บททั้งหมดของ พลาด(รัก)คุณหมอ: บทที่ 11 - บทที่ 20

“อะ..แฮ่ม”เสียงกระแอมดังอยู่ไม่ไกลปลุกหมอหนุ่มให้ลืมตาตื่นขึ้นมาอัตโนมัติ หลังจากเผลอหลับไปพร้อมกับคนข้างกายโดยไม่รู้ตัว โชคดีว่าวันนี้เขาตรวจคนไข้ที่นัดไว้เสร็จแล้วและไม่ต้องอยู่เวรจึงมีเวลามาดูแลเธอได้สายตาของเขามองไปที่เจ้าของเสียงก็เห็นว่าเป็นเพื่อนชายคนสนิททั้งสองกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้อง สายตาสองคู่จับจ้องมาที่เขาและหญิงสาวในอ้อมแขนสลับกัน ทิวากรเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นเบาๆ มองหญิงสาวที่ยังคงหลับสบายพร้อมจัดท่านอนให้ แล้วเดินนำเพื่อนออกจากห้องเพราะเกรงว่าจะเสียงดังรบกวนคนที่นอนหลับอยู่ระหว่างทางเดินไม่มีใครพูดอะไรออกมา จะมีก็แต่รามิลกับขุนทศที่มองหน้ากันแล้วอมยิ้ม หลังจากทิวากรเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สองหนุ่มฟัง พวกเขาก็รีบมาหาทันทีที่ว่าง จนมาถึงห้องพักของหมอหนุ่ม รามิลที่คันปากตั้งแต่ตอนแรกรีบพูดขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ“ไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนั้น กูตาฝาดรึเปล่าวะ” รามิลแสร้งหันไปถามขุนทศ จนหมอหนุ่มที่ยืนฟังอยู่นึกหมั่นไส้คนพวกนี้“ไม่ฝาดหรอก กูก็เห็น กอดซะแน่นเชียว” ขุนทศยิ้มบางๆ แล้วมองไปยังคนที่พวกเขากำลังกล่าวถึง“ไอ้พวกเหี้ยนี่! เยี่ยมเสร็จแล้วก็กลับ

คนที่โดนสวมกอดจากทางด้านหลังนอนเคลื่อนไหวอยู่บนเตียงเป็นเวลาหลายนาที เธอพยายามข่มตาหลับก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลับแม้แต่น้อย จึงลองเอ่ยถามคนที่นอนสวมกอดเธอเสียงแผ่วเพราะรู้สึกว่าเขาแน่นิ่งไปสักพักแล้ว“คุณ หลับแล้วเหรอ”“ยัง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ก็จะให้เขานอนหลับได้ยังไง ในเมื่อเธอนอนไม่นิ่งแม้แต่วินาทีเดียวชายหนุ่มบอกกับเธอก่อนหน้านี้แล้วว่าเขาจะนอนกอดลูก แต่เมื่อลูกยังอยู่ในท้องเธอ เขาก็ต้องกอดผ่านเธอ แม้หญิงสาวจะไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกันแต่เธอก็เหนื่อยที่จะเถียงจึงยอมๆ ไป“คุณมานอนกับฉันแบบนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ” เธอถามอีกครั้งเพราะเกรงว่าหากใครมาเห็นเข้าจะส่งผลเสียต่อตัวเขาเอง“จะเป็นอะไรล่ะ แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ได้ทำหน้าที่หมอ แต่ผมทำหน้าที่ผัว” เขาเอ่ยเน้นคำนั้นอย่างชัดเจน“พูดอะไรไม่อายปาก” เธอตำหนิเขาหลังจากได้ยินคำแสลงหู“ก็ไม่อายนะสิ ถึงกล้าพูด ทำไม? หรือพอเป็นผมนอนใกล้ๆ แล้วอึดอัด” เขาถามเธอน้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว“ฉันแค่ไม่ชิน” “ไม่เคยโดนกอดบ้างรึไง ผมบอกไว้ก่อนนะว่าผมเสพติดการกอดมาก” ชายหนุ่มพูดพร้อมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น“แต่ฉันอึดอัด” เธอตอบเขาแล้วหายใจออกมาอย่างแรง“เอาน่า เดี๋

ไม่นานเธอก็เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูแล้วหันไปมองวายุว่าถึงแล้ว เพื่อให้ชายหนุ่มกลับไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ยอมไปง่ายๆ เธอจึงผลักประตูเข้าไปอย่างแรงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดทันทีที่ประตูเปิดออกสิ่งแรกที่เห็นคือหมอหนุ่มสุดหล่อกำลังนั่งเอนตัวพร้อมกอดอกอยู่บนเตียงของเธอ ราวกับว่ากำลังรอคอยการมาของคนทั้งคู่อยู่ ทิวากรปรายตามองไปที่คนทั้งสองสลับกันแวบหนึ่งแล้วพูดขึ้น“คุณแม่ดูจะหงุดหงิดนะ มีใครทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า”“…” มิลินเดินมาหยุดอยู่กลางห้องโดยมีวายุตามมาอยู่ไม่ไกลวายุมองหมอหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่สวมเสื้อกาวน์ก็รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตา เขาครุ่นคิดสักพักก็นึกออกว่าเคยเจอผู้ชายคนนี้ที่ร้านอาหารวันก่อน ชายหนุ่มมองทิวากรกับมิลินสลับไปมาด้วยความรู้สึกแปลกใจในคำพูดของคนที่อยู่บนเตียง“ขอบคุณที่มาส่งคนของผมนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วรบกวน เชิญ..” ทิวากรผายมือไปทางประตูเพื่อให้วายุออกไปเสียที“เขาเป็นใครเหรอ ลิน” วายุไม่ได้สนใจคำพูดก่อนหน้าของทิวากรแม้แต่น้อย แต่กลับหันไปถามมิลินด้วยสีหน้าจริงจังหมอหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยุดยืนข้างๆ หญิงสาวพร้อมกับโอบไหล่เธอแนบชิดกับอกแกร่งของเขา เพื่อแสดงควา

หลังจากมิลินออกจากโรงพยาบาล เธอแวะไปทำเรื่องลาออกจากงานรวมถึงได้จดทะเบียนสมรสกับทิวากรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มพาเธอมาที่บ้านสองชั้นหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นของเขา ชวนเธอเดินดูบ้านครู่หนึ่งแล้วพาไปทำความรู้จักกับแม่บ้านเผื่อเวลาหญิงสาวต้องการอะไร ซึ่งแม่บ้านจะอยู่แค่กลางวันเท่านั้นไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่นี่บ้านหลังนี้มีขนาดสามห้องนอนใหญ่และหนึ่งห้องนั่งเล่น มีห้องฟิตเนสอยู่ชั้นสองที่สามารถมองเห็นสระว่ายน้ำด้านล่างได้ชายหนุ่มย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ได้สามปี ที่ตัดสินใจเลือกที่นี่เพราะอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลมากกว่าบ้านหลังเก่า ซึ่งบ้านหลังนั้นคุณแม่ของเขาตัดสินใจขายไปแล้ว เนื่องจากท่านเองก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน มักจะเดินทางไปท่องเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนๆ เสียส่วนใหญ่ อยู่บ้านท่านจะรู้สึกเหงา เพราะหน้าที่การงานของลูกชายที่แทบไม่ค่อยมีเวลาได้พูดคุยกันทางด้านมิลินหลังจากจัดของเข้าที่เข้าทางเสร็จเรียบร้อย เธอเดินออกมาเล่นในสวนเล็กๆ ข้างบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว บรรยากาศค่อนข้างดี สวนแห่งนี้มีดอกไม้หลากหลายชนิดมิลินที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้น สวมรองเท้าแตะสบายๆ เดินมานั่งบน

เขาวางเธอลงเตียงแล้วจับขาเธอแยกออกพร้อมจ่อแกนกายที่ขึงขังไปที่ช่องรักสีชมพูหวานของเธอแล้วดันมันเข้าไปอย่างเบาแรง“อื้อ อึก”หลังจากแกนกายเข้าไปจนมิด ชายหนุ่มโน้มตัวลงกอดเธอแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้ว่าตอนนี้เขาเองจะทรมานจากการตอดรัดและคับแน่นจากภายในของเธอก็ตาม“เจ็บมากมั้ย”เธอส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มจางให้เขา“ผมจะอ่อนโยนกับคุณนะ”สิ้นคำพูด เอวหนาเริ่มทำหน้าที่ของมันอย่างรู้งาน จังหวะเนิบนาบ ทว่าบดเน้นทุกการเข้าออกทำให้คนใต้ร่างถึงกับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อสะกดเสียงครางที่หลุดออกมาจากปากไม่ขาดสายชายหนุ่มประกบริมฝีปากบางแล้วมอบสัมผัสสุดแสนจะดูดดื่มอีกครั้งเพื่อเพิ่มความวาบหวามให้เธอมีอารมณ์ร่วมมากกว่าเดิม ความคับแน่นและแรงตอดรัดภายจากในยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้าเขาจับเรียวขายาวของเธอข้างหนึ่งขึ้นมาพาดบ่า มือใหญ่ไม่ปล่อยว่างกอบกุมเต้าอวบอิ่มแล้วเคล้นมันอย่างมันมือจนคนที่นอนเม้มปากสะกดกลั้นอยู่ในตอนแรกต้องเปล่งเสียงหวานออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้“อ้าส์ อ้ะ” สีหน้าของเธอเหยเก ราวกับกำลังทรมานและมีความสุขไปในเวลาเดียวกันชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเกิดสันนูน ระง