บททั้งหมดของ สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ฉีหลินที่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการล้างทำความสะอาดเครื่องในหมูอยู่เป็นเวลานานในที่สุดเครื่องในหมูทั้งหมดก็ถูกนำมาตุ๋นรวมกับหัวหมู ในส่วนของไส้อ่อนนางนำไปคลุกเกลือและใส่ไหเอาไว้ไม่ได้นำมาทำอาหารสำหรับวันนี้กลิ่นหอมของหมูตุ๋นลอยตลบอบอวนไปทั้งบ้าน เฟยเทียนที่รับหน้าที่ย่างหมูอยู่ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย หมูที่ภรรยาของเขาหมักด้วยเครื่องเทศจนได้ที่จากนั้นเขารับหน้าที่เป็นคนย่างหมู ถึงแม้ว่าหมูที่เขากำลังย่างอยู่จะส่งกลิ่นหอมมากมายขนาดไหนแต่ตอนนี้กลิ่นของหมูตุ๋นได้กลบกลิ่นหมูย่างไปโดยสิ้นเชิง“ท่านพ่อ ท่านแม่ทำอาหารอะไรกันแน่ขอรับ หอมกว่าหมูย่างของเราอีก” เจี้ยนเอ๋อร์“นั่นสิขอรับท่านพ่อ ท่านแม่ทำอาหารได้หอมถึงเพียงนี้จะต้องเป็นของอร่อยแน่ ๆ เลยขอรับ” เฉิงเอ๋อร์“พ่อว่าพวกเจ้าสองคนเช็ดน้ำลายก่อนดีหรือไม่ ประเดี๋ยวมันจะหยดใส่หมูที่กำลังย่างอยู่”“ท่านพ่อพวกข้าไม่ได้กำลังน้ำลายไหลเสียหน่อย” เจี้ยนเอ๋อร์ที่ยกมือขึ้นเช็ดปากแต่กลับพบว่าตัวเองโดนบิดาแกล้งเข้าให้แล้ว“ข้าไปหาท่านแม่ในครัวดีกว่า ไปดูว่าท่านแม่ทำอะไรกันแน่” เฉิงเอ๋อร์“รอข้าด้วย ข้าไปด้วย” เจี้ยนเอ๋อร์เฟยเทียนได้แต่มองตามหลังลูกชายทั

เกวียนวัววิ่งออกจากหมู่บ้านป่าหมอกมุ่งหน้าเข้าไปในตัวเมือง ฉีหลินเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีกวางอยู่ในมิติ 2 ตัวนางกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาออกมาขายดีหรือไม่แต่ถ้าขายไปตอนนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ จากของที่หายากจะกลายเป็นหามาง่ายจากนั้นราคาจะถูกลงตามมาด้วยนางจึงตัดสินใจว่าจะเก็บเอาไว้ก่อนจะยังไม่ขาย การเข้าเมืองในวันนี้จุดประสงค์หลักคือซื้อข้าว แป้ง เครื่องปรุงเครื่องเทศตลอดจนถึงหม้อ ถ้วยชามตะเกียบรวมถึงเครื่องเรือนต่าง ๆ เรื่องนี้นางให้แม่สามีเป็นคนจัดการ ส่วนนางจะไปซื้อเกวียนวัวอีกเล่มที่ตลาดค้าสัตว์ ส่วนลูก ๆ ของนางและสามีไปซื้อกระดาษพู่กันและอุปกรณ์สำหรับการเรียนโดยมีเฟยจินตามไปด้วยหยางเทียนฉีจึงทำหน้าที่ขับเกวียนไปจอดหน้าร้านที่ภรรยาของเขาเข้าไปซื้อของ ฉีหลินนั้นไปที่ตลาดค้าสัตว์คนเดียวหากเป็นนางเมื่อก่อนเฟยเทียนย่อมไม่มีทางปล่อยให้นางไปคนเดียวแน่แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว นางทั้งเก่งกล้าและมีฝีมือพอตัวจึงไม่ต้องกังวลว่าใครจะทำร้ายนาง แต่เขากลับกลัวว่านางจะลงไม้ลงมือกับผู้อื่นเสียมากกว่าหากว่ามีใครเข้ามาหาเรื่องรังแกนางก่อนอย่างเช่นตอนนี้ไม่รู้ว่าดวงสมพงษ์หรือว่าความบังเอิญหรืออะไรกันแน่ หย

หลังจากที่ฉีหลินและน้องชายน้องสาว เดินแยกออกมาจากภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านได้ไม่นานนางก็พบเข้ากับหอมป่าและกระเทียมป่าที่เกิดอยู่เป็นจำนวนมาก ฉีหลินจึงถอนเอาหอมป่ากลับไปด้วยเสียมากมาย นอกจากนั้นนางยังขุดเอากระเทียมป่าที่ต้นแก่เต็มที่เพื่อนำหัวของกระเทียมป่าไปตากให้แห้งเก็บเอาไว้ใช้เวลาทำกับข้าว“หอมป่ากระเทียมป่าพวกนี้มีมากมายทำไมชาวบ้านเขาไม่เก็บไปกินกันหรือยังไง”“พี่สะใภ้หอมป่ากระเทียมป่ามีมากมายมันเกิดอยู่ทุกที่ชาวบ้านก็แค่เก็บไปนิด ๆ หน่อย ๆ แค่พอกินแต่ละครั้งน่ะขอรับ”“เช่นนั้นพวกเจ้าถอนหอมป่าเอาไปเยอะ ๆ ข้าจะเอาไปทำผักดอง”“เจ้าค่ะพี่สะใภ้”เมื่อแบ่งงานให้น้องทั้งสองแล้วนางเองก็ตั้งหน้าตั้งตาขุดเอาหัวของกระเทียมป่าเช่นเดียวกันเมื่อตะกร้าที่นำมาเริ่มจะเต็มแล้วฉีหลินจึงได้บอกให้ทั้งสองคนเลิกถอนต้นหอมป่าและออกเดินต่อทั้งสามคนเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ในป่ามีผักป่าอยู่บ้างมีร่องรอยของชาวบ้านที่เข้ามาหาของป่า ฉีหลินเดินนำหน้าน้องชายน้องสาวเดินเข้าป่าลึกไปเรื่อย ๆ แต่ยังไม่พบสัตว์ป่าที่ควรจะมี แม้แต่กระต่ายป่าสักตัวนางยังหาไม่เจอซึ่งแตกต่างจากป่าหมอกมาก“ป่าทางด้านนี้ไม่มีสัตว์ป่าเลยสักตัว

เฟยเทียนที่เข้าเมืองไปกับเสี่ยวเฮยหลังจากที่เอากวางไปส่งให้เหลาหมื่นลี้แล้วนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่จ้างงานของทางการที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองทันที ถึงแม้สืออีกับสือเอ้อร์จะไม่พอใจที่มันสองตัวไปด้วยไม่ได้เพราะเฟยเทียนนำเกวียนไปฝากเอาไว้ในจุดรับฝากเกวียน แต่ยังดีที่เจ้านายของมันนำน้ำกับอาหารมาจากบ้านด้วยสือเอ้อร์กับสืออีนั้นหลังจากที่ฉีหลินซื้อพวกมันไป ตอนนี้มันกินดีอยู่ดีอาหารที่บ้านล้วนอร่อยถูกปากน้ำดื่มแสนวิเศษที่จะหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้วพวกมันจึงชินกับการกินอยู่ที่ดี ถ้าให้มันต้องกินอาหารธรรมดาเกรงว่าจะกลืนไม่ลงเอา“พวกเจ้าสองตัวทำตัวดี ๆ รอข้ากับเสี่ยวเฮยอยู่ที่นี่เข้าใจหรือไม่"เฟยเทียนและเสี่ยวเฮยมาถึงสถานที่จ้างงานและแจ้งกับเจ้าหน้าที่ของทางการว่าต้องการว่าจ้างบัณฑิตเพื่อให้ไปสอนหนังสือลูกชายที่บ้านโดยมีการนัดหมายเจรจาตกลงกันวันนี้ เมื่อเจ้าหน้าที่รับทราบแล้วเขาให้เฟยเทียนเข้าไปห้อง ๆ หนึ่งที่มีบัณฑิตหลายคนรออยู่แล้ว“ผู้ว่าจ้างต้องการอาจารย์ไปสอนลูกชายที่หมู่บ้านป่าหมอก และนี่คือผู้ว่าจ้างที่จะมาเจรจาตกลงและแจ้งรายละเอียดกับพวกท่าน เชิญตามสบายข้าขอตัวไปทำงานก่อน”หลังจากเจ้า

วันนี้เป็นวันที่ฉีหลินได้นัดแนะกับชาวบ้านเอาไว้ว่าจะสอนให้ชาวบ้านทำหน่อไม้ดองและหน่อไม้แปรรูปต่าง ๆ เพื่อเก็บไว้เป็นเสบียงอาหารในฤดูหนาวที่จะมาถึงนี้ฉีหลินมาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านในปลายยามเฉินโดยมีสามีอย่างเฟยเทียนขับเกวียนไปส่ง เมื่อมาถึงก็พบว่าจางสงและภรรยารออยู่ก่อนแล้วโดยมีชาวบ้านหลายสิบคนมารอ อยู่เช่นเดียวกัน“คารวะท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ ข้ามาช้าไปหรือไม่”“ไม่เลย ๆ ชาวบ้านเองก็เพิ่งจะมาถึงก่อนหน้าเจ้าไม่นาน”“เจ้าค่ะ เช่นนั้นก็ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านลุงเจ้าคะข้าว่าเอาเกวียนไปจอดรอที่ชายป่าไผ่ดีกว่านะเจ้าคะ”“ได้เช่นนั้นลุงจะเอาเกวียนไปด้วยดีหรือไม่ เจ้ากับป้าของเจ้าเดินรวมกลุ่มไปกับพวกชาวบ้านก่อน หลังจากที่ลูกชายของลุงกลับมาจากตัวเมืองแล้วลุงจะตามไปนะ”“ก็ดีนะเจ้าคะ หน่อไม้ค่อนข้างหนักข้ากลัวว่าจะแบกกันมาลำบากเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าและท่านป้าจะพาชาวบ้านไปขุดหน่อไม้รอนะเจ้าคะ ว่าแต่น้องชายไปทำอะไรที่ตัวเมืองหรือเจ้าคะ”“ลุงให้เฮ่อเหลียนกับเฮ่ออีไปซื้อเกลือน่ะ ชาวบ้านได้รวมเงินกันในการแปรรูปหน่อไม้วันนี้พวกเราจะเรียนรู้จากเจ้าและทำร่วมกันก่อน จากนั้นค่อยแบ่งให้ทุกคนเท่า ๆ กัน”“เจ้าค