Semua Bab ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70: Bab 51 - Bab 60

ก่อนที่จะไปหาเช่าสถานที่เปิดร้านเสื้อผ้า กัวเหม่ยอิงก็ได้เข้าไปสั่งซื้อเสื้อยืดจากร้านประจำ รอบนี้กัวเหม่ยอิงสั่งซื้อแค่จำนวน 500 ตัว โดยที่แยกเป็นสีดำ สีขาวสีละ 250 ตัว ที่เธอสั่งมาแค่ 500 ตัว ก็เพราะตอนนี้เธอยังอยู่ที่โรงแรม ร้านที่จะเปิดขายเสื้อผ้าก็ยังไม่มี จึงไม่อยากรบกวนทางโรงแรมมากนักเนื่องจากเธอได้รบกวนคุณลี่หวานมา 2 วันติด วันนี้จึงไม่ได้ให้เขามาช่วยหาร้านเช่าขายเสื้อ แต่เธอได้ฝากเสื้อยืดทั้งหมดให้คุณลี่หวานไปให้โรงตัดเย็บแล้วส่วนวันนี้หลังจากกินข้าวมื้อเช้าในห้องเสร็จกัวเหม่ยอิงกับพี่ใหญ่กัวก็เปลี่ยนชุด เตรียมตัวออกไปหาร้านเช่ากัน โชคดีที่โรงแรมไม่ได้ห่างย่านการค้ามากกัวเหม่ยอิงไม่ได้เจาะจงว่าร้านขายเสื้อจะเป็นตึกหรือเป็นร้านเล็ก ๆ เธอขอแค่ให้เป็นร้านที่ไม่ได้แออัดมาก และเป็นร้านที่โดดเด่นหรือไม่ก็เป็นที่สังเกตได้ง่ายของเหล่าลูกค้า“พี่ถามคุณลี่แล้ว เขาบอกห้องเช่าจะถูกกว่าตึกเกือบครึ่งหนึ่งเลย ถึงจะเล็กกว่ามาก แแต่เขาก็แนะนำให้เช่าห้องเช่าในย่านการค้า แล้วเขาก็บอกอีกว่าให้ทำสัญญาเช่าสักปี สองปี ไม่ต้องเช่านานแต่ก็ไม่เช่าน้อยไป เพราะถ้าเราขายดีแล้วเจ้าของที่จะไม่ให้เราขายต

กัวเหม่ยอิงสอนมู่ลี่ มู่จี้ ทำบัญชีของร้าน เพราะเธอต้องกลับไปที่อำเภอจึงต้องให้สองสาวฝาแฝดเป็นคนจัดการในร้าน เธอต้องการขยายร้านให้มีหลายสาขาและขั้นตอนแรกเธอจึงต้องไว้ใจให้พนักงานเป็นคนดูแล และจะเข้ามาตรวจสอบเป็นระยะเอาส่วนเรื่องหน้าร้านกลัวเหม่ยอิงไม่ได้เป็นห่วงแล้ว ทั้งสองรู้จักวิธีขาย และจัดการเวลาพักได้อย่างดีตลอดหนึ่งเดือนที่ได้เปิดร้านเสื้อผ้าเมิ่งลู่ร้านเสื้อผ้าเมิ่งลู่ถูกพูดถึงไปทั่วมณฑล เวลากัวเหม่ยอิงไปสั่งซื้อเสื้อยืดจากร้านประจำ เธอก็ถูกเเจ้าของร้านแซวว่าตอนนี้ร้านของเธอไปได้ไกลกว่าหล่อนซะอีก ซึ่งเธอก็บอกว่าเป็นแค่ช่วงขาขึ้นและตอนนี้กัวเหม่ยอิงได้ย้ายที่พักแล้ว มันเป็นบ้านพักสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว และหนึ่งห้องโถง มันเป็นหนึ่งในบ้านเช่าของคุณลี่หวานที่พอรู้ว่ากัวเหม่ยอิงหาบ้านก็ตื้อให้มาพักในบ้านเช่าของเขา โดยให้เหตุผลว่าไหน ๆ เธอก็จะกลับไปอยู่ที่อำเภอ แล้วเข้ามาพักในมณฑลเป็นบางครั้ง ก็เช่าบ้านเช่าเขาก็ได้ โดยที่เช่าเดือนละ 100 หยวน ซึ่งมันถูกมากหากเทียบกับคนอื่นที่เช่า เพราะบ้านเช่าแบบนี้เดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่า 200 หยวนซึ่งกัวเหม่ยอิงจะกลับบ้านพรุ่งนี้ วันนี

เวลาผ่านไปเร็วมาก ไม่ทันไรเด็ก ๆ ก็ปิดเทอมกันอีกแล้ว รวมถึงน้องชายสามที่เทอมนี้ กัวเหม่ยอิงบังคับให้เขากลับบ้าน เพราะเห็นหานเผยหนิงถามหาคนเป็นพ่อซึ่งอีกไม่กี่วันก็จะถึงกำหนดกลับหมู่บ้าน ที่บ้านจึงวุ่นวายเพราะแม่หานหาของต้อนรับลูกชายคนเล็กตั้งแต่วันที่กัวเหม่ยอิงตั้งใจจะพาลูกสาวเข้าไปเจอกับคู่ค้าคนสำคัญอย่างคุณลี่ หานเมิ่งลู่ก็ยังไม่ได้เข้าไปในมณฑลอีกเพราะติดเรียน ส่วนคุณลี่หวานที่พนักงานแจ้งว่าเธอพาลูกสาวไปหาก็โทรมาหลังจากเธอกลับถึงบ้านได้ไม่กี่นาทีจริง ๆ เธอยังไม่มีโทรศัพท์ใช้หรอก แต่ใช้ของร้านข้าง ๆ ที่เปิดให้เช่าเอา เวลามีคนโทรมาหาเขาก็จะมาเรียกเธอไป แต่เธอก็ให้ค่าใช้โทรศัพท์กับร้านที่ไปขอติดต่อตลอด แม้ครั้งหนึ่งจะต้องจ่าย 5 หยวน แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่เธอยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์มาใช้ช่วงนี้ที่ร้านกำลังยุ่งกันมาก เพราะกัวเหม่ยอิงเปิดรับสมัครพนักงานให้เข้ามาทำงาน ส่วนบ้านกัว กับพี่น้องบ้านหลี่ ถูกย้ายกลับไปช่วยในบ้าน แต่กัวเหม่ยอิงก็ไม่ได้เป็นห่วงมากเท่าไร เพราะยังมีอวี้หลันที่ยังหาผู้จัดการร้านยังไม่ได้ หล่อนจึงต้องทำงานอยู่ต่อ และเวลาไปทำงานกับกลับบ้านก็มีน้องชายรองที่ไปด้วย จึงไม่น่า

ย้อนกลับไปที่เหตุการณ์ช่วงบ่ายวันแรกในรอบหนึ่งปีที่เขาได้กลับมาเหยียบบ้านเกิดที่ได้จากไปและเรียนอยู่ในเมือง หานหรงอี้ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่บ้านของเขาลืมตาอ้าปากได้ แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพ่อกับพี่ชายคนโตยังอยู่“รับอะไรดีคะ”หานหรงอี้รีบยื่นรายการของที่พี่สะใภ้ให้มาส่งให้พนักงานสหกรณไปจัดการ แล้วหันมองรอบ ๆ แต่ก่อนสหกรณ์ที่นี่น่าเข้ามากแต่ไม่รู้ว่ากลับมารอบนี้ทำไมมันทรุดโทรมมาก“เกลือ 100 ชั่ง น้ำตาล 70 ชั่ง น้ำมัน 50 ชั่ง มีแค่นี้ใช่ไหมคะ” พนักงานสาวหันมาถามหลังดูรายการของ“ใช่ครับ” เขาพยักหน้า“เดี๋ยวเดินดูของในสหกรณ์รอได้เลยค่ะ ของต้องใช้เวลาเตรียมนิดหน่อยค่ะเพราะของหน้าร้านไม่พอ” หล่อนบอก ซึ่งเขาทำได้เพียงพยักหน้ากลับบ้านมาครั้งนี้เขาก็ซื้อของกินมาให้ลูกสาวกับหลาน ๆ หลายอย่าง แต่ไม่ได้ซื้อของกินกลับบ้านมาด้วย เพราะพี่สะใภ้บอกไม่ต้องซื้ออะไรกลับมาถ้าเขาไม่อยากกิน เพราะกลัวมันเสียก่อน ซึ่งเขาก็เห็นด้วย แต่ขนมของลูกสาวนั้นไม่มีปัญหาเลยตุ้บ!หานหรงอี้เดินชนกระป๋องอาหารสำเร็จรูปในร้านหล่น จึงต้องก้มลงเก็บและรีบมองขึ้นข้างบนเพราะได้ยินเสียงบ่น“อะไรอีกเนี่ย เดินดี ๆ ไม่ได้หรือย

กัวเหม่ยอิงเตรียมห้องนอนของลูกสาวให้กับหานหรงเจ๋อ ส่วนเสี่ยวลู่ก็ให้มานอนกับเธอที่ห้อง แม้แม่สามีจะไม่เห็นด้วยก็ตาม แต่จะให้ทำยังไงได้ กัวเหม่ยอิงยังไม่ชิน หรือถ้าพูดตามจริงก็คงจะไม่ชินไปตลอดและนอกจากคำถามเมื่อคืนแล้ว กัวเหม่ยอิงก็ยังไม่ได้พูดคุยกับเขาอีกเลย“จะเข้าอำเภอเหรอคะ” สะใภ้รองถามเมื่อเห็นกัวเหม่ยอิงแต่งตัวทำกับข้าวอยู่กัวเหม่ยอิงส่ายหน้า “จะเข้าไปดูร้านเสื้อผ้าเมิ่งลู่สักหน่อย เห็นแฝดบอกได้เสื้อมาไม่ตรงจำนวน” และพวกเขาก็พึ่งจะโทรมาหาเมื่อเช้า กัวเหม่ยอิงที่ยังไม่ได้เตรียมตัวไว้จึงต้องไปสาย ๆ“เป็นครั้งแรกเลยหรือเปล่าคะที่มีปัญหา”“อืม จริง ๆ แฝดบอกมาว่าขาดเสื้อแค่ 2 ตัว ไม่รู้ว่าทางโรงตัดเย็บนับผิดหรือมีใครเอาออกไปหรือเปล่า พนักงานในร้านก็มีหลายคน เลยอยากให้เข้าไปดูหน่อย” กัวเหม่ยอิงอธิบายพนักงานในร้านเสื้อผ้าเมิ่งลู่มีทั้งหมดหกคน เป็นผู้ชายสองคน ผู้หญิงสี่คน และมีสองสาวฝาแฝดเป็นผู้จัดการร้าน จากที่ได้เงินเดือน 100 หยวน ตอนนี้ผู้จัดการร้านได้เงินเดือน 150 หยวนแล้ว ส่วนคนที่มีตำแหน่งเป็นพนักงานจะได้เงินเดือนอยู่ที่ 120 หยวน รวมถึงพนักงานในร้านขายของหานอี ร้านขายเสื้อผ้าหาน