All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70: Chapter 31 - Chapter 40

ต้นปี 1976 พรรคคอมมิวนิสต์ประกาศการค้าเสรี ประชาชนทุกคนสามารถทำการซื้อขายโดยที่ไม่ต้องผ่านทางรัฐบาลและยกเลิกการใช้คูปอง ราคาที่ดิน บ้านเช่าหรือแม้แต่ตึกเช่าหนึ่งคูหา สองคูหา จากที่หลายคนมีกำลังพอซื้อได้ ตอนนี้ก็ไม่สามารถซื้อได้แล้วโชคดีที่กัวเหม่ยอิงมีน้องชายรองที่สามารถช่วยเหลือได้ เธอให้เขาหาซื้อตึกคูหากับบ้านเช่าเอาไว้ 2 ที่ด้วยกัน โดยที่เอกสารต่าง ๆ ก็เป็นน้องชายรองที่จัดการให้ ไม่อย่างนั้นพวกเธอคงจะไม่ได้โฉนดที่ดินมาครอบครองก่อนที่พรรคคอมมิวนิสต์ประกาศหรอกที่แรกเป็นบ้านปูน 2 ชั้น 4 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องโถง และ 1 ห้องครัว โดยที่ชั้นสองมีห้องนอนสามห้องนอน ส่วนชั้นแรกมีห้องนอน 1 ห้อง น่าจะเป็นห้องรับแขก กัวเหม่ยอิงได้มาในราคาสองพันหยวนส่วนอีกที่เป็นตึกคูหาคู่ 2 ชั้น จริง ๆ ตอนแรกจะเอาแค่คูหาเดียว แต่ตอนนั้นเจ้าของที่ดินร้อนเงินพอดีจึงได้มาในราคาถูก ๆ สามพันหยวน จากปกติเกือบห้าพันหยวน ที่ได้มาในราคาถูกแบบนี้เพราะไม่มีใครกล้าซื้อด้วยกัวเหม่ยอิงไม่ได้ปล่อยเช่าบ้านหรือตึกเพราะเธอกลัวว่าคนที่เข้าพักจะทำเสียหาย ยังไงพวกเธอก็ไม่ได้เข้ามาอยู่ในอำเภอในเวลานั้น แค่อนาคตกัวเหม่ยอิงก็คิ

กัวเหม่ยอิงซื้อแอปเปิลกับสาลี่อย่างละถุง แล้วก็มีองุ่นกับสตรอว์เบอร์รี่อย่างละสองกล่อง เพราะเด็กที่บ้านชอบกันมาก นาน ๆ ที จะมีลูกใหญ่แบบนี้กัวเหม่ยอิงจึงซื้อมาอย่างละสองกล่องเลย“คุณแม่ได้องุ่นกลับมาด้วย!”ทันทีที่กัวเหม่ยอิงเปิดประตูหน้าบ้าน หานเมิ่งลู่ก็วิ่งมาหา พร้อมกับน้ำเสียงที่ตื่นเต้น ปกติองุ่นจะได้กินเดือนละครั้งเพราะคุณแม่ชอบไปไม่ทัน แต่พวกเธอพึ่งได้กินองุ่นไปสัปดาห์ที่แล้ว ไม่คิดว่าวันนี้คุณแม่จะซื้อมาอีกกัวเหม่ยอิงหัวเราะ “เสี่ยวลู่อยากกินเหรอจ๊ะ เดี๋ยวแม่เอาจักรยานเข้าเก็บก่อน”เธอบอกลูกสาวที่วิ่งมาเกาะขา จากนั้นจึงจูงจักรยานเข้าที่เก็บ แล้วหิ้วผลไม้ที่ซื้อมาเข้าห้องครัวจัดการล้างผลไม้ที่จะเอาให้เด็ก ๆ กินเป็นของว่าง กัวเหม่ยอิงแบ่งสาลี่ให้คนละครึ่งลูก และสตรอว์เบอร์รี่กับองุ่นคนละลูกเท่านั้น เพราะตอนนี้เลยเวลามื้อกลางวันแล้ว เดี๋ยวเย็นเด็ก ๆ จะไม่ยอมกินข้าวกัน“ทำไมวันนี้มีองุ่นล่ะคะ” เป็นหานเผยหนิงที่ถาม“ป้าไปเจอมาพอดีจ้ะ เดี๋ยวไปเรียกน้อง ๆ มาหน่อย ป้าแบ่งไว้แล้ว กินคนละแค่นี้ก็พอ เก็บไว้กินวันอื่นบ้าง” กัวเหม่ยอิงบอกหลานสาวพอหานเผยหนิงออกไปก็เป็นลูกสาวของเธอที่ถามบ

อวี้หลันให้คำตอบที่จะเข้ามาทำงานกับกัวเหม่ยอิงหลังกลับไปคิดเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ หล่อนให้เหตุผลว่าไหน ๆ ก็ทำงานในสหกรณ์หลายปีแล้วขอเปลี่ยนงานบ้าง อีกอย่างก็คือบ้านของหล่อนชอบไปที่สหกรณ์และก่อความวุ่นวายให้หล่อนจนโดนเตือนส่วนกัวเหม่ยอิงที่เข้าไปซื้อของในอำเภอก็ได้คำตอบที่พึงพอใจ และให้อวี้หลันแจ้งลาออกได้เลย แต่ทางสหกรณ์ต้องหาพนักงานเพิ่ม อวี้หลันจึงต้องรอให้ทางสหกรณ์หาคนมาแทนได้ก่อน ถึงจะสามารถหยุดทำงานได้“คุณแม่รู้จักเด็กสาวที่ขยันไหมคะ? ผู้ชายก็ได้ค่ะ” กัวเหม่ยอิงถามแม่กัวหลังมารวมตัวกันเพราะอีกไม่กี่วันก็จะได้เปิดร้านแล้วแม่กัวชะงักแล้วถาม “ลูกถามทำไมเหรอ” ถ้าถามว่ารู้จักไหม ก็มีรู้จักอยู่บ้าง แต่ก็ต้องถามลูกสาวด้วยว่าจะเอาคนไปทำไหมกัวเหม่ยอิงเขียนชื่ออวี้หลันลงในสมุดจดที่ซื้อมา พร้อมทั้งตอบคนเป็นแม่ “ฉันต้องการพนักงานเพิ่มค่ะ ตอนนี้มีพี่สาวรองกับสหายของฉันที่เป็นพนักงานคิดเงิน แต่พนักงานคิดเงินขาดอีกสองคน แล้วก็พนักงานตรวจเช็คของด้วยค่ะ ตำแหน่งสุดท้ายถ้าได้เป็นผู้ชายจะดีมาก” เธอเชื่อว่ากิจการที่ทำจะเป็นไปด้วยดีจึงได้สร้างโต๊ะจ่ายเงินร้านละสองโต๊ะ เพราะจะได้ไม่ต้องให้ลูกค้ารอนาน

หลี่เวยเวย! ยัยหมูขี้เกียจ วัน ๆ มีแต่กินกับนอน งานการไม่ทำอะไรช่วย ยังจะหนีงานอีก กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้เลยนะ!”เสียงตะโกนที่บาดหู ทำให้กัวเหม่ยอิงที่หลับตากอดอกและกำลังจะพิงพี่ชายถึงกลับสะดุ้งโหยง เพียงแค่ต้องการพักสายตา แต่ทำไมตอนนี้เธอเหมือนต้องได้ออกแรงอีก“คุณย่า!”เสียงสั่นของหลี่เวยเวยที่รีบวิ่งออกมานอกบ้าน ทำให้กัวเหม่ยอิงหันไปมอง และหันกลับไปมองหญิงชราที่อายุน่าจะมากกว่าแม่ของเธอหลายปี“หน็อยแน่! กรรมการแค่เรียกให้ไปหาก็อู้งานแล้ว วันนี้ไม่ต้องกินข้าวเลย!” ไม่รู้ว่าหญิงชรามองเห็นแค่หลี่เวยเวยหรือยังไง ถึงมองข้ามพี่ใหญ่กัวกับกัวเหม่ยอิงที่นั่งมองอยู่“หนูขอโทษค่ะ แต่ญาติบ้านเดิมคุณแม่มาหา หนูกำลังคุยอยู่” หลี่เวยเวยว่าเสียงเบาแล้วรีบปิดประตูบ้านหญิงชราหรือคุณย่าหลี่หันมามองแขกของหลานสาวก่อนจะท้าวเอวว่า “อ๋อ ก็ว่าใครมาหา ญาติบ้านเดิมแม่ของแกนี่เอง เป็นยังไงบ้างล่ะ ยังจนเหมือนเดิมใช่ไหม” ก่อนจะหัวเราะ นางไม่ชอบลูกสะใภ้คนนี้ เพราะตาเฒ่าสามีของนางชอบลูกสะใภ้คนนี้มาก ชอบกว่าลูกสะใภ้คนอื่นที่นางเป็นคนเลือกให้ลูกชายคนอื่นซะอีกด้านหลังของหญิงชรายังมีผู้หญิงวัยกลางคนสองคนที่น่าจะเป็นล

การที่บ้านหานเปิดร้านขายของแห้งและของดองถูกพูดคุยกันภายในหมู่บ้าน ในเวลานี้การค้าขายยังไม่ได้เปิดกว้างมากนัก หลายคนต่างดูถูกในอาชีพนี้ และแน่นอนว่าบ้านใหญ่หานต่างรู้สึกอับอายมาก แม้อยากจะไปถามแต่ก็ไม่กล้าร้านที่กัวเหม่ยอิงเปิดมีชื่อว่า ‘หานอี’ มันเป็นร้านแรกที่กัวเหม่ยอิงได้ลงมือทำ เธอจึงใช้นามสกุลของบ้านสามีในการตั้งนั้นก็คือคำว่า หาน ส่วน อี แปลว่า หนึ่ง และแน่นอนว่าหานอีจะไม่ใช่ร้านเดียวของพวกเธอแน่ ๆสำหรับคนในตลาดมืดเมื่อมีป้ายบอกว่าจะขายไหของดอง และของแห้ง พวกเขาย่อมรู้จักเพราะมีแต่คนแย่งกันซื้อ แต่วันนี้พอมีหน้าร้านจึงแห่กันมาซื้อวันแรกที่เปิดร้านกัวเหม่ยอิงลดราคาลงไหละ 1 หยวน ถือเป็นการเพิ่มการค้าขายไปในตัว แต่มันก็ทำให้เธอขายไปได้ถึง 30 ไหวันที่สองพอคนรู้ว่าเปิดร้านแล้ว ต่างก็มาซื้อเพิ่ม และยิ่งมีของอร่อย ๆ ที่ไม่เคยซื้อทัน มันยิ่งทำให้หลายคนต่างมาซื้อ และวันนั้นก็ขายไปได้ถึง 67 ไหและแน่นอนว่าสินค้าประจำร้านที่ขาดไปไม่ได้เลยก็คือ กุ้งแห้ง ยิ่งมีกุ้งแห้งเยอะเท่าไร คนในอำเภอยิ่งซื้อกันเยอะมาก พวกเขาต่างบอกว่ามันสามารถเพิ่มรสชาติในการทำอาหารได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือพวกเขาต่างอ