Semua Bab MAFIA BOSS SERIES: THE PRETENDING WIFE [Mr. KING]: Bab 191 - Bab 200

(Saddie pov) ‘Sana hindi nalang ako pumunta.’ Ito ang nasa isip ko habang nakatingin sa cellphone ko habang binabasa ang message nila papa sa akin. Ilang beses na akong tumanggi pero ginigiit parin nito na pakasalan ko si Navy. Nakangalumbaba na tumingin ako sa pagkain na nabili ko sa kanto kanina. Natatakam ako sa ginataang bilo-bilo kanina, pero ngayon ay bigla nalang ako nawalan ng gana. Siguro dahil sa dami ng iniisip ko, saka namimiss ko na rin kasi si Morgan. Ilang beses kong pinigilan ang sarili ko na huwag itong puntahan pero mapilit ang puso ko. Nangingibabaw kasi ang sobrang pagkamiss ko dito. Tumingin ako sa malaki nilang bahay. Nakabalot pa ako ng jacket kahit sobrang init para hindi ako makilala. Nakasuot ako ng facemask habang nakahoodie jacket at sunglasses sa mata. Pinagtitinginan tuloy ako ng mga gwardiya. Dinukot ko ang cellphone ko ng magring ito. Pagtingin ko sa screen ay nabasa ko ang pangalan ni mama dito. “Ma, napatawag ka po?” “Namiss ko lang ang bose

(Saddie pov) Pagdating sa mansion ay nagtataka na nagtanong ako sa kasambahay. Wala kasi akong nadatnan, wala sila Morgan kahit sila Tita Kiray. “Naku ma’am, nasa hospital sila ngayon. Inatake na naman kasi si Ma’am Julianan!” “Po?!” Hindi na ako nagtaxi papunta ng hospital, nagpahatid na ako sa driver nila Morgan. Pagdating namin sa hospital ay agad ako na bumaba ng sasakyan, hindi ko na pinansin ang pagriring ng cellphone sa loob ng bag ko. Nag aalala na kasi ako kina lola Juliana. Habang naglalakad ako ay napapansin ko ang pagtingin sa akin ng mga taong nadaraanan ko, mahinang nagbubulungan pa ang mga ito kaya nagtaka ako. Hindi ko naman sila kilala pero pakiramdam ko ay pinag uusapan nila ako. Pagdating sa tapat ng ER sa VIP floor ay naabutan ko sila Tita Kiray at ang asawa nito, pero wala ro’n si Morgan. Lalapitan ko sana ito para kamustahin ng tumunog na naman ang cellphone ko. Nahihiyang dinukot ko ito para patayin dahil umalingawngaw ang malakas na ringtone nito sa bu

“Naku huwag na po, nakakahiya. Saka hindi naman po ako nagugutom.” Magalang na tanggi ko sa matanda. Pinilit pa ako nito pero sumuko din sa huli. Umupo ako sa sofa malapit sa desk ng secretary ni Morgan at naghintay. Nang bumukas ang pintuan ay tumayo ako para salubungin ang nobyo ko pero laking gulat ko ng si Flory ang makita ko. Oo wala namang masama na makita ito. Baka kasi dumalaw lang o may pinag usapan sila na ilang mahalagang bagay… Pero ang makita na may bakas ng lipstick si Morgan sa gilid ng labi ay ibang usapan. Nag flyng kiss pa ang babae bago umalis ng may nang aasar na ngiti sa labi. Pumasok si Morgan sa opisina ng walang kibo. Nag atubili ako na sumunod pero sa huli ay sumunod ako. Kailangan kasi talaga naming mag usap. Hindi pwede na hindi kami magkalinawan. Pero kahit anong gawin ko na pagpapanggap na okay lang ako ay hindi ko magawa. Nagseselos talaga ako at nakakaisip ng hindi maganda. “M-mukhang may dumi ka pa sa gilid ng labi.” Lumapit ako dito at pina

(Saddie pov) Walang patid sa pagtulo ang luha ko habang lulan ng taxi papunta kina papa. Ang sama ng loob ko kay Morgan. Hindi man lang ako nito hinintay na magpaliwanag at sapilitan ako na ginamit kahit na may sakit ako. Humawak ako sa tiyan ko. Ang sabi ng doktor ay buntis ako. Kailangan ko daw magpahinga dahil mahina ang kapit ng baby namin ni Morgan. Kaya ng malaman ko iyon ay umalis ako ng hospital para protektahan ang pinagbubuntis ko. Natatakot kasi ako sa pwedeng gawin sa akin ni Morgan. Paano kung maglasing ulit ito at galawin ulit ako ng walang ingat. Paano na kami ng baby ko? “S-sorry, baby ha… hindi naman masama ang daddy mo. Nasaktan kasi siya ni mommy kaya siya gano’n.” Kasalanan ko naman talaga ‘yon. Pero sa ngayon ay iisipin ko muna ang anak namin. Ayoko kasi na mawala ito dahil sa magulo naming relasyon. Kaya nagsinungaling din ako sa doktor dahil ayokong sabihin nito kay Morgan ang kalagayan ko. Ayokong malaman nito na buntis ako. Saka na kapag nagkaayos na kaming

“My love, i’m sorry… i-i’m really sorry.” Gusto ko maging matatag dahil bukod sa akin ay mayro’ng ibang tao na naroon pero hindi ko napigilan at tuluyan ng nabasag ang tinig ko. Ang dami kong gustong sabihin pero tila nagbara ang lalamunan ko bigla. Gustong bumuhos ng emosyon ko bigla. Ang liit lang ng naging problema naming dalawa pero muntik na kaming nasira—at dahil iyon sa akin. Hindi ako naging matatag kagaya nito na siyang pinangako sa kanya na gagawin ko. “Ipinapangako ko sayo na babawi ako, Saddie. Babawi ako sa inyo ng anak natin. H-hindi na ako magiging mababaw at unang bibitaw…” makikinig na ako sa lahat ng sasabihin nito. Hindi na ako magpapadala sa galit ko para hindi ko na masaktan ito. Para akong bata na yumakap sa bewang nito. Naririnig ko si mommy na sumisinghot at ang mama ni Saddie sa tabi. Pareho na namang umiiyak ang dalawang matanda habang pinapanood ako. Samantalang si Kirk ay nakaalalay kay mommy. Madalas kasi na mawalan ng malay si mommy kapag naaalala si