All Chapters of Breakin' heart ทลายหัวใจ ผู้ชายไร้ใจ: Chapter 41 - Chapter 50

แอ้ด~เสียงเหมือนมีใครเปิดประตูเข้ามา ดึงให้ผมได้สติอีกครั้งและพบว่าบนใบหน้าตัวเองตอนนี้มันกำลังเปียกชื้นนิดๆ‘น้ำตา?’ นี่ผมเผลอนึกถึงเรื่องนั้นอีกแล้วสินะ“เฮีย” เสียงมอม้าที่เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้เรียกผม“เพิ่งหลับ หมอให้ยาแล้ว ไปล่ะ” ผมพูดกับมอม้าแบบไม่ได้หันหน้าไปมองหน้ามันสักนิดแล้วเลือกเลี่ยงเดินออกจากห้องนี้ทันทีนี่ผมเกือบลืมคำสัญญาสุดท้ายที่ให้กับคนสำคัญที่สุดในชีวิตผมไปได้ยังไงไฉ่หงคนนั้นจะมามีสิทธิ์อะไรให้ผมปั่นป่วนแบบนี้ผู้หญิงคนนี้อันตราย ผมจะต้องอยู่ห่างจากเธอ“อื้ม ผมขอเวลาอยู่นี่สิบนาที แล้วจะรีบตามไปอธิบายกับเฮีย”เสียงมอม้าดังไล่หลังตอนที่ผมกำลังจะปิดประตูห้องลง“ไม่จำเป็น กูไม่ได้เคืองอะไร” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงปกติแล้วเลือกเดินออกจากห้องนั้นทันทีตอนนี้มันไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับผมแล้ว เรื่องที่มันขัดคำสั่งก่อนหน้าผมไม่ได้โกรธเคืองอะไรมัน กลับกัน ผมต้องขอบคุณมันต่างหากที่ช่วยไฉ่หงให้ปลอดภัย เพราะหากมัวรอช้ากว่านั้น หมอบอกไฉ่หงอาจจะช็อคได้[Special’s part]หลังจากสิ้นร่างสูงผมสีชมพู ภายในห้องผู้ป่วยก็หลงเหลือเพียงสองคนนั่นคือคนป่วยที่ตอนนี้นอนหลับสนิทเพราะเมื่อไม่ก

“ไม่เอาแล้ว ดึกแล้ว นอนกันเถอะ เดี๋ยวถูกดุอีก”ฉันใช้น้ำเสียงไม่จริงจังพูดออกไป แล้วแกล้งหลับตาแอบมองปฏิกิริยาของคนที่กำลังทำหน้าเอ๋อๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย และจากนั้นก็เดินกลับไปนอนที่โซฟาปรับเบาะให้กลายเป็นเตียงนอนแล้วหลับไป ส่วนฉันสงสัยยาจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วเช่นกันเลยปล่อยให้ร่างกายชัดดาวน์ตัวเองไปตามธรรมชาติในที่สุดฉันก็ได้ออกจากโรงพยาบาลสักที นอนเหี่ยวเฉาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมตั้งหนึ่งคืนเต็มๆ หลังจากที่ก้าวเท้าเข้ามาในยุกกี้ที่ตอนนี้ยังไม่มีคนมาใช้บริการเพราะมันเพิ่งจะแปดโมงเช้า แต่พนักงานก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างขะมักเขม้นความรู้สึกแปลกๆ ทำให้เสียวสันหลังวาบ เหมือนมีสายตาคู่หนึ่งรอบบริเวณที่ฉันยืนอยู่จับจ้องอยู่ตลอดเวลา“ตาเอาของไปเก็บให้นะ หงส์ไปทานข้าวในครัวก่อนเลย เจ๊ลิชาคงเตรียมไว้ให้แล้ว” สิตาที่มาพร้อมกับฉันว่าเสร็จก็แย่งเอากระเป๋าของใช้ไปเก็บทันที“เป็นไรเรา หันซ้ายหันขวา มองหาใครอยู่เหรอ” เสียงมอม้าดังมาจากด้านหลัง เขากำลังเดินถึงบันไดขั้นสุดท้าย สงสัยเพิ่งลงมาจากชั้นสอง“หงส์รู้สึกแปลกๆ” ฉันตอบน้ำเสียงเบาหวิว ลูบแขนตัวเองป้อยๆ เพราะยังรู้สึกประหม่ากับความรู้สึกร้อนๆ

เออ! นั่นดิ แล้วทำไมต้องเรียกวะ?“ฉันหมายถึงเอาโทรศัพท์เธอมาให้ฉันดูหน่อย”เหมือนจะสีข้างถลอก แถไปแบบน้ำขุ่นๆ“นี่ค่ะ” ไฉ่หงยื่นโทรศัพท์ราคาแพงมาให้ ผมลองกดๆ ดูก็ไม่เห็นจะมีอะไรยัยนี่คงมีเครื่องไว้ประดับแต่ไม่เคยใช้เลยสินะ รูปถ่ายในเครื่องก็ไม่มี เบอร์โทรก็มีแค่เบอร์ไอ้เทียนเบอร์เดียว แต่เดี๋ยวนะ...ผมกดไปดูบันทึกการโทรเข้า เห็นมีหนึ่งสายล่าสุดที่โทรเข้ามาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่พอสังเกตดีๆ เบอร์นี้เป็นเบอร์โทรจากต่างประเทศและน่าจะเป็นฮ่องกงเพราะไอ้เทียนชอบใช้เบอร์ที่ขึ้นต้นคล้ายๆ กันโทรหาผมบ่อยๆ“นี่เบอร์ใคร?” ผมถามน้ำเสียงติดดุๆ“คุณยูกิรู้จัก?” เธอถามกลับ ติดดีใจหน่อยๆคิดว่าที่ผมถามเพราะผมรู้? บังเอิญไม่ใช่สมุดหน้าเหลืองน“ถามให้ตอบ ไม่ใช่ให้ย้อนถามคืน” ผมปรายตาดุๆ ส่งไปให้คนที่ยืนรอคำตอบผมด้วยใบหน้ามีความหวังเป็นเด็กเป็นเล็กไม่รู้จักมารยาท ได้ข่าวพรุ่งนี้ถึงจะครบยี่สิบเอ็ดปีเต็มไม่ใช่? ห่างกับผมตั้งเกือบสิบปี หลังๆ คะ ขา นี่ไม่มีลงท้ายด้วยเหอะ“หงส์ไม่ได้อยากย้อน หงส์แค่เห็นคุณยูกิมองเบอร์นั้นอยู่นานสองนาน ทำท่าทางเหมือนกำลังนึกอะไรในใจ เลยลองถามดูเผื่อจะเป็นเบอร์คนรู้จัก”ไฉ่หง

หลังจากรับของขวัญวันเกิดจากคนที่มาร่วมงานที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีเพราะส่วนมากเป็นพนักงานของยุกกี้ กว่าจะเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง ตอนนี้ฉันเริ่มมึนหัวนิดหน่อยเพราะหลายคนชวนชนแก้วกับฉันทุกครั้งที่เอาของขวัญมาให้“ไหวมั้ยเรา” มอม้าเดินมานั่งยองๆ ข้างเก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งอยู่“ถ้ามีชนอีกคงไม่ไหว” ตอบด้วยความสัจจริง ถ้ามีอีกคนยื่นแก้วเหล้ามาให้มีหวังฉันล้มพับก่อนได้เป่าเค้กวันเกิดแน่นอน“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของเอฟวันดังขึ้น ก่อนหน้านี้ฉันได้รู้จักชื่อบุคคลสองคนที่ไม่คุ้นหน้าเรียบร้อยแล้ว แก้มใสเธอเป็นคนแนะนำให้รู้จักน่ะคนที่น้ำเสียงติดทะเล้นๆ เขาชื่อ ‘เอฟวัน’ส่วนอีกคนที่ฉันบอกว่าน่าจะอายุเยอะสุดชื่อ ‘ไททัน’“หงส์ ได้เวลาตัดเค้กแล้ว” แก้มใสเรียกขึ้นเพราะมัวแต่มองหน้าใครบางคนที่เอาแต่กระดกแอลกอฮอล์เข้าปากถึงกับสะดุ้งตัวนิดๆ “ค่ะ” ตอบรับเสร็จก็เดินไปตรงที่มีเค้กขนาดหลายปอนด์ตั้งตระหง่านแต่ทางที่จะเดินผ่านมันต้องผ่านยูกิก่อนไง แล้วเขาก็เหมือนจะแกล้งหรือทำเป็นไม่รู้ตัวว่าขายาวๆ ของเขากำลังขวางทางเดินฉันอยู่มันเป็นโต๊ะแบบล้อมวงกลมและเป็นเก้าอี้ตัวยาวๆ วางเรียงกันเป็นวงกลมมีทางออกแค่ทางเดียวคือเก้า

“ใหญ่ อื้อ ชอบ” ไม่แน่ใจว่านั่นเป็นประโยคบอกเล่าหรือแค่พูดกับตัวเองเดี๋ยวนะ! เมื่อกี้ฉันบอกแค่ว่าชุดมันกำลังร่นลง แต่ทำไมตอนที่ฉันมองตามเสียงพูดยูกิถึงได้เห็นร่างกายช่วงบนที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดแบบนั้น“อย่ามอง คนฉวยโอกา..ส โอ๊ย!” เขากัดเนื้อที่ล้นออกมาจากกำมือที่กำลังกอบกุมมันอยู่ทั้งสองข้าง มันทั้งเจ็บ ชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูกร่างกายฉันอ่อนเปรี้ยทันทีที่ริมฝีปากหนาหยักลึกกำลังครอบครองยอดอกที่เต่งตึงของฉัน มืออีกข้างก็ทั้งบีบ นวด เคล้น คลึง เขาทำทุกอย่างเหมือนกับมันคือของเล่นที่นิ่มๆ ชนิดหนึ่ง“อืม~” ไม่! ฉันไม่อยากได้ยินเสียงน่าอายพวกนั้น ทั้งของฉันและของเขา“พอ อย่าเล่น เลิกแกล้งหงส์ได้แล้ว” ฉันยังคงปลอบใจตัวเองคนเกลียดขี้หน้ากัน เขาทำกันแบบนี้เหรอจำเป็นต้องใกล้ชิดขนาดอากาศไม่ให้ลอดผ่านแบบนี้ไหม?“ไม่ได้อยากทำ แต่เลิกไม่ได้ อาส์”สติฉันกำลังลางเลือนไม่รู้เมื่อกี้ยูกิพูดว่าอะไร จิตใจมันกำลังหวาดระแวงและเป็นกังวลว่าไอ้ชุดที่มันลงไปกองค้างปิดสะดืออยู่จะหลุดต่ำลงไปกว่านั้นตอนไหน ทั้งตัวฉันมีแค่เดรสสีชมพูตัวนี้ กับซับในที่เป็นเหมือนแพนตี้เหลือแค่สองชิ้นนี้เท่านั้น ถ้ามันหลุดออกห