All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 331 - Chapter 340

เมื่อรู้ว่าสกุลจางไฟไหม้นางไม่มีทางไม่มา หลินอวี่สามารถสืบได้ในทันทีว่าฮูหยินรองสกุลจางเป็นคนวางเพลิง และไฟยังเริ่มลุกไหม้มาจากเรือนของจางกั๋วกงอีก ในสถานการณ์ที่สับสนวุ่นวายเช่นนี้ และตอนนั้นไฟก็ยังมิได้ถูกดับลงอีก พวกเขาจะจับฮูหยินรองได้ไวถึงเพียงนั้นได้อย่างไร ฮูหยินรองเมื่อถูกหย่าก็ไม่ควรอยู่จวนสกุลจางแล้ว แล้วเหตุใดนางจึงวิ่งกลับมาวางเพลิงที่สกุลจางอีก? นี่มิใช่การรนหาที่ตายหรืออย่างไร?เมื่อครู่นางถามจีเฉินว่าเขาเป็นคนวางเพลิงหรือไม่ แต่ในคำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่ากำลังกระตุ้นโทสะนาง และกระทั่งมั่นใจว่าใครเป็นผู้วางเพลิงที่แท้ซูเซวี่ยนคำนวณถึงสิ่งที่นางคิดไว้ก่อนแล้ว และรู้ด้วยว่าการลอบสังหารในครั้งนี้น่าจะไม่สำเร็จ เพราะมีคนของจวนอ๋องคุ้มครองอยู่ นางจึงไม่มีทางตายอย่างง่ายดายเช่นนั้น มีเพียงเจ้าโง่จีเฉินนั่นที่คิดว่าทุกเรื่องจะราบรื่นเพราะซูเซวี่ยนส่งมือสังหารมาให้เขาดังนั้น จีเฉินก็ตกอยู่ในแผนการของซูเซวี่ยนเช่นกันเมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งเหล่านี้ เจียงเฟิ่งหัวก็ถอนใจอยู่ในใจว่า ‘ดีเหลือเกิน แม่ทัพซูเซวี่ยนผู้นี้ช่างความคิดลึกซึ้งเจ้าแผนการนัก เซี่ยซางอยู่ไกลออกไปถึงชายแดนเขา

วันนั้นหลังจากจางอวี่เยี่ยนถูกซูเซวี่ยนตบไปฉาดหนึ่งก็โวยวายไปอีกสองรอบ แต่หลังจากที่ถูกสั่งสอนไปนางก็ว่าง่ายแล้ว ไม่กล้าขัดคำสั่งซูเซวี่ยนอีก นางต้องเรียนรู้ที่จะประจบเอาใจ ปรนนิบัติเขาอย่างไร้ศักดิ์ศรีเหมือนสาวใช้ในเรือนของเขาอย่างไรก็ตาม แม้นางจะไม่มีเกียรติ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็เรียกนางว่าฮูหยิน และนางไม่ต้องไปทำงานเหมือนสาวใช้วันนี้ด้านนอกหิมะตกหนัก เกล็ดหิมะปลิวไสวราวขนห่าน ยามที่นางอยู่ในเมืองหลวงไม่เคยเห็นหิมะตกหนักเช่นนี้มาก่อน ตอนออกจากเมืองหลวง ท่านแม่บรรจุสินเดิมให้นางถึงสามคันรถเต็มๆ และได้เตรียมเสื้อผ้าที่ใส่ในฤดูหนาวไว้ให้นางอย่างพรั่งพร้อมด้วยในเวลานี้ นางทำได้เพียงดูของต่างหน้าคน คิดถึงบ้านที่เมืองหลวง คิดถึงมารดานางคิดไม่ถึงว่า ท่านแม่ทัพซูจะมีอนุภรรยามากมายเช่นนี้ กระทั่งบางคนยังมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับนางอีกเมื่อมองดูดวงตาที่คับแค้นและหดหู่แต่ละคู่ในจวน ความหวาดหวั่นและขลาดกลัวก็เต็มรื้นขึ้นมาในหัวใจของจางอวี่เยี่ยน นางยิ่งระมัดระวังขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งไม่กล้าเอ่ยถึงเรื่องให้ซูเซวี่ยนทำพิธีแต่งงานกับนางอีก นางรู้สึกว่าแม้ปากพวกเขาจะเรียกนางว่าฮูหยิน แต่นางได

ซูเซวี่ยนมิได้รับคำ เพียงฟังเซี่ยซางชี้ไปที่กระบะทรายแล้ววิเคราะห์อย่างมั่นใจหลายปีมานี้ เป็นเพราะฮ่องเต้มิได้มอบโอกาสให้เหิงอ๋องได้สวมชุดเกราะออกศึก มิเช่นนั้นอาณาเขตของต้าโจวก็คงมิได้มีเพียงเท่านี้สายตาของฮ่องเต้ยังคงสั้นเกินไป เหิงอ๋องมีอุดมการณ์และความทะเยอทะยาน หากซูถิงหว่านใช้การไม่ได้ สกุลซูยังมีบุตรสาวนางอื่นที่ส่งมาปรนนิบัติได้ในเวลานี้ เจียงจิ่นเหยียนก็นำข่าวของเมืองหลวงมาแล้วเช่นกัน นอกจากข่าวเสบียงและสิ่งของที่กำลังเดินทางมาแล้ว เขายังนำข่าวอีกชิ้นหนึ่งมาด้วย “พระชายาถูกลอบสังหาร จวนของจางกั๋วกงเกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ…”หลังเซี่ยซางได้ฟัง สายตาของเขาก็ดั่งมีเปลวเพลิงอันร้อนแรงกองหนึ่งกำลังลุกโชน “เป็นผู้ใดที่ลงมือกับพระชายากัน? หรวนหร่วนกับลูกเป็นอย่างไรบ้าง”เจียงจิ่นเหยียนกล่าวต่อว่า “ยังดีที่ข้างกายพระชายามีคนอยู่ มือสังหารจึงทำไม่สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ นางกับซื่อจื่อน้อยล้วนปลอดภัยดี แต่ท่านผู้อาวุโสทั้งสองของสกุลจางมิได้โชคดีเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”“ในจดหมายบอกว่าเป็นจีเฉิน เขาหามือสังหารมา แต่หลังมือสังหารถูกจับก็กินยาพิษฆ่าตัวตายหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกมันมิใช่มือสังหารทั่ว

หลายวันมานี้ท่านคอยดูแลข้า อยู่เป็นเพื่อนข้า และยังอดทนและให้อภัยต่อความเอาแต่ใจของข้าอีก”“เด็กโง่ มีแม่คนไหนที่ไม่อดทนไม่ให้อภัยลูกของตัวเองกัน ตอนนี้เจ้าเป็นเมียของจิ่นเหยียนแล้ว ก็เท่ากับเป็นลูกสะใภ้ของแม่เช่นกัน เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมา แม่รู้ว่าเจ้าเสียใจและเป็นทุกข์ อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถิด พอร้องออกมาก็ดีแล้ว”“แต่อวี่มั่ว ท่านปู่และท่านย่าของเจ้าคงเดาได้แล้วว่าหากพวกท่านจากไปเจ้าจะต้องเสียใจเป็นแน่ แม่คิดว่าพวกท่านคงไม่อยากให้เจ้าเป็นทุกข์และปราศจากความสุข หากพวกเขารู้ว่าเจ้าทรมานตนเองเช่นนี้ ก็คงไม่อาจจากไปอย่างวางใจเช่นกัน” เฝิงจิ้งย่วนก็ได้แต่ปลอบใจนางแบบนี้“อื้ม ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ” มิใช่ว่านางรับรู้ไม่ได้ถึงความเป็นห่วงของเจียงฮูหยิน แต่เป็นเพราะนางอยากทำตามใจตัวเองมากเกินไปสักครั้ง เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่นางร้องไห้อย่างเต็มที่ในจวนสกุลจางแล้ว นางก็คิดเช่นกันว่า หากนางไม่แต่งงาน ท่านปู่กับท่านย่าก็จะไม่ตายใช่หรือไม่ ล้วนเป็นความผิดของนาง เป็นนางเอาแต่ใจตัวเองถึงได้ทำร้ายพวกท่านป้าสะใภ้รองตายไปแล้ว นางไม่มีแม้แต่คนจะให้ถามว่าเพราะเหตุใด นางแม้แต่ต้องไปหาใคร

รองผู้ว่าจางที่ยืนอยู่ด้านข้างกล่าวกับเจียงเฟิ่งหัวว่า “คำพูดพวกนี้ ทุกวันเขาต้องท่องออกมารอบหนึ่ง และเพราะไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าเขาเป็นคนสั่งการเรื่องการลอบสังหารพระชายา ดังนั้นกระหม่อมจึงไม่กล้าเอาชีวิตเขาจริงๆ อีกทั้งคืนนั้นก็มืดมิดไปหมด และสายตาของทุกคนก็ยังจับจ้องไปที่ยังเพลิงที่ไหม้สกุลจาง ส่วนชาวบ้านที่รายรอบก็ถูกมือสังหารพวกนั้นทำให้ตกใจ จึงไม่มีผู้ใดสามารถเป็นพยานได้ว่าจีเฉินลอบสังหารพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”เขาก็ถามใต้เท้าหยางแล้ว ในตอนที่เขามาถึง จีเฉินก็ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่บนพื้นแล้ว ผู้ที่ลงมือคือหลินอวี่ บนพื้นมีมีดสั้นอยู่สองเล่ม เล่มหนึ่งเป็นของจีเฉิน อีกเล่มเป็นของหลินอวี่หลินอวี่เพราะต้องการปกป้องพระชายาจึงได้ลงมือทำร้ายจีเฉิน การที่หลินอวี่ทำให้มือของเขาพิการไปข้างหนึ่งแต่ไม่ถูกทวงถามความรับผิดชอบ พวกเขาก็ลำบากใจมากแล้วตอนนั้นหากหลินอวี่สังหารคน ผู้ที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำตอนนี้ก็คงเป็นหลินอวี่แล้วแม้จีเฉินจะมีมีดสั้นแต่ก็ไม่อาจพิสูจน์ได้ว่าเขานำมีดสั้นมาลอบสังหารพระชายา เพราะพระชายาทรงไม่เป็นอะไร และหลินอวี่ก็ไม่เป็นอันใดเช่นกันส่วนมือสังหารที่ยิงศรลับใส่พระชายา ส