All Chapters of ซีอีโอสาวทวงแค้น: Chapter 1 - Chapter 10

“กลับบ้านกันไหม?” เดอร์ริคเดินเข้ามาหาฉันที่บริเวณแผนกต้อนรับที่ว่างเปล่าฉันเดินตามเดอร์ริคไปที่รถด้วยฝีเท้าที่อ่อนล้า พยายามเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ รู้ดีว่ามันต้องพังทลายแน่เมื่อถึงเวลาระหว่างทางกลับบ้าน เดอร์ริคดูมีความสุข ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเองราวกับกำลังหลงใหลอะไรบางอย่าง แต่สำหรับฉัน เขาดูเหมือนคนบ้ามากกว่าในขณะที่เดอร์ริคกำลังขับรถและดื่มด่ำกับช่วงเวลาของตัวเขาเอง ฉันก็ส่งข้อความหาแคร์รี ผู้ช่วยของฉัน ซึ่งเดอร์ริคไม่รู้จักแคร์รีจัดการเรื่องธุรกิจทั้งหมดของฉัน รวมถึงธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ฉันเป็นผู้ดำเนินการอย่างเงียบ ๆ รวมถึงเทคโนโลยีขั้นสูงและเครื่องมือสื่อสารที่มีมูลค่าสูงในการดูแลธุรกิจเหล่านี้จากที่บ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเดอร์ริคอยู่ที่ทำงาน ขณะที่ฉันทำงานบ้านรถแล่นเข้ามาจอดในบ้าน จอดอยู่หน้าบ้านแม่สามี ใช่แล้ว นับตั้งแต่เราแต่งงานกัน เราก็อาศัยอยู่กับรูธ แม่สามีของฉัน เดอร์ริคอ้างว่าเงินเก็บของเขายังไม่พอทุกครั้งที่ฉันพูดถึงเรื่องการซื้อบ้าน"ซาร่าห์ ไปไหนมา? ฉันหาตัวเธอทั่วเลย กิลเลียนก็ถามหาเธอเหมือนกัน" รูธทักทายขณะยืนอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเรามาถึง

"ซาร่าห์!""คะ คุณแม่?""ไปไหนมา? ฉันหิวจะแย่ มึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย ดูสิบ้านรกขนาดนี้ ลูก ๆ ของลอเรนนี่ซนจริง ๆ" รูธที่เพิ่งตื่นนอนเดินออกมาจากห้องแล้วตรงมาหาฉัน"ฉันทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ อดทนหน่อยนะคะ เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว""ลอเรนนี่ไม่มีความรับผิดชอบเลย ทิ้งลูก ๆ ไว้ที่นี่" รูธบ่นพึมพำรูธค่อนข้างแปลก เธอไม่กล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าลูกสาวแท้ ๆ ของเธอหรอกแต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็มีหน้าที่ทางศีลธรรมที่จะเคารพเธอต่อไปหลังจากทำอาหารเสร็จ ฉันก็ชวนรูธมากินข้าวด้วยกันที่โต๊ะอาหาร ตอนนี้เธอคงหิวมากแล้ว"แม่!" เสียงดังของลอเรนดังมาจากข้างนอก"เวลาเข้าบ้านคนอื่น ควรทักทายและสวัสดีก่อนนะ อย่าตะโกนเฉย ๆ" ฉันบ่นพึมพำขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารกลางวันที่ยังอุ่นอยู่"นี่มันบ้านแม่ฉันนะ ฉันจะทำอะไรก็ได้ เธอเป็นแค่สะใภ้ อย่ามาสั่งฉัน" ลอเรนตวาดใส่ฉัน"ใจเย็น ๆ ลอเรน ลำพังหน้าเธอก็น่ากลัวอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องทำให้น่ากลัวยิ่งกว่าเดิมเลย" ฉันตอบอย่างใจเย็นโดยไม่ชายตามอง"อ้อ ลอเรนกับแจ็ค มากินข้าวด้วยกันสิ" รูธชวนพวกเขา"ไม่ล่ะแม่ รีบไปงานเลี้ยงน่ะ แค่มารับลูกเฉย ๆ" ลอเรนตอบขณะเดินไปที่

"สวัสดีค่ะ ฉันเคนดัล" ผู้หญิงคนนั้นยื่นมือมาหาฉัน เล็บยาว ๆ ของเธอทาสีแดงสด"ฉันซาร่าห์" ในที่สุดฉันก็จับมือเธอ"เธอนี่สวยจริง ๆ เลยเคนดัล เหมือนแม่ของเธอตอนยังสาวเปี๊ยบเลย" รูธชม ทำให้เคนดัลยิ้มอย่างภาคภูมิใจจริง ๆ แล้วเคนดัลก็มีใบหน้าที่สะสวย ผิวขาวเผือด ตัวสูงโปร่งผอมเพรียว น่าเสียดายที่เธอใช้รูปลักษณ์ภายนอกแสนสวยของตัวเองไปอ่อยผู้ชายที่มีภรรยาอยู่แล้วเดอร์ริครู้หรือเปล่าว่าแขกคือเคนดัล?ฉันได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดในบ้าน ดูเหมือนเดอร์ริคเพิ่งจะกลับมา ฉันอยากรู้มากว่าเดอร์ริคจะมีปฏิกิริยายังไงเมื่อเห็นเคนดัล"สวัสดีทุกคน" เสียงเดอร์ริคดังมาจากข้างนอก"สวัสดี" เราทุกคนตอบพร้อมกัน"หา คุณมาทำอะไรที่นี่ เดอร์ริค?""เคนดัล...?"เดอร์ริคกับเคนดัลดูประหลาดใจและชี้หน้ากันเห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็ไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ผู้หญิงแต่งหน้าจัดจ้านคนนั้นดูดีใจมากเมื่อเห็นสามีของฉัน"ดีจัง พวกเธอรู้จักกันอยู่แล้วเหรอ?" รูธพูดด้วยรอยยิ้ม"เคนดัลเป็นลูกสาวของโซเนียน่ะ เดอร์ริค" รูธพูดต่อ"จริงเหรอ? เคนดัลทำงานที่ออฟฟิศเดียวกับผมน่ะครับแม่" เดอร์ริคอธิบาย"อ๋อ ได้งานทำแล้วนี่เ

"สวัสดีค่ะทุกคน""สวัสดี ซาร่าห์" รูธตอบฉันทักทายรูธซึ่งละสายตาจากถุงช้อปปิ้งของฉันไม่ได้ ลอเรนก็จ้องมองพวกมันเช่นกัน เธอต้องสังเกตเห็นถุงแบรนด์เนมที่ฉันถืออยู่แน่ ๆฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจและวางถุงช้อปปิ้งทั้งหมดไว้บนโต๊ะอาหารเดอร์ริคเดินตามฉันเข้ามาในห้องนอน "คุณเอาเงินที่ไหนไปซื้อของพวกนี้?" เขาถาม หน้าแดงก่ำ"เงินส่วนตัวของฉันเอง" ฉันตอบอย่างหนักแน่น"อย่างคุณจะมีเงินเยอะขนาดนั้นได้ยังไง? ของพวกนี้มันแพงมากเลยนะ" เขาถามอีกครั้ง"เป็นอะไรไป? เมื่อวานคุณยังตำหนิว่าฉันซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่ไม่ได้เพราะฉันบริหารเงินไม่เป็น ตอนนี้พอฉันซื้อมา คุณก็โกรธ คุณเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้ฉันแต่งตัวให้ดูดี" ฉันพยายามใจเย็นเดอร์ริคเงียบไป"เดอร์ริค มานี่หน่อย!" รูธเรียกจากห้องนั่งเล่นพวกเขาดูเหมือนจะคุยกันเรื่องสำคัญ"บ้านหลังนี้เป็นทรัพย์สินอย่างเดียวที่ครอบครัวเรามีนะ ลอเรน ฉันไม่เห็นด้วยที่จะเอาไปจำนองกับธนาคาร" เสียงของเดอร์ริคฟังดูโกรธ"แต่แจ็คเขาอยากได้เงินทุนไปเริ่มต้นธุรกิจนี่นา แล้วตอนนี้พวกเราก็ไม่ได้ทำงานประจำแล้วด้วย" เสียงของลอเรนก็เพิ่มระดับขึ้นเช่นกันอะไรนะ? ลอเรนลาออกจากง

“เดอร์ริค ฉันขอหย่า!” ฉันพูดย้ำ เสียงสั่นเครือเดอร์ริคจ้องมองฉันเงียบ ๆ แล้วแสยะยิ้ม"ในโลกนี้คุณไม่มีใครให้พึ่งพิงแล้ว ซาร่าห์ ถ้าไม่มีผมแล้วคุณจะทำยังไง? แค่ได้งานทำก็อยากจะหย่าแล้วเหรอ? ลำพังเงินเดือนคุณอาจจะไม่พอเลี้ยงดูตัวเองกับกิลเลียนด้วยซ้ำ" เดอร์ริคพูดพร้อมยิ้มเยาะ"ปล่อยผ่านไปเถอะ ซาร่าห์ ถ้าเดอร์ริคอยากได้เคนดัลนักก็ปล่อยเขาไป ถึงยังไงซะเขาก็ไม่หย่ากับเธอหรอก เธออยู่ที่นี่ต่อไปได้" รูธพูดแทรก"ฉันยอมเดินฝ่าไฟนรก ดีกว่าอยู่ร่วมบ้านเดียวกับผู้หญิงคนนั้น!" ฉันพูดอย่างหัวเสียแล้ว เดินกลับไปที่ห้องเช้านี้ ฉันไม่ได้เตรียมของใช้ให้เดอร์ริคเหมือนที่เคยทำ ใจฉันแตกสลายไปแล้ว การตัดสินใจของฉันหนักแน่น ฉันต้องการหย่า ไม่มีความรักความผูกพันใดหลงเหลือให้ฉันต่อสู้เพื่อจะอยู่ที่นี่อีกฉันเก็บเสื้อผ้าและอุปกรณ์การเรียนของกิลเลียนบางส่วนใส่กระเป๋าเดินทางอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับของใช้ของฉันบางส่วน"ซาร่าห์! เสื้อกับกางเกงของผมอยู่ไหน?"ซาร่าห์!"เดอร์ริคตะโกนออกมาจากห้องของเขา ขณะที่ฉันอยู่ในห้องของกิลเลียน"หาเองสิ หรือไม่ก็ขอให้เมียน้อยของคุณเตรียมให้" ฉันเดินเข้าไปหาเขา กอดอก"ผมย