บททั้งหมดของ บุปผาร้าย ใต้เงาแค้น: บทที่ 11 - บทที่ 20

เฟยเย่พลิกตัวและจับเขาและเอามือของท่านอ๋องไพล่หลังเอาไว้ได้ เขาสลัดนางหลุดได้ในทันทีพร้อมกับดึงตัวนางเข้ามา แต่เฟยเย่ยังไม่ยอมแพ้ นางใช้ขาเตะไปที่หลังของเขาหมายจะใช้ศีรษะกระแทกเขา ท่านอ๋องจับได้และกดนางลงที่เตียง“อยู่เฉย ๆ เจ้าคิดว่าวิธีนี้จะจัดการข้าได้งั้นหรือ”“ออกไปนะเจ้าคนชั้นต่ำ เจ้าเป็นคนของใครนึกไม่ถึงว่าจะกล้าใช้วิธีชั้นต่ำเช่นนี้จัดการกับข้า”เขาไม่เข้าใจที่นางพูดเลยสักนิด นี่นางกำลังหมายถึงสิ่งใด ที่นี่มีผู้ใดที่คิดจะทำร้ายนางกันแน่ ระหว่างที่เขาไม่อยู่เกิดสิ่งใดขึ้น เหตุใดสตรีที่ดูอ่อนแอและไม่สู้คนในวันนั้นถึงได้เปลี่ยนราวกับคนละคนเช่นนี้“หลังจากนี้ค่อยคุยเถอะ อยู่นิ่ง ๆ”เขาไม่อยากเสียเวลา ยิ่งนางดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบของเขาออกมามากเท่านั้น เขาเริ่มล้วงลงไปด้านล่างแม้นางจะดิ้นแต่ก็น้อยลงกว่าเดิม“ออกไปนะเจ้าคนชั่ว ข้าไม่มีทางยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้ซ้ำสอง”“ซ้ำสองงั้นหรือ”เขาไม่ทันถามจบศีรษะของนางก็กระแทกมาที่หน้าผากเขาเต็มแรงจนเขามึนงง นางจับเขาได้ในที่สุดเพราะเขาประมาท หลินเฟยเย่คว้าสายม่านที่เตียงมารัดเขาเอาไว้และสกัดจุดไม่ให้เขาขยับตัวพร้อมกับดึงชุดมาสวม

“เอาละ พระชายาเราไปกันเถอะ อันถงเจ้ารีบกลับไปแจ้งไท่เฟยว่าข้ากับพระชายาจะไปเข้าเฝ้า”อันถงลุกขึ้นด้วยความรู้สึกคับแค้นใจ นางไม่เคยถูกท่านอ๋องต่อว่าตรง ๆ เช่นนี้มาก่อนเลย พระชายาหลินใช้มารยาเพียงนิดหน่อยก็แย่งความโปรดปรานไป นางไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้น“เพคะท่านอ๋อง”อันถงและสาวใช้เดินกลับไปแล้ว เฟยเย่ยืดตัวขึ้นลงเพื่อดูว่านางไปแล้วแน่ ๆ ท่านอ๋องหันมามองท่าทีของนาง เมื่อเห็นว่าอันถงไปพ้นสายตาแล้วนางจึงรีบปล่อยมือจากแขนของเขาทันที“เฮ้อ ไปได้เสียที”“นี่เจ้าคิดจะทำสิ่งใดพระชายาหลิน”“เอ่อ…เปล่านะเพคะเมื่อครู่นี้หม่อมฉันรู้สึกเจ็บที่แผลจริง ๆ แล้วก็..”“พอแล้ว เดินตามข้ามาดี ๆ ในเมื่อเจ้าเล่นละครไปแล้วว่าเดินไม่ไหว เช่นนั้นเจ้าก็เล่นให้จบ!!”“แต่ว่า…ท่านอ๋องเพคะ!!”“เรียกข้าว่าเสด็จพี่สิ เจ้าลืมบทบาทของตัวเองไปแล้วงั้นหรือ”“เมื่อครู่นี้เพียงแค่…”“มือ แขน เกาะที่เดิม หรือจะให้ข้าอุ้มเจ้าไป”“กอดแล้ว ๆ แบบนี้พอพระทัยหรือยัง ไปสิ เดินไปสิเพคะ”“กอดแน่น ๆ เจ้าไม่กลัวว่าผู้อื่นจะจับได้หรืออย่างไรว่าเจ้าแสร้งทำ”เฟยเย่กระชับแขนของนางกอดพลางซบไปที่แขนของเขาจนแนบสนิทเมื่อเขาพานางเดินออกมาจากหอบรร

เฟยเย่ตกใจเมื่อเขาเรียกนางว่า “เฟยลี่” นั่นเป็นชื่อที่เขาจำได้สินะ ใช่แล้วนางมาที่นี่ในนามของหลินเฟยลี่ มิใช่เฟยเย่ นางปาดน้ำตาออกไปอย่างลืมตัวพร้อมกับลุกขึ้นทันที“หม่อมฉันรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย พระองค์ค่อย ๆ เสวยไปนะเพคะ หม่อมฉันขอตัวไปพักสักครู่เพคะ”“ข้าพยุงเจ้าไป”“ไม่ต้องเพคะ หม่อมฉัน…อยากนอนพักเสียหน่อยเชิญท่านอ๋องตามสบายเถิดเพคะ”อาจิงพยุงพระชายาเดินออกไปแล้ว เขามองตามจนนางขึ้นไปพักด้านบนและหันมามองจางหย่งที่เดินเข้ามาพร้อมกับแม่นมที่ยืนรออยู่“แม่นม ท่านมีเรื่องจะพูดกับข้าใช่หรือไม่”“ท่านอ๋องเพคะ คือว่า…”“เราไปคุยกันที่ห้องหนังสือเถอะ”“เพคะ”“จางหย่งเจ้าก็ตามมาด้วย”“พ่ะย่ะค่ะ”ทั้งสองเดินตามท่านอ๋องเข้าไปที่ห้องทรงอักษร แม่นมเริ่มเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่พระชายาอยู่ที่นี่ในตอนแรกและถูกไท่เฟยสั่งให้นางย้ายไปอยู่ที่เรือนคนใช้ด้านหลังจนนางป่วยและไท่เฟยสั่งให้คนสกุลหลินมารับ จากนั้นก็ไม่มีผู้ใดรู้ข่าวของพระชายาเกือบสองเดือน มารู้อีกทีก็ตอนที่น้องสาวนางที่ถูกยาพิษเสียชีวิตในจวน หลังจากนั้นอีกสิบวันพระชายาก็กลับมาที่ตำหนักและเปลี่ยนท่าทีไปอย่างที่เห็น“พระชายาทรงสั่งจัดการรื้อและทำ

เฟยเย่กะพริบตาปริบ ๆ นางไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อ ม้าตัวผู้ก็ดีสิ พละกำลังดีและแข็งแรงนางแค่จะกระซิบบอกเพื่อทำความคุ้นเคย แต่นางก็ลืมคิดไปว่าในสมัยโบราณวิธีเหล่านี้คงไม่ได้ถูกนำมาใช้นางจึงกลับขึ้นมาดังเดิม“ก็ได้เพคะ หม่อมฉันจะไปแล้วนะ พระองค์จับให้แน่น ๆละเพคะ”“อืม จับแล้ว”เฟยเย่เริ่มบังคับม้าเสี่ยวเฮยและวิ่งไปตามทางที่นางจำได้ เมื่อพวกเขาเริ่มออกนอกชุมชน เฟยเย่จึงเร่งความเร็วขึ้นจนท่านอ๋องต้องเปลี่ยนจากจับเอวนางเป็นกอดนางเอาไว้แทน“ก็นับว่าไม่ขาดทุน”“ย่าส์ เสี่ยวเฮย เจ้ายอดมากเด็กดี”ท่านอ๋องลอบยิ้มอย่างพอพระทัย เขาเองก็นึกไม่ถึงว่านางจะบังคับม้าเก่งเช่นนี้ ไม่ว่าจะเร่งความเร็วก็มิได้รู้สึกกลัวเลยสักนิดจนน่าทึ่งพวกเขาขี่จนมาถึงเนินเขาที่ว่านั่นพร้อมกับจูงเสี่ยวเฮยไปใกล้ลำธารเพื่อให้มันดื่มน้ำพักเหนื่อย“เป็นอย่างไรบ้าง”“ราวกับได้ปลดปล่อยเลยเพคะ”“เจ้าชอบก็ดีแล้ว”เฟยเย่หันไปมองเสี่ยวเฮยที่จิบน้ำอยู่ที่ลำธารสลับกับเล็มหญ้าข้าง ๆ ไปด้วย ท่านอ๋องเห็นว่านางจ้องม้าของเขามากเกินไปแล้วเขาจึงมานั่งข้าง ๆ นางเพื่อบดบังเอาไว้ให้เห็นเพียงใบหน้าเขาเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเฟยเย่จะมองไปเรื่อยเปื่

ตำหนักไท่เฟย“นังพระชายานั่น แจกจ่ายอาหารให้ชาวบ้านงั้นหรือ”“ทูลไท่เฟย ใช่แล้วเพคะชาวบ้านต่างพากันสรรเสริญท่านอ๋องและพระชายาว่ามีคุณธรรมคิดถึงราษฎรในยามทุกข์ยากเพคะ”“บังอาจนัก เหตุใดนาง…จึงไม่เอ่ยถึงข้าที่เป็นไท่เฟยด้วย คิดจะเอาหน้ากับพวกชาวบ้านอยู่ฝ่ายเดียวงั้นหรือ”“ไท่เฟยเพคะเรื่องงานเลี้ยงค่ำนี้ของคุณหนูซ่ง…ยังต้องจัดการอยู่หรือไม่เพคะ”“แน่นอนว่าต้องจัดสิ เราจัดเป็นการภายในอย่าได้ให้คนภายนอกเข้ามาวุ่นวาย”“ทราบแล้วเพคะ”กว่าจะแจกจ่ายเสบียงอาหารจนเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลาไปถึงช่วงบ่าย เฟยเย่เดินกลับเข้ามาในตำหนักพร้อมกับไปอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายสดชื่น แต่นางก็ผล็อยหลับไปในตอนบ่ายหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว “ถวายบังคมท่านอ๋อง”“ไม่ต้องปลุกนาง เจ้าออกไปเถอะ”“เพคะ”อาจิงเดินออกจากห้องไปแล้วเมื่อเห็นว่าท่านอ๋องเดินเข้ามาในห้องบรรทมของพระชายา เขาเดินมานั่งที่ข้าง ๆ เตียงของเฟยเย่ที่หลับสนิทอยู่บนเตียง เขาวางบางอย่างเอาไว้ที่ข้างหัวเตียงของนาง เป็นยาสำหรับนวดเพื่อคลายความปวดเมื่อย เดิมทีคิดจะนำมาให้สาวใช้ของนางให้บีบนวดให้นาง แต่นึกไม่ถึงว่านางจะเหนื่อยจนหลับสนิทไปเช่นนี้“หมีน้อยมานี่นะ อย่