บททั้งหมดของ โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: บทที่ 31 - บทที่ 40

เมื่อนึกถึงจุดนี้ นางก็กล่าวกับเจาซีว่า “ส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้ท่านปรมาจารย์ซื่อคง บอกว่าบัวไหมสวรรค์ดอกที่สองนั้น ข้าไม่ต้องการแล้ว ให้ท่านปรมาจารย์จัดการได้ตามสะดวกเลย”ทุกคนต่างรู้ว่า นางเคยวิงวอน ร้องขอดอกบัวไหมสวรรค์ให้ฉีจื่อฟู่แต่นอกจากปรมาจารย์ซื่อคงและเจาซีที่ติดตามนางทั้งวันแล้ว ไม่มีผู้ใดรู้ว่า ดอกบัวไหมสวรรค์ที่นางขอมานั้น ทั้งหมดมีสองดอกเนื่องจากพิษบนร่างของฉีจื่อฟู่ได้รับมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา จำเป็นต้องรับประทานสองดอกจึงจะหายดี แต่เนื่องจากฤทธิ์ยาของดอกบัวไหมสวรรค์แรงกล้าเกินไป ร่างกายที่อ่อนแอในตอนนั้นของเขารับไม่ไหว จึงได้แต่กินดอกที่สองในอีกสามปีให้หลังทว่าไม่ได้รับประทานดอกที่สอง ในไม่ช้า ร่างกายก็จะค่อยๆ เสื่อมสภาพลงอย่างรวดเร็ว กลับกลายเป็นเหมือนดังเก่าหากแต่ยามนั้น ปรมาจารย์ซื่อคงมิได้มอบดอกบัวไหมสวรรค์ทั้งสองดอกแก่นาง แต่กล่าวว่า สามปีให้หลัง หากตนคิดว่ายังมีความจำเป็น ค่อยกลับมารับไป และยังบอกตนมิให้กล่าวเรื่องนี้ต่อผู้ใดก่อนหน้านี้ หรงจือจือเห็นว่า ฉีจื่อฟู่กลับมาในระยะเวลาสามปีพอดี ก็ถอนใจอย่างโล่งอก ทว่ายังไม่ทันได้กล่าวเรื่องนี้กับเขา คิดไม่ถึงว่

หรงจือจือ “ดังนั้นในสายตาของท่านพี่ การที่ร่างกายของท่านหายดีแล้ว ผู้ที่ได้รับประโยชน์มากที่สุด คือข้าสินะ?”ฉีจื่อฟู่ก็มิได้กล่าวผิด นางทำเพื่อสถานะของตนในจวนโหวจริงๆในเมื่อแต่งให้ซื่อจื่อของจวนโหว ก็ย่อมต้องเป็นนายหญิงของจวนโหว เป็นตัวอย่างที่ดีให้เหล่าน้องสาวในตระกูล ย่อมไม่อาจปล่อยให้เขาเอาแต่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยไปตลอดได้แต่การที่ฉีจื่อฟู่สามารถลงมาเดินเตร็ดเตร่บนพื้นเหมือนคนปกติได้ถึงสามปี หรือนี่มิใช่การได้ติดหนี้น้ำใจนางหรือ? ประโยชน์ที่เขาได้รับมิใช่มากกว่านางมากหรือ?แล้วเหตุใดจึงถูกเขาพูดจนราวกับว่ามีแต่นางที่ได้ประโยชน์เล่า?เมื่อคิดเช่นนั้น หรงจือจือก็หัวเราะอย่างเย้ยหยันอีกคราว่า “หลังจากท่านพี่ถูกข้ารักษาจนหายดี ลงจากเตียงได้แล้ว ผลงานแรกที่ทำ ก็คือข้ามแม่น้ำรื้อสะพานทิ้ง เฉดหัวผู้มีพระคุณทิ้ง ให้ภรรยาเอกเช่นข้าไปเป็นอนุ คิดว่าในสายตาของท่าน นี่ก็เป็นประโยชน์ที่ข้าหาให้ตนเองด้วยกระมัง”เมื่อฉีจื่อฟู่ได้ยินถึงจุดนี้ ก็กล่าวอย่างด้วยความโมโหว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน? เจ้าคิดจะบอกว่า เจ้าเสียใจที่ไปขอยามารักษาข้าจนหายอย่างนั้นหรือ?”ในเวลานี้ ใบหน้าที่อ่อนโยนข

คุณหนูกล่าวว่าวันนี้พระชายาอ๋องเฉียนจะเป็นฝ่ายเรียกหานาง ก็หามาจริงๆ แล้วหรงจือจือย่อมปรารถนาอย่างที่สุด เนื่องจากนางไม่อยากอยู่ใต้หลังคาเดียวกับฉีจื่อฟู่อยู่พอดี จึงลุกยืนขึ้นทันที “เมื่อพระชายาเชื้อเชิญย่อมไม่อาจชักช้า จงไปเตรียมรถม้าเถิด!”ฉีจื่อฟู่มองไปที่หรงจือจือ แล้วสั่งการว่า “ท่านแม่ไม่พอใจอย่างมาก ต่อความวุ่นวายที่นางเซี่ยมาก่อไว้เมื่อคืน ในเมื่อพระชายาอ๋องเฉียนให้ความสำคัญกับเจ้า เช่นนั้นเจ้าจงบอกให้พระชายาตำหนินางเซี่ยให้ดี จะมาดูแคลนตระกูลของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร! ”หรงจือจือฟังจนตกตะลึงไปแล้ว พระชายาอ๋องเฉียนให้ความสำคัญกับนางกว่าคนทั่วไปขั้นหนึ่ง นางก็ลำพองจนลอยไปถึงฟ้า ไม่รู้ตำแหน่งฐานะของตนแล้ว?เกรงว่านางคงต้องหยิบยืมความกล้าจากสวรรค์ จึงจะไปล่วงเกินนางเซี่ยเพื่อฉีอวี่เยียน เพราะนางเซี่ยมิใช่แค่ชายาซื่อจื่อแห่งจวนอ๋องเฉียน แต่ยังเป็นพี่สาวแท้ๆ ของไทเฮาองค์ปัจจุบันอีกด้วยเห็นหรงจือจือมองตนอย่างตะลึงค้างฉีจื่อฟู่ก็กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมกัน? เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ยังไม่อาจพูดแทนท่านแม่และน้องสาวข้าสักคำหรืออย่างไร?”“เจ้ายังคงคิดจริงหรือว่า ที่พระชายาอ๋องเฉี

หรงจือจือเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า เอ่ยปากว่า “เป็นข้าที่ทำผิดต่อพระชายา”จากนั้น หรงจือจือก็เล่าพฤติกรรมต่างๆ ในหลายวันนี้ของฉีอวี่เยียนให้พระชายาฟังอย่างไม่ขาดตก ทว่านางมิได้ตัดสินใด เพียงแต่กล่าวถึงมุมมองของตนออกไปอย่างมีระเบียบเท่านั้นอย่างเมื่อพระชายาอ๋องเฉียนและนางเซี่ยได้ฟัง สีหน้าก็ยิ่งเคร่มขรึมขึ้นเรื่อยๆสุดท้าย หรงจือจือกล่าวว่า “ตามหลักแล้ว ไม่ควรนำเรื่องไม่งามในบ้านมาเปิดเผยต่อภายนอก ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่ควรพูดออกมา แต่เนื่องจากการแต่งงานครั้งนี้มีข้าเป็นผู้มาขอ หากไม่กล่าวกับพระชายาให้ชัดเจน ในใจข้าก็ไม่อาจให้อภัยตนเองเช่นกัน”กล่าวจบ นางก็จะลุกขึ้นยืนทำการคารวะครั้งใหญ่ เพื่อแสดงถึงการขอขมาทว่า พระชายาอ๋องเฉียนขัดขวางนางไว้ “เอาเถิด ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นดอก! แม้แต่ตัวเจ้าเองก็ถูกพวกเขาทั้งบ้านหลอกเช่นกัน แม้บ้านข้าจะพลอยถูกทำให้เดือดร้อนไปด้วย แต่เจ้าจึงจะเป็นเหยื่อรายใหญ่ที่สุด แม้ข้าจะอายุมากแล้ว แต่เหตุผลแค่นี้ข้ายังพอเข้าใจอยู่!”“นั่งลงเถิด! แม้เจ้าจะช่วยข้าไว้ แต่ตอนนั้น ที่หมั้นหมายก็มิใช่เพราะบุญคุณในเรื่องนี้ แต่เป็นเพราะฉีอวี่เยียนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้า

นางก็มิได้เขลา จึงกล่าวว่า “พระชายา ข้ายังไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เกรงว่าต้องผิดต่อความหวังดีของท่านแล้วเจ้าค่ะ”นางไม่เคยคิดจริงๆ เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับฉีจื่อฟู่ ความมั่นใจที่นางมีต่อการแต่งงานล้วนสลายไปหมดแล้ว ภายหน้า ก็คิดเพียงจะคอยแสดงความกตัญญูอยู่ข้างกายของท่านย่า ปรนนิบัตินางในบั้นปลาย และในยามนี้ ตัวนางยังอยู่ในบันทึกวงศ์ตระกูลของตระกูลฉีอยู่เลย แล้วจะสนทนาเรื่องพวกนี้ได้อย่างไรเมื่อพระชายาอ๋องเฉียนได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ ในใจก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจหรงจือจือในตอนนี้ เป็นฮูหยินของฉีจื่อฟู่ เพื่อหลานชาย นางสามารถทำหน้าหนาแย่งชิงคนของผู้อื่นได้ แต่หรงจือจือกลับไม่อาจรับปากด้วยความยินดีได้ในทันที เพราะหากเป็นเช่นนั้น ก็ได้แต่ตีความว่า หรงจือจือเป็นสตรีที่ไร้ความสำรวมแล้วตนมิได้มองหรงจือจือผิดไปจริงๆพระชายาอ๋องเฉียนกล่าวว่า “ในเรื่องนี้ เจ้าก็มิต้องรีบร้อนปฏิเสธ ข้ารู้ว่า หลายวันนี้จิตใจของเจ้ากำลังสับสน รอจนเจ้าหย่าร้างเรียบร้อยแล้ว เจ้าค่อยใคร่ครวญคำพูดของข้าก็ได้”“บัดนี้ เหิงเอ๋อร์เองก็รับหน้าที่อยู่ในสำนักฮั่นหลิน ในภายภาคหน้ายังจะสืบทอดบรรดาศักดิ์ต่ออีก กับเจ้าแล้ว