All Chapters of Maid เมดจำเป็น: Chapter 11 - Chapter 20

ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็พบว่าห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด ต้องปรับสายตาอยู่ชั่วครู่กว่าจะชินกับความมืดได้ พอเหลือบตามองออกไปด้านนอก ท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสก็ดับแสงลงไปแล้ว ขยับตัวดูก็พบว่าตัวเองอาการดีขึ้นกว่าเดิมเยอะมากๆ ไม่ต้องร้องโอดโอยเหมือนเมื่อเช้านี้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังลุกขึ้นในทันทีไม่ได้เพราะมีแขนหนักๆ วางพาดอยู่บนตัวพอเอี้ยวหน้าไปมองด้านข้าง ก็พบว่ามีใครบางคนนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเขาซุกอยู่ตรงช่วงไหล่ของผม ระดับการหายใจเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ เพราะอีกคนคงหลับสนิทจริงๆ ผมขยับพลิกตัวเบาๆ เพื่อหันหน้ามาทางคนหลับทั้งตัว และไม่รู้อะไรดลใจ ผมถึงได้ยกมือขึ้นมาลูบแก้มเขา ใบหน้าของเขาตอนหลับเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ไร้เดียงสา แต่พอนึกถึงเวลาที่เขาคร่อมอยู่บนร่างผมแล้ว ผมก็ต้องหน้าร้อนวูบวาบ เพราะสีหน้าแววตาของเขามันหื่น มันน่ากลัวเหมือนโรคจิตติดเซ็กส์“อุ๊ย!” ผมสะดุ้ง เมื่อข้อถูกรวบไว้ด้วยฝ่ามืออุ่น ตกใจเพราะว่าคนที่ผมคิดว่าหลับอยู่เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคมมองผมที่นอนอยู่สูงกว่าเพียงแค่เล็กน้อย“รู้สึกเป็นยังไงบ้างคุณโย” เขาถามเสียงแหบแห้ง คลายมือที่รวบข้อมือผมไว้ออก ชั่วอึด

เหตุการณ์มันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงผมเองก็ไม่เข้าใจนักจำได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ขออนุญาตคุณกฤษณ์เลยด้วยซ้ำ ว่าจะขอลาพักงานเพื่อมาเที่ยวทะเลกับเพื่อน แต่จู่ๆ ผมก็ได้รับข้อความในช่วงดึก ของวันที่ใกล้กับวันที่ฟูจิกับพี่แดนไทยจะเดินทางKrit เตรียมเสื้อผ้าไปเที่ยวทะเลกันคุณโยผมงงมาก อ่านข้อความที่เขาส่งมาหลายรอบแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จนต้องส่งข้อความกลับไปถามว่าคืออะไร แล้วเขาก็บอกมาว่าเพื่อนผมชวนเขาไปเที่ยวเกาะล้าน เขาเลยจะพาผมไปด้วย เออดี ไม่ต้องขออนุญาตให้เปลืองน้ำลาย ไม่ต้องมาคอยลุ้นด้วยว่าจะได้รับการอนุญาตหรือเปล่า แล้วพอผมขอออกไปซื้อกางเกงว่ายน้ำกางเกงไว้ใส่เดินเล่นชายหาด เขาก็บอกว่าไม่ต้อง ซื้อมาให้แล้ว ผมยิ่งงงหนักเข้าไปอีก ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอถามเขาก็บอกว่าซื้อก่อนที่จะตามไปร้านชาบูผมเลยถึงบางอ้อไอ้ที่เขาบอกว่าไปซื้อของให้ผมน่ะ ผมไม่ได้อยากได้เลยนะ วันนั้นที่ผมแย่งเขามาถือเองเพราะมันเป็นหน้าที่ที่เมดอย่างผมควรทำ ผมไม่ได้ถือเพราะเขาบอกว่าซื้อให้ผมหรอก แต่บังเอิญว่ามันติดมือมาตอนจะกลับห้องนอนตัวเอง เขาเลยดันเรียกไว้แล้วแย่งถุงกลับไป บอกว่ายังไม่ให้ตอนนี้ แม้ว่าผมจะงงปะ

หลังออกจากมหาวิทยาลัยซูเปอร์คาร์สีดำคันหรูแล่นไปตามท้องถนนอย่างเชื่องช้า เพราะในเวลาเลิกงานแบบนี้การจราจรค่อนข้างที่จะติดขัด ใบหน้าหล่อเหลายังคงมีแมสสีดำปกปิดใบหน้าไว้อย่างเคย ดวงตาคมปราบภายใต้แว่นกันแดดสีชามองตรงไปเบื้องหน้า บรรยากาศภายในรถเย็นฉ่ำ แตกต่างจากด้านนอกที่ร้อนระอุราวกับเปลวเพลิง เจ้าของร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อย มันมีเรื่องให้ต้องหงุดหงิดนิดหน่อย เพราะก่อนหน้าที่จะออกมา กฤษณ์ถูกกวินเซ้าซี้ขอไปค้างที่บ้านด้วยไม่เลิก เด็กหนุ่มงอแงเพราะไม่ได้ถูกกอดมานานนับสองสัปดาห์แล้ว และยิ่งต้องมาหงุดหงิดซ้ำเมื่อรถคันข้างหน้าขับเข้ามาปาดเลนในระยะที่ไม่ปลอดภัยต่อเพื่อนร่วมทาง แต่ถึงอย่างนั้น หม่อมราชวงศ์กฤษณ์ ธนวรรณก้องไพศาลกลับไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก ใบหน้าหล่อเหลาประดับประดาไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ภายใต้หน้ากากอนามัย เมื่อนึกย้อนไปถึงดวงหน้าหวานของคนที่รอคอยอยู่ที่บ้าน ก็หลังกลับมาจากเกาะล้าน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโยธินก็ดูเหมือนจะแฮปปี้กันดีกว่าเดิมโยธินนั้นช่างอ้อนมากขึ้น กล้าพูด กล้าขอ ไม่รักษาระยะห่างให้ต้องหงุดหงิดและคันยิบๆ ในหัวใจ แล้วก็ไม่ซื่อบื้อเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เพียงแค่

เราออกมาจากคฤหาสน์หลังโตในเวลาบ่ายสองนิดๆ ผมได้รูปเซลฟี่มาหลายรูปเลยล่ะ เพราะไหว้วานให้คุณชายท่านช่วยถ่ายให้ ตอนนี้ในคลังภาพของผมมีรูปใหม่เพิ่มเข้ามาเกือบห้าสิบหกสิบรูป แต่อย่าคิดนะว่ารูปทั้งหมดนั้นจะสวยและออกมาดูดีทุกรูป รูปที่พอดูได้น่ะมีแค่ไม่กี่รูปหรอก เพราะคนถ่ายไม่ได้ตั้งใจถ่ายให้ผมจริงๆ คนอะไรแกล้งผมได้ตลอดเวลาผมใช้นิ้วโป้งสไลด์ดูแต่ละรูปภาพแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ หันไปมองค้อนเขาอย่างเคืองๆ ส่วนคุณชายท่านเอง ตอนนี้รู้สึกว่าใบหน้าจะอิ่มเอิบจนน่าหมั่นไส้“นี่คุณ ผมว่าหน้าตาผมก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ แต่ทำไมคุณถึงถ่ายผมออกมาได้ทุเรศแบบนี้อะ” ผมถามอย่างใส่อารมณ์ ผมที่อยู่ในรูปนั้นถ้าไม่หยีตาก็หลับตา ไม่อ้าปากก็ปากเบี้ยวเพราะคงกำลังพูดอะไรสักอย่าง รูปเอ๋อๆ มีมากกว่ารูปดีๆ มันดูแบบ...ทุเรศมาก ผมล่ะอนาจใจตัวเองจริงๆ“ผมก็ถ่ายปกติ เช็คดูแล้วก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนี่ ออกจะน่ารักมากด้วยซ้ำ” โอ๊ะ ดูพูดเข้า ไม่ได้น่าเกลียด? น่ารัก? น่ารักกับผีน่ะสิ“ผมว่าคุณควรไปหาหมอนะ” เขาหันมาขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม “หาหมอทำไม? ผมไม่ได้ป่วย สบายดี ไม่ได้อยู่ในอาการเสี่ยงที่จะติดโควิดด้วย"โอยยยยย เหนื่อย

“ตาแก่นิสัยไม่ดีหลอกกินเด็ก” หม่อมราชวงศ์กฤษณ์ ธนวรรณก้องไพศาลนั่งฟังคำนี้จนหูแฉะ แก้วหูเต้นระบำครั้งแล้วครั้งเล่า นับตั้งแต่ออกมาจากห้างสรรพสินค้า กระทั่งมาถึงบ้านโยธินยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำๆ เหมือนเปิดซีดีเล่นวนซ้ำไปซ้ำมาให้เล่นแต่ประโยคเดิมๆ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ พรูลมหายใจออกมาเล็กน้อย “มันเป็นเรื่องก่อนที่ผมจะได้เจอคุณนะคุณโย” โยธินตวัดตามามองขวาง “อาจารย์ใจบาป หลอกฟันนักศึกษาแล้วทิ้ง” “ผมจ่ายเงินทุกครั้ง ไม่เคยเอาฟรีๆ”“หึ!” โยธินแค่นเสียงไม่พอใจ ก็คำพูดของคนข้างๆ มันทำให้ในใจของคนฟังเจ็บจี๊ดๆ “หรือว่าคุณอยากให้ผมไปรับเขามาอยู่บ้านด้วยกันเลยล่ะ สามคนผัวเมียก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ” ตุบ!หมอนใบโตที่วางอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ถูกโยนมาใส่หน้าราชนิกูลหนุ่มเจ้าของคำพูดร้ายกาจเข้าอย่างจัง โยธินจ้องมองตาขวาง คล้ายลูกตากำลังจะถลนออกมาจากเบ้า “คนบาป!” ว่าแล้วก็วิ่งตึงๆ ขึ้นห้องไป ปล่อยให้คนถูกทำร้ายนั่งอึ้งอยู่กับที่ พูดไม่ได้หัวเราะไม่ออก หรือแม้กระทั่งอารมณ์โมโหยังไม่ตอบสนอง ไม่เคยมีใครปาหมอนใส่หน้าชายหนุ่มมาก่อนเลยในชีวิตหรือจะพูดให้ถูกก็คือ ไม่มีใครหน