All Chapters of Breakin' heart ทลายหัวใจ ผู้ชายไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

เฮือก!!ฉันสะดุ้งตัวตื่นเมื่อตัวเองเหมือนจะฝันร้าย หอบหายใจถี่ๆ เหงื่อท่วมตัว บ่งบอกได้ชัดเจนว่าฝันเมื่อกี้มันน่ากลัวมากแค่ไหนอันที่จริงฉันเริ่มจะฝันถึง ‘สีแดงของเลือด’ ติดต่อกันมาหลายวันแล้วแหละ นับตั้งแต่ฉันเจอกับเฮียหลั่นเทียน พี่ชายแท้ๆ ของฉันเมื่อหลายวันก่อน ทุกๆ คืนฉันมักสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้ายนั้น และจากนั้นก็จะนอนไม่หลับอีกเลย‘ฝัน’ ที่นองไปด้วยเลือด เสียงคร่ำครวญของคนบาดเจ็บ เสียงปืนที่ดังสนั่นมันน่ากลัว ไม่อยากจะคิดเลยถ้านั่นคือเรื่องจริง คนที่กระทำการอุกอาจนั้นจะโหดเหี้ยมแค่ไหนเขา ‘ฆ่า’ คนได้อย่างเลือดเย็น แต่ทว่าก็น่าเสียดาย ในฝันฉันไม่เห็นหน้าคนที่กราดกระสุนฆ่าล้างคนนับสิบนั้นเลยสักนิด“หิวน้ำจัง” สงสัยเพราะตื่นกลางดึกและเสียเหงื่อมากเกินไป ทำให้ฉันรู้สึกคอแห้ง ครั้นจะเอื้อมมือไปหยิบเหยือกน้ำที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียงก็เหลือเพียงแค่เหยือกที่ว่างเปล่า“เฮ้อ! ลืมเติมเหรอเนี่ย” ถอนหายใจให้กับความขี้ลืมของตัวเองลืมไปได้ไงว่าน้ำมันหมดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว สงสัยวันนี้ทั้งวันจะเจอกับอะไรมากเกินไปจนลืมสิ่งที่อยู่รอบตัวไปเสียหมดว่าแล้วก็ก้าวขาเรียวลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื

แอ้ดดดดเสียงเปิดประตูของผู้มาเยือนเหมือนเป็นเสียงกริ่งที่กดหยุดอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังจะพุ่งเล่นงานใครบางคนในห้องนี้“มาแล้วเหรอ?” ผมลุกขึ้นแล้วเดินนำใบไม้ให้ไปนั่งคุยกันที่โซนรับแขก เลือกนั่งหันหน้ามาทางไฉ่หงเพื่อแอบสังเกตพฤติกรรมของเธอไปด้วย“นี่ครับเฮีย” ใบไม้ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ผม“อะไร?” ปากถามแต่มือก็หยิบซองนั้นขึ้นมาเปิดดูไปด้วย“ที่กลบดานไอ้ลูกหมาที่พวกเราตามหาอยู่”ผมแสยะยิ้มพอใจกับคำที่ใบไม้มันเรียกไอ้ดำ ‘ไอ้ลูกหมา’ เหมาะกับมันดี พวกหมาลอบกัดที่ถูกส่งมาจากพ่อหมาตัวใหญ่ที่ไม่ยอมเปิดเผยตัวตนแม้ผมจะตามสืบมาเกือบสองเดือนก็ยังไม่รู้ว่าตัวบงการใหญ่ที่ส่งไอ้ดำมาปล่อยยาในคาสิโนผมคือใคร นายใหญ่มันค่อนข้างมีอิทธิพลใช่ย่อย ไม่งั้นเครือข่ายของผมและสองพี่น้องอย่างใบไม้กับมอม้าคงตามเจอตัวมันไปนานแล้ว“สามที่?” หลังจากที่เห็นเอกสารในซองน้ำตาล คิ้วผมยิ่งขมวดเข้าไปใหญ่ที่กลบดานไอ้ดำมีทั้งหมดสามที่ และทุกที่ที่ถูกปริ้นออกมาบนกระดาษถูกกากบาทสีแดงไปแล้วสองจุด นั่นแสดงว่าใบไม้มันไปสำรวจมาหมดแล้ว“ครับ ไอ้ดำมันย้ายที่กลบดานไปเรื่อย เหมือนมันมีคนช่วยหนุนหลังและคนๆ นั้นต้องมีอิทธิพลใหญ่ซะด้

“แล้วนี่ไปทำอะไรมาถึงได้แผลทั้งนิ้วมือทั้งเท้าแบบนั้นล่ะ” เสียงแก้มใสถามฉันน้ำเสียงแลดูเป็นห่วงเป็นใย“พอดีหงส์เบลอนิดหน่อยเลยทำแก้วหลุดมือ แล้วก็ได้แผลอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ” พูดแล้วก็นึกสมเพชตัวเองไม่หาย ไม่คิดว่าจู่ๆ จะไร้เรี่ยวแรงแม้แต่แก้วใบเล็กนิดเดียวที่น้ำหนักไม่ได้มากมายอะไรก็ประคองไว้ไม่ได้ต้องพลอยทำให้คนอื่นเดือดร้อนตามไปด้วย สงสัยอาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนตั้งแต่ตีสองยันสว่าง“งั้นน้องทิวก็อดเล่นกับอาหงส์แล้วล่ะครับวันนี้” แก้มใสก้มหน้าลงไปพูดกับลูกชายที่นั่งจ้องฉันอยู่บนตักเธอ“น้องทิวจะดูแลอาหงส์เอง” เสียงพูดที่ดูไร้เดียงสา แต่สายตาแน่วแน่“ขอบคุณครับ” รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกจนไม่รู้จะตอบเด็กคนนี้ยังไงดีหลังจากที่นั่งคุยกับแก้มใสและทิวลิปในห้องนอนฉันได้ไม่นาน เด็กน้อยก็เริ่มงอแงเพราะหิวข้าว ก็นะ ตอนนี้มันก็เลยเที่ยงมานิดๆ แล้วด้วย ทำให้ตอนนี้พวกเราสามคนย้ายตัวมาที่ห้องครัวด้านล่างของยุกกี้คาสิโนเป็นที่เรียบร้อยแล้วและตอนนี้ฉันก็กำลังจะโชว์ฝีมือทำข้าวผัดกุ้งของโปรดทิวลิปน้อยเพื่อเอาใจเด็กน่าตาน่ารักที่ห่วงใยฉันสักหน่อย“หายดีแล้วไง ถึงห้าวมาจับมีด” เสียงราบ

อ่อนแอก็แพ้ไปไฉ่หง คนอย่างเธอมันทำได้แค่มองเขาเท่านั้นแหละ[มีใครรังแกเราเหรอไง บอกเฮียมา เฮียจะให้ไอ้ยูกิจัดการให้]‘คนที่เฮียพูดอยู่นั่นแหละตัวการ’“เปล่าหรอกค่ะ หงส์แค่คิดถึงป๊า ม๊า แล้วก็บ้าน” คิดว่าตัวเองดราม่ามาพอแล้ว เลยเอาท่านทั้งสองมาเป็นข้ออ้างแต่ฉันก็ไม่ได้โกหกนะ ฉันคิดถึงพวกท่านจริงๆ เฮียเทียนบอกแค่ว่าพวกท่านสบายดี แล้วทำไมไม่มีใครโทรมาหาฉันบ้างเลยสักคน[ไฉ่หง] เฮียเทียนเรียกฉันน้ำเสียงฟังดูเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด[เฮียต้องวางแล้วนะ ต้องรีบไปทำธุระต่อ ไว้เฮียเคลียร์งานเสร็จจะรีบบินไปหาเราทันที รอเฮียหน่อยนะยัยน้อง เฮียรักและคิดถึงเราเสมอ จำไว้]คนโทรมาพูดเสร็จก็เป็นฝ่ายตัดสายทิ้งไป ไม่รอแม้แต่คำว่า ‘คิดถึง’ หรือ ‘บาย’ จากน้องสาวคนนี้สักนิดหลังจากวางสายกับเฮียเทียนเสร็จ ฉันจึงเห็นเวลาที่ปรากฏเป็นตัวเลขที่หน้าจอมือถือ “สามทุ่มแล้วเหรอ”นี่ฉันนั่งตั้งแต่บ่ายแล้วเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัวจนถึงสามทุ่มเนี่ยนะ ถึงว่าทำไมบรรยากาศรอบๆ ตัวถึงได้มืดครึ้มแบบนี้ไม่รอช้ารีบลุกขึ้นเพื่อที่จะลงไปด้านล่างคาสิโน แต่แล้วก็เหมือนร่างกายชาหนึบ แข้งขาอ่อนแรง รู้สึกหนักอึ้งที่หัว และในเวลาต่อมา

“ฉันป้อน”น้ำเสียงดุๆ ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาสีแดงนิดๆ ของคนข้างเตียงตึกตัก... เพียงแค่ประโยคนั้นประโยคเดียว เหมือนน้ำที่ส่งมาหล่อเลี้ยงหัวใจที่กำลังปิดตายของฉันให้มีชีวิตอีกครั้ง“…” ฉันเงียบไม่ตอบ แต่สายตาสองคู่ของเรากำลังจ้องประสานกันฉันไม่เห็นความพูดเล่นในสายตาคมดำสนิทของผู้ชายคนนี้ นัยน์ตาคู่สวยนั้นมีแต่ความจริงจังกับคำพูดก่อนหน้า“ดื่ม!” ยูกิบอกอีกครั้ง พร้อมกับจ่อหลอดดูดน้ำติดริมฝีปากบางของฉันนาทีนี้เหมือนร่างกายมันไปก่อนสมองสั่งการ ริมฝีปากบางแย้มเปิดออกพร้อมกับงับเข้าที่หลอดดูดนั้น ดูดน้ำเปล่าใสสะอาดลงคอไปหลายอึก“ก็แค่นี้” คำพูดที่เหมือนจะหลอกด่ากลายๆ ว่าฉันลีลาถูกส่งออกมาจากนั้นร่างสูงก็เดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านข้าง ทิ้งให้ฉันมองตามจนไม่เห็นร่างหนาใหญ่นั้น ถึงแม้ตอนนี้จะมองไม่เห็นร่างยูกิเพราะเขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่ทำไมฉันเหมือนกับถูกจ้องกลับมาด้วยสายตาคมของเขาอยู่เลยหรือจะเป็นเพราะสายตาก่อนหน้าที่เขาใช้มองมา มันมีแววความเป็นห่วงปนออกมากันนะ[Yuuki’s part]แกร๊ก~เสียงกลอนประตูห้องน้ำถูกผมกดล็อคดังขึ้นเบาๆ ทำให้ผมได้สติอีกครั้งตึกตัก...บ้าไปแล้ว หัวใจผมเต้นแรง