All Chapters of เพราะความไว้ใจ ทำให้ข้ากลายเป็นสตรีโง่งม: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่21“มิรู้ว่าท่านราชครูรู้แล้วหรือยัง แต่เรื่องของหลิวเหว่ยนั้น เขาช่างเป็นคนที่อาภัพยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่มีความสามารถแต่กลับถูกคนพาลทำให้ต้องพิษเข้าบาดเจ็บสาหัสจนถึงตอนนี้ก็ยังรักษาไม่ได้ นี่คือสาเหตุที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ยอมแต่งกับแม่นางลู่จื้อ” ราชครูฟังแล้วก็รู้สึกนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แม้จะมีพรายมากระซิบบอกว่าหลิวเหว่ยถูกพิษ แต่คนที่คาบข่าวมาบอกมิได้บอกรายละเอียด อีกทั้งแสร้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย ทำให้เขามิกล้าถามต่อ“ถูกพิษแต่ยังไม่ตายอย่างไรก็ต้องรักษาได้สักวัน เหตุใดจึงคิดเช่นนั้น นี่เขาดูถูกข้าดูถูกบุตรสาวถึงเพียงนี้เลยหรือ” ราชครูเหลียงไม่พอใจมาก ๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงเก็บเอาไว้คนเดียวแล้วยังเรื่องแม่นางคนนั้นอีก แม้จะอยากถามแต่คิดว่าแม่ทัพหานคงไม่รู้อะไรนอกจากเรื่องพิษแต่ผิดคาด“และอีกเรื่อง แม่นางที่ติดตามมาจากชายแดนนั้น บิดาของนางยกให้มาเป็นสาวใช้ของหลิวเหว่ย เขาก็วางตัวชัดเจนตลอดว่าให้เป็นเพียงสาวใช้ แต่หญิงสาวผู้นั้นกลับใช้ความใจดีของหลิวเหว่ยในทางที่ผิด หวังว่าเรื่องนี้ท่านราชครูก็จะไม่ตำหนิหลิวเหว่ยด้วย แม้ข้าจะไม่ใช่บิดาของเขา และไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เป็นท่านร

บทที่23“ท่านแม่ทัพช่วงนี้เป็นช่วงที่อาการจะต้องกำเริบใช่หรือไม่” หมอเทวดาเคยมารักษาหลิวเหว่ยรอบที่แล้วกลับมาช่วยดูแลชายหนุ่มอีกครั้ง“ไม่แล้วขอรับ ต้องขอบคุณท่านหมอ สมแล้วที่ทุกคนต่างเรียกท่านว่าหมอเทวดา” ชายชราเคราขาวลูบเคราตนเองเรื่อย ๆ ราวกับคิดอะไรสักอย่าง “ยาพิษที่เจ้าโดนมันร้ายกาจมาก ทุกวันนี้ที่อยู่ได้ก็เพราะยาล้างพิษของหมอหลวง ส่วนยาที่ข้าจัดเอาไว้ให้ในช่วงสิบกว่าวันก่อนงานมงคลของเจ้าจะเริ่ม ก็ทำได้เพียงยื้ออาการไม่ให้มีไข้ก็เท่านั้น อะไรที่จะเสื่อม มันก็ยังคงเสื่อมต่อไปห้ามไม่ได้ จะว่าไปก็มีอยู่อย่าง สมุนไพรหายากว่านตู๋ แม้ว่าตัวว่านจะเป็นพิษร้ายแรง แต่หากใช้ในปริมาณที่พอเหมาะก็จะสามารถสงบอาการของเจ้าได้” หลิวเหว่ยฟังคำของหมอเทวดาอย่างมีความหวัง “แล้วว่านนี้ต้องหาที่ใดหรือท่านหมอ”หมอเทวดาส่ายหน้า “ร้อยปีมีต้นหนึ่งตั้งแต่เกิดมาข้าก็ยังไม่เคยเห็นเองกับตา เพียงแค่เจอในตำราที่บรรพบุรุษเขียนเอาไว้”ใบหน้าของหลิวเหว่ยหมองลงในทันควัน ขนาดว่าพยายามที่จะไม่คาดหวังแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังอดที่จะหวังไม่ได้อยู่ดี “ท่านหมอแค่ให้ข้าได้ใช้ชีวิตกับนางในช่วงนี้เยี่ยงคนธรรมดาก็ถือว่าดีมากแล้ว

บทที่25“พี่มีเพื่อนบ้านอยู่นอกเมืองเห็นว่าเป็นเขาที่งดงามเจ้าอยากจะไปหรือไม่” ลู่จื้อไม่ปฏิเสธอีกคนอยู่แล้ว หญิงสาวมองคนรักที่แม้จะดูคล้ายกับคนปกติไม่ได้เป็นอะไรแต่เหงื่อที่ซึมอยู่น้อย ๆ ที่ขมับก็ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวก็รู้สึกไม่สบายตัวอยู่บ้างเหมือนกันมือเรียวยกผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดเหงื่อนั่นออก “หากท่านพี่เจ็บปวดหรือเป็นอะไรก็ต้องบอกข้าทันทีนะเจ้าคะ ห้ามฝืนเด็ดขาด” แม้แต่เอ่ยคำเช่นนั้นออกไปแต่ก็ไม่แน่ใจว่าคนดื้อรั้นอย่างหลิวเหว่ยจะยอมเชื่อฟังนางไหมเพราะพี่หลิวเหว่ยที่นางรู้จักที่จริงก็ดื้ออยู่พอควร “ถ้าไม่บอกเจ้าแล้วพี่จะบอกใครกัน” ลู่จื้อหัวเราะคิกคัก “ไม่ต้องมาเย้าข้าเลย ก่อนหน้านี้ถ้าข้าไม่ดึงดันคงไม่มีทางรู้ ว่าแต่บนเขาที่ว่ามีอะไรบ้างหรือเจ้าคะ” หลิวเหว่ยส่ายหน้า “พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่เขามาเยือนแถวนั้นจึงอยากจะไปเยี่ยมเขาบ้าง เขาเป็นคนที่พี่ไว้ใจตอนที่ไปรบน่ะ”“จะต้องเป็นสหายที่ดีของท่านพี่แน่ ๆ แต่ว่าหนทางยังอีกยาว ท่านพี่เล่าเรื่องที่สนามรบให้ข้าฟังได้หรือไม่เจ้าคะ” หลิวเหว่ยมีสีหน้าแปลกใจ “ในบันทึกพวกนั้นเจ้ายังอ่านไม่เต็มที่อีกหรือ” ลู่จื้อทำหน้างอน “ก็นั่งรถม้าไปตั

บทที่27“เช่นนั้นคนผู้นี้ก็คือคนที่เจ้ารักษาไม่ได้ในรอบหลายปีสินะตาเฒ่า” หลิวเหว่ยมองชายสูงอายุสองคนคุยกันราวกับเขาและลู่จื้อมิได้อยู่ตรงนี้“ใช่ข้ารักษาไม่ได้เพราะไม่มีว่านตู๋” เสียงหัวเราะดังลั่นหลุดออกมาจากคนที่ทุกคนเรียกว่าอาจารย์ “เจ้าเองก็มีวันนี้เหมือนกันสินะ ถ้าหากข้าบอกว่าข้ามีบางสิ่งที่จะทำให้เจ้าอาจจะรักษาเขาได้ เจ้าจะยอมแลกเปลี่ยนกับข้าหรือไม่” ทั้งสองพูดคุยเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องท้าทายของตนเองแต่สำหรับลู่จื้อไม่ใช่“ท่านหมอเทวดา ท่านอาจารย์ หากมีอะไรที่ช่วยสามีของข้าได้ ก็ได้โปรดช่วยด้วยเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะยอมทำทุกอย่างเอง” ยังไม่ทันจะจบประโยคของหญิงสาวผู้เป็นสามีก็เอ่ยขึ้น “ไม่นะเสี่ยวจื้อ ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องรักษาก็ได้”ดวงตาของผู้เฒ่าทั้งสองมองไปยังคนตรงหน้า “เจ้าจะแลกเปลี่ยนอะไรก็เอามา แต่ชีวิตของเขามิใช่เรื่องที่เจ้าจะมาทำเป็นเล่น พวกเราในเมืองนี้ทุกคนล้วนเป็นหนี้เขา” หมอเทวดาเห็นท่าว่าการเย้ากันระหว่างสหายจะเลยเถิดจนทำให้ภรรยาของคนป่วยคิดมาก จึงรีบตัดบทเสียงจิ๊ปากดังจากผู้เฒ่าที่ทุกคนเรียกว่าอาจารย์ “ข้ามีโสมที่ปลูกใกล้กับว่านตู๋ คนที่ให้ข้ามาบอกว่ามันจะมีสรรพคุ

บทที่29หลิวเหว่ยและลู่จื้อกลับเมืองหลวงมาช่วยท่านราชครูจัดการเรื่องต่าง ๆ ในจวน แต่บางครั้งแม่ทัพหานก็มาขอให้หลิวเหว่ยไปช่วยดูการฝึกเหล่านายทหารใหม่ ไม่ได้ให้ไปออกกำลังฝึกทหาร เพียงแค่ให้ไปนั่งดูการซ้อมเพื่อขวัญกำลังใจ อย่างไรหลิวเหว่ยก็เปรียบเสมือนวีรบุรุษสงครามในศึกคราก่อนงิ้วเรื่องเดิมเกี่ยวกับความรักที่น่าสงสารระหว่างหนึ่งแม่ทัพหนึ่งบุตรสาวของราชครู ถูกปรับเปลี่ยนเสียใหม่จนเป็นที่นิยมไปทั่วทั้งเมืองหลวงหรือแม้กระทั่งหัวเมืองเรื่องความรักมั่น และเชื่อใจในคนรักของตน จับใจหนุ่มสาวยิ่งนัก แม้จะเป็นเรื่องเล่าในโรงงิ้ว แต่ก็มีคนไม่น้อยที่คาดเดาได้ว่าแม่ทัพและคุณหนูผู้นั้นคือใคร จึงมักมีเสียงนินทากระทบกระเทียบอยู่เสมอยามงิ้วเรื่องนั้นเล่น หญิงสาวบางคนว่างิ้วเรื่องนั้นประโลมโลกจนเกินพอดี บุตรสาวราชครูในงิ้วช่างโง่งมเหลือเกิน เป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่แต่กลับหลงใหลชายหนุ่มที่ใกล้ตาย ลู่จื้อฟังคำนินทานั้นก็เพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ใครจะว่านางโง่งม นางหาได้ใส่ใจไม่ เพราะท้ายที่สุดเป็นนางที่ได้รักแท้เอาไว้ในกำมือคนที่จับกลุ่มนินทาชีวิตรักของผู้อื่น หาความรักได้ดีเท่าครึ่งที่นางมีหรือไม่ ก็ไม่ สา