All Chapters of บุปผาร้าย ใต้เงาแค้น: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงของอาจิงตะโกนทำให้ทั้งคู่หันมา ท่านอ๋องเห็นเพียงอาจิงและสาวใช้ในตำหนักที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูพร้อมกับความไม่พอใจของอันถงที่ยังคงสวมเพียงชุดนอนและไม่ยอมปล่อยท่านอ๋องแต่เขาเห็นอาจิงแล้ว ท่านอ๋องสบโอกาสนี้รีบดันอันถงออกไปในทันที หากว่าอาจิงมาที่ตำหนักนี้แสดงว่า….“อาจิง เจ้ามาทำอะไรที่นี่ แล้ว…”“พระชายา อ้าว…”อาจิงมัวแต่ตกใจและโพล่งปากเรียกท่านอ๋องแต่ไม่ทันเห็นว่าพระชายาออกไปตั้งแต่เมื่อใด ท่านอ๋องรีบวิ่งออกไปตามหาเฟยเย่ในทันที ในเวลานี้คนเดียวที่เขาไม่อยากให้เข้าใจผิดที่สุดก็คือนาง ไม่รู้ว่านางจะเห็นอะไรและเข้าใจสิ่งใดผิดไปบ้างก็ไม่ทราบแต่เขาจะไม่ยอมให้นางเข้าใจเขาผิด เมื่อคืนนี้เขาก็มิได้กลับไปที่ตำหนักเพราะส่งคนให้ไปเรียกฝานป๋ายกลับมาอีกรอบ เมื่อฝานป๋ายตรวจอาการของไท่เฟยแล้วเขาจึงพาฝานป๋ายออกมาคุยด้านนอกฝานป๋ายบอกว่าไท่เฟยมิได้ป่วยธรรมดาแต่ถูกวางยาพิษ เขาจึงอยู่คุยกับฝานป๋ายจนถึงเช้าและกลับตำหนักไปเพียงเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปประชุมราชสำนักเช้าตำหนักกลาง“เฟยลี่ เปิดประตูให้ข้าหน่อย เฟยลี่ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าเฟยลี่”เฟยเย่ได้ยินเสียงเขาเรียกและเคาะอยู่หน้าห้องแต่นางไม่เดินไปเ

“เฟยลี่ เล่าความจริงที่ข้าควรจะรู้ทั้งหมด มาให้ข้าฟังได้หรือไม่”เฟยเย่มองไปที่พระเนตรที่แสดงถึงการร้องขอของท่านอ๋อง นางไม่เคยชนะใจตัวเองได้แม้แต่ครั้งเดียว เรื่องของเขาไม่ได้อยู่ในแผนการของนางแต่กลับทำให้นางลังเลจนถึงตอนนี้ “เฟยเฟย ได้โปรดไว้ใจข้าได้หรือไม่”เพียงแค่คำนี้ถึงกับทำให้เฟยเย่หันมามองเขา น้ำตาที่อดกลั้นมานานพลันไหลออกราวสายน้ำ ท่านอ๋องเดินมาพร้อมกับซับน้ำตาให้นางและดึงนางเข้าไปกอดแน่นด้วยความคิดถึงเขาอยากทำเช่นนี้มาหลายวันที่ไม่ได้พบหน้านาง นึกไม่ถึงว่าจู่ ๆ นางก็กลับมาที่จวนสกุลหลิน ในตอนที่เขาทราบว่านางจากมาเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าเขาขาดนางไม่ได้อีกต่อไป“เฟยเฟย จะฟังข้าหน่อยได้หรือไม่ เจ้าไม่ได้รักข้าเหมือนที่ข้ารักเจ้าหรอกหรือ”“หม่อมฉัน….มีสิทธิ์เช่นนั้นด้วยหรือเพคะ”“เจ้ามีสิทธิ์แน่นอน หัวใจของข้าเป็นของเจ้านานแล้วตั้งแต่วันที่เราพบกัน แต่หัวใจของเจ้า ต่อให้ยังไม่ใช่ของข้า แต่ข้าก็ไม่มีทางยอมให้เจ้ามอบมันให้กับผู้อื่น”“พระองค์ช่างเจรจานัก คงมิได้ชนะศึกเพราะคารมที่หวานหูนี้หรอกกระมัง”“ข้ามิได้มีคารมที่หวานอย่างเดียวนะ”“หมายถึงอะไรเพคะ”เขาก้มลงจุมพิตนางในทันที จูบแส

เว่ยจื่อหานไม่รู้เลยว่านางพูดสิ่งใดอยู่ แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดเขาก็มั่นใจว่านางมีเหตุผลเพียงพอที่จะเอ่ยออกมา เพราะก่อนหน้านี้ไม่ว่าเรื่องใดที่ออกมาจากปากนางล้วนมิได้โกหกเขา“เจ้า…จะช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ข้าฟังสักหน่อยได้หรือไม่”“พระองค์มั่นพระทัยในตัวหม่อมฉันมากเพียงใดเพคะท่านอ๋อง”“ข้าไว้ใจเจ้า มาจนถึงในตอนนี้ คำที่เจ้าเอ่ยออกมาไม่มีคำใดที่ข้าไม่เชื่อใจเจ้า ข้าพร้อมจะรับฟังทุกเรื่องต่อจากนี้ อย่างมีสติ”“เช่นนั้นพวกเราก็รอส่งท่านรองแม่ทัพก่อน หม่อมฉันจะเล่าให้พระองค์ฟังให้หมดโดยไม่ปิดบัง เพียงแต่เรื่องที่จะเล่า อาจจะดู…แปลกไปสักหน่อย”“วันนี้เจ้ายังทำเรื่องให้ข้าแปลกใจไม่พอหรอกหรือ เจ้ามีฝาแฝด พวกเจ้าสลับตัวกันเข้าพิธีคนหนึ่งแล้วมาพบข้าอีกครั้งอีกคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ข้าเพียรคิดเท่าใดก็หาคำตอบไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้”“หม่อมฉันขออภัยที่มิอาจบอกเรื่องทั้งหมดก่อนหน้านี้ได้ และไม่คิดว่าเรื่องนี้จะยุ่งวุ่นวายถึงเพียงนี้เพคะ”“ไม่เป็นไรข้ารับฟังเจ้าได้เสมอ ขอเพียงแค่เจ้ายอมพูดออกมาและไม่เข้าใจข้าผิด นั่นก็เพียงพอแล้วส่วนเรื่องความเลวที่อันถงและหยงไท่เฟยทำเอาไว้ แน่นอนว่าข้าจ

ท่านอ๋องเดินออกมาเปิดประตูให้กับจางหย่งที่หน้าตาแตกตื่นอยู่หน้าประตู“มีเรื่องด่วนอันใด”“ท่านอ๋อง ไท่เฟยประชวรหนัก ท่านหมอฝานป๋ายให้ทูลเชิญพระองค์กลับตำหนักโดยด่วนพ่ะย่ะค่ะ”“ว่าอย่างไรนะ แม้แต่ฝานป๋ายเองก็….”ท่านอ๋องหันไปมองพระชายาที่นั่งอยู่ที่เตียง นางแทบจะไม่มีแรงเดินแล้วและในวันมะรืนนี้ก็จะมีงานพิธีแล้วนางคงไปกับเขาไม่ได้ เช่นนั้นเขาจะต้องกลับไปที่ตำหนักโดยทิ้งนางเอาไว้ที่นี่ก่อน“เฟยเฟย ข้า…”“หม่อมฉันจะกลับไปกับพระองค์ด้วยเพคะ”“เจ้าจะกลับไปกับข้า แต่ที่นี่…”“จบเรื่องที่ตำหนักค่อยกลับมาก็ได้เพคะ ท่านพ่อเข้าใจเหตุผลดีคงไม่ว่าอะไรหรอก รีบกลับไปกันเถอะเพคะ”“แต่เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”“ไม่เป็นไรเพคะ รีบไปกันเถอะชักช้าจะไม่ทันการณ์ ไม่นึกว่าจะลงมือรวดเร็วถึงเพียงนี้”“เฟยเฟย เจ้าหมายถึงผู้ใดกัน”“ไม่มีเวลาอธิบาย หม่อมฉันจะเล่าให้ฟังหลังจากได้พบฝานป๋ายแล้วเพคะ”“ก็ได้ รีบไปกันเถอะ จางหย่งฝากขออภัยใต้เท้าหลินด้วยและบอกเขาเรื่องที่พวกเราต้องรีบกลับไปให้เขาทราบ”“พ่ะย่ะค่ะ”“ไปเถอะเฟยเฟย”เขาเดินมาจูงมือนางและสวมชุดคลุมให้อย่างใส่ใจก่อนจะจูงมือนางเดินออกมาขึ้นม้าเสี่ยวเฮยเพื่อมุ่งต

เฟยเย่หันมามองอันถงและส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของนางและหันมาทางท่านอ๋อง แต่ยามนี้นางไม่อยากมีเรื่องจึงเลือกจะเดินออกไป ฝานป๋ายเดินตามนางกลับออกไปทันทีเมื่อท่านอ๋องเห็นว่าเฟยเย่เดินออกไปแล้วจึงรีบตามออกไป“จัดการตามคำสั่ง หากไม่มีเรื่องใดจำเป็นอย่าให้นางเข้าใกล้ห้องของไท่เฟย”“พ่ะย่ะค่ะ”ตำหนักท่านอ๋อง“เฟยเฟยรอข้าก่อนสิ”“ท่านอ๋อง คุยกันที่ห้องทรงอักษรเถิดเพคะ”“ได้สิ”พวกเขาพากันเข้าไปที่ห้องทรงอักษรชั้นล่าง จางหย่งทำหน้าที่ยกชามาให้พวกเขาทั้งสามเพราะในยามนี้อาจิงและแม่นมต่างก็ยังอยู่ที่จวนสกุลหลิน“เฟยเฟย เจ้าจะพูดเรื่องใดกันแน่”“หยงไท่เฟยถูกพิษม่านถัวหลัวเพคะ”“พิษนั่น เหมือนกับที่…เจ้าจะบอกว่าครั้งนี้ก็เป็นฝีมือของอันถงงั้นหรือ”“ใช่เพคะแต่สาเหตุนั้น หม่อมฉันยังไม่ทราบ”“ไม่ยากเลย นางก็ตะโกนบอกทุกคนอยู่ตอนที่เจ้าเข้ามา”“พระองค์ทรงหมายถึง ใส่ร้ายหม่อมฉันงั้นหรือเพคะ”“ใช่ ไม่ผิดแน่ วันนั้นเจ้าไปเข้าเฝ้าไท่เฟยและกลับออกมา ไม่นานก็กลับจวนสกุลหลินไป แต่ข้าคิดว่าเรื่องนี้นางวางแผนมาก่อนหน้านี้เป็นแน่ ฝานป๋ายให้ข้าตามสืบก่อนที่เจ้าจะเข้าไปพบข้าอยู่กับนาง”“วันนั้น!!”“ใช่ ฝานป๋ายสง