บททั้งหมดของ ได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ: บทที่ 11 - บทที่ 20

11ไม่อาจละสายตา การสอนของหลิงซือฝูมิใช่การแนะนำแต่เป็นการลงมือทำ องค์ชายทั้งสองถืออาวุธของตนเองพุ่งกระโจนเข้าใส่ผู้เป็นอาจารย์ ทั้งสามสู้กันดุเดือดแต่สุดท้ายผู้ชนะก็ยังคงเป็นหลิงซือฝูองค์ชายยืนหอบลมหายใจเข้ากระชั้น เพียงแค่เห็นการต่อสู้เมื่อครู่นางก็เหนื่อยแทนแล้ว ซูเหวินรินชาใส่จอกโบกมือให้ขันทีรับใช้ทั้งสองนำชาไปให้องค์ชายที่เพิ่งนั่งลงหลิงซือฝูที่มิได้มีขันทีรับใช้จึงเป็นหน้าที่นางกำนัลขององค์หญิงหนิงเอ๋อ“ขอบคุณท่านหญิง” หลิงซือฝูหันมาบอกน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวล ยิ่งฟังยิ่งเพลิดเพลิน ซูเหวินมิได้ตอบสิ่งใดออกไปเพียงหันพูดคุยกับหญิงสาวตรงหน้า“หากองค์หญิงเหนื่อยแล้ว เราฝึกวันพรุ่งนี้ดีหรือไม่เพคะ”“ข้าบอกแล้วอย่างไร ข้าไม่เหนื่อยเพียงอยากแอบดูการสอนของหลิงซือฝู” เสียงหวานบอก นึกขบขันตนเองที่ไม่อาจเข้าร่วมเรียนได้จึงทำได้เพียงแอบจำไปเช่นนี้ เมื่อกล่าวจบองค์หญิงก็ลุกจากที่นั่งเดิน

13มีเรื่องใด “นี่เจ้า!” องค์หญฺงหนิงลี่โกรธจนควันแทบออกหูเมื่อได้ยินองค์หญิงหนิงเอ๋อทูลฟ้องเรื่องตนเอง แต่เพียงแค่องค์ชายสี่มองหน้านางก็หยุดกล่าวสิ่งใดออกมา“มีเรื่องใดกัน” องค์ชายสามหันไปถามองค์หญิงใหญ่ พร้อมกับเหลียวมองสตรีข้างกายน้องสาวร่วมอุทร นึกเป็นห่วงความรู้สึกนางไม่น้อยเข้าวังมาก็เพราะเขายอมให้น้องสาวเชิญนางมา หากนางมีเรื่องจริง เขาก็ควรเป็นผู้ที่คอยช่วยเหลือ“ไม่มีเพคะองค์ชายสาม คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ซูชิงเยียนตอบองค์ชายหนิงอวี่ด้วยท่าทีนอบน้อม ไม่รู้ว่าชาตินี้น่าจะเป็นเช่นเดิมหรือไม่ แต่ซูเหวินที่เคยเห็นแต่สิ่งเลวร้าย ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดนั่นล้วนเสแสร้งทั้งสิ้น“ข้าไม่ได้ถามเจ้า ว่าอย่างไรมีเรื่องใด” องค์ชายหนิงอวี่ตอบซูชิงเยียนเสียงเข้ม ซูชิงเยียนไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมาอีก เพียงลอบมองต่งซูเหวิน รอฟังว่านางจะตอบองค์ชายว่าอย่างไร ทุกคนล้วนแต่รอฟังว่านางจะตอบสิ่งใดไม่เว้นกระทั่ง

15ท่านสัญญาแล้ว ตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมาต่งซูเหวินเข้าวังไปสอนองค์หญิงรำกระบี่ไม่ขาด ไปครั้งหนึ่งก็ใช้เวลาอยู่ในวังสามเกือบสี่ชั่วยาม แม้จะเข้าวังนานแต่กลับใช้เวลาสอนองค์หญิงเพียงหนึ่งชั่วยามส่วนเวลาที่เหลือถูกองค์หญิงบังคับให้ทำขนมให้กินทุกวันจนนางนึกว่าตนเองเป็นแม่ครัวหลวงเสียอีก ทำเสร็จก็ต้องนำไปส่งองค์ชายสามที่หน้าสำนักศึกษาเกือบทุกวัน นางมีโอกาสได้พูดคุยกับองค์ชายสามบ่อยครั้ง รับรู้ได้ว่าเขากับน้องชายนิสัยต่างกันมากนักไม่แปลกใจเลยหากฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งเขาเป็นไท่จื่อชาติก่อน นางสังเกตผู้คนรอบตัวองค์ชายหนิงอวี่และองค์หญิงหนิงเอ๋อ อย่างไรในตอนนี้นางก็ตกลงคบหาองค์หญิงเป็นสหายจะให้นางถูกวางยาไปอีกคนไม่ได้“พี่หญิงคิดสิ่งใดอยู่หรือ” สหายใหม่เอ่ยถามขณะที่นางกำลังเดินหน้ายุ่งอยู่ข้างกาย ทั้งสองกำลังเดินไปสำนักศึกษาเหมือนทุกวัน ต่งซูเหวินจำได้หลังงานฉลองของกุ้ยเฟยองค์ชายหนิงจินจะได้สมรสพระราชทาน นางจะให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด

17ข้าตั้งใจมา “เหตุใดวันนี้จึงอยู่เพียงลำพัง อาจารย์หญิงของน้องไปไหนเสียเล่า” องค์ชายหนิงอวี่เอ่ยถามใบหน้ายิ้มแย้ม สายตากวาดไปรอบลานหน้าตำหนักองค์หญิง ไม่พบหญิงสาวที่ตามหาแม้แต่ปลายผม เมื่อได้รับรายงานจากขันทีว่าวันนี้หลิงซือฝูป่วยกะทันหันจึงไม่สามารถมาสอนได้ เขาจึงรีบออกจากสำนักศึกษาแสร้งมาหาน้องสาว“นางให้คนมาแจ้งว่าป่วยกะทันหันมาสอนไม่ได้ น้องจึงอยู่เพียงลำพัง ถามหาพี่หญิงแล้วเสด็จพี่เล่า เหตุใดไม่อยู่ในสำนักศึกษา”“หลิงซือฝูบอกว่าป่วย มาสอนไม่ได้”“บังเอิญไปหรือไม่ พี่หญิงก็บอกว่าป่วย” หญิงสาวรู้สึกตะหงิดในใจไม่น้อย อยู่ ๆ พี่หญิงของนางกับอาจารย์ของพี่ชายป่วยพร้อมกันเช่นนี้ แต่พี่ชายนางเป็นสุภาพบุรุษเกินกว่าจะคิดสิ่งไม่ดีในหัว“คิดมากไปหรือไม่ มาเถอะพี่สอนใช้ดาบดีหรือไม่” เห็นท่าทีเบื่อหน่ายของน้องสาว องค์ชายหนิงอวี่จึงหาเรื่องให้ผู้เป็นน้องสาวอารมณ์ดีขึ้นมาบ้า

19ความในใจ “ถวายบังคมเสด็จพี่” หลังกลับจากนอกวังองค์หญิงก็รีบมาหากุ้ยเฟยยังตำหนัก แต่กลับพบเจอพี่ชายหน้าตำหนักพอดีราวกับล่วงรู้ว่านางจะมาที่นี่จึงมารออยู่ก่อน เขาส่งยิ้มให้น้องสาวเดินไปลูบหัวนางเบา ๆนางกำนัลเฝ้าประตูรายงานกุ้ยเฟยในตำหนัก ครู่เดียวก็มีนางกำนัลคนสนิทออกมาเชิญองค์หญิงองค์ชายให้เข้าไปพบในตำหนัก“ถวายบังคมเสด็จแม่”“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่เพคะ” กุ้ยเฟยรีบเดินเข้าไปแตะแขนของลูกทั้งสอง มองด้วยสายตาเอ็นดู พอองค์หญิงเงยหน้าก็รีบเข้าไปเกาะแขนมารดาราวกับเด็กอย่างไรอย่างนั้น“มาเถอะ รีบมานั่งได้แล้ว เป็นอย่างไรเหตุใดจึงพากันมาหาแม่เช่นนี้” กุ้ยเฟยถามบุตรทั้งสองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กุ้ยมีพระนามเดินว่าไป๋หลิงอวี่ เป็นสตรีสูงศักดิ์ถูกที่บ้านส่งเข้าวังเป็นสนมของฮ่องเต้เพื่อแบ่งอำนาจจากตระกูลซู ซึ่งเป็นตระกูลที่คอยหนุนหลังหวงกุ้ยเฟยพระนางกุ้ยเฟยไม่สนเรื่องวังหลัง