บทที่22

บทที่22

เส้นทางในจวนที่มาอยู่ตั้งแต่เด็กจนเป็นหนุ่มเป็นสิ่งที่คุ้นเคย มองไปทางไหนก็มีแต่ความทรงจำที่ดี ไม่เคยมีสักช่วงที่เขารู้สึกอึดอัดใจตอนที่อยู่ที่นี่ ผู้คนที่นี่ล้วนดีต่อเขา

“พี่หลิวเหว่ย เป็นเช่นไรบ้าง เมื่อครู่ก่อนที่จริงก็พักใหญ่แล้วได้ยินเสียงโวยวายแต่ท่านพ่อส่งคนมาบอกไม่ให้ข้าออกไป”

หลิวเหว่ยมองใบหน้าที่เขาเฝ้าฝันถึงตลอดมา “พี่ให้แม่ทัพหานเป็นผู้ใหญ่มาสู่ขอเจ้า ขอโทษนะเสี่ยวจื้อที่คิดเองโดยไม่ถามความเห็นเจ้า”

ลู่จื้อส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แน่นอนว่ามีความไม่พอใจ แต่หากนางมัวแต่โกรธวันเวลาก็จะยิ่งเหลือน้อยลงไปอีก ระหว่างนางกับพี่หลิวเหว่ยตอนนี้เอาเข้าจริงก็ไม่รู้ว่าเหลือเวลามากน้อยเพียงใด แต่ไม่ว่าอย่างไร นางก็จะใช้มันให้มีความสุขที่สุด

“ต่อไปเจ้าเป็นคนนำดีหรือไม่”

คำพูดของหลิวเหว่ยช่างน่าขันยิ่งนัก มีผู้ใดให้ภรรยาเป็นผู้นำกันบ้าง

“ในเมื่อเจ้าจะต้องดูแลทุกอย่าง และเมื่อครู่ท่านลุงยังขอให้ข้าแต่งเข้าสกุล แต่หากมีบุตร ซึ่งก็มิรู้ว่าจะมีได้หรือไม่ต้องลองถามท่านหมอดู ก็จะให้ใช้แซ่ข้า หากเรามีบุตรได้สักสองสามคนก็ดีสินะ ให้เป็นแซ่ข้าหนึ่งคน แซ่เจ้าหนึ่งคน”

ลู่จื้อมองคนที่เอ่ยคำเหล่า