All Chapters of ลิขิตกาลบันดาลรัก: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากที่เสิ่นเยี่ยนฟางจัดการสองผัวเมียแซ่หวงเรียบร้อยแล้วก็จัดการนำผักป่ามาจัดการ ได้ผักป่ามามากมาย ชาวบ้านไม่รู้จักหลายชนิดเลยไม่มีใครมาแย่งพวกนาง เจียงเสี่ยวฮวาเองก็ไม่เคยรู้จักได้แต่ช่วยน้องสาว ก่อนจะเอ่ยถามนาง"เสี่ยวฟาง บุรุษที่ข้าเจอเมื่อเช้าคือสามีเจ้าใช่หรือไม่""อ้อเจ้าค่ะ เขาชื่อเมิ่งหย่งชวน ว่าแต่พี่หญิงคู่หมั้นของท่านเขายอมให้ทางบ้านบิดาท่านส่งท่านไปเป็นอนุผู้อื่นหรือเจ้าคะ""เฮ้อ พอท่านแม่จากไปคู่หมั้นข้าก็กลายเป็นคู่หมั้นน้องสาวลูกแม่เลี้ยงข้าทันที ข้าเองก็เพิ่งจะรู้ว่าท่านพ่อแอบเลี้ยงดูนางมานานแล้ว บุตรสาวของนางก็คือบุตรสาวอีกคนของท่านพ่อ นางอายุสิบห้ากำลังน่ารักสมวัย คู่หมั้นข้าคงพึงใจมากกว่าที่ได้แต่งกับนาง"น่ารักสมวัย เฮ้อนี่นังหนูอายุขนาดพวกหล่อนนี่ยังไม่พ้นมัธยมต้นเลยนะ คงต้องหาทางให้พี่สาวคนนี้มีที่อยู่แต่จะให้อยู่ด้วยไม่ได้ มิใช่ว่านางหึงหวงแต่พี่สาวคนนี้จะถูกคนนินทาเอาได้ เสิ่นเยี่ยนฟางที่ตอนนี้ล้างผักป่าเรียบร้อยก็นำมาผึ่ง คว้าจอบเล็กมาถางหญ้าบริเวณบ้าน บ้านนี้มีพื้นที่หลายหมู่พอให้ปลูกผักกิน เมื่อเช้าเมิ่งหย่งชวนบอกนางว่าจะไปเอาที่ดินคืน ที่ดินของเขามีกี่หม

สุดท้ายพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ที่ดินแปดสิบหมู่จึงคืนกลับไปยังเมิ่งหย่งชวน ทั้งหมดกลับไปแล้วเมิ่งอี้กัดฟันแน่น มองตามเมิ่งหย่งชวนไปด้วยแววตาอาฆาตแค้น ก่อนจะเอ่ยกับท่านปู่ของตน บิดาเขาเมิ่งซานที่ตอนนี้นอรักษาหัวไหล่อยู่ เสิ่นเยี่ยนฟางมือหนักจริงๆ"ท่านปู่ รอมันไปเรียนที่เมืองหลวงก่อนเราค่อยเอาคืนจากนังเมียแก้ชงมัน""หึ มันมีเงินไปเรียนหรือแต่ไม่เคยเอามากตัญญูข้ากับบ้านใหญ่สักอีแปะ ไอ้สารเลว ช่างเหมือนบิดามันเหลือเกินหายจากบ้านไปหลายปีกลับมาแค่มีเงินซื้อที่ดินผืนเดียว"เมิ่งหลงเสร็จเรื่องก็กลับบ้านทันที ส่วนโจวหยวนไม่อยากกลับเขาอยากเห็นหน้าเจียงเสี่ยวฮวาอีกเลยหาเรื่องตามกลับมาด้วย เมื่อมาถึงบ้านเห็นเสิ่นเยี่ยนฟางกับเมิ่งลู่เจินกำลังทำผักดอง เจียงเสี่ยวฮวากำลังนวดแป้งเพราะน้องสาวบอกว่าจะห่อเกี๊ยวแฮ่มๆๆ!!แค่กๆ!! อะหึ่มๆ!! เมิ่งหย่งชวนนั่งลงกระแอมไม่หยุดสักทีจนเสิ่นเยี่ยนฟางเงยหน้ามามองเขาก่อนจะก้มหน้าทำงานในมือต่อ คนตัวโตงอนที่เมียไม่สนใจจึงลุกเดินเข้าห้องแสร้งไอหนักๆ จนเมิ่งลู่เจินเป็นห่วงพี่ชาย"พี่สะใภ้พี่ใหญ่คงเจออากาศเย็นเพราะไปข้างนอกมากระมังขอรับ"เสิ่นเยี่ยนฟางวางงานในมือก่อนจะพยักห

เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยเสิ่นเยี่ยนฟางก็ลงมือทำมื้อเย็น นางห่อเกี๊ยวแม้ว่าไม่มีผักสด แต่นางเดินตามหาผักป่าเมื่อเช้าได้ผักจี้ฉ่ายมาหลายกำ อีกทั้งยังเจอต้นหอมป่าตอนที่ดายหญ้าหน้าบ้านอีกด้วย ลำธารตีนเขานางจับปลาได้สามตัวจึงนำหมักเกลือกับเครื่องเทศแล้วไปเด็ดใบบัวมาห่อก่อนจะพอกด้วยดินเหนียวนำไปซุกในกองถ่านโจวหยวนอยู่กินมื้อค่ำด้วย คนบ้านเมิ่งไม่กล้ามาหาเรื่องเพราะได้ยินว่าท่านเจ้าเมืองสนิทกับเมิ่งหย่งชวนมากนัก เพราะเขาเป็นซิ่วไฉจึงทำให้หมู่บ้านสี่สิบลี้มีชื่อเสียงไปด้วย เมิ่งหลงผู้นำหมู่บ้านถูกเชิญมากินมื้อค่ำพร้อมกับหิ้วสุรามาด้วยสองไห ท่านปู่เก้าเอาโม่หินมาส่งแล้ว เสิ่นเยี่ยนฟางที่นั่งกินข้าวกับเจีงเสี่ยวฮวาและเมิ่งลู่เจินนั่งฟังบุรุษสนทนากันเงียบๆ เมิ่งหย่งชวนดื่มมากนักจนนางต้องเดินไปหา คว้าจอกเหล้าออกจากมือเขา"ขออภัยที่เสียมารยาทเจ้าค่ะ ใต้เท้า ท่านปู่หลงแต่ว่าท่านพี่ป่วยอยู่ข้าไม่อยากให้เขาดื่มสุรามากนัก อีกสามเดินต้องไปเมืองหลวงถึงเวลานั้นหากอาการกำเริบป่วยเรื้อรังจะทำให้พลาดการเข้าสอบอีก ข้าไม่อยากให้การทุ่มเทของเขาเสี่ยเปล่าไปอีกครั้งเจ้าค่ะ ""อืม ถ้าเช่นนั้นพวกเรากลับกันเถอะ อ้อ

ยามเฉินเสิ่นเยี่ยนฟางเพิ่งตื่นแต่นางลุกไม่ไหวเอวแทบหัก คนบ้านี่กินดุเหลือเกินนัก เจียงเสี่ยวฮวาลุกมาทำมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อคืนนางไม่หลับเท่าไหร่เพราะแปลกที่ จึงได้ยินเสียงน้องสาวกับน้องเขยเช้าเลยรีบลุกมาทำอาหารเองเพราะคิดว่าน้องสาวคงตื่นไม่ไหว เสิ่นเยี่ยนฟางมานั่งข้างๆ พี่สาวก่อนจะนำเกี้ยวที่ห่อเมื่อคืนมาลวกเพื่อเป็นมือเช้า“พี่หญิง ข้าว่าจะขึ้นเขาสักหน่อย หาผักป่าหรือหัวมัน กินแต่ผักดองคงไม่ดีอาเจินกำลังโตต้องบำรุง ท่านพี่ก็ป่วยอยู่”“อืม พี่ไปด้วยดีไหมเผื่อจะได้ช่วยกันหา ฝนตกเมื่อคืนทางลื่นนัก”“อย่าเลย พี่อยู่เป็นเพื่อนอาเจินเถอะ ท่านพี่ไปตำบลข้างเคียงแต่เช้าแล้ว พวกข้าจะซื้ออิฐกับซื้อกระเบื้องใหม่น่ะ ว่าแต่ท่านเถอะเรื่องไปอยู่จวนท่านเจ้าเมืองท่านแน่ใจแล้วใช่ไหม อย่างน้อยเขาก็ปกป้องคนของตนเองได้”“อืม ข้าเกรงว่าอีกวันสองวันพวกเขาจะมาหาเรื่องที่นี่ สามีเจ้าเป็นซิ่วไฉ ชื่อเสียงสำคัญนักข้าอาจจะไปอยู่ที่จวนโจวเลยก็ได้ ช้าเร็วก็ต้องไปอยู่ดี”“ก็ดีเหมือนกัน ข้าเองไม่ได้อยากให้ท่านไปเลยเพราะว่าท่านพี่ต้องไปเมืองหลวงเพื่อลงสอบอีกครั้ง ข้าอยู่กับอาเจินสองคนก็คงเหงาน่ะ”สองพี่น้องช่วย

เสิ่นเยี่ยนฟางเริ่งรับรู้แล้วว่าผู้ชายที่เดินเคียงข้างนางนี้ไม่ธรรมดา นางเป็นหน่วยซิลนะ หูตาต้องไวแต่เขาถึงตัวนางโดยที่นางไม่ได้ยินเสียง รู้อีกทีเขากอดนางแล้ว แม้แต่ลมหายใจยังเก็บซ่อนได้ เขาไม่ใช่แค่บัณฑิตแก่เรียนแน่ๆ แต่นางจะไม่หาคำตอบนั้น บางครั้งแววตาเขาดูอ่อนแอจนเหมือนอยากหาใครสักคนมาคอยปลอบโยน“พี่สั่งอิฐมาแล้ว กระเบื้องจะมาส่งตอนเย็นน่ะพรุ่งนี้”“กลับไปข้าจะโม่ถั่ว กล่องไม้มาส่งเมื่อเช้าแล้ว หากขายได้ข้าจะสั่งเพิ่ม ข้าอยากช่วยชาวบ้านอย่างน้อยก็ช่วยคนที่ขยันไม่ขี้เกียจให้มีรายได้เลี้ยงครอบครัว”“ไม่เหนื่อยเกินไปหรือ เจ้ามาจากที่อื่นพวกเขาอาจไม่เชื่อใจ”“ไม่เป็นไรค่อยๆ ทำไป ทุกอย่างมีค่าตอบแทนข้าไม่ได้ทำเปล่าๆ ได้ทั้งเงินได้ทั้งชื่อเสียง อนาคตชื่อเสียงเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ท่านต้องการใช้ในการรับราชการเป็นขุนนาง”เมิ่งหย่งชวนหยุดเดินก่อนจะรั้งนางมากอดแล้วกดจมูกกับเรือนผมของนาง น้ำเสียงสั่นเครือของบุรุษบอกรักคนในอ้อมกอด“เสี่ยวฟางข้ารักเจ้า อย่ากังวลเลยอย่าลำบากเพื่อข้า ทุกอย่างต้องเป็นหน้าที่ข้าทำให้เจ้าสุขสบาย”“อืม ข้าเชื่อท่าน”ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงบ้านเชิงเขา แขกไม่ได้รับเชิญนั่