บททั้งหมดของ บุปผาร้าย ใต้เงาแค้น: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ไท่เฟยเพคะ”ซ่งฮูหยินเดินเข้ามาหาไท่เฟย นางเป็นญาติสนิทของไท่เฟยที่แต่งเข้าสกุลซ่ง ไท่เฟยเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะหาทางใหม่”“ขอบพระทัยไท่เฟย ทูลลาเพคะ”“ทูลลาเพคะ”“อืม ไปเถอะ กลับดี ๆ นะ”หยงไท่เฟยเดินกลับเข้าไปในตำหนักพร้อมกับความอับอายไม่น้อยเมื่อถูกท่านอ๋องหักหน้าอย่างไม่ไยดีเช่นนี้ นางทั้งโกรธทั้งโมโห แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะทำสิ่งใดท่านอ๋องก็ไม่เคยจะไม่ไว้หน้านางถึงเพียงนี้“เหตุที่ท่านอ๋องเป็นเช่นนี้ คงไม่พ้นนังแพศยานั่นใช้มารยาแสร้งป่วยเพื่อดึงความสนใจอีกตามเคย”“ไท่เฟยเพคะ เห็นบอกว่าพระชายาพอทรงทราบว่าท่านอ๋องจะเสด็จมางานเลี้ยงของพระองค์ก็ล้มป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุ บางทีนี่อาจจะเป็นแผนของนางตั้งแต่แรกเพคะ”“มารยา คนชั้นต่ำย่อมใช้แผนการชั้นต่ำยิ่งนัก รอก่อนเถอะ อีกไม่นานข้าจะได้จัดการนางแน่ สืบข่าวหรือยัง รองแม่ทัพนั่นเมื่อใดจะเดินทางมาถึงเฉินโจว”“ทูลไท่เฟย อีกสิบวันเพคะ”“ดี ให้นางหลงระเริงไปก่อนเถอะ ข้าอยากจะรู้นักว่าหากว่าท่านอ๋องรู้ว่านางตั้งครรภ์บุตรของผู้อื่นจะยังจะรักและลุ่มหลงมันเช่นนี้หรือไม่”“ไท่เฟยเพคะ พระองค์…อยากให้คุณหนูซ่งผู้นั้น…”ไท่เฟยหั

เว่ยจื่อหานหันไปมองพระชายาที่กำแขนเอาไว้แน่นเพราะถูกน้ำแกงนั้นราดเอาทั้งแขน อันถงยืนก้มหน้าและถอยห่างออกมา เขาพุ่งตัวเข้าไปเพื่อไถ่ถามนางทันที“เจ้าเจ็บหรือไม่ ถูกน้ำแกงนั่นราดหรือไม่”“หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ”“ลุกขึ้นมาเถอะ เจ้าลุกไหวหรือไม่”เฟยเย่ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมา ท่านอ๋องข่มใจโกรธเอาไว้ทั้ง ๆ ที่เขารู้ว่าผู้ใดที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้“เกิดอะไรขึ้น อาจิงเจ้าพาพระชายาไปทำแผลเร็วเข้า”“เพคะท่านอ๋อง”“อันถง เจ้า…”“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่นำน้ำแกงโสมนี้มาถวายตามคำสั่งของไท่เฟยเพคะ นึกไม่ถึงว่าจะพบพระชายาที่นี่เลยมีเรื่องถกเถียงกันเพราะ….”“ช่างเถอะ เจ้าให้คนยกเข้าไปข้างในก่อน”เฟยเย่ได้ยินไม่ผิด เขาสั่งให้อันถงยกน้ำแกงนั้นเข้าไปด้านในตำหนัก ที่ที่เขาสั่งห้ามไม่ให้พวกอันถงและคนที่ตำหนักไท่เฟยเข้าไป แต่วันนี้….ความน้อยใจเอ่อล้นเต็มหัวใจของหลินเฟยเย่ นางมาทำอะไรอยู่ตรงนี้กัน ภารกิจนางมิใช่เรื่องนี้ ท่านอ๋องผู้นี้ไม่ได้อยู่ในแผนการของนางตั้งแต่แรก แต่น้ำแกงที่ราดที่แขนนั้นยังไม่เจ็บเท่าหัวใจของนางในตอนนี้เลย“เฟยลี่ ขอข้าดูแผลของเจ้า…”“ไม่ต้องเพคะ อาจิง แม่นม พวกเราไปกันเ

หลินเฟยเย่หันไปมองหน้าจางหย่งที่ยืนรายงานอยู่และรีบถามเสียงดัง“พวกนางอยู่ที่ไหน”“ข้างล่างพ่ะย่ะค่ะ”เฟยเย่วิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ท่านอ๋องและจางหย่งจึงรีบวิ่งตามนางลงมา“พระชายาเจ้าระวังหน่อย ระวังตกลงไป”เฟยเย่วิ่งไปที่ด้านหลังซึ่งเป็นห้องกินข้าวของพวกสาวใช้ ร่างของอาจิงและแม่นมมีฟองบางอย่างอยู่ในปาก“อาจิง!! แม่นมลี่!! เร็วเข้า รีบไปเอาไข่ดิบมาให้ข้า จางหย่ง ให้คนพาพวกนางไปที่ห้องด้านในเร็วเข้า”“พ่ะย่ะค่ะ”“เรียกหมอมา”“ไม่ต้อง!! ข้าจัดการเอง หลีกไปให้หมด”“เฟยลี่ แต่พวกนางถูกพิษ”“หลีกไปให้หมดไม่ได้ยินหรือ!!”จางหย่งและทหารองครักษ์อุ้มแม่นมและอาจิงไปที่ห้องตามที่พระชายาบอก สาวใช้อีกสามคนนำไข่ดิบมาให้พระชายา“ออกไปให้หมด หากข้าไม่เรียกห้ามผู้ใดเข้ามา”“เฟยลี่ ให้ข้าเข้า…ไป...”“ปัง!!”ประตูถูกปิดใส่หน้าท่านอ๋องที่พยายามจะเข้าไป พวกเขารออยู่หน้าประตู ท่านอ๋องจะเปิดห้องเข้าไปแต่จางหย่งเอ่ยทัก“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ควรเรียกหมอหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าให้คนไปตามหมอมาเตรียมไว้ อย่าให้ตำหนักหน้ารู้”“พ่ะย่ะค่ะ”“เฟยลี่ ข้าเข้าไปนะ”ไม่มีเสียงตอบรับเขา ท่านอ๋องจึงค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป

“เงินนั้นถูกหยงไท่เฟยยักยอกไป แม้ว่าจะไม่รู้จำนวนที่แน่นอน แต่ยอดที่ตรวจพบก็ใกล้เคียงกับที่เจ้าบอกมา นางเป็นหนี้บ่อนพนันของคนชั้นสูงจึงได้ยักยอกเงินบางส่วนไปจ่ายคืน และ…ยังไปที่นั่นอยู่ตลอดเงินที่สกุลหลินส่งมาบางส่วนถึงได้ไปไม่ถึงกองทัพ ส่วนข้ารับเงินนั้นจากบิดาของเจ้าโดยตรงเพื่อความรวดเร็วในการจัดซื้ออาวุธเพื่อส่งไปที่แดนใต้”“ที่จริงท่านพ่อบอกแล้วว่าเงินนั่นคือเงินช่วยเหลือ แต่เงื่อนไขในการแต่งงานนั่น ดูเหมือนจะไม่ได้มาจากท่านพ่อ แต่ว่าเป็นหยงไท่เฟยที่เสนอเรื่องนี้ขึ้นมาและบังคับท่านพ่อ…”“นางเห็นแล้วว่าสกุลหลินเป็นสกุลพ่อค้าและมั่งคั่งที่สุดในเฉินโจว จึงละโมบอยากได้ทรัพย์สินของพวกเจ้าก็เลยสร้างเงื่อนไขนี้ขึ้นมาแม้ว่าข้าจะรู้แต่ในเวลานั้นข้าไม่มีเวลาจะตัดสินใจมากจริง ๆ เมืองหลวงขาดเงินคงคลัง เสบียงร่อยหรอ ทหารต้องใช้อาวุธ ทุกอย่างถูกบีบด้วยเวลาและข้าศึกที่บุกเข้ามาขนาบรอบด้าน”“หม่อมฉันเข้าใจดีเพคะ และไม่เคยโทษพระองค์ว่าแต่งงานเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเสบียงและอาวุธ ที่จริงสกุลหลินยินดีจะช่วยกองทัพทุกอย่างขอเพียงท่านอ๋องเอ่ยปาก ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่เกิดที่เฉินโจว ท่านพ่ออยากจะตอบแทนแผ่น

“พระองค์ตรัสว่าอย่างไรนะ หยงไท่เฟย!!…ติดหนี้พนันงั้นหรือเพคะ”“เพราะเหตุนี้นางจึงพยายามอยากให้สกุลหลินอภิเษกกับข้า และนำข้ออ้างในการช่วยกองทัพมาอ้างส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งนางเอาไปใช้หนี้ที่ก่อเอาไว้ สะสมทั้งต้นและดอกมันก็เลยเป็นจำนวนที่มาก ข้าส่งคนไปสืบดูจึงได้รู้ แม้แต่ทรัพย์สินและเครื่องประดับที่เสด็จพ่อข้าเคยประทานให้นาง นางก็เอาไปขายเพื่อใช้หนี้”“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนางจึงยังไม่พอจนต้อง…”เพราะเหตุนี้เอง หยงไท่เฟยจึงส่งจดหมายไปข่มขู่หลินเฟยลี่ให้ส่งมอบทรัพย์สินเพิ่มแลกกับความลับเรื่องที่นางมีสัมพันธ์ลับกับรองแม่ทัพ นางหาทางออกไม่ได้จนเลือกจบชีวิตตนเองพร้อมกับบุตรในครรภ์เพื่อไม่ให้สกุลหลินเดือดร้อนเพราะหยงไท่เฟย“ผีพนันเข้าสิงจนทำให้คนอื่นต้องสูญเสีย เลวจริง ๆ”“เฟยลี่ เจ้าว่าอย่างไรนะ ผู้ใดสูญเสียอะไร”“เปล่าเพคะ”ในตอนนี้เรื่องเงินที่หายไปก็พอจะมีเบาะแสแล้วเหลือเพียงแค่จับและหาความผิดของนางให้ได้ซึ่งดูแล้วท่านอ๋องเองก็ไม่อยากปล่อยนางเอาไว้เช่นกัน “พระองค์จะทำการใดต่อไปเพคะ”“ตอนนี้เรามีหลักฐานเอาผิดนางแล้ว หากว่าไม่ยอมคืนเงินทั้งหมดนั่น ก็ต้องทำตามกฎหมาย”“นางจะยอมรับหรือเพค