All Chapters of ก็แค่ผู้ชายในมุมลับของคุณ: Chapter 31 - Chapter 40

ภริดาหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว แต่เวทิศก็ยังนั่งนิ่งอยู่ริมเตียง คิ้วเข้มก็ยังคงขมวดดังเดิม เขาทบทวนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันครู่หนึ่ง ก่อนจะเบิกตากว้าง แววตาเป็นประกายระยิบระยับ...ตอนนั้นที่เขาใจร้อนและลืมป้องกันเวทิศยกมือขึ้นมา เขาก้มมองนิ้วมือ แล้วเริ่มขยับนิ้ว นับเดือน นับปี นับเวลาที่ได้กันโดยไม่สวมถุงยาง นับเวลาตั้งครรภ์ และนับวันที่เขาไปต่างประเทศถ้าใช่...ตอนนี้ลูกของเขากับพี่ดาก็จะมีอายุประมาณ 3 ขวบกว่าเวทิศนั่งรอคนอาบน้ำอย่างใจเย็น กระทั่งภริดาเปิดประตูออกมา เธอพันกายด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว แล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเวทิศเดินตามเข้าไป เขากอดอก ยืนพิงประตู มองหญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า สายตาคมวาววับ ยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อเธอปลดผ้าขนหนูลงกองบนพื้น แล้วเปิดตู้เลือกเสื้อผ้ามาสวมใส่ภริดาปัดมือไปมาบนราวแขวนในตู้ เมื่อเลือกชุดที่จะสวมได้แล้ว เธอจึงเลื่อนประตูปิด หญิงสาวปรายตามองคนที่จับจ้องเธออยู่“จะมองอะไรนักหนา ฮึ ! ไม่เคยเห็นคนแก้ผ้าหรือไง”“เคยเห็นครับ แต่อยากมอง”ภริดามองค้อนคนหน้ามึนชอบดูคนโป๊ หญิงสาวพาดเสื้อผ้าไปบนพนักเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สวมชุดชั้นในชิ้นบนและชิ้นล่าง แล้วจึง

“อ๊า !” กายสาวบิดส่าย บั้นท้ายอวบอัดขยับเด้งรับต่อเมื่อแรงกระแทกหนักหน่วงจนจุกทั่วท้องน้อย เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเข้ามาในโสตประสาท หญิงสาวจึงลืมตาขึ้น“เว ! อ๊า !”ภริดายกมือขึ้นจิกกำต้นแขนกำยำของคนที่ขยับกายอยู่บนตัวเธอ“อรุณสวัสดิ์ครับ”เวทิศยิ้มเจ้าเล่ห์ เขายกสองขาเรียวขึ้นพาดบ่า โน้มตัวไปข้างหน้า กดแก่นกายสลักลึก แล้วขยับบั้นเอว โจนจ้วงตัวตนใส่ร่องสาวถี่ยิบ“เว ! อื๊อ !”ภริดาครางเสียงสั่นต่อเนื่อง เสียวจนใกล้จะแตกกระจายเต็มที หญิงสาวหลับตาแน่น ส่ายหน้าไปมาเร็ว ๆ เธอกระเด้งบั้นท้ายส่ายร่อน รองรับลำกายแกร่งที่กระแทกแทงปัก ๆ ใส่ร่องรักอย่างสะใจ“เว...จะถึงแล้ว อ๊ะ ๆ อ๊าย !”ภริดาหวีดร้องระงม เธอจิกข่วนต้นแขนแกร่ง แอ่นแผ่นหลังโค้ง กระดกบั้นท้าย แอ่นอ้ารองรับแก่นเนื้อชายที่กระทุ้งใส่ร่องถี่ยิบ น้ำหวานน้ำสวาทไหลถะถั่ง สวนทางกับความแข็งกร้าวที่ขับเคลื่อนเข้าออกเร็วรี่ กระทั่งเวทิศกระแทกแรงครั้งสุดท้าย เขากดแก่นกายลึกสุด แล้วแตกซ่าน ปลดปล่อยสายน้ำอุ่นในร่องสาว ภริดาถึงได้ผ่อนคลายลงเวทิศวางสองขาเรียวลงบนที่นอน เขาช้อนแขนลงโอบกอดร่างอ่อนระทวยเต็มอ้อมอก พลิกกายนอนหงาย โดยให้หญิงสาวนอนคว่

“น้องไวท์คะ”“ฮะ...หม่ามี้” เด็กชายขานรับ โดยที่ยังก้มหน้าอยู่กับของเล่นชิ้นโปรด“เงยหน้าขึ้นมาก่อนนะคะคนเก่ง หม่ามี้มีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ”เจ้าหนูวางของเล่นในมือ เงยหน้าขึ้นมองสบตาผู้เป็นแม่ คิ้วเล็ก ๆ ขมวดเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายตัวโตนั่งอยู่ข้างหม่ามี้ และก็นั่งใกล้มาก ๆ ด้วย พันธุกรรมความขี้หวงที่ถ่ายทอดมาทางสายเลือดจึงเริ่มทำงาน“หม่ามี้ขยับมานั่งตรงนี้ฮะ”น้องไวท์พูดพร้อมกับพาตัวเองไปยืนแทรกกลางระหว่างผู้ชายตัวโตกับหม่ามี้ มือเล็ก ๆ ป้อม ๆ ดันบ่าหม่ามี้เบา ๆ ให้ขยับไปอีกนิด ก่อนหันกลับมากอดอก จ้องหน้าคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหลัง“สวัสดีครับ...น้องไวท์”เวทิศเอ่ยได้แค่นี้จริง ๆ เขาไม่รู้จะเอ่ยคำไหนออกมา ไม่รู้ว่าจะพูดกับลูกยังไง ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่า เขาได้ก้าวเข้ามายืนอยู่ในโลกที่เขาไม่เคยรู้จัก โลกที่มีตัวเขาอีกคน เยาว์วัย ไร้เดียงสาและน่าทะนุถนอม เป็นเขาอีกคนที่ควรจะได้รับการดูแลเลี้ยงดูและปกป้องจากคนเป็นพ่อ แต่ที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำหน้าที่นี้เลย ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาในอกจนรู้สึกเจ็บ แต่ก็เต็มล้นไปด้วยความยินดีที่ได้พบตัวเขาคนอีกคน น้ำตาเอ่อรื้นในดวงตาคู่คม เขาสัญญาก

แม้ตอนนี้อยู่ระหว่างรอผลตรวจดีเอ็นเออยู่ แต่เวทิศก็ไม่เคลือบแคลงและสงสัยในสายสัมพันธ์ระหว่างเขาและลูกสักนิด เขาปฏิบัติต่อน้องไวท์ด้วยความเชื่อหมดหัวใจว่า น้องไวท์เป็นลูกของเขาจริง ๆ น้ำเสียงและสายตาของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักและห่วงใยลูกมากแค่ไหนภริดาไม่เสียดายเวลา 4 ปี ที่เธอรอคอยเขาเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้ว่า 4 ปีที่ผ่านมา มันคุ้มค่ากับการรอคอยที่สุด เมื่อเสียงเล็ก ๆ ที่พูดเจื้อยแจ้ว บางทีก็ถามโน่นถามนี่เงียบหายไปครู่หนึ่ง ภริดาจึงหันกลับไปมองที่เบาะหลัง หญิงสาวยิ้มเอ็นดู เมื่อเด็กชายตัวน้อยหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว“หลับซะแล้ว”เวทิศเหลือบตาขึ้นมองกระจกมองหลัง เขายิ้มอ่อนโยน“ลูกเหมือนพี่ดาเลยนะครับ”“พี่ว่าลูกหน้าเหมือนเวมากกว่านะ”“ผมหมายถึงลูกช่างพูด ช่างถาม น่ารักดีครับ”“นี่นายกำลังว่าพี่อยู่นะ”เวทิศยิ้มกริ่ม “ผมชมต่างหาก”“ชมว่า พูดมากเนี่ยนะ”“ผมบอกว่า ช่างพูดต่างหาก”“แล้วมันต่างกันตรงไหน”เวทิศหัวเราะในลำคอ ภริดามองค้อนคนที่หัวเราะได้น่านิ่งที่ส

“ขอบคุณนะคะ” ความกังวลใจและความเครียดถูกปัดเป่าให้เบาบางหายจนหมด เธอไม่คาดหวังเลยด้วยซ้ำว่าครอบครัวของเวทิศจะยอมรับน้องไวท์ เธอแค่ต้องการให้พวกท่านได้รู้ว่า น้องไวท์คือสายเลือดของพวกท่านจริง ๆ เธอไม่ต้องการเรียกร้องค่าเลี้ยงดู ไม่ต้องการอะไรจากพวกเขา เธอคิดแค่ว่าหากพวกท่านไม่ยอมรับ เธอกับลูกจะอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม ใช้ชีวิตแบบเดิมทุกอย่าง เพียงแต่ต่อไปนี้คงต้องมีการแบ่งเวลา ให้น้องไวท์ได้ใช้ช่วงเวลาร่วมกันกับป๊ะป๋าด้วยเท่านั้นเองทว่าแผนต่าง ๆ ในหัวของภริดาก็ต้องถูกรื้อแล้วต้องเปลี่ยนแผนใหม่ทั้งหมด เมื่อคุณวิรงรองบอกว่า“พรุ่งนี้ แม่กับพ่อจะไปที่บ้านดา เราสองครอบครัวมีเรื่องต้องพูดคุยกัน ทั้งเรื่องของน้องไวท์ และเรื่องงานแต่งงานของดากับตาเว” 16 กระชับความสัมพันธ์“ที่นี่ที่ทำงานของป๊ะป๋าเหรอฮะหม่ามี้”น้องไวท์ถามในตอนที่เดินจับมือกับหม่ามี้เข้าไปในตึกใหญ่“ใช่แล้วค่ะ”“แล้วป๊ะป๋าอยู่ตรงไหนล่ะฮะ” เด็กน้อยถามพลางเหลียวซ้ายมองขวา มองหาป๊ะป๋าของตัวเอง“เราต้องขึ้นลิฟต์ไปหาป๊ะป๋าค่ะ ป๊ะ