Semua Bab หนิงชิง: Bab 71 - Bab 80

       วันนี้สองคนพ่อลูกกว่าจะได้กลับบ้านก็ฟ้าเกือบจะมืดแล้ว  คราแรกเจียงเฉิงคิดจะไปส่งพวกนางพ่อลูก  แต่หนิงกวานเห็นว่าจะเป็นการเสียเวลาไปเปล่า ๆ เขากับลูกสาวจึงพากันจากไปพร้อมรถม้าด้วยตนเอง เจียงเฉิงยังจ่ายค่าแรงให้หนิงชิงห้าร้อยตำลึงที่นางมาสอนคนของเขาที่ค่าย ต่อไปคนพวกนี้จะต้องสอนทหารอีกนับพันนายในการใช้ปืนยาวเช่นกัน เขาจึงยอมให้ค่าแรงมากขนาดนี้  ความรู้นั้นวัดค่าเป็นเงินไม่ได้  เขาจึงยินดีจ่ายราคาสูงให้กับหนิงชิง       คราแรกสองพ่อลูกไม่คิดว่าจะได้ค่าจ้างด้วยซ้ำ  พวกเขามาไม่ได้หวังเงินแต่แรก  เพียงแต่ในเมื่อเจ้าตัวอยากให้พวกเขาก็รับสินน้ำใจมาพร้อมรอยยิ้มยินดีที่วันนี้ไม่ได้เหนื่อยเปล่า  กว่าที่พวกเขาจะถึงบ้านก็เลยเวลาอาหารค่ำไปแล้ว สองคนพ่อลูกจึงได้นั่งกินข้าวกันสองคน  แต่คนอื่น ๆ ก็ยังนั่งคุยเป็นเพื่อนพวกเขาที่โต๊ะกินข้าวกันอยู่“พี่ใหญ่ การไปเมืองสือครั้งนี้ข้าคงไปกับท่านไม่ได้นะเจ้าคะ  ต้าเป่ายังไม่ชำนาญในการดูสมุนไพร ข้ากลัวว่

       หลังอาหารเช้าวันรุ่งขึ้น หนิงกวานขับรถม้า ส่วนเสี่ยวชุ่ย หนิงชิงและหนิงหยางนั่งอยู่ภายในก็ออกเดินทางโดยมีบรรดาบ่าวไพร่พร้อมทั้งหนิงกุ้ยยืนส่งอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา       พวกเขาไม่ได้ร่ำลาอันใดกันมากมายเพราะต้องรีบออกเดินทางจะได้ไปถึงเมืองสือไว ๆ เพื่อให้หนิงหยางได้พักผ่อนสักหนึ่งวันก่อนสอบ นี่เป็นหนิงหยางที่ยืนยันว่าจะไปก่อนวันสอบเพียงหนึ่งวันเท่านั้น คนอื่น ๆ จึงต้องตามใจเขา       หนิงกุ้ยหลังจากส่งครอบครัวเดินทางแล้วนางก็บอกให้บ่าวไพร่กลับไปทำหน้าที่ของตนเอง  ส่วนพวกนางก็รอลูกค้าที่จะเข้ามาทานอาหารเช้าในวันนี้กันอยู่  นี่เพราะหนิงชิงกลัวว่าจะไปถึงเมืองสือช้าเกินไป นางจึงรีบตื่นมาปลุกทุกคนไปกินข้าวที่นางตื่นมาทำตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง  ทุกคนเห็นนางเร่งรีบเช่นนี้จึงต้องเร่งรีบกันไปตาม ๆ กัน กระทั่งก่อนรุ่งสางจึงได้ออกเดินทางไป       ความจริงหนิงกุ้ยก็อยากไปกับทุกคนด้วย  น

       หนิงชิงกับครอบครัวเดินทางมาถึงเมืองสือก็ใกล้ประตูเมืองปิดอีกแล้ว โชคดีที่ทหารหน้าประตูยังใจดีพอที่จะรอรถม้าของพวกนางวิ่งเข้าเมือง นางให้พ่อจอดให้สินน้ำใจนายทหารทั้งสองนายก่อนจะไปที่ร้านขายของแปลกของพวกเขา       ระหว่างทางพวกเขากินแต่ขนมปังมากกว่าเสบียงกรังที่เตรียมมาเสียอีก  ยิ่งหนิงหยางยิ่งอยากเอาเข้าไปสอบด้วย  เพราะการสอบครั้งนี้ต้องใช้เวลาถึงสามวัน  หนิงชิงบอกน้องชายแล้วว่านางจะห่อเอาไว้ให้เขาสักหลายอันเพราะนางซื้อมาเยอะมาก  หากหนิงหยางอยากกินรสชาติใดก็บอกนางมานางจะได้เอาออกมาเตรียมไว้ให้       ครอบครัวหนิงเดินทางมาสองวันก็มาถึงเมืองสือแล้ว นับว่าเร็วกว่าที่คาดการเอาไว้ถึงหนึ่งวัน  ทำให้หนิงหยางมีเวลาพักผ่อนบ้างก็ยังดี  หนิงกวานบังคับรถม้าไปที่ร้านของพวกเขาทันที  ไปถึงร้านกำลังจะปิดพอดี บ่าวไพร่พอรู้ว่านายท่านกับครอบครัวมาก็รีบออกมาต้อนรับและไปจัดเตรียมห้องพักให้พวกเขาทันที  นี่เป็นเพราะว่าพวกเขามา

       ก่อนที่หนิงชิงจะได้อ้าปากสอบถามพ่อของนาง เสี่ยวชุ่ยที่อดรนทนไม่ไหวก็พูดกับหนิงชิงพร้อมน้ำตาคลอเบ้า“ลูกเอ๋ย  ยากนักที่จะหาผู้ชายเช่นท่านแม่ทัพใหญ่  แม่อยากให้เจ้ารับของหมั้นเอาไว้จะได้หรือไม่ลูก ถือว่าเห็นแก่แม่ที่อยากให้เจ้าสุขสบายเถอะนะ ฮึก…”“ท่านแม่อย่าร้องไห้ ตกลง ๆ ข้าจะรับของหมั้นของเขาเจ้าค่ะ แต่ว่าเขาเองก็จะต้องมั่นคงกับข้าเพียงคนเดียวนะเจ้าคะ หากเมื่อใดที่เขาคิดนอกลู่นอกทาง  ข้าจะถอนหมั้น หรือไม่หากแต่งงานกันแล้วเขานอกลู่นอกทางอีกข้าก็จะหย่ากับเขา  เรื่องนี้ท่านยอมรับหรือไม่เล่าท่านแม่ทัพ”“ข้ายอมรับเงื่อนไขของเจ้าได้ทุกอย่างหนิงชิง  ขอเพียงเจ้าเชื่อใจข้าว่าข้าไม่คิดจะมีคนอื่นแน่นอน  ฮ่องเต้ทรงให้พระราชโองการเลือกคู่เองกับข้ามาหลายปีแล้ว  เรื่องที่ข้าจะมีคนอื่นนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ขอบใจเจ้ามากนะที่เห็นแก่ความรักของข้า”       เจียงเฉิงยื่นหยกพกให้กับหนิงชิงและกำชับให้นางเ

       เจียงเฉิงเดินทางอย่างไม่เร่งรีบตามที่หนิงชิงกำชับเขา เขาเห็นแล้วว่านางเองก็เป็นห่วงเขาเช่นเดียวกัน  มันยิ่งทำให้เขากระชุ่มกระชวยมากขึ้นไปอีก ตอนนี้เขาได้นางเป็นคู่หมั้นแล้ว งานที่ค่ายทหารหากกลับไปแล้วพวกรองแม่ทัพทำตามที่เขาบอกเอาไว้เสร็จสิ้น คราวนี้เขาคงต้องเดินทางกลับเมืองหลวงจริง ๆ แล้ว  ก่อนที่ฮ่องเต้จะโกรธที่เขาไม่ไปช่วยงาน       หนิงหยางที่วันนี้ต้องเข้าห้องสอบก็ตรวจดูสิ่งของต่าง ๆ ที่ท่านแม่กับพี่สาวเตรียมเอาไว้ให้  เมื่อเห็นว่าไม่ลืมสิ่งใดแล้ว  หนิงกวานก็ขับรถม้าพาทุกคนไปส่งหนิงหยางที่ที่ว่าการมณฑลซึ่งเป็นสนามสอบ  ถึงแม้จะมีเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลาเข้าห้องสอบก็เถอะ  แต่พวกเขาคิดว่าคนน่าจะเยอะจึงรีบไปกันก่อน  และก็จริงอย่างที่พวกเขาคิด  คนที่มาส่งและคนเข้าสอบเริ่มมากันจำนวนไม่น้อยแล้ว       หนิงกวานจอดรถม้าเอาไว้ไม่ไกลจากประตูนัก เขาไม่ห่วงว่าจะออกไปลำบาก  เขาอยากให้ลูกชายเดินใกล้ที่สุดเท่าน