Semua Bab SCALPEL'S KISS: Bab 161 - Bab 170

Habang yakap ni Vash si Sugar, ramdam ni Sugar ang bawat patak ng kanyang puso na nagsasalita sa gitna ng katahimikan. Naramdaman niya ang init ng katawan ni Vash, ang pagtanggap sa kanya nang walang tanong, nang walang kondisyon. Sa mga sandaling iyon, hindi na siya nag-iisa. Bawat galak at sakit na nararamdaman niya ay may kasamang kay Vash.Hindi na kailangan ng mga salita upang iparating kung gaano siya pinahahalagahan nito. Ang bawat halik, ang bawat yakap, ay nagsilbing gabay sa kanya, na hindi na kailangang mag-isa sa bawat hakbang. Sa kabila ng lahat ng dilim at takot, sa kabila ng mga lihim at hindi pa nasasagot na mga tanong, nahanap niya ang kaligtasan sa mga bisig ni Vash."Vash..." mahina niyang bulong, ang boses ay puno ng pagod at pagnanasa, pero may kasamang kaligayahan. "Sapat na ito... ang pagmamahal mo. Sapat na."Sumagot si Vash ng isang malambing na ngiti. "Hindi ko kayang ipaliwanag ang mga nararamdaman ko, Sugar," aniya. "Pero wala akong ibang hihilingin kundi a

Ang mga pulis na nasa silid ay nagkatinginan. Maging si Pia, na nasa kabilang selda, ay hindi nakapagsalita. Ang kanyang mukha ay maputla, at ang kanyang mga labi ay nanginginig. "Stephan... bakit mo sinabi?!" sigaw niya, tila hindi makapaniwala na tinraydor siya nito.Matalim ang titig ni Amorsolo kay Stephan. "Anak, paano mo nagawang itago ito?!" Sigaw niya, halos masakal sa galit at hinagpis. "Bakit mo hinayaang mangyari ito?! Champagne was innocent! Wala siyang kasalanan sa inyo!"Biglang bumukas ang pinto ng presinto, at pumasok sina Herbert at Mercy. Halos hindi makalakad si Mercy sa sobrang panghihina. Ang kanyang mga mata ay namumula sa kaiiyak. Si Herbert, bagama’t matapang ang tindig, ay bakas sa mukha ang sakit na dinadala. "Pinuntahan namin kung saan niyo tinapon si Champagne, wala kaming nakitang bakas ng bangkay niya! Wala kayong konsensya, tinuring ko kayong kapamilya!" galit na sabi ni Herbert. "Patawarin mo, anak ko, balae, handa akong magpakulong alang-alang sa anak

Pinakawalan ni Mercy ang isang hikbi, lumuluha habang papalapit sa kanya. "Champagne... anak... Ikaw nga ba talaga?""Ako po ito, Ma." Napaluha na rin si Sugar. "Sorry kung hindi ko agad sinabi sa inyo. Natakot ako. Natakot akong hindi niyo ako makilala. Pero hindi ko na kaya... Ayokong magtago habang ang mga taong sumira sa atin ay malayang nakangisi!""Anak!" Napayakap nang mahigpit si Mercy sa kanya. "Ikaw nga! Ikaw nga ito!"Natahimik si Herbert, tinitingnan ang anak na hindi niya akalaing makikita pang muli. Maya-maya’y lumapit siya at niyakap silang pareho. "Champagne..." mahina niyang bulong. "Patawad kung hindi kita nailigtas noon."Ngunit bago pa lumubog sa emosyon ang lahat, isang malakas na sigaw ang pumuno sa presinto. "HINDI! IMPOSIBLE!"Lumingon ang lahat kay Stephan, na ngayon ay halos maputla na sa galit at gulat. "Hindi ka pwedeng mabuhay! PINATAY KA NA NAMIN!"Ngunit ngayon, kitang-kita sa mukha niya ang tunay na takot. Humakbang palapit si Sugar, ang dating panga

Samantala, si Mercy at Herbert ay hindi makapaniwala na buhay ang kanilang anak. Tuwang-tuwa sila at punong-puno ng pasasalamat dahil muli nilang natagpuan si Champagne, na ngayon ay si Sugar. Ngunit sa kabila ng kanilang saya, alam nilang hindi pa tapos ang laban.Habang nag-uusap sila, naramdaman nila ang matinding kaligayahan, ngunit alam nilang kailangan nilang tapusin ang lahat ng ito."Ang saya ko, Mercy, buhay siya," sabi ni Herbert, ang tinig ay puno ng emosyon. "Pero kailangan pa rin managot si Stephan at Pia.""Oo, kailangan nilang magbayad sa lahat ng ginawa nila," sagot ni Mercy. "Buhay siya, at salamat sa Diyos, pero hindi pwedeng makaligtas ang mga taong nagpasakit sa kanya."Matapos ang ilang araw, dumating ang araw ng hearing para sa kaso nila laban kay Stephan at Pia. Alam nilang hindi madali ang laban na ito, ngunit may lakas sila dahil buhay si Sugar at handa na siyang lumaban para sa kanyang pamilya.Kinabukasan, nagtipon sila sa korte. Habang papasok si Sugar, ram

Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.