บทที่10

บทที่10

“ที่จริงเพราะสาเหตุนั้นข้าจึงคิดว่า ในเมื่อทำตามคำสัญญาที่ให้เอาไว้ไม่ได้ก็ควรจะยกเลิกการหมั้นหมายเสียขอรับ”

คนมีอายุเดือดจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว “คำพูดเห็นแก่ได้พวกนี้ ไม่นึกเลยว่าจะออกจากปากของเจ้า ตลอดมาพวกเราไม่รู้จักตัวตนของหยุนหลิวเหว่ยเลยสินะ”

และแม้ว่าอีกฝ่ายจะตำหนิหรือต่อว่ามากสักแค่ไหน หลิวเหว่ยก็ไม่เถียงเลยแม้แต่คำเดียวไม่แก้ต่างไม่แก้ตัว ทำเพียงก้มหน้ารับ

“แล้วแม่นางคนนั้นนางเป็นใคร” ถึงแม้อย่างไรก็อยากจะรู้ว่าทำไมถึงเลือกที่จะชมชอบไปกับหญิงไร้สกุลเช่นนั้นราชครูจึงเอ่ยถามออกไป

“นางและบิดาเป็นคนที่ช่วยเหลือข้าเอาไว้ขอรับ อีกทั้งระหว่างทางกลับมาจนถึงตอนนี้นางก็ดูแลข้าเป็นอย่างดีข้าจึงทิ้งนางไม่ได้ อีกอย่างบิดาของนางก็ฝากฝั่งนางเอาไว้กับข้า” หลิวเหว่ยพูดต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้รู้เลยว่าที่ด้านนอกลู่จื้อกำลังแอบฟังอยู่ หากเป็นเขาเมื่อก่อน ได้ยินเสียงกุกกักเท่านั้นคงจะรู้แน่ ๆ แต่ไม่ใช่ยามนี้

“ข้าคงถามผิดไป นางเป็นอะไรกับเจ้า” ท่าทางอึกอักของชายหนุ่มทำให้คนมีอายุหนักใจ เพราะนี่ก็คงชัดแล้วว่าหญิงสาวคนนั้นคงเป็นมากกว่าสาวใช้ แต่จะเป็นถึงอนุหรือแท้จริงแล้วชายหนุ่มจะวางนาง