองหรือที่เรียกว่ายืมมีดฆ่าคน โลหิตสดเปื้อนเต็มมือผู้อื่นมิได้เกี่ยวข้องกับพวกนางแม้แต่น้อย เจียงเฟิ่งหัวหลับตาลงช้า ๆ ภาพโลหิตสีแดงฉานสมองของนางยังน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าสิ่งที่เห็นในวันนี้ ในอดีตชาติ สีหน้าท่าทางหลงละเลิงของจีเฉินและซูถิงหว่าน ไม่ว่าจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด นางไม่มีวันลืมได้เลย ความเจ็บปวดทั้งหมดที่จีเฉินได้รับในวันนี้เขาสมควรจะได้รับมันแล้ว ตอนที่เขาต้องการจะทำลายความบริสุทธิ์ของนาง ไม่มีความปรานีแม้เพียงสักนิด โลหิตของเหลียนเย่ย้อมทั้งตำหนักเฉินซีให้กลายเป็นสีแดงฉาน นางตายตาไม่หลับด้วยซ้ำไป ถึงแม้ว่าใต้เท้าจั่วจะขอคำสั่งประหารตัดศีรษะจีเฉินมาให้ไม่ได้ แต่ในยามนี้ที่เขากลาย

จีเฉินขยี้ตา หญิงสาวตรงหน้าก็อันตรธานหายไป เขารู้สึกว่าดวงวิญญาณของเขาพลันล่องลอยขึ้นไปกลางเวหา ทอดตาลงมองสภาพจนตรอกชวนสังเวชของตนเองในกรงขัง จากนั้นเขาก็กลายเป็นศพเย็นเยียบนอนแน่นิ่งไร้ชีวิตแบบนั้น จนถึงตอนนี้เขาถึงได้เริ่มรู้สึกหวาดหวั่นครั่นคร้าม ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จนลูกตาแทบถลนออกจากเบ้า ลำคอก็เหมือนถูกบีบไว้ จนคล้ายจะหายใจไม่ออก เขาลองเอื้อมมือไปแตะร่างของตัวเขาเอง แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามออกแรงสักแค่ไหน เขาก็มิอาจสัมผัสร่างของเขาเองได้ แล้วจู่ ๆ เขาก็ทะยานไปกลางเวหาทะลุเข้าสู่กลุ่มเมฆดำทะมึน ด้านในนี้คล้ายกับเป็นอีกโลกหนึ่ง นอกจากท้องฟ้าเป็นสีดำ ทุกสิ่งในที่แห่งนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขาเฝ้าฝันปรารถนา เรือนหลังใหญ่ที่เหลืองอร่ามวาวแวว บริวารนับร้อยคอยปรนนิบัติรับใช้ เสียงขับขานเริงระบำอันเต็มที่ กรุ่นกลิ่นสุราชั้นเลิศที่หอมหวาน สุรานารีชวนหลงใหล เขาอยู่ในสระสุราแหวกว่ายร่ายรำหาความสำราญอย่างเต็มที่ ป้ายสลักอักษรจวนจีอ๋องขนาดใหญ่สะท้อนแสงเจิดจ้าสะดุดตา พลังอำนาจยิ่งใหญ่มหาศาล เขารู้สึกเพียงว่าทุกสิ่งอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือแต่กลับเลือนรางมิอาจจับต้อง ความหรูหราฟุ้งเฟ้อตรงหน้าเขาเหม