All Chapters of บุปผาร้าย ใต้เงาแค้น: Chapter 31 - Chapter 40

อันถงถึงกับทำขวดยาน้ำมันนวดตก ฟางหรูนั่งบิดกายและก้มหน้าเพราะความอับอายที่ต้องมานั่งทนฟังเรื่องเหล่านี้ แต่ท่านอ๋องกลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ราวกับเรื่องนี้คือเรื่องปกติ“ท่านอ๋องเพคะ”“ทำไม เจ้าอายงั้นหรือ หรือว่าเจ้าเองก็รู้ตัวเช่นนั้นคืนนี้ก็อย่าดื้อให้มาก ข้าให้เจ้านอนพักกลางวันแล้วเช่นนั้นคืนนี้…”“อะฮึ่ม…เอ่อ ท่านอ๋อง ข้าต้องการจะแจ้งให้ทราบว่าฟางหรูจะมาอยู่เป็นเพื่อนข้าสักระยะ ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีจึงอยากหาเพื่อนคุย”“ไม่ทราบว่าแม่นางซ่งจะมาพักที่นี่กี่วัน”“พระชายา เหตุใดจึงถามคำถามที่ไร้มารยาทเช่นนี้ นางเป็นแขกของข้า!!”“ไท่เฟยเพคะ ตำหนักมีแขกเพิ่ม ย่อมต้องจัดการทุกอย่างเพิ่มทั้งที่พักอาหารและเครื่องนุ่งห่ม หม่อมฉันดูแลตำหนักและสาวใช้บ่าวไพร่ ก็ต้องสอบถามเพื่อจะได้จัดคนมาดูแลแม่นางซ่งได้เหมาะสม เหตุใดไท่เฟยจึงตรัสถามแปลก ๆ เช่นนั้น ราวกับว่า…ไม่เคยจัดการในเรื่องนี้ให้ผู้ใดมาก่อน น่าแปลกใจจริงนะเพคะ”“เจ้า!!…..ท่านอ๋อง…พระองค์ควรจะปรามนางบ้าง…”“ข้าคิดว่าที่พระชายากล่าวมาก็ไม่ได้มีสิ่งใดผิด แม้ว่าจะมีสาวใช้มากพอใช้งานแต่การเป็นเจ้าบ้านที่ดีก็เท่ากับต้องรับรองแขกให้ดีด้วย การ

สิ้นเสียงนั้นเขาก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีกนอกจากเสียงลมหายใจของเขาและเสียงครางของนางเมื่อเขาเริ่มขยับแก่นกายเข้าออก ความเสียวซ่าน ความปรารถนาและไฟราคะที่สุมอกอยู่นานจนท่วมถูกปลดปล่อยออกมาจากทั้งคู่“อ๊าา….ท่านอ๋อง”เขายกขานางขึ้นสูงจนบั้นท้ายนางลอยขึ้นและกระแทกกลับเข้าไปอีกครั้ง เขาเองก็จะถึงฝั่งแล้วเช่นกันจึงได้เร่งจังหวะไม่นานนักเฟยลี่ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่เริ่มไหลเข้ามาในกายนาง มันทั้งอุ่นจนร้อนแต่นางกลับไม่สนใจ นางสนใจเพียงใบหน้าของท่านอ๋องในยามนี้ที่ทำให้นางหลงใหลพร้อมกับเสียงครางที่เขาระบายออกมา“เฟยลี่ เจ้าจะทำให้ข้าเป็นบ้าเข้าสักวัน”“พระองค์เองก็….แข็งแรงมากเพคะ”“พูดเช่นนี้ เจ้าจะทนรับข้าไหวอีกรอบหรือไม่”“ทรงตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ อ๊ะ ท่านอ๋องเพคะ อื้อ…อ๊าา ”ท่านอ๋องที่พึ่งจะได้ลิ้มรสชาติของพระชายาแล้วมีหรือที่จะปล่อยนางเพียงแค่รอบเดียว มือหนาล้วงไปบีบเคล้นหน้าอกพร้อมกับเริ่มซุกไซ้ที่ซอกคออย่างหยอกเย้า เฟยเย่บิดไปมาราวกับไปกระตุ้นเขาเพิ่มขึ้นจื่อหานจับขานางยกขึ้นพร้อมกับสอดใส่เข้าไปในทันที เฟยเย่สะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็เริ่มคุ้นชินกับมันแล้ว“อ๊าา…เดี๋ยวก่อนเพคะหม่อมฉัน อ๊าา ยัง

เฟยเย่ทรุดตัวลง ครั้งนี้นางหมดแรงไปจริง ๆ เมื่อได้ยินท่านอ๋องเอ่ยนามของบุรุษหนุ่มตรงหน้า เขานี่เอง เขาคือ “ลั่วมู่เฉิน” พ่อของบุตรในครรภ์ของพี่สาวฝาแฝดเว่ยจื่อหานตกใจเมื่อเฟยเย่ล้มลงเขาจึงช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มและพาเดินเข้าไปยังตำหนัก นางซบหน้าไปที่แผงอกของเขาพร้อมกับตัวที่สั่นเทา ท่านอ๋องเองก็เริ่มสังเกตอาการผิดปกตินี้แต่ในตอนนี้เขายังไม่อยากพูดสิ่งใดมาก เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจกับสภาพด้านในตำหนักที่เห็น “เกิดอะไรขึ้นที่นี่”เขาเห็นสาวใช้ที่กำลังนั่งทำแผลให้กันอยู่ที่มุมห้อง ซ่งฟางหรูที่มีสาวใช้อีกสองคนพยุงมานั่งทำแผล ไท่เฟยที่นั่งกุมขมับและดมยาอยู่ที่เก้าอี้ เมื่อนางเห็นเขาเข้ามาพร้อมกับลั่วมู่เฉินจึงรีบลุกขึ้นมาทันที“ท่านอ๋อง รีบปล่อยนังแพศยานั่นลงเดี๋ยวนี้ นางเป็นตัวกาลกิณี ทำเรื่องบัดสีคาวโลกีย์อย่างไม่น่าให้อภัย”“ว่าอย่างไรนะ ท่านพูดอะไรกัน นี่ต่อหน้าผู้อื่น เหตุใดกล้ากล่าวหาพระชายาของข้า แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นที่นี่”“ท่านอ๋องก็ทรงถามคนที่พระองค์อุ้มอยู่สิว่านางทำสิ่งเลวร้ายอันใดกับฟางหรูที่เป็นบุตรขุนนางในราชสำนักและอันถง สาวใช้คนสนิทของข้าจนนางบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้น”ท่านอ๋องพ

“เจ้านี่มันปากมากเสียจริง รีบพูดมา เจ้ายังต้องรีบไปตรวจอาการนางด้วย”“ท่านไม่รู้สึกแปลกใจสิ่งใดบ้างเลยหรือ”“เจ้าหมายถึงเรื่องใดเล่า”“ลองนึกย้อนไปสิ ตอนที่ท่านพบพระชายาที่กำลังเตะสาวใช้ผู้นั้นลงมา…”“ในตอนนั้นข้าวิ่งไปหานาง นางก็แทบจะไม่มีแรงยืนแล้ว”“จากนั้นเล่า”“จากนั้นลั่วมู่เฉินก็เดินมา และบอกว่าช่วยคนเจ็บแล้วนางยังขอบคุณ….เขา......เจ้ากำลังจะบอกว่า..”“ใช่ พระชายาพูดกับลั่วมู่เฉิน ราวกับคนแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักกัน”“นั่นสิ และไม่ใช่การเสแสร้งด้วย นางพูดกับเขาอีกหลายคำก่อนที่ข้าจะ…เอ่ยชื่อเขาขึ้นมา หลังจากนั้นนางก็เริ่มเปลี่ยนท่าทีไป เจ้ากำลังจะบอกว่า…”“ข้ามิอาจบอกสิ่งใดท่านได้ เรื่องนี้คงจะมีแค่นางเท่านั้นที่จะบอกท่านได้ เอาละรีบเดินกลับไปเถอะ ข้าจะได้ตรวจรักษานาง”“แต่ว่าข้ากับนาง….ไม่สิ เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง เจ้าไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วรู้ได้อย่างไร”“วันก่อนพระชายานำตำรับยาไปพบข้าโดยบังเอิญที่ร้านของข้า ตอนที่ส่งนางออกมานางชนเข้ากับลั่วมู่เฉินเข้าพอดีน่ะ”“เดินชนกันงั้นหรือ”“ใช่ นางขอโทษเขา ท่านลองเดาดูสิ ว่าระหว่างทั้งคู่เกิดอะไรขึ้น”“ข้า…ไม่รู้”“นางขอโทษเขาและถามว่าเขาบาดเจ็

“แต่หากว่าเป็นเช่นนั้นจริง เหตุใดก่อนหน้านี้จึงไม่เคยมีผู้ใดรู้”“ข้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นสกุลหลินที่มิได้เปิดเผย พวกเขาพึ่งย้ายกลับมาค้าขายที่เฉินโจวนี้ได้ไม่นานเห็นบอกว่าก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ที่เจียงหนานมาก่อน ที่ย้ายมาที่นี่เพราะเป็นบ้านเกิดของหลินฮูหยิน”“ข้าส่งคนไปสืบหาข่าวและส่งคนแทรกซึมอยู่ในจวนนั้นแต่ก็ไม่มีความคืบหน้าใด ๆ เลย ทั้งบ่าวไพร่และคนในจวนไม่มีผู้ใดปริปากเรื่องของนายออกมาเลย พวกเขานับว่าดูแลบ่าวไพร่เป็นอย่างดี”“ท่านจะทำเช่นไรต่อ หากว่าท่านไม่ถามเราก็ไม่มีทางแก้ไขข้อกล่าวหานี้ให้กับพระชายาของท่านได้แม้ว่าท่านจะออกมาปกป้องนางแต่ความคลางแคลงใจของนางก็มิอาจหมดสิ้นไปได้”“มีอยู่คนหนึ่งที่อาจจะช่วยไขข้อข้องใจนี้กับข้าได้”“ท่านหมายถึงผู้ใด”“หลินเต๋อ บิดาของนาง”ค่ำวันนั้นท่านอ๋องส่งฝานป๋ายกลับไปแล้วจึงเดินกลับขึ้นไปที่ห้องของพระชายาเพราะนางไม่ยอมลงมากินข้าวเย็น เขาต้องสั่งให้คนนำอาหารเย็นไปส่งให้นางที่ห้อง“เฟยลี่ ข้าเข้าไปได้หรือไม่”นางมิได้ตอบกลับมา เขาจึงถือโอกาสเปิดเข้ามา พระชายานั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง สายตานางมองออกไปด้านนอกอย่างเหม่อลอยไร้จุดหมาย เป็นเช่นนี้นางถึงมิ