บททั้งหมดของ พลาด(รัก)คุณหมอ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ร่างบางนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนานหลายนาที ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงทั้งๆ ที่วันนี้เธอรู้สึกเพลียมากก็ตาม อาจจะเป็นเพราะแสงไฟสว่างจ้าที่เธอเปิดไว้ในห้องทำให้นอนไม่หลับก็อาจจะเป็นไปได้ อันที่จริงเธอไม่ใช่คนกลัวอะไรง่ายๆ แต่บ้านหลังนี้มันใหญ่เกินไปในความรู้สึกของเธอ แม้ว่าจะมีเพื่อนบ้านอยู่หลังข้างๆ แต่บรรยากาศรอบๆ ในเวลากลางคืนดูเงียบสงัดจนน่ากลัวก่อนหน้านี้หญิงสาวโทรศัพท์คุยกับเพื่อนสาวอย่างกอหญ้าเป็นเวลานานหลายนาที จนเวลาเกือบสี่ทุ่ม มิลินจึงวางสายจากเพื่อนเพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนที่แสนจะน้อยนิดของกอหญ้า และคิดว่าควรรีบทำตัวให้ชินกับการอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะอาชีพที่ทิวากรทำเป็นยังไง เธอรู้ดีมิลิน นอนมองเพดานพร้อมกับคิดอะไรเพลินๆ กระทั่งได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างกาย คนที่เธอนึกถึงในแวบแรกคือทิวากร แต่เมื่อหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมันกลับเป็นเบอร์ที่เธอไม่คุ้นเคย หญิงสาวนอนมองมันด้วยความลังเลใจว่าจะรับหรือไม่ เพราะเธอมักจะไม่รับสายเบอร์แปลก จนหน้าจอดับลง ไม่นานเบอร์นั้นก็โทรเข้ามาอีกครั้ง เธอจึงตัดสินใจกดรับ“สวัสดีค่ะ”(ลิน นี่ผมเองนะ) เสียงที่สุดแสนจะคุ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...» บ้านโคกตะลิงหญิงสาวสวมเสื้อคอกระเช้าสีม่วงกับผ้าถุงสีน้ำตาลของผู้เป็นมารดานั่งอยู่บนแคร่ไม้สักใต้ถุนบ้านหลังขนาดกลาง มือของเธอกำลังหยิบตะลิงปลิงลูกเล็กจิ้มเกลือพร้อมส่งเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ ราวกับว่ามันมีรสชาติหวาน ทั้งๆ ที่รสชาติของมันเปรี้ยวไม่ต่างกับการกินมะนาวสดชายหนุ่มที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กมองเธอพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รู้สึกน้ำลายแตก ทว่าเมื่อลองชิมและรู้ถึงรสชาติของมัน เขาถึงกับย่นหน้าแล้วคายทิ้งทันทีทั้งสองมาอยู่ที่นี่เข้าวันที่สี่แล้ว เมื่อวานเขากับเธอก็ได้ไปทำบุญให้กับมารดาของหญิงสาวตั้งแต่เช้ากว่าจะเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเย็นหลังจากเขาได้มาเหยียบที่นี่ก็รู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเป็นบ้านไม้สักหลังนี้และบริเวณรอบๆ บ้านของเธอที่ดูกลมกลืนกับธรรมชาติ ช่วงเช้ากับช่วงเย็นเป็นเวลาที่เขาชอบมากที่สุด เนื่องจากช่วงเที่ยงจะค่อนข้างร้อนอบอ้าว แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเพราะใต้ถุนโล่งโปร่งสบายมีลมพัดผ่านเข้ามาพอได้บรรเทาลงบ้างเขาไม่แปลกใจเลยที่เห็นหญิงสาวชอบไปอยู่ในสวนเล็กๆ ข้างบ้านของเขา เพราะเธอชอบปลูกผักเหมือนผู้เป็นมารดาของเธอนั่นเอง บริเวณบ้านเ

ทิวากรใช้มือเท้าคางมองหญิงสาวที่ยังคงหลับใหลแล้วโน้มหน้าลงไปหอมแก้มนวลเนียนของเธอฟอดใหญ่ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยวคนที่หลับสนิทอยู่ในตอนแรกเริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรคลอเคลียอยู่บริเวณใบหน้าพร้อมกับลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ“ตื่นได้แล้วครับ หิวหรือยัง?” ชายหนุ่มกระซิบถามเสียงแผ่ว เขาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าและนอนมองหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทอยู่จนถึงช่วงสายก็ตัดสินใจปลุกเธอให้ลุกขึ้นมารับประทานอาหารที่ก่อนหน้านี้เขาลงไปทำไว้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้วใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหวานมองไปที่เขาพร้อมกับบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น“ยังไม่หิวเลยค่ะ”โครก คราก ~จบประโยค เสียงท้องของเธอก็ร้องออกมาดังสนั่นจนหญิงสาวรู้สึกอายไม่น้อย“สงสัยเจ้าตัวเล็กจะหิวแล้ว ผมเตรียมอาหารไว้เสร็จแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“คลื่นไส้จัง” เธอพึมพำแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่บริเวณลำคอ ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นเช่นเดียวกัน“อ่า เดี๋ยวผมไปต้มน้ำขิงให้ดีกว่า”“ฉันไม่ชอบดื่มน้ำขิง” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ“แต่น้ำขิงมันจะช่วยลดอาการคลื่นไส้ ลองดูหน่อยนะ”เธอพยักหน้าช้าๆ อย่างว่าง่าย ชายหนุ่มจึ

ช่วงเช้าที่สุดแสนจะสดใสของใครหลายๆ คน ทว่าวันนี้มันกลับไม่ได้สดใสสำหรับเธอ หญิงสาวที่เคยคิดว่าหากได้อาเจียนออกมาแล้วมันจะรู้สึกดี แต่เปล่าเลย กลับรู้สึกย่ำแย่กว่าเดิมเพราะหลังจากที่เธออาเจียนมันก็เหมือนจะอาเจียนออกมาเรื่อยๆเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกพะอืดพะอมจนต้องอาเจียนออกมาในที่สุด มือเล็กยืนจับราวระเบียงแล้วโก่งคออาเจียนลงพื้นด้านล่างอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น เธอรู้สึกแสบคอและแสบท้องด้วยความทรมานเสียงอาเจียนของหญิงสาวปลุกกอหญ้าที่นอนอยู่บนเตียงให้รีบเด้งตัวขึ้นมา เธอเดินไปหาเพื่อนที่กำลังอาเจียนออกมาอย่างหนัก ใบหน้าเล็กแดงก่ำ กอหญ้าใช้มือลูบหลังให้มิลินด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นว่าเพื่อนดูจะทรมานมาก จึงบอกกับมิลินว่าจะลงไปเอาน้ำมาให้กอหญ้ารีบวิ่งลงไปด้านล่างแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวก็เห็นทิวากรกำลังยืนทำอาหารอยู่ เธอไม่คิดว่าเขาจะตื่นเร็วแบบนี้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากหม้อต้มจืดแล้วถามกอหญ้าที่วิ่งมาหยุดยืนอยู่“มีอะไรหญ้า”“พี่ทิวไปดูลินหน่อย อาเจียนไม่หยุดเลย” กอหญ้าพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพื่อนชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็เดินไปหยิบแก้วกับขวดน้ำแล้วหันไปบ

“คุณ ฉันเดินเองได้” หญิงสาวที่ถูกคนตัวสูงกว่าใช้มือโอบเอวเธอไว้ตั้งแต่เดินมาจากลานจอดรถ จนตอนนี้เดินเข้ามาในตลาดแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระหญิงสาวชวนชายหนุ่มมาเดินตลาดน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ เธออยากออกมาเปิดหูเปิดตาและรู้สึกอยากกินขนมไทยมากเป็นพิเศษ เขาจึงพามาเพราะเห็นว่าอาการของเธอค่อนข้างดีขึ้นแล้ว“ก็คนเยอะ เวียนหัวรึเปล่า” ชายหนุ่มที่กำลังโอบเอวพาเธอหลบหลีกผู้คนที่เดินกันขวักไขว่พร้อมกับถามอาการตลอดทางด้วยความเป็นห่วง เขาไม่อยากให้เธอมาในที่พลุกพล่านแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่า ช่วงนี้ขัดใจได้ซะที่ไหน...“ฉันจะเวียนหัวก็เพราะคุณนี่แหละ บอกว่าเดินเองได้ อ้ะ!” หญิงสาวเอี้ยวตัวพูดกับเขา ทำให้คนที่เดินอยู่ข้างหลังชนเธอจนซวนเซไปเล็กน้อย“เห็นมั้ย บอกแล้ว เจ็บรึเปล่าเนี่ย” ใบหน้าดุก้มมองเธอแต่คำพูดกลับแฝงความห่วงใยมิลินส่ายหน้าน้อยๆ แล้วให้โอบเอวตามที่เขาต้องการโดยไม่ขัดขืนอะไรอีก“น่ากินจัง” หญิงสาวหยุดอยู่หน้าร้านขนมหวานหลากหลายชนิดแล้วหันไปมองขนมจ่ามงกุฎสีทองสวยงามน่ารับประทานพร้อมสั่งมาหนึ่งกล่อง แต่ไม่พอแค่นั้นเธอยังสั่งขนมอื่นๆ ไปอีกอย่างละหนึ่งและมันมากกว่า