All Chapters of เพราะความไว้ใจ ทำให้ข้ากลายเป็นสตรีโง่งม: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่10“ที่จริงเพราะสาเหตุนั้นข้าจึงคิดว่า ในเมื่อทำตามคำสัญญาที่ให้เอาไว้ไม่ได้ก็ควรจะยกเลิกการหมั้นหมายเสียขอรับ” คนมีอายุเดือดจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว “คำพูดเห็นแก่ได้พวกนี้ ไม่นึกเลยว่าจะออกจากปากของเจ้า ตลอดมาพวกเราไม่รู้จักตัวตนของหยุนหลิวเหว่ยเลยสินะ” และแม้ว่าอีกฝ่ายจะตำหนิหรือต่อว่ามากสักแค่ไหน หลิวเหว่ยก็ไม่เถียงเลยแม้แต่คำเดียวไม่แก้ต่างไม่แก้ตัว ทำเพียงก้มหน้ารับ“แล้วแม่นางคนนั้นนางเป็นใคร” ถึงแม้อย่างไรก็อยากจะรู้ว่าทำไมถึงเลือกที่จะชมชอบไปกับหญิงไร้สกุลเช่นนั้นราชครูจึงเอ่ยถามออกไป“นางและบิดาเป็นคนที่ช่วยเหลือข้าเอาไว้ขอรับ อีกทั้งระหว่างทางกลับมาจนถึงตอนนี้นางก็ดูแลข้าเป็นอย่างดีข้าจึงทิ้งนางไม่ได้ อีกอย่างบิดาของนางก็ฝากฝั่งนางเอาไว้กับข้า” หลิวเหว่ยพูดต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้รู้เลยว่าที่ด้านนอกลู่จื้อกำลังแอบฟังอยู่ หากเป็นเขาเมื่อก่อน ได้ยินเสียงกุกกักเท่านั้นคงจะรู้แน่ ๆ แต่ไม่ใช่ยามนี้“ข้าคงถามผิดไป นางเป็นอะไรกับเจ้า” ท่าทางอึกอักของชายหนุ่มทำให้คนมีอายุหนักใจ เพราะนี่ก็คงชัดแล้วว่าหญิงสาวคนนั้นคงเป็นมากกว่าสาวใช้ แต่จะเป็นถึงอนุหรือแท้จริงแล้วชายหนุ่มจะวางนาง

บทที่12แม้การที่ไปรบครั้งนี้จะทำให้เขาต้องบาดเจ็บ แต่เมื่อวันที่เขาจากไปลู่จื้อก็จะรู้ทุกอย่าง นางคงจะสาปแช่งโครงกระดูกของเขาไปตามหลัง แต่ก็ช่างเถอะหลิวเหว่ยหยิบเอากระบอกลวดลายสวยงามขึ้นมาดู บันทึกในนั้นถูกเขียนเต็มจนเกือบหน้าสุดท้าย เขาพยายามไม่เขียนยาวแต่เขียนทุกวัน แค่สักประโยคต่อวันถึงหญิงสาวที่รักนอกจากนั้นในนี้ก็ได้อธิบายเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ชายแดนเอาไว้ด้วย และตอนนี้วันที่หนึ่งพันหนึ่งร้อยเก้าสิบห้า ทำเจ้าเสียใจอีกแล้ว ชายหนุ่มเขียนตัวอักษรเล็ก ๆ ลงไปก่อนจะเผลอไอและมีเลือดกระเซ็นไปโดนม้วนบันทึกนั่นเขาเปิดย้อนกลับไปอ่าน ถึงช่วงแรก ๆ ที่เขาตื่นเต้นที่ได้นำทัพออกรบ ผลงานแต่ละครั้งเข้าตาทั้งคนในกองทัพและศัตรูจนโดนเพ่งเล่งและถึงแม้ถูกลอบสังหารหลายต่อหลายครั้ง และยังบาดเจ็บบางเวลาออกรบ แต่เขาก็ไม่เคยกลัวเลยสักครั้ง เพราะคิดถึงลู่จื้อตลอด คิดว่าวันหนึ่งจะได้กลับมาเจอกับหญิงสาวรักแรกและรักเดียวของเขา ได้แต่งงานและมีบุตรชายบุตรสาวให้อุ้มชูอีกหลายคน เขากับนางจะร่วมกันสร้างครอบครัวให้อบอุ่นเพราะตอนที่เขาไม่เหลืออะไรเขามีเพียงนาง หลิวเหว่ยนึกไปถึงช่วงแรก ๆ ที่เขาเข้าไปอยู่จ

บทที่14“ไม่!” หลิวเหว่ยปฏิเสธทันที เขาไม่ต้องเสียเวลาคิด แค่เขารับนางมาอยู่ในเรือนก็มากพอแล้ว และที่ยอมให้นางได้แตะเนื้อต้องตัวก็เพราะมันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เขาไม่ทันรู้ตัวตอนที่เขาหมดสติ ทหารส่วนใหญ่ต้องออกไปรบ พวกแม่ทัพนายกองต้องไปจัดการคนที่ลอบเข้ามาทำร้าย จึงมีนายกองคนหนึ่งที่บ้านอยู่ที่เมืองนี้เรียกให้บุตรสาวมาช่วยดูแลเขาตื่นขึ้นมาก็เห็นนางเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แล้วตอนนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัย และก็ทำให้เขาจำต้องยอมรับนางมา แต่ถ้าจะให้อะไรที่มากกว่านั้นคงทำไม่ได้“เจ้าไปได้แล้ว”ซูจินคิดว่าแผนของตนเองจะง่ายกว่านี้เสียอีก แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยินยอมพร้อมใจง่าย ๆ เชอะนางเผลอแสดงกิริยาไม่งามออกมาจนเหล่าสาวใช้แอบมอง“มองอะไรกันเล่าไม่เคยเห็นคนหรือไง จะไปไหนก็ไปเลยนะ” ตอนแรกนางไล่สาวใช้ทั้งสองออกไปแต่เพียงครู่เดียวก็ตะโกนเรียกเอาไว้“ไปเตรียมน้ำร้อนให้ข้าหน่อย” สาวใช้ขมวดคิ้ว “ทำไมเจ้าไม่เตรียมเองเล่า ฐานะของเจ้าที่นี่ ท่านแม่ทัพก็บอกชัดแล้วว่าเป็นสาวใช้เฉกเช่นเดียวกับพวกเรา” หนึ่งในสาวใช้เอ่ยและมันยิ่งทำให้ซูจินโมโห“มันต้องต่างกันอยู่แล้วพวกเจ้าเข้าห้องนอนของท่านแม่ทัพได้หรือ” สุดท้า

บทที่16หลังจากได้ยินคำสั่งเช่นนั้นซูจินก็เฝ้านับวันนับคืนรอว่าเมื่อไรแม่นางเหลียงที่นางไม่ชอบขี้หน้าจะมา เพราะหากอีกฝ่ายมานางก็จะได้แสดงให้ดูเสียทีว่าใครกันเป็นฮูหยินของตระกูลหยุนซูจินผู้นี้เยี่ยงไรล่ะและนางก็ไม่ต้องรอนานเมื่อลู่จื้อเดินทางมาที่จวนสกุลหยุน ครั้งนี้ซูจินออกไปต้อนรับอีกฝ่ายเข้ามาด้านในอย่างอารมณ์ดีจนลู่จื้อเองยังแอบสงสัยในอาการและท่าทางของนาง“ท่านพี่คงจะมาช้าเสียหน่อย แม่นางเหลียงก็รอไปก่อนนะเจ้าคะ” น้ำเสียงสะบัด ๆ ที่ได้ยินจนชินทำให้ลู่จื้อไม่คิดมากอะไรอีกต่อไปสักพักหลิวเหว่ยก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับซูจิน ลู่จื้อกัดริมฝีปากจนเลือดแทบไหลเมื่อเห็นว่าซูจินช่วยชายหนุ่มแต่งตัว“แม่นางเหลียงข้าว่าข้าเอ่ยชัดหลายครั้งแล้วนะ” แม้จะได้ยินคำเช่นนั้นแต่ลู่จื้อก็พยายามทน “เพราะคำที่ข้าได้ยินจากท่านนั้นมันดูจะไม่ตรงกับใจของท่านแม่ทัพน่ะสิเจ้าคะ ข้าเลยต้องวนเวียนมาเพื่อความแน่ใจ” แต่ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันซูจินที่เดินออกไปเมื่อครู่ย้อนกลับเข้ามาพร้อมกับถ้วยยาบำรุง“แม่นางเหลียงคงไม่ถือสานะเจ้าคะ อย่างไรท่านก็รู้ ๆ อยู่แล้วใครเป็นใครไม่ได้ถือเป็นแขกนอกอะไร พอดีน้ำแกงบำรุงกำลั

บทที่18“นี่เจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เจ้าไม่ได้เป็นฮูหยินของตระกูลหยุนสักหน่อย” ซูจินที่ยังคงไม่รู้ชะตากรรมของตนตะโกนใส่หน้าคุณหนูเหลียง“เจ้าเป็นเพียงแค่สาวใช้ใฝ่สูงวางยาเจ้านาย ท่านหมอเป็นพยานได้ว่ายาที่เจ้ากินเองและเอาให้พี่หลิวเหว่ยกินนั้นเป็นตัวเดียวกัน ถ้าหากให้ข้าจัดการเรื่องของเจ้าแบบภายใน ข้าก็จะให้เจ้าได้แต่งไปกับคนที่เจ้าตกเป็นของเขา ดีหรือไม่” นายทหารอึกอักเมื่อได้ยิน “ข้าน้อยมีภรรยาแล้วขอรับ”“ข้าไม่แต่งนะ ให้แต่งกับเจ้านี่ให้ตายยังดีกว่า”ทั้งสองเอ่ยออกมาพร้อมกันจนลู่จื้อยิ้ม“เช่นนั้นข้าก็จะส่งตัวเจ้าทั้งคู่ให้ทางการตัดสินให้ เขาจะโบย จะฆ่าจะแกงก็เรื่องของเขา” ลู่จื้อปัดมือบอกให้คนพาทั้งสองคนที่กระทำผิดออกไป เพราะนางอยากไปดูหลิวเหว่ยเต็มทีแล้ว“ข้าไม่ยอม นางไม่มีสิทธิมาทำกับข้าเช่นนี้ ข้าเป็นคนของท่านพี่หลิวเหว่ย” ซูจินยังคงโวยวายนางไม่ยอมแพ้“ข้าไม่มีสิทธิอะไร” ลู่จื้อถามอีกฝ่ายเสียงเย็น“เจ้าถูกถอนหมั้นแล้ว” ซูจินเอ่ยย้ำฐานะของลู่จื้อพอนางได้ฟังคำนั้นก็หัวเราะลั่น“ข้าเคยคิดว่าแม้จะหญิงสาวชาวบ้านแม้จะไม่ได้มีการศึกษาเยี่ยงคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่ความรู้รอบตัวก็น่าจะรู้จ